Ο όρος “Δημοκρατία”, ετυμολογικά αναλύεται πολύ εύκολα. Στην πραγματικότητα όμως, ακριβώς επειδή αναλύεται εύκολα, ο καθένας δίνει τη δική του ανάλυση-ερμηνεία, σύμφωνα με το συμφέρον το δικό του ή της πολιτικής ομάδας που είναι ακόλουθος και πιστό σκυλί της.
Η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, η Αρετή κ.ά. όροι, επί της ουσίας εκφράζουν τις Ιδέες, έρχονται δηλαδή από τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα. Εμείς λοιπόν, άπαντες, βρισκόμαστε έξω από τις Ιδέες, αλλά για να μην μας πουν αμόρφωτους και αγράμματους, με την περιορισμένη σκέψη μας αναλύουμε τις Ιδέες και τις υποβιβάζουμε στα δικά μας πεδία, δημιουργούμε τις ιδεολογίες και αυτές με τη σειρά τους τις ιδεοληψίες.
Είναι τόσο τραγικό αυτό που συμβαίνει με όλες αυτές τις αναλύσεις ιδεολογιών, αποτέλεσμα δε ολοφάνερο είναι οι συγκρούσεις που έχουν γεννηθεί επειδή η μία ιδεολογία θέλει να καβαλήσει την άλλη, η καθεμιά θεωρεί ότι εκφράζει την αλήθεια έναντι των άλλων, η καθεμιά μάχεται όλες τις άλλες και εν κατακλείδι, όλες μαζί πολεμούν η μία την άλλη.
Συμβαίνουν αυτά, ίσως πει κάποιος, διότι έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία, μέσω της πολυφωνίας και της αρχής της πλειοψηφίας. Όχι, συμβαίνουν αυτά διότι η μειονεκτική θέση των αναλυτών έχει στρεβλώσει κάθε έννοια των Ιδεών. Αντί λοιπόν, οι πάσης φύσεως αναλυτές να πουν έναν απλό “δεν ξέρω” ώστε ν’ αρχίσουν από το σημείο αυτό την έρευνα, επιμένουν στην άγνοια τους και στο μικροσυμφέρον τους και γιγαντώνουν το πρόβλημα που δημιούργησαν.
Πάρτε για παράδειγμα την ιδεολογία του κομμουνισμού. Υπήρξε αυτός της Σοβιετικής Ένωσης, της Αλβανίας, της Ρουμανίας, της Γιουγκοσλαϋίας, υπάρχει αυτός της Κίνας, του Βιετνάμ, του Λάος, της Καμπότζης, της Κούβας, της Β. Κορέας, ίσως και άλλων που μου διαφεύγουν. Ποιός κομμουνισμός απ’ όλους αυτούς ήταν ο σωστός; Ποιά χώρα από τις αναφερόμενες ήταν όντως κομμουνιστική ή είναι; Εγώ προσωπικά δεν γνωρίζω.
Ούτε εσείς γνωρίζετε, αλλά ντρέπεστε να πείτε “δεν ξέρω”. Αντ’ αυτού, επειδή εσείς τα ξέρετε όλα, τσακώνεστε μεταξύ σας σαν μωρά παιδιά, στα καφενεία, στα συνέδρια, στους ναούς της διασκέδασης, και όπου αλλού “χτυπάει η καρδιά” της Δημοκρατίας, ή της Λαοκρατίας για τους εγκλωβισμένους ακόμα στα γρανάζια της διαρκούς στρέβλωσης και ανάλυσης. Έχετε αφήσει τους άλλους να σας αντιπροσωπεύουν, να σας εκφράζουν, εσείς απλά είστε πιστοί.
Οι μόνοι ίσως που γνωρίζουν σε παγκόσμιο επίπεδο, ποιό είδους κομμουνισμού είναι σωστό, αυτοί δεν είναι άλλοι από τους ορθόδοξους Έλληνες κομμουνιστές, τους γνωστούς και ως δογματιστές, δηλαδή πιστούς. Αυτοί, με μέθοδο, συλλέγουν πληροφορίες, αναλύουν τα λάθη των Σοβιετικών, των Κινέζων, των Κουβανών και άλλων, μελετούν την κάθε λεπτομέρεια, καταγράφουν που πέτυχε και που αστόχησε ο καθένας ξεχωριστά, μελετούν σε βάθος το κέρδος των καθεστώτων αυτών από τις εξορίες των αντιφρονούντων στα αρχιπέλαγα και στη Σιβηρία, και, όταν πληρωθεί ο χρόνος, όταν ωριμάσουν οι μάζες, τότε και μόνο τότε θα επέμβουν δυναμικά και θα φέρουν την παγκόσμια ανατροπή. Από την μικρή Ελλάδα θα γεννηθεί η τέλεια κοινωνία και θα σαρώσει στο πέρασμά της κάθε τι ατελές.
