Τα δυσάρεστα νέα μαθεύονται εύκολα. Ακόμα κι εδώ στο νησί που βρίσκομαι και παρατείνω όσο μπορώ τις διακοπές μου. Το τηλέφωνο όμως φίλου από την πόλη μας, με πληροφόρησε ότι «έφυγε» τη Δευτέρα το πρωί 1η Σεπτεμβρίου 2024, ο Σπύρος Σπυρόπουλος.
Πριν φύγω -στις αρχές του καλοκαιριού- τον είχα συναντήσει στο ίντερνετ καφέ, και όπως συνήθιζε, διάβαζε ένα βιβλίο. Δεν ξέρω αν είχε κινητό τηλέφωνο ο Σπύρος, πάντως το βιβλίο είχε γίνει η προέκταση του χεριού του. Καθόταν πάντοτε ήσυχα, μακριά από τις φλυαρίες του Κονκλάβιου (δεν συμμετείχε στις «εργασίες του») και με το διάβασμα διεύρυνε το πνεύμα του.
Ανήσυχος άνθρωπος ο Σπύρος, μιλούσε πάντοτε για μία πιο δίκαιη κοινωνία, αντιλαμβανόμενος ότι, αυτό το πολιτικό σύστημα νοσεί βαριά και αυτή η αρρώστια άμεσο αποδέκτη έχει τον απλό κόσμο. Διάβαζε πάρα πολύ τον Κορνήλιο Καστοριάδη, πιθανότατα γνώριζε όλο το συγγραφικό του έργο και παράλληλα έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για την αριστερά που πρέσβευε αυτός και όλη αυτή η διανόηση της Γαλλίας.
Είχα μιλήσει μερικές φορές μαζί του και αυτή την ιδέα αποκόμισα. Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων και μάλιστα αρκετές φορές απορούσε που, μεγάλοι άνθρωποι (του Κονκλάβιου) μάλωναν χωρίς ν’ ακούνε ο ένας τον άλλον.
Πριν φύγω για το νησί, τον είχα δει -όπως προ είπα- και μίλησε για κάποια θέματα υγείας που του είχαν παρουσιαστεί αλλά ήταν ελεγχόμενα.
Ήταν αξιόλογος άνθρωπος ο Σπύρος, αβλαβής, το τονίζω αυτό, διότι ποτέ -απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζω- δεν έβλαψε άνθρωπο ή είπε λόγο άσχημο για κάποιον, κάτι που αρκετοί συμπολίτες μας συνηθίζουν να κάνουν, να διαβάλουν, να κουτσομπολεύουν. Ο Σπύρος ήταν έξω από τέτοια νοοτροπία. Του άρεσαν οι πολιτικές συζητήσεις αλλά σε πλαίσια κόσμια, ήρεμα, δίχως φωνές και κραυγές.
Ο Σπύρος, ήταν επίσης ένας ευγενικός άνθρωπος. Το έβλεπες αμέσως αυτό με την πρώτη του κουβέντα. Του άρεσε επίσης η μουσική, κυρίως η ροκ και μάλιστα από πιτσιρικάς συμμετείχε σε ένα γκρουπάκι (έτσι το έλεγε), παίζοντας κιθάρα και παράλληλα τραγουδούσε – κυρίως ξένο στίχο.
Θα μας λείψει η παρουσία του, η φιγούρα του πάνω σε ένα βιβλίο, οραματιζόμενος συγχρόνως ένα καλύτερο κόσμο. «Έφυγε» νέος ο Σπύρος αλλά πιστεύω ότι από την τέταρτη διάσταση πλέον που βρίσκεται, έχει την κιθάρα του και τραγουδά, ελεύθερος από το παράλογο της ανθρωπότητας.
Ο Πεζοπόρος
Τo Οδοιπορικό μου
- Εκλογική ανατροπή προ των πυλών
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Παραθεριστής στην Τουρλωτή Λασιθίου, την Δευτέρα 19.8.24., πήρα μέρος σε συγκέντρωση , στην πλατεία του χωριού..
