Η ζωή, έχει σκαμπανεβάσματα, πάνω και κάτω, εκεί που ένας έχει πλούτη και περνάει βίο άνετο, έρχεται μιά αρρώστια, μιά δύσκολη απρόβλεπτη κατάσταση και γίνεται φτωχός. Ένας επιχειρηματίας κηρύσσει πτώχευση και χάνει όσα είχε χτίσει με την εργατικότητά και την επιχειρηματικότητα του. Άλλοι συνάνθρωποί μας βιώνουν χρόνια φτώχεια για πάρα πολλούς λόγους που δεν χρειάζεται να αναφερθούν. Κάποιοι άλλοι πληρώνουν τις λανθασμένες επιλογές τους.
Αυτούς τους ανθρώπους, που μπορεί να είναι φίλοι μας, συγγενείς μας, γείτονές μας, συνάνθρωποι μας, δεν έχουμε απολύτως κανένα δικαίωμα να τους κρίνουμε. Πιστεύω όμως πως έχουμε υποχρέωση να απαλύνουμε στο μέτρο που μπορεί ο καθένας μας, τον βίο τους, προσφέροντάς τους το ελάχιστο που έχουμε τη δυνατότητα να δώσουμε.
Αυτοί οι άνθρωποι, πάνω απ’ όλα έχουν αξιοπρέπεια, έχουν περηφάνια και η δύσκολη πορεία που έλαχε στη ζωή τους, τους κάνει επιφυλακτικούς, φοβούνται να εμπιστευτούν τους συνανθρώπους τους.
Τυχαία, μόλις σήμερα, άκουσα πως ο Δήμος φροντίζει δημότες του που έχουν πραγματική ανάγκη. Αν συμβαίνει αυτό, εδώ ο Δήμος δείχνει το πρόσωπο που πρέπει να έχει, δηλαδή, να βρίσκεται πάντοτε κοντά στους δημότες του με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Επειδή γνωρίζω ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν σε πάσχοντες οικονομικά συνανθρώπους μας - με την προϋπόθεση να μην φτάσει στην επιφάνεια το όνομά τους διότι θέλουν να δρουν αθόρυβα, ίσως θα ήταν καλό, ο Δήμος να μας πληροφορήσει ιδιωτικά και όχι δημόσια για τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν ανάγκη. Ή πάλι, ας βγάλει κάποια ανακοίνωση που να πληροφορεί τους συμπολίτες μας που επιθυμούν να προσφέρουν, πώς να κινηθούν, αλλά πάντοτε αθόρυβα.
Το να μπορεί να προσφέρει κάποιος από το περίσσευμά του ή και το υστέρημα του, δεν σημαίνει ότι η πράξη του αυτή είναι φιλάνθρωπος, διότι είναι σαν όρος και μόνο απαράδεκτος αυτός της φιλανθρωπίας.Κάποιος που προσφέρει δεν λέγεται φιλάνθρωπος αλλά άνθρωπος με συνείδηση, που διαφέρει κατά κάποιο τρόπο από έναν οχλαγωγούντα συνάνθρωπό του.
Μπορεί η εποχή μας να είναι γεμάτη με life style, με survivor, και δεν ξέρω με τι άσχημο ακόμα που όμως το έχουμε οικειοποιηθεί, αλλά, πίσω από τα φώτα της ράμπας, υπάρχουν σκιές που αναπνέουν αλλά δεν ζούν. Είναι αυτοί οι άνθρωποι οι δικοί μας και έχουμε υποχρέωση, ναι, υποχρέωση, να μην τους αφήσουμε στο έλεος της φτώχειας μιάς και το κράτος τους απαξιώνει. Το κράτος από την κατασκευή του, δεν θέλει πολίτες αλλά υπηκόους, και έν γένει τους πολίτες του είτε έχουν είτε όχι τους απαξιώνει. Κυρίως απαξιώνει τους μη έχοντες.
Αντάμα με το κράτος βαδίζει και η εκκλησία, ούτε αυτή δίνει. Το μόνο που κάνει και μάλιστα με θόρυβο, για να ακούγεται και μόνο, διαχειρίζεται πόρους, χρήματα κ.α. από ανθρώπους που προσφέρουν. Την προσφορά όμως των άλλων, έχει τα μέσα και την περνά σαν δική της. Όχι, φράγκο τσακιστό δεν βγάζει η εκκλησία από το ταμείο της για τους μη έχοντας συνανθρώπους μας. Ακόμα και στο παγκάρι της η ταμπέλα γράφει «φιλόπτωχο ταμείο» που ρίχνει μέσα σε αυτό ο κάθε θρησκευόμενος συμπολίτης μας και κάποια επιτροπή έχει την διαχείριση, ενίοτε κάκιστη διαχείριση.
Αν ο Δήμος μπορεί να μας πληροφορήσει για όσα παραπάνω ειπώθηκαν, αθόρυβα και ουσιαστικά, τον ευχαριστούμε έκ των προτέρων.
"Ο Άρτος του Αγχεσμού"