Έτσι κινούνται κατά κάποιο τρόπο τα πράγματα με τις ερμηνείες των Ιδεών. Οι διαφορετικές απόψεις είναι φυσικά σεβαστές, αλλά μέχρι εκεί. Στο “εκεί”, ανοίγει και κλείνει η παρένθεση διότι δεν είναι εκπαιδευμένοι οι πολίτες μέσω της Παιδείας, ν’ ακούνε και την διαφορετική θέση. Αν κάτι ακούνε, είναι ο αντίλαλος της δικής τους φωνής και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο.
Έστω κι έτσι όμως, με όλες τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις, η υποβαθμισμένη Δημοκρατία, λειτουργεί με την αρχή της πλειοψηφίας. Αντίθετα δηλαδή από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα όπου νόμος είναι η θέληση ενός πολιτικού γραφείου, μίας μειοψηφίας δηλαδή. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια που κινείται η πολιτική -στην Ελλάδα ειδικότερα- η Δημοκρατία εκφράζεται από την μειοψηφία. Έχω μπερδευτεί!
Έχω μπερδευτεί, διότι στη πόλη μας, με τα μεγάλα προβλήματά της (ουδείς αντιλέγει σ’ αυτό), θέλουν διακαώς να επιβάλουν τη θέση τους οι μειοψηφίες. Ειδικότερα οι μειοψηφίες εκείνες που κουβαλάνε υποτίθεται πάνω τους κι ένα ψευδο-ιδεολογικό υπόβαθρο – ένα από αυτά που προανέφερα από τις άνευ ουσίας ερμηνείες και αναλύσεις τόσο της Δημοκρατίας κι άλλο τόσο του κομμουνισμού. Βλέπουν το δέντρο αλλά αγνοούν το δάσος.
Κατ’ επέκταση, Δήμαρχε εν Γαλατσίω, είναι σωστό ν’ ακούς τις απόψεις των πάντων, πολιτικών αντιπάλων και μη, κάτι, που νομίζω ότι κάνεις. Μπράβο σου διότι δεν έχεις την αυταρχικότητα που χαρακτηρίζει πολλούς αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Είσαι ανοιχτός στους πάντες, ακόμα και σε αυτούς που σε διαβάλλουν πισώπλατα και σε γλύφουν όταν σε αντικρύσουν. Οπότε, μην πτοείσαι Δήμαρχε, ακόμα κι αν κάνεις λάθη. Λάθη δεν κάνουν μόνο οι νεκροί και οι πιστοί των ψευδο-ιδεολογιών.
Ακολούθησε στο μέτρο του δυνατού το πρόγραμμά σου. Και όταν λήξει η θητεία σου, ας σε κρίνει η πλειοψηφία των πολιτών της πόλης μας. Η μειοψηφία ας κάνει την αυτοκριτική της κι ας χαθεί ως συνήθως στην ανάλυση.
Όλα βέβαια τα παραπάνω, με μικροδιαφορές, θα συμβαίνουν για τα επόμενα χιλιάδες χρόνια, μέχρι δηλαδή να κατανοήσει ο κάθε άνθρωπος τον κόσμο των Ιδεών και όπου τότε, όταν δηλαδή εισέλθει στον κόσμο της Νοημοσύνης, δεν θα ρωτά, δεν θα έχει αρχηγούς και πολιτικά συστήματα. Απλά, θα πράττει. Καλή ώρα όπως οι μέλισσες και τα μυρμήγκια.
