Την αρχαία εποχή, προ των Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004», βρισκόμασταν ήδη στην Νομισματική Ένωση της Ευρώπης (Ο.Ν.Ε.), όχι επειδή η οικονομία μας ανθούσε αλλά επειδή οι ευρωπαίοι αναζητούσαν ένα εύκολο θύμα για να καλύπτουν τις δικές τους πομπές. Όχι φυσικά ότι εμείς ήμασταν άγιοι -δεν γίνονται τέτοια θαύματα στην πατρίδα της Δημοκρατίας-, αλλά και οι Εταίροι μας ούτε υπήρξαν και ούτε θα υπάρξουν στους αιώνες καλά παιδιά. Μιά γλυκιά συμμορία ήταν τω καιρώ εκείνω η Ευρωπαϊκή Ένωση, πολύ πριν γίνει ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Νίκου Νικολαΐδη και με πρωταγωνιστές τους ηθοποιούς: Τάκη Μόσχο, Τάκη Σπυριδάκη, Άλκη Παναγιωτίδη, Κωνσταντίνο Τζούμα, Δέσποινα Τομαζάνη κι άλλους που δεν μπορώ τώρα να θυμηθώ.
Ήταν η «χρυσή εποχή» Σημίτη, τότε που έβγαλε από το Α.Τ.Μ. μιάς τράπεζας τα ευρώ και συγκινήθηκε η πλάση από την Γαύδο έως και την Υπερβορεία. Ήταν η εποχή που η Ελλάδα εισήλθε στο χρηματιστήριο κι απλώθηκε η «πρωτόγνωρη χαρά» και στο τελευταίο καφενείο της πατρίδας μας, εκεί όπου ο καφετζής, μαζί με τον βαρύ γλυκό σου, εμπιστευτικά, σου έδινε και μιά σίγουρη μετοχή για να κονομήσεις σβέλτα και σίγουρα.
Το ίδιο φυσικά συνέβαινε και με τα καφενεία και τα καφέ της πόλης μας. Η καρδιά όμως χτυπούσε δυνατά μόνο στο καφέ Παπαγαλίνο επί της Λ. Βέϊκου 9. Δίπλα από το Παπαγαλίνο, είχε το κατάστημά του με πάσης φύσεως ηλεκτρονικές εργασίες ο Μάρκος Παντελιάς, ο καλύτερος και μακράν πρώτος τεχνικός της πόλης μας και επισκεύαζε, τοποθετούσε, διόρθωνε, κάθε τι στα αυτοκίνητα που συνέρρεαν εκεί.
Το Παπαγαλίνο διηύθυνε ο κ. Γιάννης με την σύζυγό του την κ. Γεωργία αν θυμάμαι καλά. Από το πρωί, τα τραπέζια γέμιζαν με θαμώνες που έπιναν ωραιότατο καφέ κι άρχιζαν οι βαριές κουβέντες για το χρηματιστήριο. Σε κάθε τραπέζι, εκτός από τους καφέδες και τα βαριά τσιγάρα, θέση είχαν και όλες οι οικονομικές εφημερίδες της εποχής: Επενδυτής, Ημερησία, Χρηματιστήριο, Ισοτιμία, όλες αυτές σε πορτοκαλί χρώμα για να ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες που φάνταζαν πολύ λαϊκές μπροστά τους. Κυκλοφορούσαν επίσης, η Ναυτεμπορική, το Εξπρές – αυτές παλιές οικονομικές εφημερίδες γεννημένες δεκαετίες πρίν το χρηματιστήριο στην άνοδό του.
Από το απόγευμα όμως και μετά, όταν δηλαδή οι εργαζόμενοι επέστρεφαν από τις δουλειές τους, έτρωγαν γρήγορα στο σπίτι τους κι αμέσως κατευθύνονταν στο Παπαγαλίνο να αντλήσουν πληροφορίες για τις σίγουρες μετοχές. Τζόγαρε όλη η Ελλάδα εκτός από κάποιους ελάχιστους, μεταξύ αυτών και η αφεντιά μου. «Γιατί δεν παίζεις χρηματιστήριο;», με ρώτησε μιά φορά ένας φανατικός παίκτης που είχε «κερδίσει» πολλά μύρια. Δεν έχω φράγκα, που να παίξω; Του απάντησα. «Σπίτι δικό σου έχεις;», με ρώτησε. Ναι, σπίτι έχω. «Ωραία, πούλα το σπίτι σου και παίξε, σε δυό μήνες θα αγοράσεις δυό σπίτια». Αν και είμαι αδύναμος χαρακτήρας, δεν με έπεισε, ευτυχώς δηλαδή.
