Tο άτομο έχει τεράστια σημασία, παρ’ όλο που η κοινωνία, οι θρησκείες, οι κυβερνήσεις δεν αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός. Ο άνθρωπος (το άτομο), είναι πολύ σημαντικός, γιατί είναι το μόνο μέσο απ’ όπου μπορεί να έλθει εκείνη η εκρηκτική δημιουργικότητα της Πραγματικότητας. Εσείς οι ίδιοι είστε το περιβάλλον στο οποίο η Πραγματικότητα μπορεί να γεννηθεί. Αλλά θα έχετε παρατηρήσει ότι όλες οι κυβερνήσεις, όλες οι οργανωμένες θρησκείες και κοινωνίες, παρ’ όλο που υποστηρίζουν την σπουδαιότητα του ατόμου, προσπαθούν να εξαφανίσουν τους ατομικούς πυρήνες, το αίσθημα της ατομικότητας, γιατί θέλουν να υπάρχει το αίσθημα της συλλογικότητας, επειδή θέλουν μαζικές αντιδράσεις για να τις ελέγχουν. Αλλά ο νους που είναι οργανωμένος σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο πρότυπο πίστης, που τον βαραίνουν τα έθιμα, οι παραδόσεις, οι γνώσεις, δεν είναι ένας ατομικός νους. Ένας ατομικός νους μπορεί να υπάρξει μόνο όταν παραμερίσεις – σκόπιμα, συνειδητά, με αίσθημα – όλες αυτές τις επιρροές, επειδή έχεις κατανοήσει την σημασία τους, την επιφανειακή τους αξία. Μόνο τότε υπάρχει ένας ατομικός δημιουργικός νους.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαχωριστεί ο άνθρωπος ως άτομο από την μάζα, κι όμως χωρίς αυτό τον διαχωρισμό η επαφή με την Πραγματικότητα δεν είναι δυνατή. Η αληθινή ατομικότητα λοιπόν, δεν υπάρχει στο άτομο που απλώς έχει το δικό του όνομα, ορισμένες συναισθηματικές αντιδράσεις, ορισμένες συνήθειες, κάποια ιδιοκτησία και λοιπά, αλλά αληθινό άτομο είναι εκείνο που πασχίζει να ξεπεράσει την σύγχυση των ιδεών και των ιδεοληψιών, το τέλμα της παράδοσης – είναι εκείνο που τα παραμερίζει όλα αυτά και προσπαθεί να βρει την αιτία, τον πυρήνα, το κέντρο της ανθρώπινης δυστυχίας. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν καταφεύγει στα βιβλία, στην αυθεντία, στα γνωστά ήθη, αλλά τα παρατάει όλα αυτά και αρχίζει να ερευνά – αυτός ο άνθρωπος είναι ένα πραγματικό άτομο, ένας άνθρωπος με πραγματική ατομικότητα, που δεν σημαίνει εγωκεντρισμό. Αλλά οι περισσότεροι από εμάς επαναλαμβάνουμε, αποδεχόμαστε, συμμορφωνόμαστε, μιμούμαστε, υπακούμε, γιατί για εμάς η υπακοή έχει γίνει κανόνας – η υπακοή στο σπίτι, η υπακοή στο βιβλίο, η υπακοή στον δάσκαλο, η υπακοή στο κόμμα. Με την υπακοή νιώθουμε ότι υπάρχει ασφάλεια, σιγουριά. Αλλά η ζωή στην πράξη δεν είναι ασφαλής, η ζωή δεν έχει ποτέ ασφάλεια, αντίθετα είναι το πιο αβέβαιο πράγμα. Και επειδή είναι αβέβαιη, είναι επίσης βαθιά, πλούσια και απέραντη. Αλλά ο νους με την αναζήτησή του ψάχνει να βρει σιγουριά και ασφάλεια, κι έτσι υπακούει, συμμορφώνεται και μιμείται. Και ένας τέτοιος νους δεν είναι καθόλου ατομικός νους. Είναι μάζα.
