Το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη 2015 ήταν σαφώς αρνητικό για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Από τις 300 έδρες του κοινοβουλίου οι 267 (το 89% !!!) καταλαμβάνονται από κόμματα που έχουν εκδηλώσει την υποταγή τους στην Ευρωελίτ και αναγνωρίζουν το Μνημόνιο ως το προκαθορισμένο πλαίσιο πολιτικών δράσεων.
Το τι θα σημάνει αυτό για τον λαό θα φανεί σύντομα, όταν θα αρχίζουν να εφαρμόζονται στην πράξη οι μνημονιακές επιταγές. Εκεί βέβαια θα δοκιμαστούν και οι αντοχές τόσο του κυβερνητικού σχήματος όσο και των ψευδο-αριστερών βουλευτών που θα πρέπει να λένε μια ατελείωτη σειρά από «ναι» σε όλες τις σφαγές για τις οποίες έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση.
Είναι δεδομένο, πως σε αυτές τις νέες συνθήκες όπως διαμορφώθηκαν από τις εκλογές, η αντίσταση απέναντι σε αυτές τις πολιτικές θα είναι ακόμα περισσότερο δυσχερής. Η εκφρασμένη ψήφος των πολιτών συντριπτικά υπέρ των μνημονιακών κομμάτων θα αποτελέσει το κύριο άλλοθι της χωρίς προηγούμενο καταστολής που θα αντιμετωπίζει η κάθε κοινωνική ομάδα που θα προσπαθεί να αντιπαλέψει τον μνημονιακό οδοστρωτήρα. Όποιος αντιστέκεται θα θεωρείται «αντεθνικό στοιχείο» και θα ισοπεδώνεται.
Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα των εκλογών είναι... αυτό που είναι... και θα πρέπει να αναλυθεί ώστε να εξαχθούν εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά από τα οποία θα μπορέσουν να βγουν κάποια χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα.
ΑΠΟΧΗ: Ο δουλικός «κανένας».
Το βασικό στοιχείο που χαρακτηρίζει αυτές τις εκλογές, είναι το πρωτοφανές ύψος της μη-ψήφου που «εξέφρασαν» 4,4 εκατομμύρια πολιτών, δηλαδή το 45% των εχόντων το εκλογικό δικαίωμα, δεν το άσκησαν. Σε αυτόν τον αριθμό-ρεκόρ φτάσαμε με την προσθήκη, σε σχέση με τον Γενάρη, επιπλέον 670 χιλιάδων πολιτών οι οποίοι επέλεξαν να μην συμμετάσχουν σε αυτήν την εκλογική διαδικασία.
Το δεδομένο αυτό, που αποτελεί σίγουρα στοιχείο απαξίωσης της αστικής δημοκρατίας, μπορεί να έχει πολλαπλές εξηγήσεις, όπως:
- Εκδηλώνουν την παραδοχή ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για την ζωή τους.
- Βάζουν σε ευθεία διαζευκτική αντιπαράθεση την κινηματική δράση με την εκλογική συμμετοχή.
- Δηλώνουν πως δεν εκφράζονται μέσα από αυτήν την μορφή αντιπροσώπευσης.
- Απαξιώνουν την διαδικασία αφού, ότι και να επιλέξουν, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, καθότι ούτως ή άλλως οι σημαντικές αποφάσεις παίρνονται «αλλού» και το ελληνικό κοινοβούλιο είναι πλέον απλά μια «υπηρεσία».
- Δεν εκφράζονται από κανέναν πολιτικό σχηματισμό, ή έστω από εκείνους που θα υπήρχε πιθανότητα να κυβερνήσουν, άρα και να έχει αξία η ψήφος τους.
Όσο κι αν κάποιες από αυτές τις απόψεις μοιάζουν βάσιμες, στην ουσία είναι δηλώσεις υποταγής, υποχώρησης και απόσυρσης. Πρόκειται για λαθεμένες αντιλήψεις, τα αποτελέσματα των οποίων πολύ σύντομα θα τα βιώσουν στο πετσί τους. Στην ουσία ανέθεσαν -με τον πιο φτηνιάρικο τρόπο- να εκφράσουν άλλοι την δική τους γνώμη! Πρέπει να καταλάβουν όσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν πως, τους αρέσει-δεν τους αρέσει, ψήφισαν κατά 86% υπέρ του Μνημονίου! Η Μέρκελ τους ευχαριστεί θερμά, παρότι κάποιοι μπορεί να θεωρούν τους εαυτούς τους και «επαναστάτες»!
ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΠΟΤΑΜΙ)
Με περίπου 2,5 εκατομμύρια ψήφους, αθροιστικά, είναι αναμφίβολα η μεγαλύτερη κοινοβουλευτική παράταξη, παρά την απώλεια 450 χιλιάδων ψήφων. Μετά μάλιστα την εκκαθάριση της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, η ιδεολογική (αλλά και πολιτική) ομοιογένεια των τεσσάρων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων είναι υψηλότερη παρά ποτέ.
Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε κάτι ψιλά (30 χιλιάδες ψήφους και είναι το μόνο κόμμα που δεν υπέστη απώλειες από την αποχή), ενώ το Ποτάμι έχασε το 40% της δύναμης του και μετατράπηκε σε έναν ασήμαντο, κυβερνητικά, παίκτη.
Οι απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ (πάνω από 320 χιλιάδες ψήφους) είναι σίγουρα λίγες σε σχέση με όσες θα περίμενε κάποιος ως αποτέλεσμα των οβιδιακών του μεταμορφώσεων. Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί, βασίζεται στην ΠΑΣΟΚική προέλευση του λεγόμενου «κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ», με όλα τα χαρακτηριστικά που αυτή κουβαλάει (ηγετισμός, προσωπολατρία, οπαδισμός, κυβερνητισμός). Ο Τσίπρας μιμείται τον Αντρέα τόσο στη φωνή, όσο και στην ικανότητά του να χειραγωγεί τον λαό με ψεύτικες ελπίδες και συνθήματα.
Στηρίχτηκε απροκάλυπτα κατά την προεκλογική περίοδο από το ντόπιο και το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε άλλωστε το πανίσχυρο και το αποτελεσματικότερο εργαλείο των Ευρωναζί για την επιβολή του Μνημονίου-3. «Κατάφερε» κάτι που ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσαν ούτε στον ύπνο τους να καταφέρουν!
Για να τα λέμε όλα όμως, λόγω του αυτισμού όλων των υπολοίπων, ο Τσίπρας έπαιξε μπάλα μόνος του! Οι αντίπαλοί του, ούτε καν κατέβηκαν στο γήπεδο για να τον κοντράρουν, έστω έτσι για τους τύπους...
Να επισημανθεί επίσης πως η επιλεκτική σύμπραξη του Τσίπρα με τον Καμένο προσθέτει ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά, «εμπλουτίζοντας» τον ΣΥΡΙΖΑ με παπανδρεϊκά εθνικο-θρησκευτικά λαϊκιστικά στοιχεία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, τόσο σε δομή (προσωπικό κόμμα του Τσίπρα) όσο και σε ιδεολογία, σε πρακτικές, σε συμπεριφορές και σε νοοτροπίες. Το «παλιό» έκανε μια χαψιά το «καινούργιο»!
ΚΕΝΤΡΟΔΕΞΙΑ (ΝΔ-ΑΝΕΛ-ΛΕΒΕΝΤΗΣ)
Η Νέα Δημοκρατία «αδειάστηκε» πολιτικά από την άρση της στήριξης της Ευρωελίτ στον Σαμαρά και την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό κόμμα. Στην ουσία, δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο ρόλο να επιτελέσει στην πολιτική σκηνή αφού ο Τσίπρας έχει αναλάβει κατά αποκλειστική εργολαβία την εφαρμογή του Μνημονίου. Ούτε φυσικά μπορεί να απεμπολήσει την «ευρωπαϊκή της κατεύθυνση». Οπότε έχει αυτοπαγιδευτεί σε έναν ρόλο «βοηθητικού τροχού» του ΣΥΡΙΖΑ όταν θα δυσκολεύεται αυτός στο να περνάει ένα αντιλαϊκό νομοσχέδιο. Έναν ρόλο από τον οποίο θα είναι πολύ δύσκολο να αποδεσμευτεί.
