Περπατώντας από το κέντρο της πόλης προς το Άλσος του Βέϊκου, ο πρωινός ήλιος, ο χειμωνιάτικος, σπάει την παγωνιά και την διαλύει, σιωπηλός και λαμπρός καθώς είναι από τη φύση του, επιβάλλεται στον χώρο, αλλά σαν λυτρωτής και όχι σαν δυνάστης. Εντός του, η πάλη της δημιουργίας βρυχάται, οι πύρινες λάβες του πολεμούν για την Ζωή, αυτή που εμείς, οι αποδέκτες της καλοσύνης του την έχουμε σακατέψει. Εμείς, καταστροφείς και λειψοί καθώς είμαστε μπροστά στο μεγαλείο που ονομάζουμε Ζωή, το θρυμματίζουμε κάθε στιγμή και ώρα με χιλιάδες τρόπους που εφευρίσκουμε μιάς και η σκέψη μας παράγει μόνο συγκρούσεις.
Για ν’ αντιληφθούμε το μέγεθος της πλάνης μέσα στην οποία πορευόμαστε καθημερινά, δεν έχουμε παρά να παρατηρήσουμε την πολιτική ή την θρησκεία και όπως αυτές εκδηλώνονται προτάσσοντας εμάς, την δική μας δηλαδή ευημερία εδώ ή κάπου αλλού μετά τα φυσικά. Για ν’ αντιληφθούμε την πλάνη ας παρατηρήσουμε τις ειδήσεις από την προπαγάνδα. Ίδιες ειδήσεις, ίδια προπαγάνδα, που συντηρούνται μάλιστα και από ίδιες μορφές. Είναι αυτές οι μορφές που βάζουμε (βάζετε) μέσω των Μέσων ενημέρωσης -το καθ’ όλα όργανο της πολιτικής και θρησκευτικής εκτροπής-, στην ζωή μας.
Παρατηρώντας ό,τι συμβαίνει γύρω μας, διακρίνουμε την ταύτιση με ένα κόμμα, μία θρησκευτική αίρεση, ταύτιση με τις ιδεολογίες και τα δόγματα. Όλα αυτά είναι καθαρή δουλεία που γεννάται από τις στρεβλώσεις των δυνάμεων της προπαγάνδας. Έχουν μήπως σχέση οι Ιδέες με τις ιδεολογίες; Όχι ασφαλώς, οι Ιδέες δεν ερμηνεύονται, η ανθρώπινη λειψή σκέψη τις ερμηνεύει και τις αναλύει ανάλογα με πόσα και τι περιττώματα έχει μέσα της.
Παραχωρήσαμε τον δικό μας νου στην προπαγάνδα μιάς και βρισκόμαστε σε μεγάλη ύπνωση και υιοθετήσαμε τον νού της προπαγάνδας. Ό,τι λοιπόν σκεφτόμαστε ή πράττουμε, δεν είναι δικά μας αλλά των άλλων, αυτών που ορίσαμε ώς διαχειριστές της ζωής μας. Και τι αλήθεια κάνουν οι διαχειριστές μας; Συντηρούν μέσω του Φόβου την δική τους ύπαρξη στον κόσμο και θεωρητικά καλοπερνούν. Θεωρητικά, διότι επί της ουσίας, θύματα είναι κι αυτοί της γοητείας με την οποία είναι ντυμένοι. Αυτοί, οι ξεχωριστοί, οι νάρκισσοι και οι πλανεμένοι πως τάχα μου κάτι σπουδαίο κάνουν. Αυτοί κι αν είναι σε έναν τεράστιο κουβά με περιττώματα μη μπορώντας να πορευθούν στην ζωή τους έξω από πολιτικές και θρησκευτικές ομάδες. Αν αφαιρεθεί από την αγέλη όλη αυτή η πλαστότητα με την οποία ζει, τότε, τι απομένει;
Όλη αυτή η ανθρώπινη αδυναμία συναναστρέφεται, συναλλάσσεται, επαινεί αλλήλους, μοιράζει «μπράβο» απλόχερα, αναζητά διαρκώς ήρωες. Η γέννηση των ηρώων είναι απαραίτητη προϋπόθεση στις ελλειμματικές κοινωνίες, είναι το ναρκωτικό, η πλαστή χημεία, φανερώνει μειονεξία.
Φτάνοντας στο Άλσος του Βέϊκου, διακρίνω μία αγνότητα να αιωρείται. Παραβλέπω τα σαθρά κατασκευάσματα που τα έστησε σε μιά νύχτα η υποκρισία, παρατηρώ την αρμονία του χώρου όπως τον λούζει ο ήλιος και κάθομαι ν’ απολαύσω το παρόν. Μονάχα αυτό έν τέλει δεν περιέχει συγκρούσεις και ιδιοτέλεια.
ΠΕΖΟΠΟΡΟΣ