Οι περισσότεροι θαμώνες είχαν γίνει οικονομολόγοι, αναλυτές, τα πάθη φούντωναν, οι φωνές απλώνονταν πέρα από την Λεωφόρο, από τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα ένα κυκλοφοριακό χάος ανθούσε, οι καφέδες και οι μπύρες έρρεαν, τα πούρα άναβαν (όσοι τα φούμαραν φανέρωναν και τα κέρδη τους), τα καπνιστά ουίσκι γαργαλούσαν τα λαρύγγια.
«Παίξτε, παίξτε, παίξτε», διαλαλούσε ο τότε υπουργός οικονομικών αλλά και ο Πρωθυπουργός, παίξτε να κερδίσετε. Όταν ακούς την ηγεσία της χώρας να σε προτρέπει, παίζεις, τα δίνεις όλα, και αίφνης, εκείνον τον Μαύρο Σεπτέμβριο, έρχεται κάτι σαν πυρηνικό ολοκαύτωμα και χάνεις τα πάντα. Μετοχές, σπίτια, αυτοκίνητα, χρήματα, τα πάντα. Ήσουν πλούσιος και ξυπνάς πένης.
Σε ένα απόμερο τραπέζι εκεί στο Παπαγαλίνο, ο Σωτήρης Γιαννόπουλος, Καθηγητής, με κεφαλαίο το Κ, έπινε πάντοτε ήσυχα το καφεδάκι του και διάβαζε ένα βιβλίο. Λυκειάρχης για ένα διάστημα στο 4ο Γυμνάσιο Γαλατσίου, ήταν πραγματική απόλαυση να τον ακούς να σου διαβάζει ή να μιλάει για την ιστορία. Το Σύμπαν του κυρίου Καθηγητή, σαφώς ήταν πιο εξελιγμένο από το Σύμπαν της απληστίας που κυριαρχούσε στους υπόλοιπους χώρους του Παπαγαλίνο.
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Τo Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Ανατρέχοντας στη Μυθολογία αλλά και πίσω από αυτήν, στην αρχή του ανθρώπου -που δεν γνωρίζουμε ούτε υποψιαζόμαστε πότε ακριβώς άρχισε-, για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι, για τη βία. Σε ένα βιβλίο που διάβασα προ χρόνων, η εποχή του σύγχρονου ανθρώπου ονομάζεται ατλάντια και έχει να κάνει κυρίως με τα συναισθήματα, ενώ πίσω από αυτήν υπήρξε η λεμούρια εποχή, αυτή που είχε να κάνει με το ένστικτο. Δηλαδή με τη βία.
Ο ανθρώπινος δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ξεκίνησε με βάτους κι αγκάθια, με τη ζωώδη εκδήλωση του φρέσκου ανθρώπου πάνω στη γη, είτε κατά την δαρβινική αντίληψη είτε κατά την «θεία» προέλευσή του. Ευτυχώς, όλοι εμείς στον καιρό μας, είναι φανερό ότι πορευόμαστε με τα συναισθήματά μας κι ας εμπεριέχουν αυτά ακόμα και τη βία. Όπου κι αν στρέψουμε τη ματιά μας σήμερα –το ίδιο συνέβαινε και χθές- κυριαρχεί το παράλογο, η αρρώστια για δύναμη, η απληστία για πλούτο, αλλά αυτό, εκφράζεται πλέον με την κρατική μορφή, έφυγε δηλαδή από τα στενά όρια της μεμονωμένης βίας, της ατομικής κι απόκτησε σαν οντότητα άλλη μορφή, εκσυγχρονίστηκε.
