Μετά από 7 χρόνια αιματηρών αγώνων ενάντια στην Οθωμανική αυτοκρατορία, στην ιερά συμμαχία των Ευρωπαϊκών  Βασιλείων, τις αντιδράσεις εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων των βολεμένων αρχιερέων, κοτζαμπάσηδων και λοιπών παρατρεχάμενων που αντλούσαν την ευμάρεια τους υπηρετώντας την Οθωμανική κυριαρχία, 800.000 χιλιάδες Έλληνες που κατοικούσαν στην Πελοπόννησο, στη Ρούμελη και σε κάποια νησιά του Αιγαίου, κατάφεραν το αδιανόητο και από το 1828 με την έλευση του κυβερνήτη Καποδίστρια και τέλος από τις 3 φλεβάρη του 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου, δημιούργησαν το πρώτο στην Ιστορία Ελληνικό κράτος.

Κατά  τη διάρκεια του αγώνα ,ο Ιμπραήμ έχει εισβάλει στην Πελοπόννησο. Οι Έλληνες επαναστάτες σχεδόν παντού υποχωρούν, οι άμαχοι εγκαταλείπουν τις εστίες τους και κρύβονται σε σπηλιές και αποκλείστρες. Ο Αιγυπτιακός στρατός με την τεχνογνωσία που του προσφέρουν Ευρωπαίοι αξιωματικοί, σκοτώνει, καίει, ξεριζώνει δέντρα για να δυσκολέψει την τροφοδοσία των προϊόντων και αιχμαλωτίζει γυναικόπαιδα.
Η τύχη αυτών των δυστυχισμένων υπάρξεων είναι τραγική. Γυναίκες και κορίτσια βιάζονται και μεταφέρονται στα χαρέμια του Μισιριού. Εκεί όλες, με την τιμή τους  καταρακωμένη και κάποιες με ένα "μπάσταρδο" στην αγκαλιά, ζουν το δράμα της αιχμαλωσίας τους.

Όμως το μεγαλύτερο δράμα για αυτές της υπάρξεις προέκυψε αργότερα. Όταν το ελεύθερο πλέον Ελληνικό Κράτος επιχείρησε την ανταλλαγή ή εξαγορά των αιχμαλώτων γυναικόπαιδων, ελάχιστες από αυτές θέλησαν να επιστρέψουν. Δυστυχώς η πλειονότητα των γυναικών, μη αντέχοντας την καταισχύνη που τις περίμενε από τους οικείους τους και τον κοινωνικό περίγυρο, επέλεξαν να ακολουθήσουν τους δήμιους τους ως το λιγότερο κακό. 

Γιάννης Κατσώνης του Θανάση