Αυτά σκέφτομαι τώρα που ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για το νησί. Εκεί, στην αλμύρα της θάλασσας και στον δυτικό καιρό που διώχνει τη βρώμα της Δύσης και τη στέλνει ανατολικότερα, θα στοχαστώ το παρόν, θ’ ακούσω ήχους ξεχασμένους, θα έρθω πάλι σε επαφή με τη φύση. Γιατί κακά τα ψέματα, στη πόλη μας, φύση δεν υπάρχει, παρόν δεν υπάρχει, οι ήχοι που ακούγονται είναι αυτοί του παράλογου, εδώ, γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα η τοξικότητα, η εμπάθεια, η συναισθηματική σύγκρουση (γήπεδα, κόμματα, δόγματα), θεριεύει ο Λεμούρειος άνθρωπος, το συναισθηματικό κενό συμπληρώνεται με λόγια του αέρα. Κοπανιστός αέρας και επανάσταση, βαδίζουν αντάμα, χέρι-χέρι, και φτιάχνουν την αλυσίδα της μάζας. Τα δεσμά που φτιάχνει ο αδύναμος άνθρωπος και τον εγκλωβίζουν, του προσθέτουν αγκυλώσεις, του αφαιρούν φαιά ουσία, άρα νοητική ικανότητα, τον κάνουν πειθήνιο όργανο, ή μάλλον έμψυχο υλικό προς κατανάλωση. Ναι, εν τοις πράγμασι, που λένε, οι μάζες αποτελούνται από έμψυχο και αναλώσιμο υλικό.
Από τα μέσα του Σεπτέμβρη, που θα επιστρέψω πάλι στη πόλη των ονείρων μας, θα τα πούμε πάλι. Μέχρι τότε, ούτε θα μου λείψετε και ούτε θα σας λείψω. Επειδή δε έχουμε την καλή συνήθεια να διαβάζουμε βιβλία (ακραία συνήθεια!), ας προτείνω κι εγώ ένα βιβλίο διδαχτικό για ανάγνωση στην παραλία, ή στο καφέ δίπλα στο κύμα. Οι περισσότεροι το ξέρετε ασφαλώς αλλά ίσως είναι και κάποιοι που δεν το έχουν διαβάσει. Πρόκειται για το βιβλίο «Ο Αναρχισμός, από τη θεωρία στη πράξη» του Daniel Guerin. Το βιβλίο αυτό αποτελεί ίσως την καλύτερη εισαγωγή στον Αναρχισμό που έχει γραφτεί ποτέ. Μέσα από τις σελίδες του, αντλούμε επίσης πληροφορίες για τη δημιουργία των Σοβιέτ από τους ουκρανούς αναρχικούς δύο περίπου χρόνια πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, δίνονται επίσης πληροφορίες για το πως ο Λέοντας ο Τρότσκι, ως αρχηγός του Κόκκινου Στρατού, έσφαξε, δολοφόνησε κι έπνιξε στο αίμα εκατοντάδες χιλιάδες αναρχικούς, όταν φυσικά εδραιώθηκε η μειοψηφία των Μπολσεβίκων (5% είχαν οι Μπολσεβίκοι στην Οκτωβριανή επανάσταση) στην εξουσία.
Λέει πολλά το βιβλίο, όμως ας μην τα μαρτυρήσω όλα! Μην τα θέλετε κι εσείς όλα στο πιάτο!
Καλό Καλοκαίρι
Ο Πεζοπόρος – Λεό Τρότσκι, ο τσεκουρωμένος από τον Στάλιν
Τo Οδοιπορικό μου
- Εκλογική ανατροπή προ των πυλών
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Με ορμέμφυτη παρόρμηση να κάνω εντυπωσιακή είσοδο στα της πόλης μηδένισα τον πεζοπόρο. Βιάστηκα. Τον στόλισα χωρίς φειδώ.
Όμως, με το τελευταίο σημείωμά του "Ο γέροντας της Λ.Βέϊκου" , ο πεζοπόρος δείχνει ότι έχει ευαισθησίες και τόλμη, δεν είναι του πεταμού.
Χειρίστηκε με λεπτότητα και ευαισθησία το γνωστό ζήτημα ενός ανθρώπου που, ενδεής, αμίλητος, βρώμικος, περιφέρεται στην πόλη . Το ζήτημα με απασχολούσε , αποτελεί κοινωνικό ζήτημα , όμως, δεν ήξερα πως να το πιάσω.
Διάβασα το σημείωμα του πεζοπόρου και το καταχάρηκα. Μέσα σε αυτό είδα τον διστακτικό εαυτό μου ( μπορεί και φοβισμένο ) να πω κάτι που το έβλεπα, ,όμως στεκόμουν παράμερα και τον κοίταζα τον "γέροντα ",χωρίς να τον πλησιάζω , χωρίς να αρθρώνω κουβέντα .
Για την αλήθεια είχα εντοπίσει κάποια αναφορά σε ιστοσελίδα – έντυπο , σχετική με τον εν λόγω άνθρωπο. ‘Ηταν ψυχρή, απόμακρη, κοντά στη λογική , λύστε αυτό το πρόβλημα, εσείς οι ανώνυμοι, με καμία αναφορά σε υπαρκτούς θεσμούς και υπηρεσίες που έχουν αρμοδιότητες.
