Συκιά, Χαρβάτι, ή στα μπακαλιαράκια του Ανδρέα;

View Comments

Το Γαλάτσι τον αρχαίο καιρό φημιζόταν για τις ταβέρνες και τα κουτούκια του. Συνέρρεαν σε αυτές οι καλοφαγάδες απ’ όλα τα σημεία της Αθήνας για να γευθούν μοναδικές γεύσεις, φυσικά και οι γαλατσιώτες τις τιμούσαν δεόντως. Υπήρχε βέβαια και το κέντρο του Μοστρού που ξεπερνούσε σε φήμη κάθε άλλο στην εποχή του, αλλά δεν συγκαταλέγεται στις ταβέρνες και τα κουτούκια αυτό.

Ποια ήταν η παλιότερη ταβέρνα στη πόλη μας, δεν το καλοξέρω. Ίσως να ήταν όμως η ταβέρνα Συκιά, επί της Λ. Γαλατσίου, εκεί όπου υπάρχει η ομώνυμη στάση των λεωφορείων και που αργότερα φιλοξενήθηκε το δημαρχείο Γαλατσίου πριν μετακομίσει οριστικά στην οδό Ιπποκράτους. Σαν ταβέρνα την Συκιά την θυμάμαι πολύ αμυδρά στην υπόγα του κτιρίου και την είχα επισκεφτεί δυό-τρείς φορές με την παρέα μου, τότε, άπαντες 17αρηδες. Ιδιοκτήτες αρχικά της ταβέρνας υπήρξαν οι γονείς του Θύμιου Παναγιωτακόπουλου και νομίζω πως ο Θύμιος ήταν του 1955.

Ίσως πάλι να ήταν η ταβέρνα στου Λιναρά, επί της Λ. Γαλατσίου 69. Πολύ παλιό ταβερνάκι κι αυτό, μπορεί να προέρχεται από τον προπολεμική περίοδο. Δεν το καλοξέρω ούτε αυτό. Όμως είναι πιθανό, διότι εκείνη την περίοδο η περιοχή του Λιναρά πρέπει να ήταν η περισσότερο κατοικημένη. Και το ταβερνάκι αυτό το θυμάμαι αμυδρά λόγω ηλικίας. Οι παλιότεροι ασφαλώς, που έχουν περισσότερες μνήμες από την πόλη μας, θα θυμούνται περισσότερες λεπτομέρειες, όχι μόνο για το ταβερνάκι αυτό μα και για αρκετά ακόμα που δεν αναφέρω εδώ στο άρθρο διότι δεν τα έζησα λόγω ηλικίας. Ο ίδιος ο Λιναράς, πολλές φορές έβρεχε την χωμάτινη τότε Λεωφόρο για να μην σηκώνει σκόνη από τα αυτοκίνητα που περνούσαν -ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες- και μάλιστα, πολλές φορές έβγαζε τραπεζάκια απέναντι στην μικρή πλατεία. Τόσο ο Λιναράς κι άλλο τόσο η ταβέρνα της Συκιάς, χάρισαν τα ονόματά τους στις παρακείμενες στάσεις των λεωφορείων του Γαλατσίου. Ανάμεσά τους βρισκόταν και η στάση Γεφυράκι, που όμως σήμερα έχει καταργηθεί, έχει όμως ενδιαφέρον διότι το νερό που κατέβαζε η Λ. Γαλατσίου ήταν τόσο ορμητικό που υπήρχε ένα γεφυράκι για τις ανάγκες του κόσμου. Και σήμερα όμως, κάτω από την Λ. Γαλατσίου, το νερό ακολουθεί την παλιά του διαδρομή, μη ορατό όμως.

