Μια χιουμοριστική ανάρτηση στο facebook που αποτυπώνει όλη την πραγματικότητα. Μια σκέψη που κατά βάθος έκαναν όλα τα παιδιά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς ή αυτής της βδομάδας.
Μπορεί να ιδωθεί ως η αποτύπωση της αποτυχίας. Δεν πέτυχα ως τώρα όλα, όσα περίμενα, ήλπιζα, ήθελα. Η αποτυχία με καταπίνει. Δε θέλω να το παλέψω άλλο. Το ρίχνω στην πλάκα, στο σορολόπ. Οι άλλοι: με περνάνε για αδιάφορη. Εγώ: μπορεί και να μη με νοιάζει, μπορεί και να με νοιάζει, μα να μη μπορώ πια να το αλλάξω, μπορεί να στενοχωριέμαι βαθιά μέσα μου και το ρίχνω στην πλάκα να ξεχαστώ.
Μπορεί να μεταφραστεί ως συμβιβασμός. Το παλεύω. Δε μου ήρθαν όλα όπως νόμιζα. Η εφαρμογή της πραγματικότητας, είναι λίγο διαφορετική από το σχεδιασμό της. Δε θα πιάσω τον πρώτο στόχο μου, καθώς δείχνουν τα πράγματα. Ωστόσο θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου έτσι. Ή έτσι. Ή αλλιώς. Δεν είναι όλα κόκκινα ή μπλε. Επιτέλους καταλαβαίνω ότι υπάρχει και το μωβ, το ροζ. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Παρηγοριέμαι. Ή έτσι θέλω να λέω.
Μπορεί να είναι μια επανάσταση. Οι γονείς μου παλεύουν για μένα από τα μικράτα μου. Πληρώνουν για μένα, αγοράζουν για μένα, τρέχουν για μένα, ζουν για μένα. Τι μου ζήτησαν; Ένα συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, μια συγκεκριμένη πόλη, μια καριέρα, που ίσως εκείνοι δεν κατάφεραν. Δεν τους το χρωστάω; Ναι. Όχι. Όχι. Χρωστάω σε μένα. Να είμαι αυτό που μου αρέσει.
Μπορεί να είναι ένα όνειρο. Ένα από αυτά τα απίστευτα, εφηβικά όνειρα, τα τόσο απίθανα να συμβούν. Τα τόσο όμορφα. Να μπορείς να γίνεις, να είσαι αυτό που θες, αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο. Ακόμα κι αν αυτό είναι κάτι το τόσο άπιαστο. Κανένας συμβιβασμός, μόνο το απόλυτο όνειρό. Το εκατό τοις εκατό. Να γίνεις πριγκίπισσα. Να πετύχεις. Να είσαι ευτυχισμένος. Να κάνεις όσα ονειρεύεσαι. Να ζήσεις μια χαρούμενη ζωή. Να υπάρξεις στον απόλυτο έρωτα. Να πεθάνεις χαμογελαστός.
Το ραδιόφωνο παίζει το τραγούδι «big girls cry”. Κάτι ξέρει. Μπορεί μόνο να με ειρωνεύεται
