Την Κυριακή 3 Μαρτίου στις 8 το βράδυ, προβάλλεται στον Πολιτιστικό χώρο Παίρνω Αμπάριζα (Λυσίου και Γαλακήδων 11 Γαλάτσι),
η ταινία «The Royal Tenenbaums(Οικογένεια Τενενμπάουμ», Παραγωγή:2001 Διάρκεια 90'
Σενάριο- σκηνοθεσία: Wes Anderson
Πρωταγωνιστούν: Gene Hackman, Danny Glover, Anjelica Huston, Bill Murray, Gwyneth Paltrow.
Πρόκειται για dramedy όπως το λένε οι Αμερικάνοι, μια κωμωδία-δράμα, ένα δυνατό κράμα δραματικών συγκινήσεων και κωμικών στοιχείων. Η οικογένεια Tenenbaum είναι μάλλον μια ασυνήθιστη περίπτωση συνεύρεσης" μυαλών: και τα τρία παιδιά του Royal και της Etheline παρουσιάζουν ένα ξεχωριστό είδος ιδιοφυίας. Ο Chas αγοράζει και πουλάει ακίνητα από την εφηβεία του κιόλας, διαθέτοντας μία μάλλον ασυνήθιστη αντίληψη και κατανόηση της διεθνούς οικονομίας. Η Margot έχει ένα μοναδικό ταλέντο στο γράψιμο και, ενώ είναι ακόμα μαθήτρια, κερδίζει βραβείο με έπαθλο 50.000 δολάρια για το πρώτο της θεατρικό έργο. Ο Richie αποδεικνύεται μοναδικός στο τένις και κατακτά για τρεις συνεχόμενες χρονιές το αμερικανικό πρωτάθλημα εφήβων. Όμως, εντελώς ξαφνικά κι ενώ τα τρία παιδιά βρίσκονται στην πιο τρυφερή τους ηλικία, ο Royal Tenenbaum αποφασίζει να τους εγκαταλείψει. Μετά από αυτό, τα παιδιά-φαινόμενα βιώνουν μέσα στην ίδια τους την οικογένεια δύο δεκαετίες προδοσίας, αποτυχίας και απογοήτευσης εξαιτίας της απουσίας του πατέρα τους. Μέχρι που εκείνος επανέρχεται στο προσκήνιο μια χειμωνιάτικη μέρα ζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία…
Η ιστορία της δυσλειτουργικής οικογένειας των Τένενμπάουμ είναι παραμύθι (όπως θέλει να μας δείξει και ο Anderson από την ύπαρξη κεφαλαίων). Φαίνεται όμως τόσο αληθινή γιατί πηγάζει από ανθρώπινα ερεθίσματα. Οι χαρακτήρες είναι «ζωντανοί» και περνάνε πάρα πολύ εύκολα τη νοσταλγία του παρελθόντος και την κατάθλιψη του παρόντος τους. Ξεχωρίζει η καταπληκτική ερμηνεία του Gene Hackman αλλά και αυτές των Gwyneth Paltrow και Luke Wilson που σε ορισμένες σκηνές ήταν σοκαριστικές. Όσο εύκολα θα σε κάνει να γελάσεις, άλλο τόσο εύκολα θα σε κάνει να κλάψεις. Η δύναμη του σεναρίου μιας κωμωδίας-δράματος είναι το να μη μοιάζει επιτηδευμένο και εκτός τόπου και χρόνου, αλλά τα ύψη των κωμικών στοιχείων και της δραματικής της έντασης να δένουνε αριστοτεχνικά. Στη συγκεκριμένη ο Wes Anderson δεν τα έδεσε απλά, τα κέντησε.
Ένα φαινόμενο συνεχώς αυξανόμενο τα τελευταία χρόνια ...στα σπίτια, στα σχολεία, στις παρέες , στην κοινωνία και που μας αφορά όλους, αποτελεί θέμα συζήτησης στην εκδήλωση ,που θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 4 Μαρτίου στις 19:30 στο Πολιτιστικό και Κοινωνικό χώρο "παίρνω αμπάριζα" (Γαλακηδών 11 & Λυσίου)
Ομιλητές
· Μαρία Πετροπούλου - Ψυχολόγος, Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια
· Κορίνα Κεχρολόγου - Φιλόλογος, Υποψήφια Διδακτόρισσα Κοινωνικής Γεωγραφίας
· Τάσος Βαρούνης - Εκπαιδευτικός
Την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου στις 8 το βράδυ, προβάλλεται στον Πολιτιστικό χώρο Παίρνω Αμπάριζα (Λυσίου και Γαλακήδων 11 Γαλάτσι),
η ταινία «God Bless America», Η.Π.Α. 2011
Σενάριο- σκηνοθεσία: Bobcat Goldthwait
Πρωταγωνιστούν:: Joel Murray, Tara Lynne Barr, Mackenzie Brooke Smith
God Bless America (2011)
Απολυμένος από την εργασία του, αποκηρυγμένος από την κόρη του και μόλις διαγνωσθείς με όγκο στον εγκέφαλο, ο Frank (Joel Murray, The Artist) έχει πιάσει πάτο, και δεν μπορεί να βρει νόημα στη ζωή του.
