Επιμένω σ’ έναν άλλο κόσμο.
Τον έχω τόσο ονειρευτεί,
τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα του
που πια
είναι αδύνατο να μην υπάρχει...
"Χρίστος Λάσκαρης"
Θέλω μια ζωή χωρίς φόβο. Χωρίς τις νέες λέξεις που έχουν κυριαρχήσει στις ώρες μας. Χωρίς θεσμούς, τρόικα, δανειστές, ψεύτικα πολιτικά παιχνίδια. Χωρίς να χρειάζεται να σκέφτομαι πως θα είναι το αύριο των παιδιών μας.
Θέλω μια ζωή χωρίς ψέματα. Που όλοι θα μπορούμε να σταθούμε απέναντι από τον καθρέφτη μας και να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια. Κι έπειτα τους άλλους. Χωρίς ανασφάλειες που πληγώνουν τους γύρω μας, χωρίς συμπλέγματα που μειώνουν την αξία μας. Χωρίς μικρές χαζομάρες που διαλύουν την καθημερινότητά μας.
Θέλω μια ζωή χωρίς γυάλες. Χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα που κρατάνε τον εαυτό μας μακριά από τους άλλους, τάχα για να μην τον πληγώσουν. Χωρίς συναισθηματικές αναπηρίες που, ναι, είναι πολύ βολικές, αλλά μετατρέπουν τη ζωή μας σε μια άνυδρη έρημο.
Θέλω μια ζωή σε μια καλύτερη πόλη. Εκεί που ο ένας θα σέβεται τον άλλον. Που δε θα ρυπαίνουμε, δε θα διπλοπαρκάρουμε, δε θα κλέβουμε τη σειρά του άλλου στο σούπερ μάρκετ. Εκεί που τα σχολεία μας θα αφήνονται ελεύθερα να διδάξουν πραγματικά, εκεί που οι εκπαιδευτικοί μας δε θα προσβάλλονται επειδή έκαναν τη δουλειά τους, όσο καλύτερα μπορούσαν, εκεί που θα αναγνωρίζεται έστω και το ένα βήμα μπροστά.
Πολλοί με λένε ονειροπόλα. Όσοι πιστεύουν στα ζώδια το δικαιολογούν έτσι: ψαράκι δεν είσαι; Κάτσε εκεί στην υπέρμετρη φαντασία σου.
Αλλά δυστυχώς «η πραγματικότητα είναι κάτι δευτερεύον που διέκοψε για λίγο τα μεγάλα μας σχέδια» (Τάσος Λειβαδίτης).
Της Ειρήνης Χατζούδη
Διαβάστε προηγούμενα άρθρα της ιδίας
- Mε κάθε αντίο
- Το ανεκπλήρωτο
- Φωτιά σε όλα τα κελιά!
- Τελικά δεν θα γίνω δικηγόρος,θα γίνω