Είναι τέτοια η πολιτική απαξίωση της ΝΔ που δεν κατάφερε να αποσπάσει από τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε εκείνους τους πολίτες που επλήγησαν άμεσα από την ασυνάρτητη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όπως με τα capital-controls και την αθέτηση των περισσότερων φορολογικών ελαφρύνσεων που είχε υποσχεθεί.
Αντίθετα «κατάφερε» να χάσει άλλους 200 χιλιάδες ψηφοφόρους!
Οι ΑΝΕΛ του Καμένου, υπέστησαν ναι μεν μεγάλες απώλειες (το 32% της εκλογικής του βάσης) αλλά κατάφερε να ξαναμπεί στη Βουλή για να αναλάβει κυβερνητικό ρόλο. Δεν θα ήταν παράδοξο, αν ο Καμένος αποτελέσει τον καταλύτη της διάσπασης μιας χωρίς στρατηγική πλέον Νέας Δημοκρατίας, με την προσχώρηση στους ΑΝΕΛ κάποιων «ορόφων της δεξιάς πολυκατοικίας»!
Το νέο-εισαγόμενο «φρούτο» στη Βουλή είναι το τηλε-προϊόν «Ένωση Κεντρώων» του τηλε-προφήτη Βασίλη Λεβέντη, ενός λομπίστα για όλες τις δουλειές, που επαγγέλλεται την «ηθική» ενώ ο ίδιος έκανε περιουσία πουλώντας το πειρατικό κανάλι του στον Κουρή, όταν το Σύστημα "έδενε τα σκυλιά με τα λουκάνικα"... Μεγάλος θαυμαστής της Μέρκελ την οποία έχει χαρακτηρίσει και «ευεργέτη» της χώρας!
Το χαρτί που τον βοήθησε να μπει στην Βουλή ήταν αυτό της δυνατότητας να συνεργαστεί σαν «μπαλαντέρ» με όποια πλειοψηφία κι αν έβγαινε από τις κάλπες.
Η αλήθεια είναι πως με αυτήν την επιλογή, ο «σοφός» λαός έβαλε το κερασάκι στην τούρτα του κοινοβουλευτικού τσίρκου που θα κάνει νούμερα στην πλάτη του, για μερικά χρόνια από σήμερα...
ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ (ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ)
Το ναζιστικό μόρφωμα, είναι σε συνεχή συρρίκνωση από το 2012 που πρωτομπήκε στο κοινοβούλιο. Από τις 440 χιλιάδες, έπεσε τώρα στις 380 χιλιάδες οπαδούς, αλλά σίγουρα καταφέρνει με την παρουσία του να συκοφαντεί τον πυρήνα του πολιτισμού της χώρας μας.
Παρά την φίμωση της Χρυσής Αυγής από τα Μέσα και τις καθυστερημένες δικαστικές διώξεις εναντίον της(όταν πια είχε βγει το φίδι από το αβγό του) παρέμεινε τρίτο κόμμα και αποτελεί πλέον το μόνο δεξιό αντιμνημονιακό κόμμα στη Βουλή, κάτι που σίγουρα θα του προσδώσει νέα δυναμική ανάπτυξης ενόψει των λαϊκών αντιδράσεων ενάντια στα επερχόμενα μνημονιακά μέτρα.
ΚΚΕ (ΚΚΕ…)
Το ΚΚΕ αποτελεί μια πάρα πολύ ειδική περίπτωση, τόσο στην ελληνική πολιτική σκηνή, όσο πιθανώς και στην παγκόσμια! Είναι αυτό που λένε μια «μοναδικότητα»! Αρνείται να κάνει πολιτική και επιμένει πως ο Α’ Γραμματέας του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είναι ο μόνος μύστης ενός κάποιου Ευαγγελίου, με μόνο σκοπό την διδασκαλία του στις εργατικές μάζες…
Σε αυτές τις εκλογές κατέβηκε με το σύνθημα: «Εμείς δεν είμαστε αντιμνημονιακοί, είμαστε αντικαπιταλιστές!». Μάλιστα επιχειρηματολόγησε ενάντια στην αλλαγή νομίσματος για όσο καιρό θα έχουμε καπιταλισμό και προσπάθησε (ανιστορήτως) να τεκμηριώσει την εξίσωση [Καπιταλισμός=Μνημόνιο]. Ουσιαστικά είπε στον λαό με άλλα λόγια «Για όσο καιρό θα έχουμε καπιταλισμό, θα τρώτε Μνημόνια και ξερό ψωμί»!