Ο Πεζοπόρος – Στάλιν, ο δολοφόνος του Μαρξισμού
- Εκλογική ανατροπή προ των πυλών
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Τον καιρό της μεγάλης κρίσης που διαλύσανε οι «καλοί» ευρωπαίοι την «κακή» Ελλάδα, την εποχή δηλαδή που φτωχοποιήθηκε μεγάλος μέρος των πολιτών της, άνθισαν κάποιες ομάδες της προσφοράς. Η «φιλανθρωπία», αυτός ο άθλιος όρος που μπήκε για τα καλά στη ζωή μας, έδωσε σε ανθρώπους μειονεκτικούς το βήμα, ή τον τρόπο ώστε να «φανούν», να δείξουν στον πάσχοντα κόσμο ότι υπάρχουν, ότι προσφέρουν, ότι η καλοσύνη είναι το κύριο γνώρισμά τους. Η ιδιοτέλεια μέσω της προσφοράς γιγαντώθηκε.
Ιδιοτέλεια, διότι προβάλλεις την «ενάρετη» πράξη που κάνεις, κυρίως μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Πέραν αυτού, δεν νοείται ο άνθρωπος να χαρακτηρίζεται «φιλάνθρωπος» επειδή μπορεί μέσω της προβολής του να δίνει σακούλες με τρόφιμα ή ό,τι άλλο σε μη έχοντες.
Υπήρχε μία τέτοια ομάδα που δρούσε στο κέντρο της Αθήνας. Τη συντόνιζε ένας καθώς πρέπει πολίτης και φρόντιζε ώστε, οι προσφορές των ανώνυμων ανθρώπων που από το περίσσευμά ή το υστέρημα τους, έδιναν ό,τι μπορούσαν για ν’ απαλύνουν τον πόνο συνανθρώπων τους, να καταλήξουν όπου έπρεπε. Οι ανώνυμοι πρόσφεραν και ο επώνυμος εισέπραττε τη δόξα, συντηρούσε δηλαδή τη μειονεξία του. Τι έκανε; Έπαιρνε στα χέρια του δύο σακούλες, τις πήγαινε σε έναν άστεγο και τη στιγμή που του τις έδινε, αποθανάτιζε ο φακός την «καλή» πράξη. Γέμιζαν τα κοινωνικά δίκτυα με φωτογραφίες του μειονεκτικού πολίτη που «πρόσφερε» στον πάσχοντα άνθρωπο, και με καμάρι μάλιστα, έλεγε πόσο φιλάνθρωπος ήταν.
Την ίδια πάνω-κάτω περίοδο που η Ελλάδα υπέγραφε μνημόνια, αντίκρυσε και η πόλη μας έναν άστεγο, που εμφανίζεται συχνά-πυκνά, ειδικότερα στη Λ. Βέικου, πλησίον της εθνικής τράπεζας. Βρώμικος, εξαθλιωμένος, ακαθορίστου ηλικίας. Λίγο-πολύ, όλοι μας τον έχουμε δει. Δεν γνωρίζω αν κάποιοι συμπολίτες μας του δίνουν φαγητό, ή αν ο Δήμος κάνει κάτι, ή αν και ο ίδιος θέλει να φύγει από το πεζοδρόμιο.
Ένα βραδάκι, από τα τελευταία, λίγο πιο κάτω από την «έδρα του», καθόταν σε ένα παγκάκι έχοντας μαζί του ένα μπουκάλι νερό και κάπνιζε. Ένα ζευγάρι συμπολιτών μας καθώς περνούσε, κοντοστάθηκε διότι -όπως κατάλαβα αργότερα- βίωσε στιγμιαία τη βρώμα που εξέπεμπε ο άστεγος. Κατευθύνθηκε λοιπόν το ζεύγος στο παρακείμενο κατάστημα και απαίτησε από τον ιδιοκτήτη του να «κάνει κάτι». Τι μπορώ να κάνω εγώ; Απάντησε αυτός. Δεν ξέρουμε, συνέχισε το ζεύγος, να καλέσετε την αστυνομία να τον συλλάβει, δεν ανεχόμαστε τη βρωμιά του, είναι επικίνδυνος άνθρωπος. Μα τι λέτε; Να καλέσω την αστυνομία; Καλέστε τη εσείς!
Συνέχισε τη πορεία του το εκνευρισμένο ζεύγος και χάθηκε στο σκοτάδι. Έπειτα από λίγο, σηκώθηκε από το παγκάκι και ο άστεγος πιάνοντας στο ένα του χέρι το μισοάδειο μπουκάλι με το νερό και απομακρύνθηκε, αναζητώντας προφανώς κάποιο άλλο παγκάκι. Βάδιζε πολύ αργά και μάλλον προσπαθούσε να κρατήσει την ισορροπία του.