Η επίπεδη κοινωνία μας δεν καταλογίζει πλέον ευθύνες, μουρμουρίζει μόνον .
Συγχαρητήρια πεζοπόρε
Το σημείωμά σου είναι η πραγματική δημοσιογραφία. Πρέπει να διαβαστεί απ’ όλους και από τις ένοχες συνειδήσεις.
Αν συνεχίσεις έτσι και κόψεις , ελαττώσεις δραστικά το γλείψιμο, θα σε χρίσω βοηθό για να... σώσουμε την πόλη!
28/6/24
Ο Μπαγάσας
Ο όρος “Δημοκρατία”, ετυμολογικά αναλύεται πολύ εύκολα. Στην πραγματικότητα όμως, ακριβώς επειδή αναλύεται εύκολα, ο καθένας δίνει τη δική του ανάλυση-ερμηνεία, σύμφωνα με το συμφέρον το δικό του ή της πολιτικής ομάδας που είναι ακόλουθος και πιστό σκυλί της.
Η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, η Αρετή κ.ά. όροι, επί της ουσίας εκφράζουν τις Ιδέες, έρχονται δηλαδή από τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα. Εμείς λοιπόν, άπαντες, βρισκόμαστε έξω από τις Ιδέες, αλλά για να μην μας πουν αμόρφωτους και αγράμματους, με την περιορισμένη σκέψη μας αναλύουμε τις Ιδέες και τις υποβιβάζουμε στα δικά μας πεδία, δημιουργούμε τις ιδεολογίες και αυτές με τη σειρά τους τις ιδεοληψίες.
Είναι τόσο τραγικό αυτό που συμβαίνει με όλες αυτές τις αναλύσεις ιδεολογιών, αποτέλεσμα δε ολοφάνερο είναι οι συγκρούσεις που έχουν γεννηθεί επειδή η μία ιδεολογία θέλει να καβαλήσει την άλλη, η καθεμιά θεωρεί ότι εκφράζει την αλήθεια έναντι των άλλων, η καθεμιά μάχεται όλες τις άλλες και εν κατακλείδι, όλες μαζί πολεμούν η μία την άλλη.
Συμβαίνουν αυτά, ίσως πει κάποιος, διότι έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία, μέσω της πολυφωνίας και της αρχής της πλειοψηφίας. Όχι, συμβαίνουν αυτά διότι η μειονεκτική θέση των αναλυτών έχει στρεβλώσει κάθε έννοια των Ιδεών. Αντί λοιπόν, οι πάσης φύσεως αναλυτές να πουν έναν απλό “δεν ξέρω” ώστε ν’ αρχίσουν από το σημείο αυτό την έρευνα, επιμένουν στην άγνοια τους και στο μικροσυμφέρον τους και γιγαντώνουν το πρόβλημα που δημιούργησαν.
Πάρτε για παράδειγμα την ιδεολογία του κομμουνισμού. Υπήρξε αυτός της Σοβιετικής Ένωσης, της Αλβανίας, της Ρουμανίας, της Γιουγκοσλαϋίας, υπάρχει αυτός της Κίνας, του Βιετνάμ, του Λάος, της Καμπότζης, της Κούβας, της Β. Κορέας, ίσως και άλλων που μου διαφεύγουν. Ποιός κομμουνισμός απ’ όλους αυτούς ήταν ο σωστός; Ποιά χώρα από τις αναφερόμενες ήταν όντως κομμουνιστική ή είναι; Εγώ προσωπικά δεν γνωρίζω.
Ούτε εσείς γνωρίζετε, αλλά ντρέπεστε να πείτε “δεν ξέρω”. Αντ’ αυτού, επειδή εσείς τα ξέρετε όλα, τσακώνεστε μεταξύ σας σαν μωρά παιδιά, στα καφενεία, στα συνέδρια, στους ναούς της διασκέδασης, και όπου αλλού “χτυπάει η καρδιά” της Δημοκρατίας, ή της Λαοκρατίας για τους εγκλωβισμένους ακόμα στα γρανάζια της διαρκούς στρέβλωσης και ανάλυσης. Έχετε αφήσει τους άλλους να σας αντιπροσωπεύουν, να σας εκφράζουν, εσείς απλά είστε πιστοί.