Φτάνοντας στο Παλιό Τέρμα, εκεί που σήμερα είναι το κρεοπωλείο του Νιώτη, λειτούργησε για δεκαετίες το καλύτερο εστιατόριο που είχε ποτέ η πόλη μας, το Χαρβάτι. Έβλεπες στις προθήκες της ανοιχτής κουζίνας τις κατσαρόλες με την φασολάδα, το ιμάμ μπαϊλντί, τις φακές, το αρνάκι αυγολέμονο, το αρνάκι φρικασέ, τις μπάμιες, τον μουσακά, το παστίτσιο, μοσχοβολούσε ο χώρος από τα μεθυστικά αρώματα των γεύσεων. Κάπως αντικριστά από το Χαρβάτι, υπήρχε φυσικά το ψητοπωλείο του Βελή.

Στο Χαρβάτι, έστω και μία φορά, πέρασε η κάθε γαλατσιώτικη οικογένεια να γευθεί την απλότητα της ελληνικής κουζίνας. Στον εσωτερικό χώρο τα τετράγωνα ξύλινα τραπέζια, καλυμμένα με καθαρά τραπεζομάντηλα, έδιναν άνεση στους θαμώνες. Η ίδια άνεση όμως επικρατούσε και έξω, στον μεγάλο προαύλιο χώρο με το κλήμα απλωμένο σε κάθε γωνιά ώστε -ειδικότερα την καλοκαιρινή περίοδο- να χαρίζει ολόγυρα τη δροσιά του. Στον προαύλιο χώρο ήταν και η ψησταριά για τα παϊδάκια, τις μπριζόλες, τα μπιφτέκια και ό,τι άλλο λαχταρούσε ο πελάτης.

Έκανε τον κύκλο του το Χαρβάτι, στη θέση του άφησε ένα καινούριο ρεστοράν με πειραγμένα «γκουρμεδιάρικα» φαγητά, αλλά δεν κράτησε για πολύ, έκλεισε, και μαζί με αυτό, ξεχάστηκε δια παντός ότι ο χώρος αυτός υπήρξε κάποτε το κέντρο της έν Γαλατσίω εστίασης.

Λίγο παραπάνω, 200-250 μ., το κουτούκι του Ανδρέα με τα Μπακαλιαράκια, κάθε βράδυ γέμιζε με θαμώνες που ερχόντουσαν από παντού. Είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη και το κουτούκι αυτό αλλά δεν λειτουργεί πλέον.

Μην παραλείψω την Κιβωτό πίσω από τον Βόρειο Πόλο, που σεβάστηκε – και εξακολουθεί να σέβεται τον πελάτη της, με τα εκλεκτά εδέσματα που του προσφέρει.

Και στην πλατεία Μανδηλαρά, λειτούργησε για πολλά χρόνια η ταβέρνα Βοσκοπούλα και αν δεν κάνω λάθος, είναι η ίδια ταβέρνα που λειτουργεί στο κάτω μέρος της πλατείας επί της Συρακουσών, στην Λαμπρινή.

Κι άλλα ταβερνάκια είχε η πόλη μας, που τη στιγμή αυτή δεν μου έρχονται στο νου, ά… ένα μικρό κουτούκι στην οδό Καραϊσκάκη, εκεί νομίζω σήμερα λειτουργεί ένα κινέζικο. Πηγαίναμε συχνά στον μπάρμπα Μήτσο, έφτιαχνε φανταστικές τηγανιτές πατάτες, και με μια φέτα, τη βγάζαμε καθαρή. Τα φράγκα μας ήταν πάντοτε λίγα αλλά περνούσαμε τσίλικα.

Ένα άλλο κουτούκι, που λειτουργούσε αν θυμάμαι καλά από το μεσημέρι, βρισκόταν επί της οδού Ήρας, στο ύψος της Πλάτωνος. Σε αυτό ειδικά, όπως νομίζω, πήγαιναν οι κλασικοί ταβερνόβιοι -αν είναι σωστή η έκφραση για εκείνους που ήξεραν από καλό κρασί και το έπιναν με ρέγουλα.