Κατηγόρησε όλες τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς ως «τσιράκια του Συστήματος», απέκλεισε κάθε ιδέα για την οποιαδήποτε συμμαχία με αυτές, έστω και για ένα μίνιμουμ αντιμνημονιακό πρόγραμμα, απομονώθηκε για άλλη μια φορά, αυτοϊκανοποιούμενο σε ποσοστά που δεν συνάδουν με το πλεονέκτημα που είχε ως το μόνο κόμμα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς που δεν ετρώθη από την μνημονιακή κωλοτούμπα του Τσίπρα. Το μότο: «Τους δοκιμάσατε όλους, τώρα διαλέχτε εμάς» δεν φάνηκε πειστικό.
Παρά την προσπάθεια να κινητοποιήσει στο μέγιστο τον κομματικό του μηχανισμό, τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά, καθότι έχασε άλλους 37 χιλιάδες ψηφοφόρους. Αποτελεί ενδεικτικό στοιχείο της λανθασμένης πολιτικής κατεύθυνσης προς την οποία η ηγεσία του ΚΚΕ πηγαίνει το κόμμα, το γεγονός ότι από τις 520 χιλιάδες ψήφους που πήρε το 2009 (πριν τα Μνημόνια) κατέληξε σήμερα –με ξεφωνημένο τον ΣΥΡΙΖΑ- να έχει πέσει στις 300 χιλιάδες, δηλαδή να καταγράφει απώλεια του 43% της δύναμής του, σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές μεταπολεμικά, της εργατικής τάξης!
Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι η συμπεριφορά του ΚΚΕ είναι ένα θέμα (ένα πρόβλημα, ένα «κουσούρι»…) με το οποίο θα πρέπει να συνηθίσει να ζει με αυτό, το λαϊκό κίνημα! Το σίγουρο είναι πως σε τέτοιες χαλεπές στιγμές, το να παραμένουν εγκλωβισμένες δυνάμεις σε ένα κόμμα που δεν κάνει τίποτα άλλο παρά μάχες οπισθοφυλακών ενάντια στις άλλες δυνάμεις τις Αριστεράς, αν μη τι άλλο αυξάνει την απογοήτευση και ως εκ τούτου την υποχώρηση και την αποχή.
Ο προβοκατόρικος ρόλος της ηγεσίας του ΚΚΕ πρέπει να γίνει αντιληπτός από τα ίδια του τα μέλη ώστε να προσπαθήσουν φέρουν το κόμμα πίσω στον πολιτικό στίβο, δίπλα-δίπλα με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, στις μάχες του Σήμερα. Ας διατηρήσει ενδόμυχα τις όποιες μακροπρόθεσμες οραματικές επιδιώξεις του. Αυτή η μανία του ΚΚΕ να ανάγει ως λύση όλων των προβλημάτων την «ΛαΪκή Εξουσία» και την ανατροπή του καπιταλισμού, είναι μια «παιδική ασθένεια» που ξεκόβει το ΚΚΕ από τον κόσμο που έχει αγωνίες για το σήμερα και όχι για να προετοιμάσει τις συνθήκες για την Επανάσταση. Ο απομονωτισμός αυτός έγινε εμφανής τόσο κατά την εξέγερση της νεολαίας ενάντια στην αστυνομική βία το 2008, όσο και με την απόφαση του ΚΚΕ να μην στηρίξει το ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα, χάνοντας έτσι οριστικά το δικαίωμα να το επικαλείται.