Την διοργάνωσε η<< επιτροπή αγώνα Σητείας>> κατά των << ΒΑΠΕ και τα Αιολικά πάρκα >> και οι πολιτιστικοί – κοινωνικοί Σύλλογοι των τεσσάρων βορεινών χωριών Τουρλωτής- Μυρσίνης – Μουλιανών και Σφάκας. Στήριξη παρείχε ο Εμπορικός Σύλλογος Σητείας και ο Σύλλογος Εστίασης και Ψυχαγωγίας. Εισήγηση έγινε από τη Βάνα Σφακιανάκη (αρχιτεκτόνισσα, μέλος του Παγκρήτιου Δικτύου κατά των ΒΑΠΕ) και τον Κώστα Γιαννακόπουλο (πολιτικό μηχανικό).
Η εκδήλωση ήταν ενημερωτική και διεκδικητική. Το εύρος της πρωτοβουλίας αυτής και στις τρεις πόλεις του νομού(Σητεία - Αγ.Νικόλαο – Ιεράπετρα ) συνέβαλε στην μαζικότητά της. Πάντως η παρουσία των κατοίκων και των παραθεριστών στο χωριό (Τουρλωτή ) δεν ήταν η δέουσα.
Οπωσδήποτε οι εισηγήσεις, οι ερωτήσεις και οι τοποθετήσεις που ΄ έγιναν συνέβαλαν στην επιτυχία της εκδήλωσης. Είχε το άρωμα προετοιμασίας ενός δύσκολου αγώνα που θα δοθεί για να αποτραπεί η μετατροπή της περιοχής του Δήμου Σητείας σε εστία πολυποίκιλων καταστροφικών επεμβάσεων στο περιβάλλον της περιοχής.
Από την πλευρά μας ξεκαθαρίσαμε ότι κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν είναι αντίθετος με την παραγωγή φτηνής και οικολογικής ενέργειας που είναι εφικτή με σεβασμό, όμως, στην φύση. Είναι, όμως, υποχρεωμένος να αντισταθεί στον βιασμό- καταστροφή του περιβάλλοντος που συντελείται από τους επενδυτές του είδους , που μοναδικό κριτήριο έχουν το κέρδος και δεν τηρούν ούτε αυτούς τους θεσπισμένους από την πολιτεία κανόνες. Για παραδειγματισμό προβάλλαμε τα προκλητικά ,φαραωνικά κτίσματα με αντίστοιχες πισίνες που ανεγείρονται ,ένθεν – εκείθεν του δημοτικού δρόμου Τουρλωτή – Μόχλος, από επενδυτές που μπορούν και χτίζουν όπου θέλουν, όπως θέλουν σε χώρα – αποικία.
Συμφωνήσαμε με την εισήγηση, επισημαίνοντας δύο παραλείψεις
Α. Από το κάδρο της εισήγησης απουσίασε ο καθοριστικός ρόλος και η ευθύνη των δύο θεσμικών οργάνων , του Δημοτικού και του Περιφερειακού Συμβουλίου. Με πραγματικά ενάντιους , στην πράξη, τους << λαοπρόβλητους >> Αρναουτάκη – Ζερβάκη, καμία τέτοια επένδυση δεν μπορεί να γίνει. . Η μη τοποθέτηση στο κέντρο της πρωτοβουλίας των ευθυνών των δύο αυτών παραγόντων , είναι πράξη αποφυγής ρήξης που μπροστά στον κίνδυνο ,είναι αναπόφευκτη.
Η έγκριση – απόρριψη από τον Δήμο και την Περιφέρεια της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που προβλέπεται να υποβάλλουν οι << επενδυτές >> για κάθε έργο , αποτελεί κρίσιμη αφετηρία ενεργειών από ένα, υπό δημιουργία, κίνημα πολυτασικό και αυτόνομο προορισμένο να συναντηθεί με αντίστοιχα , ανά την Ελλάδα, κινήματα.
