Αυτός είναι ο Νικόλας, που από λάθος στα διαδικτυακά sites  γράφτηκε ως Όσκαρ Κάμπς. Λίγη σημασία έχει ποιος είναι. Σημασία έχει τι είναι. Είναι ένας Ισπανός, επαγγελματίας ναυαγοσώστης, που εθελοντικά εργάζεται στην ΜΚΟ Proactiva Open Arms. Ο Νικόλας έφυγε από το σπίτι του στη Βαρκελώνη και κάθε μέρα βουτάει στα παγωμένα νερά της Σκάλας Συκαμινιάς στη Λέσβο, για να σώζει πρόσφυγες.

Κι όλα ξεκίνησαν όταν οι άνθρωποι της οργάνωσης, στην οποία συμμετέχει,  είδε φωτογραφίες από πνιγμένους πρόσφυγες και σκέφτηκαν: «γιατί αυτοί οι άνθρωποι πνίγονται; Γιατί κανείς δεν τους σώζει»; Αυτή η απλή σκέψη χρειάστηκε, για να αφήσουν τις οικογένειες, την πατρίδα τους, την άνεσή τους και να έρθουν στην Ελλάδα. Στέκονται εκεί άγρυπνοι φρουροί, να κάνουν σινιάλο με ένα κόκκινο σωσίβιο, να φωτίσουν στο σκοτάδι, να βουτήξουν να σώσουν άλλο ένα παιδί. Βουτούν σκεφτόμενοι μόνο τη δουλειά που έχουν να κάνουν. Τα χρήματά τους τελειώνουν και σύντομα θα φύγουν. Προσπαθούν να σώσουν όσους περισσότερους μπορούν, πριν γυρίσουν πίσω. Διακινδυνεύουν τη ζωή τους κάθε ώρα, όντες θυμωμένοι με όλους: την Ευρώπη, τους ηγέτες, τον πόλεμο, τον εαυτό τους. Κυρίως με τον εαυτό τους, που δε μπορούν να προσφέρουν περισσότερα, που αυτοί έχουν κάπου να γυρίσουν με ασφάλεια, που δεν έχουν χάσει κάποιον δικό τους, για να ξέρουν πως νιώθουν οι εξαντλημένοι που ξεβράζονται μισοπνιγμένοι στις παραλίες. 

Από το μπαλκόνι μου βλέπω τη σκεπή του ΠΑΛΑΙ θυμωμένη ίσως κι εγώ με το δικό μου εαυτό, που δε μπορώ παρά να προσφέρω τα ελάχιστα σε αυτούς που κοιμούνται εκεί μέσα, μα και στους ακούραστους που εργάζονται εκεί εθελοντικά από την πρώτη μέρα. Θυμωμένη που εγώ έχω ένα σπίτι, μια ασφάλεια, τα παιδιά μου ήσυχα και γαλήνια, την ίδια στιγμή που συνομήλικα τους πνίγονται, τραυματίζονται, ορφανεύουν, χάνουν την παιδικότητά τους και κανείς μας δε φαίνεται ικανός να το σταματήσει όλο αυτό. 

Η ανθρωπότητα θα αλλάξει μετά από αυτό. Μοιάζει να ζούμε ό,τι πιο συγκλονιστικό συνέβη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν ξέρω αν πρέπει να μας θεωρήσω τυχερούς ή άτυχους που είμαστε κομμάτι αυτού. Ως τώρα έμπαινα στην τάξη να διδάξω τα παιδιά μας την ιστορία μας. Να τους μιλήσω για ανθρώπους- ήρωες: τους αγωνιστές του ’21, των παγκοσμίων πολέμων, για ήρωες της πολιτικής που με τα καλά τους και τα λάθη τους έχτισαν τη μικρή χώρα μας, για τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Όλα αυτά που σκεφτόμουν να πω και στα κορίτσια μου, καθώς θα έφτανε η ώρα να τα ακούσουν. Τώρα όλα άλλαξαν. Δε θέλω πια να μιλήσω για ανθρώπους- ήρωες. Δεν υπάρχουν πολεμιστές, δεν υπάρχουν πολιτικοί, να αναφερθούμε σε αυτούς σήμερα. Ζώντας την προσφυγική τραγωδία, πρέπει πια να μιλάμε για ανθρώπους. Όλους αυτούς που ο καθένας με το δικό τους τρόπο έσωσαν έστω κι έναν άνθρωπο από τον κίνδυνο. 

Ο Νικόλας, ο Όσκαρ, οι ψαράδες της Λέσβου, οι γιαγιάδες που τάισαν, ο Φραγκίσκος, ο Μάνος, ο Ηλίας, ο Γιώργος, η Μερβάς κι όλοι οι άλλοι που δεν ξέρω τα ονόματά τους και που ο καθένας πρόσφερε αυτό που μπορούσε, είναι οι άνθρωποί μας. Αυτοί που αξίζουν να γραφτούν στα βιβλία της ιστορίας. Αυτοί μας κρατάνε ζωντανούς, αυτοί διατηρούν αυτό που είμαστε. Άνθρωποι. 

Της Ειρήνης Χατζούδη

Διαβάστε προηγούμενα άρθρα της ιδίας

• Παραμύθια..
• Σβούρες παντού
• Καλοκαίρι έφτασε
  Επιμένω
  
• Με κάθε αντίο
• Το ανεκπλήρωτο…
• Φωτιά σε όλα τα κελιά!
• Τελικά δεν θα γίνω δικηγόρος,θα γίνω