Ο Frank έχει και προβλήματα ύπνου μεταξύ άλλων, έτσι κάθεται ώρες άυπνος, βλέποντας ό,τι χειρότερο έχει να προσφέρει η ανθρωπότητα μέσω της τηλεόρασης αργά το βράδυ…
Υπόψιν αυτή είναι μια από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες για φέτος και όχι για τους προφανείς λόγους. Είναι φυσικά μια φαντασίωση εκδίκησης απέναντι σε όλο το τηλεοπτικό junk που μας κατακλύζει καθημερινά, έτσι που κάποιος πιάνει τον εαυτό του να εύχεται ένα ανάλογο τέλος - λουσμένο με αίμα - στην τυραννία των ατάλαντων και της αλαζονείας του ριάλιτι tv. Πιάνοντας από εκεί που άφησε το Idiocracy/2006 είναι πρώτιστα ανελέητη κριτική για τις τηλεοπτικές μας επιλογές και το σύγχρονο τρόπο ζωής. Ζώντας μέσα σε έναν κόσμο ημι-ηλιθίων, ο - προερχόμενος από την tv -Τζόελ Μάρεϊ ενσαρκώνει τον αντι- ήρωα της ψυχαγωγικής καθημερινότητας, έναν άλλον taxi driver που το παίρνει πάνω του να καθαρίσει τη βρωμιά από τους ψηφιακούς δέκτες. Το έξυπνο - διανθισμένο με ατακαριστούς διαλόγους - σενάριο βοηθά το σκηνοθέτη να ξεπεράσει τους σκοπέλους μιας μονοδιάστατης κριτικής που έχουμε πιθανότατα ξανακούσει προς το πραγματικό μήνυμα και το σκοτεινό χιούμορ που το περιβάλλει: kill your television. Σα να μας φωνάζει: βγες έξω στον αληθινό κόσμο...
Την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου στις 10:30, η Τοπική Οργάνωση Γαλατσιου και η Νομαρχιακή Επιτροπή Βόρειου Τομέα Αθηνών, πραγματοποιούν στο Πολιτιστικό Κέντρο Γαλατσίου "Καμίνι" θεματική εκδήλωση
Η Ακρίβεια, η Νέα Γενιά, θα είναι η πρώτη θεματική ενότητα και θα ακολουθήσει η ενότητα για τις Εργασιακές Σχέσεις, το Δημογραφικό και τη Κοινωνική Κατοικία
Την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου στις 8 το βράδυ, προβάλλεται στον Πολιτιστικό χώρο Παίρνω Αμπάριζα (Λυσίου και Γαλακήδων 11 Γαλάτσι),
η ταινία «Μέσα από τις Φλόγες», (Incendie) Καναδάς, 2010
Σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ
Σενάριο: Ντενί Βιλνέβ, Γουατζί Μουαγάντ, Βαλερί Μπογκράντ-Σαμπάνι
Πρωταγωνιστούν: Λούμπνα Αζαμπάλ, Μελίσα Ντεσορμό-Πουλέν, Μαξίμ Γκοντέτ, Ρεμί Ζιράρντ
Διάρκεια: 130 λεπτά
Οικογενειακά μυστικά κι εθνικά τραύματα, μπλέκονται σε ένα κουβάρι ενοχής, πόνου και θλίψης. Ο Ντενί Βιλνέβ μεταμορφώνει ένα θεατρικό έργο σε μια αληθινά κινηματογραφική εμπειρία κι ανοίγει ένα οικογενειακό δράμα, στο εύρος μια σημαντικής, πολιτικής ταινιας.
Η υπόθεση: Μετά το θάνατο της μητέρας τους, δυο αδέλφια στον Καναδά κληρονομούν ανάμεσα σε άλλα την αλήθεια για τη ζωή της και την οικογένειά τους, σε δυο φακέλους.
Ο ένας προορίζεται για τον πατέρα τους που θεωρούσαν νεκρό, κι ο άλλος έχει παραλήπτη έναν αδελφό που δεν γνώριζαν ότι είχαν. Κι αν ο γιος της αδιαφορήσει για τις τελευταίες της επιθυμίες, η κόρη θα ταξιδέψει στη μέση ανατολή για να ανακαλύψει μια κρυμμένη, συγκλονιστική πλευρά από τη ζωή της μητέρας της.
Με μια ιστορία που διασχίζει το χρόνο και το χώρο, ταξιδεύοντας από τη δύση στην ανατολή κι από το παρελθόν στο σήμερα, και με την κάμερα σα μια αχτίδα φωτός που ανοίγει δρόμο στο σκοτάδι ενός οικογενειακού μυστηρίου, το φιλμ του Βιλνέβ έχει κάτι από την ένταση ενός θρίλερ κι από τη σπαρακτική οδύνη μιας βαθιά προσωπικής, αλλά κι ολοκληρωτικά πολιτικής ταινίας.
Υφαίνοντας τις γραμμές της αφήγησης με τρόπο αριστοτεχνικό, δίνοντας στους ηθοποιούς του το υλικό για να βυθιστούν σε ρόλους που δεν ορίζονται με εύκολους χαρακτηρισμούς, και κυκλώνοντας τη φρίκη μιας κατάστασης που μοιάζει κοινός τόπος για τη μέση ανατολή μέσα από το πρίσμα μιας προσωπικής εμπειρίας, το φιλμ του Βιλνέβ δεν χάνει από τα μάτια τους ήρωές του, αλλά κατορθώνει να σχηματίζει και μια μεγαλύτερη εικόνα που συναρπάζει και συγκλονίζει.