Β. Στην συγκέντρωση έπρεπε να τεθεί και το υπαρξιακό για την Κρήτη,( ιδιαίτερα την ανατολική , ακόμη ιδιαίτερα το Λασίθι) θέμα της λειψιδρίας και της ευθύνης του κράτους να προετοιμάσει απαντήσεις στην κλιματική κρίση, όπως προειδοποιούσαν, χρόνια τώρα, επιστήμονες ,αλλά και η ίδια η φύση. ΄Άλλωστε, Το θέμα << λειψυδρία >> που απειλεί την παραγωγή και τον κοινωνικό ιστό, ήταν/είναι συμβατό με το θέμα της συγκέντρωσης, καθόσον ο βιασμός της φύσης που συντελείται με τις επενδύσεις του είδους , είναι έργο ανθρώπων και έχει μεγάλη ευθύνη για την λειψυδρία που ήδη 14 Δήμοι έχουν τεθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
"Ίκαρος Πετρόπουλος"
Περισσότερα του ιδίου
Ο Πολάκης
Στον φίλο μου τον Μήτσο
Ξαναγύρισε με το ίδιο τρίχωμα!
To Δημοτικό Συμβούλιο συνεδριάζει (25/08/2024)
Ράμα επιβεβαιώνει Μελισσουργό...για το ΠΑΛΑΙ
"Ουάου"
Παρακολουθώντας το Δημοτικό Συμβούλιο
Αδιαφορία για την σπατάλη νερού, από διαρροή της ΕΥΔΑΠ
Ο Μητσοτάκης στο Γαλάτσι
Ο Μητσοτάκης στο Γαλάτσι(2η βερσιόν). Τι είδε και τι δεν είδε. Τι είπε και τι δεν είπε
Κάτω τα χέρια, από την μοναδική στο Γαλάτσι, Πλατεία Ηνιόχου
Όχι στις ανίερες επιθέσεις
Αναρτήσεις πολλές, να τιμήσουμε όμως και τον διάλογο
Ο Κύριος υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος....
Για το "νέο" που περιμένουμε και δεν έρχεται
....στη χώρα της "φαιδράς πορτοκαλέας"
Ούτε τώρα μπόρεσες να κρυφτείς...πεζοπόρε!
Ηλία Μιμηγιάννη σ' ευχαριστούμε...
Εν όψει του ντιμπέϊτ ...δεν θέλω άλλα χάδια στα αυτιά μου
Εκλογές τον Αύγουστο,μαζί με τις παχιές μύγες
Η προστασία του Δάσους, υπέρτατο καθήκον του Δήμου & τοπικής κοινωνίας
Λόφος Κόκκου: Οι δασικοί χάρτες- ευκαιρία συνεννόησης!
Ρε φίλε,με ρωτάς συνέχεια ,γιατί δεν δηλώνω με ποιον είμαι
Στην εποχή των μεγάλων αβεβαιοτήτων τους φταίει ο Δημόσιος υπάλληλος
Ούτε τώρα?Τι παραπάνω,για να ξεσηκωθεί ο Έλληνας;
Εξαγορά κατεχόμενων ακινήτων του Δημοσίου
Για καφέ στο κέντρο του Γαλατσίου...με τελεφερίκ
Eπιτέλους..είδε και ο πεζοπόρος
Σταματίου,υπήρξες ένας ξεχωριστός άνθρωπος
Δεν ήταν μόνο ξενάγηση,ήταν και ένα αλλιώτικο,συγκλονιστικό μάθημα
Αδυναμίες της τοπικής κοινωνίας μας - ο Δήμος- οι δημότες
Εδοξάσθη κρυπτόμενος,κατεποντίσθη εμφανιζόμενος!
Κινδυνεύει πραγματικά το Δάσος Βεϊκου?
Tσίπρας Μελισσουργός:Διαφορετικά μεγέθη,ίδιο πρόβλημα
Με το...μπαλόνι.
Ανάλαφρα ...και σοβαρά!!!