Ένα μεγάλο σφάλμα που κάνει το ΚΚΕ, είναι ότι νομίζει πως μπορεί να πλασαριστεί ως δήθεν «καθαρό», ενώ όλοι ξέρουν ότι δεν είναι. Μιλάει για χρυσόψαρα, ενώ δεν θα έπρεπε να μιλάει, καθότι όλοι όσοι δεν είναι «χρυσόψαρα» ξέρουν τα τεράστια ιστορικά λάθη του ΚΚΕ και τις προδοσίες που έχει κάνει σε βάρος του λαού, ιδιαίτερα τα τελευταία 75 χρόνια. (Τι να μας πει τώρα η Συμφωνία των Βρυξελλών, μπροστά σε αυτή της Βάρκιζας -για παράδειγμα.)
Το ΚΚΕ πρέπει να επανέλθει στην πραγματικότητα και να πάψει να αυτοϊκανοποιείται με τις δήθεν «αγνότητες» και τις μοναχικές ανούσιες περατζάδες Ομόνοια – Σύνταγμα.
Έχει αρχίσει πλέον να παγιώνεται στον κόσμο η πεποίθηση πως αυτή η «παράξενη» συμπεριφορά της ηγεσίας του ΚΚΕ, δεν έχει άλλο περιεχόμενο από εκείνο της διαιώνισης της είσπραξης των «καπιταλιστικών» κομματικών επιδοτήσεων… μέχρι να «ωριμάσουν οι συνθήκες» και να γίνει η Ελλάδα το πρώτο και μοναδικό κομμουνιστικό κράτος…
Μέχρι τότε: ΕΥΡΩ, ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ!
ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΕΠΑΜ κ.α.)
Σε αυτό το τμήμα της πολιτικής σκηνής, υποτίθεται ότι ο λαός θα εναπόθετε τις ελπίδες του για να πραγματώσει την πεντακάθαρη θέληση του, όπως την εξέφρασε τον Ιούλη με εκείνο το μεγαλειώδες ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα.
Αντιθέτως συνέβησαν πράγματα, που αν δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικού εγκλήματος, είναι αποτέλεσμα πολιτικού αυτισμού.
Πρώτο βασικό και κύριο λάθος:
Θεωρήθηκε δεδομένο ότι το μεγαλύτερο μέρος (περίπου όλο) του λαού που ψήφισε ενάντια στο Μνημόνιο τον Ιούλη, θα έψαχνε να βρει έναν αντιμνημονιακό φορέα για να τον ψηφίσει τον Σεπτέμβρη.
Αυτό δημιούργησε την εντύπωση πως θα αρκούσε να ανοίξεις ένα «μαγαζάκι», ένα «κουτουκάκι», να έβαζες και ένα «ΟΧΙ» στη μαρκίζα και αμέσως θα γέμιζε από πελατεία, η οποία όντας άφθονη, θα έφτανε για όλους ώστε να μπουν -άλλος εύκολα άλλος δύσκολα- στη Βουλή!
Αυτό ήταν τεράστιο λάθος!
Ο κόσμος ψάχνει να βρει λύσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ή για αυτά που φοβάται πως θα κληθεί να αντιμετωπίσει άμεσα. Πόσο μάλλον όταν αυτά τα προβλήματα απειλούν την αξιοπρεπή επιβίωση των ίδιων και της οικογένειας τους. Προφανώς ηγέτες της Αριστεράς, αυτή την κατάσταση φαίνεται πως κάπου την έχουν ακούσει, αλλά δεν την ζουν σε πρώτο πρόσωπο!
Σε αυτές τις ακραίες συνθήκες είναι φυσιολογικό οι περισσότεροι να στηρίζουν κάποιον μόνο όταν αυτός μπορεί να κάνει κάτι, δηλαδή να κυβερνήσει! Αφού μόνο αυτοί έχουν την δυνατότητα να βελτιώσουν την καθημερινότητα τους και το άμεσο μέλλον τους. Οι άλλοι απλά υπόσχονται ότι… θα κάνουν κάτι καλό, όταν θα γίνουν κυβέρνηση… Ο κόσμος είναι σε πανικό, έχει χορτάσει από υποσχέσεις και κωλοτούμπες. Θέλει άμεσα αποτελέσματα. Επιλέγει διακυβέρνηση και όχι αντιπολίτευση.
