Τα μπαρμπέρικα της πόλης μας

View Comments

Ο Θανάσης Βέγγος, ο μέγιστος αυτός ηθοποιός και άνθρωπος, κατοικούσε στον Βόρειο Πόλο [1], στα σύνορα τρόπον τινά Γαλατσίου & Κυπριάδου. Κάθε τόσο όμως, ανηφόριζε μέχρι την Λεωφόρο Βέϊκου για να κουρευτεί. Ήταν επί χρόνια μόνιμος πελάτης στο κουρείο του Αντώνη Μπουγιούκα, το παλαιότερο σήμερα κλασικό κουρείο της πόλης μας.

Την αρχαία εποχή στην πόλη μας, εκεί, στην κλινική του Κολιόπουλου, είχε το κουρείο του ο Μίμης Νικολόπουλος. Αν δεν απατώμαι, το δούλευε μαζί με τον αδερφό του τον Σούλη. Μπαρμπέρηδες ζόρικοι και οι δυό, το ψαλίδι το έπαιζαν στα δάκτυλα. Αργότερα, χώρισαν κι άνοιξαν κουρεία, ο μέν Μίμης επί της οδού Απειράνθου ο δε Σούλης επί της Λ. Βέϊκου, εκεί περίπου που βρίσκεται σήμερα το εμπορικό με τα ανδρικά ρούχα του Βασιλακάκη.

Φανατικός οπαδός της ΑΕΚ ο Μίμης, ο Σούλης φανατικός Παναθηναϊκός. Εγώ, σαν γνήσιος Απολλωνιστής που ήμουν (ακόμα είμαι αλλά δεν ασχολούμαι πλέον με τα θεάματα), κουρευόμουν πότε στον ένα και πότε στον άλλο.

Ο Μίμης, πιο προχωρημένος σαν οπαδός, σε κούρευε κι έλεγε φωναχτά τα σχέδια του: να, εδώ θα κάνω ένα μπαράκι, όταν έρχεται για κούρεμα ο Μπάρλος (παλιός πρόεδρος της ΑΕΚ), να πίνει τα ουϊσκάκια του. Ο Σούλης, ήταν πιο σοφιστικέ τύπος. Και οι δυό, άριστοι επαγγελματίες.

Ο Αντώνης ο Μπουγιούκας, είχε φανατικούς πελάτες που μπορεί να περίμεναν με τις ώρες για να κουρευτούν από τα χέρια του. Είχε βοηθό τον Λάζαρο, ένα καλοσυνάτο γεροντάκι που κούρευε συνήθως όλους τους υπόλοιπους. Πιτσιρικάδες σαν ήμασταν με τον αδερφό μου, μας πήγαινε στον Αντώνη ο πατέρας μας για κούρεμα γουλί, αλλά μας άφηνε μιά φράντζα μαλλί μπροστά. Ήταν της μόδας την αρχαία εποχή το παιδικό αυτό κούρεμα. Για να δυναμώνουν τα μαλλιά μας, όπως έλεγαν οι σοφοί γέροντες που είχανε σπουδάσει τη ζωή.

Το κουρείο του Αντώνη ήταν ιδιοκτησία του Σπύρου Τσάκωνα, κληρονόμου της γνωστής οικογένειας. Το ζητούσε με επιμονή και υπομονή ο Αντώνης να το αγοράσει και τελικά τα κατάφερε, το έκανε δικό του. Μετά τον Λάζαρο, είχε σαν βοηθό τον Παναγιώτη, πολύ καλό κουρέα, ήταν δε κωφάλαλος. Αργότερα, όταν άνοιξε ο Παναγιώτης δικό του κουρείο επί της οδού Σολωμού, κουρευόμουν κι εκεί. Ο Τσάκωνας, κουρευόταν πάντα στον Αντώνη, στον δε ελεύθερο χρόνο του (είχε άπειρο ελεύθερο χρόνο), έκανε τις δικές του τανζανιές στην ήσυχη πόλη μας. Μερικές μάλιστα φορές, όταν το αλκοόλ είχε το πάνω χέρι, η αστυνομία έδινε λύσεις. Μερικές φορές δημιουργούσε προβλήματα και στο μαγαζί που ήταν πίσω από το περίπτερο της Δόξας, όταν το δούλευε ο αδερφός της ο Μπάμπης ή λίγο αργότερα όταν τα δούλευαν τα κορίτσια, η Μαίρη και η Βάσω. Το μαγαζί αυτό, που αν θυμάμαι καλά ήταν μεζεδοπωλείο (μπορεί να κάνω και λάθος), είχε μιά μεγάλη τέντα που από τα κενά της, άφηνε ο Τσάκωνας αυγά κι έπεφταν στους θαμώνες του μαγαζιού μιάς και κατοικούσε δυό ορόφους από πάνω.