Παρατηρώντας τον κύκλο του παράλογου σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όχι μόνο εδώ στην όμορφη πατρίδα μας, τα κράτη διψάνε για περισσότερη δύναμη, δεν χορταίνουν ποτέ από την απληστία τους. Τα κράτη όμως διοικούνται από ανθρώπους, από εμάς, είναι αυτά έτσι φτιαγμένα διότι είναι δικά μας προϊόντα, εμείς τα φτιάξαμε σύμφωνα με τις ανάγκες μας. Τις συναισθηματικές αλλά και ζωώδεις ανάγκες μας. Η καλυμμένη βία ενός κράτους σήμερα λέγεται ανάγκη, καθήκον, πρόοδος, ιδεολογία, πάλη και συγκινεί τον συναισθηματικό άνθρωπο.
Αν φύγουμε από αυτές τις μορφές της βίας και πάμε στις δικές μας εμπειρίες που περιείχαν βία, κυρίως κατά την παιδική ηλικία στα σχολεία κυρίως, ας δούμε με ψυχραιμία όσα ανεχτήκαμε από την βάρβαρη συμπεριφορά μερικών δασκάλων μας.
Σήμερα υπάρχει το γνωστό bulling και ευτυχώς που βγαίνει στην επιφάνεια από όσους κατά διαστήματα το βιώνουν. Παλιότερα όμως, κυρίως στον καιρό της χούντας, σαν μικρά παιδιά νιώσαμε κι εμείς στο πετσί μας (κυριολεκτικά) τα ζωώδη απωθημένα εκπαιδευτικών που για ψύλλου πήδημα μας σακάτευαν με την βέργα (για άλλους την βίτσα).
Βέβαια, σαν θυμάμαι σήμερα πόσες φορές είχα πρησμένα χέρια από την τιμωρία του δασκάλου για συμμόρφωση, μόνο να γελάσω μπορώ. Το ίδιο φαντάζομαι και εσείς, όσοι/όσες τουλάχιστον νιώσατε την βέργα να τσακίζει τα χέρια σας. Το γέλιο, είναι ίσως ένας καλός τρόπος για να αντιμετωπίσεις την ψυχασθένεια εκείνων των δασκάλων που στο όνομα της εθνικοφροσύνης; Της εκπαίδευσης; Ή ό,τι άλλο νόμιζαν πως αντιπροσώπευαν. Δεν έδερνε ο δάσκαλος επειδή ήσουν ενδεχομένως αδιάβαστος, όχι, δεν τον ενδιέφερε να σε μάθει πράγματα, να σου τσακίσει το ηθικό ήθελε κι έτσι, εγώ που είπα κάτι σε ένα κορίτσι, εσύ που χαμογέλασες κρυφά, ένας άλλος με φτωχικά ρούχα, εμείς, και πόσοι από εμάς, γίναμε μάρτυρες, θύματα, του παράλογου.
Ήμασταν όμως σκληροί, πηγαίναμε σπίτι και δεν λέγαμε πόσες βεργιές μας έριξε ο δάσκαλος, είχαμε -έστω και μικροί- μια περηφάνια. Εμάς μας τσάκιζε στο ξύλο ο δάσκαλος και μετά πήγαινε σπίτι του και χάιδευε με αγάπη το παιδί του. Στην εκκλησία θα έκανε τον σταυρό του, στις κοινωνικές εκδηλώσεις θα καθόταν σε περίοπτη θέση σαν μέρος της εξουσίας σύμφωνα με το τρίπτυχο: δάσκαλος, παπάς, χωροφύλακας! Η υποκρισία διαχεόταν παντού. Κάτι ανάλογο συνέβαινε αργότερα στο Γυμνάσιο, όταν παρακολουθούσαμε αναγκαστικά κατηχητικό στην Αγία Γλυκερία. Άλλη μορφή βίας εκεί, περισσότερο «θεϊκή».
Έχω την εντύπωση ότι οι δάσκαλοι αυτοί ήταν η μειοψηφία. Και δυστυχώς δεν υπήρξαν ποτέ παιδαγωγοί. Ας γελάσουμε με την μειοψηφία εκείνων των δασκάλων, και φυσικά ας τους συγχωρήσουμε.
Ευτυχώς για την κοινωνία μας, οι αμόρφωτοι κι αγράμματοι εκείνοι δάσκαλοι, αποτελούν παρελθόν από το οποίο έχουμε υποχρέωση να διδασκόμαστε αν θέλουμε να βελτιωνόμαστε σαν άνθρωποι. Εκείνη η βία που με σημερινούς όρους ονομάζεται bulling, πέρασε και μπορούμε να την δούμε σαν ακόμα μία γελοία έκφανση των υψηλών τότε ιδανικών που μάστιζαν την ελληνική κοινωνία.