Οι μόνοι ίσως που γνωρίζουν σε παγκόσμιο επίπεδο, ποιό είδους κομμουνισμού είναι σωστό, αυτοί δεν είναι άλλοι από τους ορθόδοξους Έλληνες κομμουνιστές, τους γνωστούς και ως δογματιστές, δηλαδή πιστούς. Αυτοί, με μέθοδο, συλλέγουν πληροφορίες, αναλύουν τα λάθη των Σοβιετικών, των Κινέζων, των Κουβανών και άλλων, μελετούν την κάθε λεπτομέρεια, καταγράφουν που πέτυχε και που αστόχησε ο καθένας ξεχωριστά, μελετούν σε βάθος το κέρδος των καθεστώτων αυτών από τις εξορίες των αντιφρονούντων στα αρχιπέλαγα και στη Σιβηρία, και, όταν πληρωθεί ο χρόνος, όταν ωριμάσουν οι μάζες, τότε και μόνο τότε θα επέμβουν δυναμικά και θα φέρουν την παγκόσμια ανατροπή. Από την μικρή Ελλάδα θα γεννηθεί η τέλεια κοινωνία και θα σαρώσει στο πέρασμά της κάθε τι ατελές.
Έτσι κινούνται κατά κάποιο τρόπο τα πράγματα με τις ερμηνείες των Ιδεών. Οι διαφορετικές απόψεις είναι φυσικά σεβαστές, αλλά μέχρι εκεί. Στο “εκεί”, ανοίγει και κλείνει η παρένθεση διότι δεν είναι εκπαιδευμένοι οι πολίτες μέσω της Παιδείας, ν’ ακούνε και την διαφορετική θέση. Αν κάτι ακούνε, είναι ο αντίλαλος της δικής τους φωνής και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο.
Έστω κι έτσι όμως, με όλες τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις, η υποβαθμισμένη Δημοκρατία, λειτουργεί με την αρχή της πλειοψηφίας. Αντίθετα δηλαδή από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα όπου νόμος είναι η θέληση ενός πολιτικού γραφείου, μίας μειοψηφίας δηλαδή. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια που κινείται η πολιτική -στην Ελλάδα ειδικότερα- η Δημοκρατία εκφράζεται από την μειοψηφία. Έχω μπερδευτεί!
Έχω μπερδευτεί, διότι στη πόλη μας, με τα μεγάλα προβλήματά της (ουδείς αντιλέγει σ’ αυτό), θέλουν διακαώς να επιβάλουν τη θέση τους οι μειοψηφίες. Ειδικότερα οι μειοψηφίες εκείνες που κουβαλάνε υποτίθεται πάνω τους κι ένα ψευδο-ιδεολογικό υπόβαθρο – ένα από αυτά που προανέφερα από τις άνευ ουσίας ερμηνείες και αναλύσεις τόσο της Δημοκρατίας κι άλλο τόσο του κομμουνισμού. Βλέπουν το δέντρο αλλά αγνοούν το δάσος.
Κατ’ επέκταση, Δήμαρχε εν Γαλατσίω, είναι σωστό ν’ ακούς τις απόψεις των πάντων, πολιτικών αντιπάλων και μη, κάτι, που νομίζω ότι κάνεις. Μπράβο σου διότι δεν έχεις την αυταρχικότητα που χαρακτηρίζει πολλούς αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Είσαι ανοιχτός στους πάντες, ακόμα και σε αυτούς που σε διαβάλλουν πισώπλατα και σε γλύφουν όταν σε αντικρύσουν. Οπότε, μην πτοείσαι Δήμαρχε, ακόμα κι αν κάνεις λάθη. Λάθη δεν κάνουν μόνο οι νεκροί και οι πιστοί των ψευδο-ιδεολογιών.
Ακολούθησε στο μέτρο του δυνατού το πρόγραμμά σου. Και όταν λήξει η θητεία σου, ας σε κρίνει η πλειοψηφία των πολιτών της πόλης μας. Η μειοψηφία ας κάνει την αυτοκριτική της κι ας χαθεί ως συνήθως στην ανάλυση.
Όλα βέβαια τα παραπάνω, με μικροδιαφορές, θα συμβαίνουν για τα επόμενα χιλιάδες χρόνια, μέχρι δηλαδή να κατανοήσει ο κάθε άνθρωπος τον κόσμο των Ιδεών και όπου τότε, όταν δηλαδή εισέλθει στον κόσμο της Νοημοσύνης, δεν θα ρωτά, δεν θα έχει αρχηγούς και πολιτικά συστήματα. Απλά, θα πράττει. Καλή ώρα όπως οι μέλισσες και τα μυρμήγκια.
Ο Πεζοπόρος – Στάλιν, ο δολοφόνος του Μαρξισμού
- Εκλογική ανατροπή προ των πυλών
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...