Αυτός ο άνθρωπος, αν είναι επικίνδυνος, είναι μόνο για τον εαυτό του. Σε αυτόν κάνει κακό, σε άλλον δεν μπορεί. Αλλά είμαι σε θέση εγώ, εσείς, ο καθένας μας, να κρίνει αυτόν τον άνθρωπο; Τον κάθε άνθρωπο, που δεν γνωρίζουμε τι κουβαλά στη ζωή του, δεν γνωρίζουμε τους λόγους που τον έκαναν άστεγο και εξαθλιωμένο; Η ματιά αυτού του ανθρώπου, φανερώνει πόνο, μια διαλυμένη ψυχή. Να του κάνει τι η αστυνομία, που έλεγε το ζεύγος;
Σίγουρα, στον άνθρωπο αυτό, κάποιοι συμπολίτες μας του αφήνουν ό,τι έχουν αλλιώς θα είχε πεθάνει από ασιτία. Και σίγουρα από τα παρακείμενα μαγαζιά θα του δίνουν ένα μπουκάλι νερό για να πιεί. Αυτοί όμως δεν φωτογραφίζονται μαζί του με σακούλες για να τονώσουν την μειονεξία τους, διότι δεν είναι «φιλάνθρωποι» αλλά απλοί άνθρωποι.
Τώρα βέβαια, μπορεί κάποιοι να εκνευριστούν με τα ανωτέρω και να θεωρούν επικίνδυνο τον πάσχοντα γέροντα. Αν πραγματικά θέλουν ν’ αντικρύσουν έναν επικίνδυνο και τοξικό άνθρωπο, ας κοιτάξουν το είδωλό τους στον καθρέπτη τους.
Ο Πεζοπόρος - Max Stirner
- Εκλογική ανατροπή προ των πυλών
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Καιρός να τελειώνουμε με τον πεζοπόρο. Να τον στείλουμε αδιάβαστο, από εκεί που ήρθε
Ολοκάθαρο, οι εφεδρείες του έχουν εξαντληθεί γιατί ποτέ δεν μπόρεσε να μπεΙ στα βαθιά της Λίγκας του Internet , κάτι που μόνο εγώ μπορώ με τα σύγχρονα τεχνικά μέσα παρακολούθησης που διαθέτω, όπως συνηθίζεται από κυβερνήσεις και παραεξουσίες.
Του πέταξαν στα μούτρα ότι είναι φορέας σάλιου και θωπείας .Μπορεί. όμως είναι και κάτι άλλο.
Στον μεσαίωνα της Ελλάδας ο πεζοπόρος είναι ο «διαφορετικός Δημότης».
Ο μισοδιαβασμένος που καημό μεγάλο έχει ,<που δεν έλαμψε ως μεγάλος , δεν είδε τον εαυτό του να μεγαλουργεί, να κάθεται σε μεγάλη καρέκλα με πειθήνιους γλείφτες γύρω του , όπως συμβαίνει με τόσους ασήμαντους υπουργάρες κ.λ.π.
Κατέληξε να διαβαίνει την πόλη μόνιμα σκυφτός και προσποιείται ότι δένει τα κορδόνια του και εκθέτει σε κοινή θέα τα νώτα του, ιδιαίτερα όταν κοντοπαντελονιάζεται.
Επειδή εξαντλήθηκε και δεν έχει να πει τίποτα ,κρίνω ότι Ήρθε, η ώρα μου. Να ξεπροβάλω εγώ ο μπαγάσας, που έχω τα εργαλεία να οργώσω το δέρμα όλων σας.
Σαν πρώτη ενέργεια ,προτείνω στην Λίγκα του Internet να τον καλέσει, τον πεζοπόρο και να τον κάνει πρόεδρο. Έτσι κι αλλιώς η λίγκα έχει ξετροχιαστεί. Ερωτοτροπεί με το μηδέν, είναι το αντίθετο της αριστείας. Στην κορυφή ανεβάζει τον χειρότερο. Τον κάνει πρόεδρο.
Ανατέλλω , λοιπόν εγώ ο μπαγάσας , καθόσον ήρθε η ώρα μου. Δεν θα περάσετε όλοι καλά.
17/6/24
Ο Μπαγάσας