Σήμερα, το bulling εξακολουθεί να υφίσταται, όχι στα σχολεία μα σε αδύνατες ομάδες συνανθρώπων μας, παιδιών ή μεγάλων. Και έχουμε υποχρέωση κάθε εκδήλωση bulling, απ’ όπου κι αν προέρχεται όχι μόνο να την καταδικάζουμε αλλά και να την δημοσιοποιούμε. Αυτός τουλάχιστον είναι ένας τρόπος για να χαθεί οριστικά από τη ζωή μας. Ο ασφαλέστερος βέβαια τρόπος είναι η απόκτηση Παιδείας, αλλά γι’ αυτήν, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας …
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Τo Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Σε μία από τις καθιερωμένες βόλτες μου στην πολύβουη πόλη μας -μου αρέσει να μπαίνω στα ενδότερά της, όχι μόνο για ήσυχη πεζοπορία αλλά και για την λιτή ομορφιά που υπάρχει ακόμα στους μικρούς δρόμους-, έτυχε και πέρασα από την οδό Κύκνων. Στους περισσότερους συμπολίτες μας, ο δρόμος αυτός δεν λέει τίποτα, εκτός κι αν είναι μουσικοί και ο νούς τους τρέχει στην Λίμνη των Κύκνων του μέγιστου Τσαϊκόφσκι. Εγώ, δεν είμαι μουσικός αλλά γηγενής Γαλατσιώτης, κι έτσι, αυτόματα σχεδόν, ο νούς μου έτρεξε στον Γιώργο Μουφλουζέλη, τον γίγαντα του ρεμπέτικου που έζησε στον δρόμο αυτό.
Ήταν η εποχή που το Γαλάτσι είχε χωμάτινους δρόμους, μικρά σπίτια, αυλές με τριαντάφυλλα και γιασεμιά, φτώχεια, μα κι απέραντο πλούτο από τις ψυχές των ανθρώπων. Μέσα στη φτώχεια έζησε ο Μουφλουζέλης στην οδό Κύκνων και εμείς οι τότε πιτσιρικάδες, αλητεύοντας για λάσπη και σκόνη, βλέπαμε συχνά πυκνά τον άρχοντα της μουσικής μας να κάθεται και να τραγουδά με την λούμπεν φωνή του και το τρίχορδο μπουζούκι του. Μας μάγευε η εικόνα αυτή κάθε φορά που τον συναντούσαμε έξω από την υπόγα του.
Λένε, πως αν κάτι σήμερα μας συνδέει με το ένδοξο παρελθόν των Ελλήνων, αυτό είναι η γλώσσα. Είναι όντως, διότι ακόμα και σήμερα, την ομηρική γλώσσα μιλάμε εξελιγμένη φυσικά και ενταγμένη στις ανάγκες της σύγχρονης ζωής. Κάτι άλλο που μας συνδέει αλλά μάλλον το έχουμε στο υποσυνείδητό μας, αυτό είναι η τραγωδία. Η τραγωδία είναι η γέννηση του πολιτισμού μας. Αυτή, η τραγωδία, συνόδεψε σε όλη του σχεδόν τη ζωή τον Γιώργο Μουφλουζέλη, από τη γέννησή του στη Μυτιλήνη το 1912 μέχρι τον θάνατό του το 1991 στο Γαλάτσι.