Δεν ήθελα να ήμουν νέος και τραπεζικός υπάλληλος!
Σου απάντησα
Σκέφτομαι(οφείλω)
Εικόνα,εντυπωσιασμός,μετέωρες αποφάσεις
Πανδημία εποχής:προβολή μαγικής εικόνας!!
Η μελέτη Λύτρα-Τσιόδρα στα γραφεία του Σύριζα Γαλατσίου
Το να ακούς καλά είναι προσόν,το να κακολογείς είναι αδυναμία !
Πορεία λύτρωσης του ανθρώπου ή συντριβή της γης?
We4all : Παλαιότερα "αγγλικούρες", τώρα Δενδροφύτευση στο ΠΑΛΑΙ!
Ακόμα και το "4" ,είναι πολύ μεγάλος αριθμός κε Δήμαρχε!
Μίκης Θεοδωράκης
Διακρίθηκαν για το ήθος και την σεμνότητά τους
Πόσα χρόνια απέχει η Ιπποκράτειος Πολιτεία από το Άλσος Βεϊκου?
Είναι η ώρα : Καμία έκπτωση σε βάρος της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και του περιβάλλοντος!.Πόσο απέχει η ΓΚΡΑΒΑ από το ΆΛΣΟΣ?
Aνοιχτή επιστολή προς Δήμαρχο και Πρόεδρο ΠΕΔΑ
Το Survivor,o Eρντογάν, ο Ilitzali και το Γαλάτσι!!!
Ακατανόητες αποφάσεις στον Δήμο Γαλατσίου
Το χρέος των Δημοτικών Κινήσεων(για το εκκλησάκι στο Άλσος)
Γιατί όχι το Γαλάτσι?
Να πολεμήσουμε τον φόβο
Δήμαρχος στο Σαντιάγο
Aνακρίβειες και αλήθειες-διόρθωση....ημαρτημένων
Τα είπα στον ΔήμαρχοΟ κόσμος στα "υιοθετημένα" της ΔΡΑΣΗΣ.Γιατί έκλεισε το Άλσος?
Ερωτηματικά και αγωνίες
Η πανδημία & χιονόπτωση διδάσκουν ότι: Οι Ιδιωτικοποιήσεις είναι πηγή δεινών για τον άνθρωπο!
Έστω κι έτσι,ακούστηκε το Γαλάτσι
Γιατί δεν κατέβηκες στις Δημοτικές εκλογές;
Αντίο....Βασίλη Αποστολίδη
Ακόμα ένα καλοκαίρι πλησιάζει προς το τέλος του. Εδώ, το νησί, βουλιάζει από τον τουρισμό, όπως και σε άλλα νησιά, όπως και σε κάθε μέρος που αποτελεί «τουριστικό προορισμό». Η «βαριά βιομηχανία μας» ανθεί, το χρήμα εισρέει και φουντώνει από περηφάνια το κράτος. Το εισρέον βέβαια χρήμα δεν φτάνει στην κοινωνία που βοά από την ακρίβεια, την κακή ποιότητα ζωής, την φτώχεια και όλες εκείνες τις παθογένειες ενός τριτοκοσμικού και υποτελούς κράτους όπως είναι το δικό μας.
Η πόλη μας άδειασε τον Αύγουστο από τον κόσμο της -όπως πληροφορούμαι από φίλους-, έγινε ανθρώπινη. Πήγαν οι κάτοικοί της σε «τουριστικούς προορισμούς;». Οι περισσότεροι όχι, στα χωριά τους πήγαν και στους τόπους καταγωγής τους όπως εγώ και πόσοι άλλοι. Ο τουρισμός στην Ελλάδα για τον Έλληνα πολίτη είναι πανάκριβος, απλησίαστος για έναν εργαζόμενο ή συνταξιούχο. Οι εκάστοτε όμως κυβερνήσεις, έχοντας το ψέμα και την υποκρισία σαν σημαίες, περί άλλων προπαγανδίζουν και, επειδή ο κόσμος έχει ασταθή χαρακτήρα πιστεύει όσα του σερβίρουν με κάθε τρόπο και μέσο το πολιτικό σύστημα.
