Είναι ένα δύσκολο καλοκαίρι. Κάποια μεσημέρια βρέχει, ο κόσμος μας γίνεται μουντός, γκρίζος. Πιάνει κρύο. Η γη δροσίζεται, τα δέντρα τινάζονται ηδονικά κι εμείς οι άνθρωποι ψάχνουμε να επαναπροσδιορίσουμε τον ορισμό αυτής της εποχής του χρόνου, που την είχαμε μάθει αλλιώς.

Σαν τα φίδια, αλλάζουμε δέρμα. 

Προσπαθούμε να συνηθίσουμε στις νέες πραγματικότητες, να προσαρμόσουμε τα «θέλω» μας και τα «μπορώ» μας. Καθόμαστε υπομονετικά στην ουρά του ΑΤΜ. Κοιτάζουμε συγκαταβατικά την κλειστή πόρτα της τράπεζας. Συμπάσχουμε με το μπροστινό μας που μπερδεύεται και δεν ξέρει ποια κουμπιά να πατήσει. Τον βοηθάμε, χωρίς καμιά πονηριά στο μυαλό μας. Ψιθυρίζουμε στον παππού που κλαίει για την κατάντια του, πως όλα θα πάνε καλά. Η πραγματικότητα έχει αλλάξει, προσπαθούμε να το αποδεχτούμε. Φοβόμαστε το χειρότερο, μα παλεύουμε να ησυχάσουμε τον εαυτό μας. Νιώθουμε παρηγοριά, γιατί κατά βάθος ξέρουμε πως είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. 

Εξασκούμαστε σε νέες πολιτικές, απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες. Παρακολουθούμε πως για πρώτη φορά η ψήφος μας, ανεξάρτητα από το ποια ήταν, φέρνει τόσες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Επηρεάζει. Συντριβόμαστε (με τη θετική έννοια) κάτω από τη δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που νικά ακόμα και τη λαίλαπα της προπαγάνδας των ΜΜΕ. Διχαζόμαστε, χαιρόμαστε, λυπόμαστε, φανατιζόμαστε. 

Είναι ένα κουραστικό καλοκαίρι. Όλα γύρω μας αλλάζουν. Καταρρέει αυτό που είχαμε συνηθίσει. Πρέπει να μπούμε σε άλλα καλούπια. Κάποιες μέρες αναθαρρεύουμε. Άλλες προχωράμε απογοητευμένοι με το κεφάλι σκυφτό. 

Κι όμως τα μικρά πράγματα γύρω μας, δίνουν ακόμα ελπίδα. Ο μικρόκοσμός μας, που παρά τις δυσκολίες εξακολουθεί να λειτουργεί. Η ηθική συμπαράσταση που επιδεικνύουν οι συνάδελφοί σου, σε αφήνει άφωνο. Μάθημα ανθρωπιάς. Ο καθαρισμός ενός οικοπέδου για την ασφάλεια των παιδιών μας, μετά από παράκληση σε μια διαδικτυακή ανάρτηση του Δημάρχου πριν δέκα μέρες. Σήμερα το οικόπεδο έχει άλλη μορφή. Είναι καθαρό και ασφαλές. Μάθημα σεβασμού προς τον πολίτη από την πλευρά της διοίκησης και ένα μάθημα προς τον συμπολίτη να μην το ξαναρρυπάνει. Μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να μην προδώσουμε το ότι είμαστε άνθρωποι.

«…αιώνια λιώνει, όποιος προδίνει». Dante Alighieri, Η Κόλαση. 

Της Ειρήνης Χατζούδη

Διαβάστε προηγούμενα άρθρα της ιδίας

• Επιμένω
• Mε κάθε αντίο
• Το ανεκπλήρωτο
• Φωτιά σε όλα τα κελιά!
• Τελικά δεν θα γίνω δικηγόρος,θα γίνω