Ο τραγωδός Μουφλουζέλης, αφού η δεύτερη γυναίκα του (η πρώτη είχε πεθάνει νέα) εγκατέλειψε αυτόν και τον μοναχογιό του Σταύρο, οπλίστηκε με κείνη τη δύναμη που κρύβεται στα εσώψυχα και είναι αθόρυβη κι αθέατη και, μεγάλωσε μονάχος του τον ακριβό του γιό. Αναγκασμένος από τη ζωή που σπάνια του χαμογέλασε, πόσες φορές δεν πήρε τον γιό του στα κουτούκια και στα ταβερνεία που έπαιζε και τραγουδούσε, για ένα πιάτο φαΐ, κοντά σ’ αυτόν να φάει και ο γιός του. Έτσι συνήθως γινόταν στο ταβερνάκι του Κατσώνη στην πλατεία Λιναρά μα και σε άλλα ταβερνάκια στο Γαλάτσι, στη Κυψέλη και στη γύρω περιοχή που πάλευε για το μεροκάματο, όπως μας πληροφορεί ο Αντώνης Μποσκοϊτης. Ο ίδιος μάλιστα αναφέρει ότι τα ίδια ακριβώς πράγματα συνέβαιναν και με τον Μάρκο Βαμβακάρη και τους γιούς του Στέλιο και Δομένικο. Όπως μας πληροφορεί ο αείμνηστος Πάνος Γεραμάνης, εκείνος ο σπουδαίος ερευνητής και δημοσιογράφος του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού από τις σελίδες της εφημερίδας «Τα Νέα», μονάχα ο Πρόδρομος Τσαουσάκης του στάθηκε, αυτός μονάχα δεν έκλεψε από το έργο του, όπως έκαναν οι περισσότεροι μεγάλοι ρεμπέτες και όχι μόνο της εποχής. Ο σπουδαίος αυτός ερευνητής, μας πληροφορεί επίσης ότι τον Μουφλουζέλη τον βοηθούσε οικονομικά και ο Δήμος Γαλατσίου μιάς και πλήρωνε 7 – 8 χιλιάδες δρχ. κάθε μήνα σε ένα σούπερ μάρκετ για τα τρόφιμά του. Οικονομικά όμως τον βοηθούσε όλη σχεδόν η γειτονιά επί της οδού Κύκνων, τον θεωρούσαν άνθρωπο δικό τους και αναγνώριζαν το μεγάλο του ταλέντο.
Στην φωτογραφία διακρίνονται ο Γιώργος Μουφλουζέλης και ο Ιορδάνης Θωμαίδης από τη συνέντευξη στον Ριζοσπάστη.
Αναζητώντας πρόσθετες πληροφορίες για τον Μουφλουζέλη, εκτός από την συνέντευξη που έδωσε στον Πάνο Γεραμάνη το 1989, ένα χρόνο αργότερα, το 1990, ένα δηλαδή χρόνο πριν πεθάνει, έδωσε άλλη μία συνέντευξη στον Ριζοσπάστη της Κυριακής (30.12.1990) αλλά η έκπληξη μου, μεγάλωσε πολύ γιατί ο δημοσιογράφος που τον επισκέφτηκε στην υπόγα του για την συνέντευξη, είναι ένας συμπολίτης μας, δημοσιογράφος κι αυτός, ο Ιορδάνης Θωμαΐδης. Βέβαια, την συνέντευξη ανασύρει από την λήθη η ηλεκτρονική εφημερίδα «Lifo» όμως προς τιμή της αναφέρει την πηγή, όπως είθισται να κάνουν τα σοβαρά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Μεταξύ των άλλων διαβάζουμε σε εκείνη τη συνέντευξη του Γιώργου Μουφλουζέλη στον Ιορδάνη Θωμαΐδη: «Το 1987 είχε αναζητήσει μια σύνταξη μουσικού απ' το υπουργείο Πολιτισμού. "Ας πάει αυτή", λέει τώρα. "Πάει" κι αυτή όπως "πήγαν" και για τόσους άλλους λαϊκούς μουσικούς. "Ήταν θυμάμαι τότε που στο υπουργείο ήταν η Μελίνα. Λέει ότι η Μελίνα τον αγαπά, όπως επίσης τον αγαπά και ο 'Έβερτ και αναρωτιέται: "Τώρα τι δουλειά έχουν η Μελίνα με τον 'Έβερτ; Εγώ δεν έχω καμιά δουλειά μαζί τους. Εμένα μ' αγαπούν οι άνθρωποι».
Πολύ θα ήθελα να βρω τον Ιορδάνη Θωμαίδη και να τον ρωτήσω δια ζώσης για εκείνη την συνέντευξη του 1990 με τον Μουφλουζέλη, όμως δεν το έκανα, θέλω να παραμείνω αόρατος στη πόλη μας και να κυκλοφορώ ελεύθερα.
Τον Γιώργο Μουφλουζέλη, ναι, τον αγαπούσαν, εμείς τα παιδιά τότε, η γειτονιά του, οι απλοί και λαϊκοί άνθρωποι. Για έναν παραπάνω ίσως λόγο, διότι η τραγωδία αλλά και η κωμωδία (παιδί της πρώτης), είναι ο συνεκτικός κρίκος της ιστορίας και της ζωής μας.