Πάλι στα ψηλά, αλλά στην οδό Λέσβου αυτή τη φορά, λίγο πριν την οδό Ολυμπίας, λειτούργησε μία από τις καλύτερες ταβέρνες που είχε ποτέ το Γαλάτσι, η ταβέρνα του Πέτσικα. Ρουμελιώτης νομίζω ο Πέτσικας, είχε απογειώσει τις γεύσεις ειδικά στο ψητό κρέας. Με την μικρότερη μάλιστα κόρη του Πέτσικα, πρέπει να πηγαίναμε μαζί στο Γυμνάσιο Γαλατσίου.

Κοντά στον Πέτσικα, στο στενάκι που είναι μεταξύ Ακτημόνων και Ολυμπίας, υπήρξε για πολλά χρόνια σε πλήρη λειτουργία η ταβέρνα του Πάνου. Κι αυτή εξαιρετική ταβέρνα, νομίζω δε ότι ο ιδιοκτήτης της ήταν Μοραΐτης.

Στο βιβλίο του κ. Χατζούδη για το Γαλάτσι, νομίζω, υπάρχει κάποια αναφορά για το Τζάκι, ταβέρνα που βρισκόταν έν λειτουργία κατά την προπολεμική περίοδο. Από αυτήν δεν έχω μνήμες, οπότε δεν μπορώ να κάνω κάποια άλλη αναφορά.

Η οικογένεια Κατσώνη από το 1969 έως και το 1974 λειτούργησε ταβέρνα επί της οδό Δρίσκου 7 (όπου και η κατοικία της) και μάλιστα η έν λόγω ταβέρνα ονομαζόταν Πεύκο, διότι στην αυλή της οικίας βρισκόταν ένα μεγάλο πεύκο. Αυτό μάλιστα υπάρχει και σήμερα, ακριβώς απέναντι από τον φούρνο.

Από το 1955 περίπου, λειτούργησε η ταβέρνα-εστιατόριο «Παρνασσός -Ψηλά Βαρδούσια» της οικογένειας Ραπτοδήμου που καταγόταν από τα χωριά του Παρνασσού.

Στο ύψος του Βόρειου Πόλου, εκεί που υπάρχει σήμερα η Shell, λειτούργησε η κοσμοπολίτικη ταβέρνα «Το Καραούλι» που συγκέντρωνε ώς επί το πλείστον καλλιτεχνικό κόσμο, και ανάμεσα σε αυτούς και ο Βέγγος με την σύζυγό του, που είχαν την κατοικία τους στην περιοχή.

Βέβαια, διάσημη ταβέρνα έγινε το Κατσίκι, στα πρανή της Πρωτοπαπαδάκη. Από Πειραιά, από Γλυφάδα, από παντού, έφταναν στην ταβέρνα αυτή για κατσίκι στο φούρνο με πατάτες, μία σαλάτα και κρασί. Αυτό ήταν το μοναδικό φαγητό που τράβαγε τα πλήθη. Η ταβέρνα, είχε να σου φτιάξει λίγα ακόμα πράγματα, αλλά το 99% των πελατών πήγαιναν για το κατσικάκι στον φούρνο με τις πατάτες. Μερικές φορές ανηφορίσαμε κι εμείς και γευθήκαμε τη μοναδική γεύση του ψητού κατσικιού.

Η βρώμα που βγήκε για τη συγκεκριμένη ταβέρνα ότι δηλαδή το ψητό δεν ήταν κατσίκι αλλά σκύλος, βρώμα όμως που απλώθηκε και έκανε τη δουλειά της, για μένα δεν ισχύει. Απλά η ταβέρνα αυτή κάθε βράδυ συγκέντρωνε το χαρτί της Αθήνας, και όταν δεν μπορείς ν’ ανταγωνιστείς τον άλλον σε ποιότητα, τον χτυπάς ύπουλα.