Μικρή πόλη τότε σαν ήμασταν, τα κουρεία αυτά εξυπηρετούσαν με τον καλύτερο τρόπο τους πελάτες τους. Και όλα αυτά τα κουρεία, ξύριζαν και τον πελάτη τους. Το ξύρισμα ήταν ιεροτελεστία, τέχνη που αποφεύγουν σήμερα τα σύγχρονα κουρεία για λόγους που αγνοώ. Όταν εμφανίστηκε σε παγκόσμια κλίματα το Aids, καλώς σταμάτησαν να ξυρίζουν με την λεπίδα. Βγήκαν όμως στο εμπόριο καινούργιες λεπίδες που άλλαζαν τα ξυραφάκια, οπότε δεν συνέτρεχε λόγος σοβαρός για να μην ξυρίζουν. Σήμερα, μπορεί να υπάρχει και εγώ να μην το ξέρω, κουρείο δηλαδή που να ξυρίζει τον πελάτη του. Αν υπάρχει τέτοιο κουρείο, καλό είναι να το μάθουμε.

Σήμερα, μονάχα το κουρείο του Αντώνη θυμίζει την αρχαία δόξα της πόλης μας που πλέον γίνεται κάθε στιγμή που περνά και πιο απρόσωπη. Πιο γκρίζα. Για άλλους πιο πολύχρωμη.

Το δημοσίευμα αυτό θα ήταν ατελές αν δεν υπήρχε αναφορά και για το κουρείο του Ρίζου, στο Παλαιό Τέρμα, δίπλα από το μαγαζί του κύρ Βαγγέλη Καρόζη. Μάλλον αυτό ήταν τα αρχαιότερο στο Γαλάτσι κι ευχαριστώ θερμά τους αναγνώστες που με τα σχόλια τους διόρθωσαν-εμπλούτισαν το άρθρο μου. Παραθέτω δε τα σχόλια της κόρης του Ρίζου όπως αυτά εμφανίστηκαν στα κοινωνικά δίκτυα. "Κατερίνα Τζερκτζόγλου ... προς Νἰκο Σταυρόπουλο - έτσι ακριβώς κύριε Νίκο. Ο Φάνης πήγε στην Αυστραλία και ο Ρίζος κράτησε για 10 χρόνια περίπου το κουρείο του. ανάμεσα στα 2 καφενεία του κύρ Αντώνη και των αδελφών Κάβουρα. Παρά δίπλα το υαλοπωλείο του Καρόζη και το φαρμακείο της κυρίας Στασινάκη. Μπροστά από το καφενείο το περίπτερο του κύρ Μήτσου. Τι ωραία χρόνια! Το κουρείο του Ρίζου το έζησα και από αυτό μεγάλωσα γιατί ήταν ο μπαμπάς μου". Αστραπιαία, διαβάζοντας τα σχόλια για το καφενείο του Ρίζου, επανήλθε το κενό μνήμης. Σε αυτό το κουρείο πρωτοπήγαμε για κούρεμα και χρόνια αργότερα στου Αντώνη.

[1] Ο Βόρειος Πόλος ήταν ζαχαροπλαστείο που χάρισε το όνομά του στην περιοχή. Και στάση λεωφορείου «Βόρειος Πόλος».

Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"