«…δουλεύγομενε εμείς, τα τρώνε ευτοί και στο τέλος
μασε λένε πως τα τρώμενε μαζύ.
Εμείς έχομενε τα χέρια κι’ ευτοί τα μαχαίρια.
Ώσπου θα τά’ χουνε ευτοί, ετσά θα κρινούμαστενε.
Κι εσύ πίζαβε (θεοπάλαβε), φώναζε Ζήτω»!!!
Τα παραπάνω προφητικά λόγια έγραφε ο Νικηφόρος Μανδηλαράς στην εφημερίδα του Ναξιακά Χρονικά τον Ιούνιο του 1960 (φ. 7), στη στήλη «ετσά κι’ αλλιώς κι’ αλλιώτικα».
Η ιστορία επαναλαμβάνεται στις μέρες μας που η Ελληνική κοινωνία βιώνει πολύπλευρη κρίση σε όλα τα επίπεδα, κρίση που δυστυχώς πλήττει τη χώρα μας, αλλά και τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου.
Η πρόσφατη δημοσιονομική κρίση και η κρίση χρέους που βιώνει η ελληνική οικονομία σαφέστατα αποδεικνύει τον αδιέξοδο χαρακτήρα και την αποτυχία του μοντέλου ανάπτυξης της οικονομίας, χωρίς αναπτυξιακή προοπτική τις τελευταίες δεκαετίες. Ταυτόχρονα η διαχείριση της κρίσης και το μίγμα οικονομικής πολιτικής που επιλέχθηκε για την αντιμετώπισή της περιλαμβάνει μέτρα δραστικής δημοσιονομικής προσαρμογής με αύξηση της φορολογίας και περιστολή των δημόσιων δαπανών, στήριξη του τραπεζικού συστήματος και αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (κούρεμα) προς τους ιδιώτες πιστωτές. Ακόμη περιλαμβάνει διαρθρωτικές αλλαγές, όπως απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων και αποκρατικοποιήσεις.
Όμως όσα από τα παραπάνω μέτρα εφαρμόζονται την τελευταία τριετία στη χώρα μας, αφενός μεν οδηγούν την οικονομία σε βαθιά ύφεση και αφετέρου δεν διορθώνουν τις παθογένειες του συστήματος αλλά απλά διαχειρίζονται τα αποτελέσματα της κρίσης που είναι η συνέχεια παραγωγής υψηλών ελλειμμάτων και μεγάλου δημόσιου χρέους, καθώς και η εκτόξευση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα. Εύκολα συνεπώς γίνεται αντιληπτό ότι για να βελτιωθεί η λειτουργία της ελληνικής οικονομίας χρειάζονται συγκεκριμένες δράσεις και στρατηγικές, ένα νέο μοντέλο που θα προσδώσει αναπτυξιακή προοπτική στην οικονομία, ανακτώντας τη χαμένη ανταγωνιστικότητα, με ορίζοντα τις επόμενες δεκαετίες.
Ναι λοιπόν να αλλάξουμε την οικονομία μας, να κερδίσουμε το μέλλον, αλλά προαπαιτούμενο όλων είναι να κρατήσουμε όρθια την κοινωνία μας. Δεν είναι όμως προς αυτή την κατεύθυνση τα έκτακτα μέτρα που λαμβάνονται και πλήττουν δυσανάλογα τις ευάλωτες ομάδες πολιτών της χώρας μας. Απλά χρειάζεται να εφαρμοστούν οι συνταγματικές διατάξεις που επιτάσσουν την αρχή της αναλογικότητας, ότι δηλαδή τα φορολογικά βάρη πρέπει να κατανέμονται στους Έλληνες πολίτες ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες.
“Η υπέρμετρη
φορολογική πίεση
οδηγεί λογικά
τους πολίτες
στη μη
συμμόρφωση”
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει η έννοια της ισότητας και της φορολογικής δικαιοσύνης και όχι οριζόντια μέτρα που εφαρμόζονται επί δικαίων και αδίκων. Είναι προφανές ότι οι εύκολες λύσεις, όπως τα οριζόντια μέτρα, επιλέγονται από ανίκανους στην καλύτερη περίπτωση, ενώ η πολυδιαφημιζόμενη καταπολέμηση της φοροδιαφυγής παραμένει κυριολεκτικά στα λόγια, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, όπου κανείς από τους αρμόδιους δεν την ακουμπά. Συνέπεια των παραπάνω φορολογικών αδικιών είναι να οδηγούνται οι πολίτες στα όριά τους, από την ουσιαστική δήμευση των εισοδημάτων τους και εφόσον συνεχισθεί η υπέρμετρη φορολογική πίεση να μη μπορούν πράγματι να ανταποκριθούν με λογική συνέπεια τη μη συμμόρφωση. Η κατάσταση αυτή πρέπει να ευαισθητοποιήσει κάθε αρμόδιο διότι τα μέτρα που λαμβάνονται θίγουν τον πυρήνα των δικαιωμάτων των πολιτών.
Πως όμως να υπάρξει στη χώρα μας φορολογική δικαιοσύνη όταν στη συνείδηση του κόσμου υπάρχει η πεποίθηση ότι οι νόμοι δεν εφαρμόζονται το ίδιο για όλους τους πολίτες. Αξίζει να θυμηθούμε του περίφημο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε»
Του Αντώνη Παπακωνσταντή
Αναδημοσίευση άρθρου από το περιοδικό:
΄΄ΚΟΡΩΝΙΔΙΑΤΙΚΑ Χρονικά΄΄ Τεύχος 143 ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2012