Σήμερα, αν θέλουμε να βρούμε κλασικό κουτούκι στην περιοχή μας, έχουμε επιλογές, αν όμως δεν μας ικανοποιούν, τότε θα πρέπει να περάσουμε μάλλον τα όρια της πόλης μας και να πάμε στην ταβέρνα του Ρηνιώτη στον Περισσό. Ο Γιώργης, αντέχει ακόμα. Και το κρασί ρέει…… Καλό κρασί όμως και με εκλεκτούς μεζέδες, συναντά κανείς και στο Χαγιάτι, στην κλασική πλέον ταβέρνα επί της οδού Καραϊσκάκη. Κλασική βέβαια γίνεται και η ταβέρνα «Το Στέκι» επί της οδού Παπαφλέσσα, ταβέρνα που ξεκίνησε ο πατέρας του σημερινού Δημάρχου και που συνεχίζει ο ίδιος να λειτουργεί από Τετάρτη έως Κυριακή, σεβόμενος απόλυτα κι αυτός τον πελάτη του με την άριστη ποιότητα που προσφέρει.

===============

Για την ολοκλήρωση του αφιερώματος αυτού βοήθησαν:

Ο Μανώλης Πίκουλας και ο Βλάντιμιρ Ιλίτς Λένιν ή άλλως και επίσημος βιογράφος του Σκαλούμπακα! Τους ευχαριστώ πολύ.

Του ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ

Τo Οδοιπορικό μου

- Το Κονκλάβιο του Γαλατσίου ,έλυσε το πρόβλημα του COVID 19 στο Ιντερνετ καφέ.

-Ε κεί στο Ιντερνετ καφέ,γιατι φλυαρείτε και δεν λέτε απολύτως τίποτα?

-Το Χάος επόμενη Δημοτική αρχή?

- Αμπέλια και λαχανόκηποι στο Γαλάτσι

- Είναι η κ. Έλενα Ζέρβα η αντανάκλαση της κ. Αυλωνίτου;

- Ξανθή και κόκκινη Παναγιά

-Ο Διανοούμενος ...

-Λεωφόρος Βέϊκου

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Δημοφιλείς

Συλλόγων

Μουσικές

Παραστάσεις

Αθλητικές

Άλλες

Απόψεις

Miss Marple

Κάτι είδα...κάτι άκουσα

Συκιά, Χαρβάτι, ή στα μπακαλιαράκια του Ανδρέα;

-Η τέχνη του να γράφεις,χωρίς να λες τίποτα

- Διακίνηση ιδεών ή συμφερόντων

- Ta ΜΜΕ του Γαλατσίου..

-Οι "προοδευτικοί" εν Γαλατσίω φίλοι μας...και όχι μόνο

-- Καψούρες....- Οι αναλύσεις στο Καφέ Gallo

--- 12 ο' clock- -Η Αίθουσα αναμονής στο Γαλάτσι

- Ta ΜΜΕ του Γαλατσίου..

-Οι "προοδευτικοί" εν Γαλατσίω φίλοι μας...και όχι μόνο

-- Καψούρες....- Οι αναλύσεις στο Καφέ Gallo

--- 12 ο' clock- -Η Αίθουσα αναμονής στο Γαλάτσι

- Αμπέλια και λαχανόκηποι στο Γαλάτσι- Είναι η κ. Έλενα Ζέρβα η αντανάκλαση της κ. Αυλωνίτου;- Ξανθή και κόκκινη Παναγιά

- Ίδιες ειδήσεις - ίδια προπαγάνδα - ίδιες μορφές

- Πανδημία και Φρόϋντ ή άλλως το καφενείον η Ελλάς - μέρος Β'

-- Καψούρες....
- Οι αναλύσεις στο Καφέ Gallo

--- 12 ο' clock

- -Η Αίθουσα αναμονής στο Γαλάτσι

-- Καψούρες....
- Οι αναλύσεις στο Καφέ Gallo

--- 12 ο' clock

- -Η Αίθουσα αναμονής στο Γαλάτσι

- Αμπέλια και λαχανόκηποι στο Γαλάτσι

- Είναι η κ. Έλενα Ζέρβα η αντανάκλαση της κ. Αυλωνίτου;

- Ξανθή και κόκκινη Παναγιά