Ο χώρος της Ριζοσπαστικής και Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς πάντα ήταν ένας πολυσυλλεκτικός χώρος που έβριθε ασυνεπειών λόγου και έργου. Μπορούσε ο καθένας  να στρατεύεται χωρίς να έχει επεξεργαστεί όρους και εργαλεία κατάλληλα για την ένταξη του. Το άλλοθι ήταν η δημοκρατία και η ανάγκη του «ανήκειν» σε συλλογικότητες, μια ανάγκη η οποία ανάλογα με τις κοινωνικές νόρμες μπορούσε να αλλάξει, να ενδώσει, να οπισθοχωρήσει.

 Έρχεται λοιπόν αυτή η Αριστερά στο σήμερα και αντί να αναστοχάζεται για τις παραλείψεις και τις ασυνέπειες της, φέρει μαζί της έμφυλα στερεότυπα βαθιά συντηρητικά και απαξιωτικά εξαιτίας της αφιλτράριστης τοξικής αρρενωπότητας η οποία ενυπάρχει και προσιδιάζει σε κάθε κοινωνική τάξη. Το πατριαρχικό μοντέλο καλά κρατεί και στους ριζοσπαστικούς κατ΄ επίφαση χώρους.

 Το θέμα που αφορά κάποιους είναι η υπογεννητικότητα το γιατί δεν γεννάει και δεν  τίκτει το νέο ζευγάρι, κυρίως η Ελληνίδα γυναίκα και οι συνέπειες που θα επέλθουν στο έθνος και τη φυλή μας. Ακούγονται διάφορες απόψεις με επικρατούσα αυτήν που ορίζει την άτεκνη γυναίκα ως μη αποδεκτή διότι δεν έχει ολοκληρωθεί, δεν έχει εκπληρώσει την αποστολή της όπως ορίζει η φύση. Πρόκειται δηλαδή για μια αποτυχημένη θηλυκότητα ενός μη- μητρικού σώματος.

Αγωνίζονται οι φίλοι του ριζοσπαστικού και εξωκοινοβουλευτικού αριστερού μπλοκ για τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών περί γάμου και τεκνοθεσίας - και καλά κάνουν δεν είμαι αντίθετη σε αυτό-. Γράφουν κείμενα αφοριστικά για τους κυρ-Παντελήδες και το απαίδευτο πόπολο που αρνείται κατηγορηματικά το αναφαίρετο δικαίωμα στην ισότητα για τα ομόφυλα ζευγάρια.

«Οίμοι φρόνησον ταλαίνης».

  Στο θέμα όμως της άτεκνης γυναίκας  είτε από επιλογή είτε από ιατρικούς-παθολογικούς λόγους θέτουν θέμα σοβαρού ψυχολογικού ζητήματος εκ μέρους της. Και όχι μόνο αυτό αλλά παίρνουν και το ρόλο της Κασσάνδρας με ρήσεις του τύπου: «θα το μετανιώσουν στα 65 τους, δεν συμφωνώ με την άποψη της κυρίας που δεν θέλει να κάνει παιδιά, δεν έχει ολοκληρωθεί, θέλει να κάνει τη ζωή της..»

Αναδεικνύεται λοιπόν  η μητρική τελεολογία που διαπνέει τους λόγους και τις αφηγήσεις τους μέσα από τους οποίους η μητρότητα κατασκευάζεται όχι απλά σαν γυναικείος προορισμός αλλά σε περιόδους εθνικής κρίσης ανάγεται σε εθνικό καθήκον και σύμβολο. Η άτεκνη γυναίκα στο φαντασιακό τους λαμβάνει χώρα ως «αποκλίνουσα» και το γυναικείο σώμα ως «αποκλίνον» και «παθολογικό» που μπορεί να μετατραπεί σε «φυσιολογικό» και «με-αξία» μόνο σαν μητρικό και μόνο σε σύνδεση με τον οικογενειακό χώρο.

Και όλα αυτά έλαβαν χώρα σε ένα καφενείο της γειτονιάς Σάββατο πρωί με καφέ και τσιγάρο. Α και κάτι τελευταίο!!!!
Αν με ξαναρωτήσεις Αριστερούλη γιατί δεν έκανα παιδιά θα σου απαντήσω:          
Γιατί έτσι γουστάρω…….

«Αφιέρωμένο το κείμενο σε όλες εκείνες τις γυναίκες που υφίστανται  τον έμφυλο και ρατσιστικό λόγο»

Tης Κορίνας Κεχρολόγου