Αν κάτι κυριαρχεί σήμερα -όχι μόνο εδώ αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο- αυτό είναι το παράλογο. Ό,τι απασχολεί και παρακινεί τον άνθρωπο τρέφεται από την ελπίδα. Η μόνη σκέψη που δεν ψεύδεται είναι μία στείρα σκέψη. Στον παράλογο κόσμο, η αξία μιάς έννοιας ή μιάς ζωής μετριέται με τη στειρότητά της.
Η έννοια για παράδειγμα του ολυμπισμού έχει εκπέσει. Έχει καμία σχέση μία οποιαδήποτε ολυμπιάδα με το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο αγνέ πατέρα…….», όχι βέβαια, καμία. Τότε γιατί δεν την καταργούμαι από τη ζωή μας; Αν κανείς δεν παρακολουθήσει ολυμπιακούς αγώνες, δεν θα καταρρεύσουν; Και παράλληλα δεν θ’ αλλάξουν; Αν κανείς δεν πατήσει στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, εκεί που σήμερα βιάζουν ένα ωραίο παιχνίδι, δεν θ’ αλλάξει η φιλοσοφία του ποδοσφαίρου; Το ίδιο ισχύει και για το μπάσκετ και όπου αλλού χορεύουν τα εκατομμύρια. Αλήθεια, ένας επαγγελματίας αθλητής που αμοίβεται με εκατομμύρια κλωτσώντας ένα δερμάτινο τόπι, τι προσφέρει στη κοινωνία; Μήπως είναι παράδειγμα για μίμηση; Ό,τι τάχα μου προάγει το αθλητικό πνεύμα; Αστεία πράγματα.
Στην πολιτική πάλι, αν κανείς δεν ανοίξει τηλεόραση και δεν ακούσει ειδήσεις ή τον κάθε περιφερόμενο φελλό να λέει ασυναρτησίες, δεν έχει κέρδος νομίζετε; Ή φοβάστε ότι δεν θ’ ακούσετε το δελτίο καιρού με τα «τρομερά φαινόμενα» που διαλαλούν οι έμποροι του φόβου;
Ο φόβος είναι μία παγκόσμια οντότητα που κυριαρχεί διότι βασίζεται στους αδύναμους χαρακτήρες μας. Είναι το εργαλείο κάθε κυβέρνησης, κάθε ηγέτη, κάθε ομάδας (πολιτικής, θρησκευτικής, αθλητικής κτλ.), που απευθύνεται στις εύκολα ελεγχόμενες μάζες.
Ο άνθρωπος της καθημερινότητας, πριν γνωρίσει το παράλογο, ζει με στόχους, φροντίδα για το μέλλον ή για τη δικαίωση. Εκτιμά τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται, υπολογίζει στο αύριο, στη σύνταξή του ή στη δουλειά των παιδιών του. Στην πραγματικότητα, ενεργεί σαν να ήταν ελεύθερος, ακόμα κι αν όλα τα γεγονότα διαψεύδουν τούτη την ελευθερία. Μετά τη γνωριμία με το παράλογο, τα πάντα κλονίζονται. Τούτη η ιδέα του «υπάρχω», ο τρόπος μου να δρω λες και τα πάντα έχουν νόημα, όλα αυτά διαψεύδονται με ιλιγγιώδη τρόπο από τον παραλογισμό ενός πιθανού θανάτου. Να σκέφτεσαι την επαύριο, να θέτεις ένα σκοπό, να έχεις προτιμήσεις, όλα αυτά προϋποθέτουν ότι πιστεύεις στην ελευθερία, ακόμα κι αν διαπιστώνεις που και που ότι δεν τη νιώθεις. Μα τούτη τη στιγμή, αυτή η ανώτερη ελευθερία, η ελευθερία του «είμαι» που θεμελιώνει από μόνη της μια