Και αντί όλη η κουβέντα να επικεντρωθεί σε αυτό ακριβώς το κρίσιμο ζητούμενο, το πώς δηλαδή θα δημιουργηθεί ένα ισχυρό Μέτωπο του ΟΧΙ, που να εμπνέει την εμπιστοσύνη ότι θα έχει το απαραίτητο μέγεθος για να πάρει το τιμόνι της χώρας στα χέρια του, έγινε μια απροκάλυπτη προσπάθεια ανάδειξης μικροδιαφορών, έτσι ώστε να τα «μη τα βρουν» και να παραμείνει ο καθένας με το «μαγαζάκι» του…
Και εδώ είναι που μπαίνει και το ζήτημα της ανοιχτής κοροϊδίας! Δεν έχεις το δικαίωμα να αναφέρεσαι στην εκπροσώπηση του 62% των γενναίων πολιτών που είπα ένα ΟΧΙ σε αφόρητες συνθήκες πίεσης και ταυτόχρονα να βάζεις ως στόχο ένα ελάχιστο ποσοστό, απλά και μόνο για να μπεις στη Βουλή!
Στο Μέτωπο αυτό, φυσικά και θα είχε θέση και ένα «φυσιολογικό» (μη-σεχταριστικό) ΚΚΕ, αλλά κάτι τέτοιο προς το παρόν ανήκει στα όρια της φαντασίας, αφού εδώ που τα λέμε το ΚΚΕ είναι σε τέτοια ιδεολογική σύγχυση που αποφάσισε να μην στηρίξει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα...
Αντί λοιπόν επί του ουσιώδους – δηλαδή να χτιστεί το ευρύ και ισχυρό Μέτωπο- η συζήτηση περιστράφηκε σε ανουσιολογίες, όπως για το πώς θα λέγεται η Δραχμή, αν θα υποτιμηθεί 25% ή 35%, αν θα φύγουμε από το ευρώ πριν πάμε στην Δραχμή, πόσο κακά είναι τα IOUs και αν θα φύγουμε από την Ευρώπη αμέσως ή λίγο αργότερα!!!
Μιλούσαν δηλαδή και επιχειρηματολογούσαν για πράγματα που δεν αφορούσαν κανέναν άλλο εκτός από οικονομολόγους και μάλιστα σε θεωρητικό επίπεδο, αφού με 3, με 5 ή με 10% ούτε από την ευρωζώνη φεύγεις, ούτε από την ΕΕ!
Αποτέλεσμα αυτής της ατολμίας, του εμπαιγμού και της ηττοπάθειας ήταν μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΟΧΙ ήταν να στραφούν είτε στην αποχή είτε σε μινιμαλιστικές επιλογές, όπως στο ποιος θα τον σφάξει πιο γλυκά με το Μνημόνιο...
Τα σημαντικότερα φάουλ που έκαναν οι τρεις βασικοί σχηματισμοί που θα έπρεπε να χτίσουν το Μέτωπο του ΟΧΙ ήταν:
ΛΑΕ:
Έδειξε ηγεμονισμό και θεώρησε πως αποτελούσε τον μόνο σημαντικό (ή και αποκλειστικό!) πόλο του ΟΧΙ. Απέφυγε να κάνει έστω και κάποιες στοιχειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες ή εκλογές Οργάνων. Η ηγεσία αυτοδιορίστηκε αδιαφορώντας για την κατάσταση αμφισβήτησης των ηγεσιών που οπωσδήποτε βίωσαν όλοι οι άνθρωποι της Αριστεράς που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ή και οι ανένταχτοι. Οι συμμαχίες ή οι αποχωρήσεις μαθαίνονταν από το δίκτυο ή από φήμες… Πρόσωπα, που αποτέλεσαν δομικά στοιχεία των μηχανισμών που επέτρεψαν την αυτενέργεια και τελικά την προδοσία του Τσίπρα, αυτοανακηρύχτηκαν σε «ηγέτες» και άρχισαν και οι ίδιοι να αυτενεργούν , στο όνομα του ότι «δεν υπάρχει χρόνος για δημοκρατία»...
