Πανηγύρι … ή για τα πανηγύρια καταντήσαμε;

View Comments

Την εποχή εκείνη που το Γαλάτσι είχε στους χωμάτινους δρόμους του μουριές και λάσπη, στο παλιό τέρμα το «Νάταλι», πιο πέρα τον «Αλέξανδρο», πιο κάτω τη «Ζαΐρα», πιο πάνω τη βρύση του «Μοστρού», πριν από τα «πευκάκια» το ποδοσφαιρικό γήπεδο – εκείνη την εποχή η Αγία Γλυκερία ήταν ένας πανέμορφος μικρός ναός γεμάτος ιστορία. Μέσα δε στο χώρο του ναού, εκεί που σήμερα είναι το υποτυπώδες πάρκινγκ, βρισκόντουσαν μικρά κτίσματα που χρησιμοποιούνταν είτε σαν γραφείο, είτε ίσως ως κατοικία του γνωστού αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου, είτε είχαν χρήσεις που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω.

Την ίδια εκείνη εποχή, σαν μικρά παιδιά που ήμασταν, πηγαίναμε υποχρεωτικά στο κατηχητικό (με τη βία εννοείται εφόσον η τιμωρία αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια μας) για να γίνουμε υποτίθεται καλοί χριστιανοί. Δεν ξέρω (και δεν με ενδιαφέρει δηλαδή) πόσοι από εσάς γίνατε καλοί χριστιανοί, εγώ πάντως, εφόσον δεν τηρώ στον βίο μου τον Λόγο του Χριστού, μάλλον δεν είμαι καλός χριστιανός.

Εκείνη λοιπόν την εποχή που τη νοσταλγούμε αλλά ήταν σκληρή εποχή, είχαμε το πανηγύρι της Αγίας Γλυκερίας. Έχω αναφερθεί σε αυτό εκτενώς σε παλαιότερο άρθρο μου, έχω μιλήσει για τον «Γκοτζίλα», για το «Γύρο του θανάτου», για την παράνομη «ρουλέτα», και για άλλα που συνέθεταν ας πούμε την έννοια του πανηγυριού. Τότε λοιπόν το Γαλάτσι ήταν μία μικρή πόλη και το πανηγύρι της Αγίας Γλυκερίας, πέραν των άλλων, ήταν και ένας τρόπος να βρεθούν πάλι φίλοι, να φάνε σουβλάκια «στου Βελή», να καθίσουν «στην Κληματαριά», να γελάσουν με τη γεύση από «το μαλλί της γριάς», κτλ..

Σήμερα, έχει χαθεί εκείνη η ομορφιά από τον περικαλλή ναό, και θυμίζει περισσότερο οίκο εμπορίου παρά χώρο προσευχής και περισυλλογής. Χάθηκε όμως και η έννοια του πανηγυριού κι αυτό που γίνεται δεν είναι παρά ένα μεγάλο παζάρι. Ένα παζάρι μάλιστα, που στο όνομα της «παράδοσης», ταλαιπωρεί χιλιάδες συμπολίτες μας, κλείνουν οι κεντρικοί δρόμοι για δυό μέρες τουλάχιστον, αλλά πέρα από το κομφούζιο που δημιουργείται, νεκρώνουν τα εμπορικά μαγαζιά της πόλης μας εφόσον δεν μπορούν ν’ ανταγωνιστούν τις τιμές από τα κινέζικα κιόσκια που στήνονται. Επί της ουσίας, το πανηγύρι της Αγίας Γλυκερίας ζημιώνει τον επαγγελματικό κόσμο.

Επειδή τα πάντα αλλάζουν στο διάβα του χρόνου, άλλες φορές προς το καλό και άλλες προς το χειρότερο, ίσως θα πρέπει να σκεφτεί ο Δήμος τρόπους ώστε και το πανηγύρι να γίνεται στο όνομα του μητροπολιτικού ναού μας, αλλά και οι κάτοικοι να μην επιβαρύνονται με τόση ταλαιπωρία. Ας βρεί για παράδειγμα ένα χώρο εκτός του οικιστικού πλέγματος (τόσοι χώροι υπάρχουν) και σε αυτόν να πραγματοποιείται όχι μόνο το πανηγύρι της Αγίας Γλυκερίας αλλά και της Αγίας Ειρήνης.

Είναι εύκολο μάλιστα, στο χώρο του πανηγυριού να στήνουν τα κιόσκια τους όλα τα εμπορικά μαγαζιά της πόλης μας. Με τις μέγιστες εκπτώσεις ώστε να προσελκύσουν τον κόσμο, να γίνουν με δυό λόγια, σημείο αναφοράς για τις τιμές τους, έστω τις δυό μέρες του πανηγυριού. Καλό είναι το χρήμα να ρέει αλλά εντός της πόλης μας.

Το να κλείσει η οδός Αγίας Γλυκερίας για δυό ώρες κατά την περιφορά της εικόνας της, είναι απόλυτα κατανοητό. Όλα τα άλλα που γίνονται όμως, είναι για τα πανηγύρια

Ο Πεζοπόρος