αλήθεια, ξέρω ότι δεν υπάρχει. Ο θάνατος είναι παρών ως μοναδική πραγματικότητα. Μετά από αυτόν τέρμα το παιχνίδι (της κάθε απληστίας). Δεν είμαι ελεύθερος να διαιωνιστώ, είμαι σκλάβος, και προπάντων σκλάβος δίχως ελπίδα για αιώνια επανάσταση, δίχως προσφυγή στην περιφρόνηση. Και δίχως επανάσταση, δίχως περιφρόνηση, ποιος μπορεί να παραμείνει σκλάβος; Ποια ελευθερία μπορεί να υπάρχει με όλο το νόημα της χωρίς εγγύηση αιωνιότητας;
Παράλληλα, ωστόσο, ο παράλογος άνθρωπος καταλαβαίνει ότι ως εδώ ήταν δεμένος μ’ αυτό το αίτημα της ελευθερίας, με την αυταπάτη του οποίου ζούσε. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό ήταν τροχοπέδη. Όσο φανταζόταν ένα σκοπό στη ζωή του, προσαρμοζόταν στις απαιτήσεις αυτού του σκοπού που έπρεπε να πετύχει και γινόταν σκλάβος της ελευθερίας του. Έτσι δεν θα μπορούσα πια να ενεργήσω διαφορετικά από τον οικογενειάρχη, ή τον μηχανικό, ή τον ηγέτη λαών, ή κάποιον συμβασιούχο του Δήμου. Πιστεύω ότι είμαι σε θέση να επιλέξω αυτό μάλλον παρά κάτι άλλο. Το πιστεύω ασυνείδητα, είναι αλήθεια. Αλλά ταυτόχρονα, υποστηρίζω την απαίτησή μου για τα πιστεύω εκείνων που με περιβάλλουν, για τις προκαταλήψεις του ανθρώπινου περιβάλλοντος μου (οι άλλοι είναι τόσο σίγουροι ότι είναι ελεύθεροι και τούτη η καλή διάθεση είναι μεταδοτική). Όσο μακριά κι αν μπορούμε να κρατηθούμε από κάθε προκατάληψη, ηθική ή κοινωνική, τις υπομένουμε εν μέρει και προσαρμόζουμε τη ζωή μας στις καλύτερες (υπάρχουν καλές και κακές προκαταλήψεις). Έτσι, ο παράλογος άνθρωπος διαπιστώνει ότι δεν ήταν πραγματικά ελεύθερος. Για να μιλήσουμε καθαρά, εφόσον ελπίζω, εφόσον ανησυχώ για μια δική μου αλήθεια, για τον τρόπο που υπάρχω ή που δημιουργώ, εφόσον τελικά βάζω σε τάξη τη ζωή μου και αποδεικνύω έτσι ότι παραδέχομαι πως έχει ένα νόημα, υψώνω μπροστά μου φράκτες όπου εγκλωβίζω τη ζωή μου. Ενεργώ όπως τόσοι δημόσιοι υπάλληλοι του πνεύματος και της καρδιάς που δεν μου εμπνέουν παρά μόνο αηδία και που δεν κάνουν τίποτε άλλο -το βλέπω καθαρά τώρα- από το να παίρνουν στα σοβαρά την ελευθερία του ανθρώπου.
Σε αυτό το σημείο, το παράλογο με διαφωτίζει: δεν υπάρχει αύριο. Ιδού, από εδώ και πέρα, η αιτία της πραγματικής μου ελευθερίας…….
Όμως, θα σταματήσω κάπου εδώ, διότι πέρασε η ώρα, 8.38 πμ. δείχνει το ρολόι, και είναι η ώρα για το κολύμπι μας. Από τα πρανή του λόφου που βρίσκομαι μέχρι την παραλία, θέλω 5-6 λ. περπάτημα.
Ο Πεζοπόρος - Pierre Joseph Prοudhon
Τo Οδοιπορικό μου
- Εκλογική ανατροπή προ των πυλών
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...