ΑΝΤΑΡΣΥΑ:
Παρότι έγινε μια προσπάθεια συμφωνίας με την ΛΑΕ, υπήρχε από τις προηγούμενες μέρες μια διάχυτη τάση απαξίωσης από τη μεριά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ των αποχωρήσαντων από τον ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας "ΟΧΙ στο Μνημόνιο", γιατί είχαν λέει αποδεχτεί την Συμφωνία του Φλεβάρη, άρα δεν ήταν και …τόσο κατάλληλοι για μια συμμαχία με την «άσπιλη κι αμόλυντη» ΑΝΤΑΡΣΥΑ… Άποψή μου είναι πως αυτές οι αιτιάσεις ήταν προσχηματικές γιατί υπήρχε το κίνητρο της αυτόνομης εισόδου στη Βουλή, αν και θεωρώ πως η τελική ευθύνη για την αποτυχία της σύμπραξης -που από τη μεριά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επενδύθηκε με «αντι-ΕΕ και αντικαπιταλιστική» σάλτσα- οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αλαζονική στάση της ηγεσίας ΛΑΕ. Μέσα σε αυτό το κλίμα, διασπάστηκε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Επίσης φάνηκε να είναι κάθετα αρνητική στην συνύπαρξη της με το ΕΠΑΜ.
ΕΠΑΜ:
Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια σύμπραξης με την ΛΑΕ και λίγες μέρες πριν τις εκλογές ο Γραμματέας του ΕΠΑΜ Δ.Καζάκης δημοσίευσε ένα κατάπτυστο συκοφαντικό και συνωμοσιολογικό κείμενο ενάντια στον Γ.Βαρουφάκη και στην Ζωή Κωνσταντοπούλου, την οποία όμως, όπως ο ίδιος παραδέχεται, είχε αρχικά προσεγγίσει για να συνεργαστεί με το ΕΠΑΜ! Αυτή ήταν μια πράξη που σίγουρα έβλαψε όλους και πάνω απ’ όλα το ίδιο το ΕΠΑΜ.
Με αυτά και με ετούτα λοιπόν, το Μέτωπο δεν αξιώθηκε να πραγματοποιηθεί και κατά συνέπεια ο πήχης μπήκε τόσο χαμηλά που... σχεδόν κανείς δεν ασχολήθηκε να μάθει περεταίρω λεπτομέρειες...
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Οι εκλογές αυτές επιβλήθηκαν εφαρμόζοντας ένα ευρω-σχέδιο εκκαθάρισης της Βουλής από τα στοιχεία που θα μπορούσαν να απειλήσουν την μνημονιακή παντοδυναμία και την πρωθυπουργία του καλύτερου «πολυεργαλείου» της Ευρωελίτ, τον Τσίπρα.
Τις εκλογές αυτές τις κέρδισε ο Τσίπρας τόσο γιατί στηρίχτηκε από την ευρωπαϊκή και την ντόπια ολιγαρχία, όσο και γιατί ουσιαστικά δεν είχε σοβαρό αντίπαλο. Ήταν τόσο «σικέ το ματς» που θα μπορούσε κάποιος να συμπεράνει πως...κανείς δεν ήθελε να μην νικήσει ο Τσίπρας...
Το ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ έμεινε χωρίς ουσιαστική έκφραση, αφού οι ηγεσίες των αντιμνημονιακών κομμάτων αποδείχτηκαν κατώτερες των περιστάσεων, με αποτέλεσμα οι εκλογείς να πάρουν την απόφασή τους με κριτήριο «το μη χείρον» για την αντιμετώπιση των άμεσων προβλημάτων τους ή να κάνουν αποχή λόγω απογοήτευσης.
Η αποτυχία για μόλις 7 χιλιάδες ψήφους να μην μπει στην Βουλή η ΛΑΕ, είναι μια πικρή εμπειρία που ο χώρος αυτόν τον έχει βιώσει και πάλι το 1996 όταν για περίπου τόσες ψήφους είχε μείνει ο ΣΥΝ απέξω.
Όπως και τότε, με ακόμα πιο φρέσκες ιδέες, θα πρέπει να κάτσουμε κάτω και τώρα, για να χτίσουμε μίαν ενιαία, σύγχρονη, δημοκρατική, κινηματική, απελευθερωτική Αριστερά.
22.09.2015
Αγ.Θεόδωροι Κορινθίας
