Στις παρυφές της πρωτεύουσας μιας φανταστικής χώρας, υπάρχει μια όμορη διοικητική οντότητα. Τα τελευταία 7 χρόνια ο πρώτος πολίτης αυτής της οντότητας διοικεί με πνεύμα προσαρμογής στις όποιες θετικές και κυρίως αρνητικές αποφάσεις των υπερκείμενων αρχών. Θεωρεί την υποταγή ως αρετή  και δεν διστάζει να το διακηρύττει σε κάθε ευκαιρία και περίπτωση. Αρνείται να διεκδικησει για λογαριασμό των φορέων και των υπηκόων αυτής της οντότητας, κάθε αυτονόητο και πρόσφορο δικαίωμα. 

Ξαφνικά, δραττόμενος της συγκυρίας και στα χνάρια της ομόσταυλής του, κεντρικής διαχείρισης της χώρας που εφαρμόζει τη λαϊκή παροιμία "ο λύκος στην αντάρα χαίρεται", μεταμορφώνεται κάτι μεταξύ Τσε Γκεβάρα και Γρηγόρη Δικαίο - Παπαφλέσσα. Πράττει το αδύνατο και το αδιανόητο. Κάνει την υπέρβαση. Παραβιάζει νόμους και διατάγματα που μέχρι χθές επικαλείτο για να μη διεκδικει τα αυτονόητα. Εισβάλλει σε Δημόσια και αναδασωτέα περιοχή, μεσ΄την αντάρα της λοιμικής δυστοπίας και του εγκλεισμού, ζώνεται τα "φυσεκλίκια του" και τα "θυμιατήρια" και στήνει, "δίκην πειρατού" εκκλησίδιον κακόγουστης και απάδουσας.θεώρησης, εκτός τόπου και πρόσφορου χώρου. 

Στα πλαίσια της ψηφοθηρικής και πελατειακής διαχρονικότητας, την οποία έχει σπουδάσει στον πολιτικό φορέα που τον "ταχτάρησε" και γαλούχησε, αντιγράφει πρακτικές Γκρούεζα και Μαυρογιαλούρου. 

Ίσως οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες αρθούν στο ύψος των υποχρεώσεών τους και απαλλάξουν την περιοχή από την ταλιμπανική επιδρομή που εκτός των άλλων λοιδορεί το θρησκευτικό συναίσθημα των πιστών με κακόγουστο κατασκεύασμα μιας χρήσης, κάτι σαν καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, με περιτύλιγμα ιστορικής δήθεν αποκατάστασης.

ΓΕΝΑΡΗΣ σωτηρίου 'ετους 2021

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΣΩΝΗΣ

Υ.Γ. Το προυπάρχον στην περιοχή εκκλησάκι, απείχε πάνω από χιλιόμετρο από το σημείο που στήθηκε