Διασκευή του τραγουδιού του "Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο"από τον γιό του Σταύρο.
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Τo Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Πέτρα, δέρμα, μάρμαρο, πάπυρος, βιβλίο, e-book. Κάπως έτσι πρέπει να είναι αποτυπωμένη η σειρά της γραφής παράλληλα με την εξέλιξη του πολιτισμού μας. Αυτή η εξελεγκτική διαδικασία εκφράζεται στον καιρό μας με το e-book, που αν και προηγμένο τεχνολογικά, δεν έχει κατορθώσει να αφανίσει το παραδοσιακό βιβλίο. Υπάρχουν αντιστάσεις, θετικές κατά την γνώμη μου, διότι η ανάγνωση ενός βιβλίου συνεχίζει να αποτελεί για πάρα πολλούς ανθρώπους ένα είδος ιεροτελεστίας.
Για μένα αλλά και για άλλους, το σκίσιμο των σελίδων ενός βιβλίου με τον χαρτοκόπτη ώστε να γίνουν οι σελίδες του αναγνώσιμες, αποτελεί μία ακραία στον καιρό μας τελετουργία, που απαιτεί υπομονή. Τα περισσότερα βέβαια βιβλία δεν ακολουθούν την παλιά αυτή πρακτική και διαβάζονται ευθύς σαν ανοίξεις την πρώτη τους σελίδα. Υπάρχουν μερικοί εκδότες που ακολουθούν την παλιά πρακτική, συνήθως σε βιβλία ιστορικά και κυρίως αυτά της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Στα άλλα είδη όπως στα λογοτεχνικά βιβλία κ.α. η πολιτική των εκδοτών είναι διαφορετική και δεν «ταλαιπωρεί» τον αναγνώστη με χαρτοκόπτες κι άλλα αιχμηρά εργαλεία.
Παρόλο που είμαι άνθρωπος της τεχνολογίας, το e-book με αφήνει εντελώς αδιάφορο. Είναι ένα εργαλείο δίχως «ψυχή», παγωμένο, απρόσωπο κι ας το διαβάζεις μέσα από την Apple για παράδειγμα. Αντίθετα, το βιβλίο -αν είναι παλιό- θα μυρίζει μελάνι, αν είναι σύγχρονο θα έχει την φινετσάτη υφή των σελίδων του. Με λίγα λόγια, νιώθεις πάνω του την ανθρώπινη παρουσία που του δίνει δύναμη.
Το διάβασμα βιβλίων, όπως λένε οι ειδικοί μέσα από μελέτες τους, οξύνει τον νου, εγώ θα έλεγα μέσα από την εμπειρία μου σαν αναγνώστης και μόνο, ότι, αν διαβάζεις ένα βιβλίο δυνατά, βελτιώνεις και την αναπνοή σου. Το παρατήρησα αυτό για πρώτη φορά πριν από χρόνια, όταν διάβαζα την Οδύσσεια του Ομήρου από το πρωτότυπο, σε μία μάλιστα μοναδική έκδοση του Harvard, με την διαφορά όμως στην μετάφραση που ήταν στα αγγλικά και όχι στα ελληνικά.
Σήμερα στην Ελλάδα, οι αναγνώστες του παραδοσιακού βιβλίου έχουν μειωθεί αισθητά, λέω όμως ότι και οι αναγνώστες του e-book είναι πολύ λίγοι. Αυτό συμβαίνει διότι το διάβασμα δεν έχει καλή θέση στις συνήθειες του Έλληνα, εκτός κι αν πρόκειται για άχρηστες ηλεκτρονικές ειδήσεις που όχι μόνο δεν οξύνουν τον νου αλλά φέρουν σταδιακά την πλήρη αποβλάκωση. Πολύ εύκολα ο Έλληνας σήμερα αναζητά στη Wikipedia μία πληροφορία, στην πιο άθλια εγκυκλοπαίδεια που έγινε ποτέ. Και λέω άθλια, διότι δεν είναι έγκυρη μιάς και γράφει σε αυτήν όποιος θέλει να γράψει και εφόσον αποκτήσει πολύ εύκολα κωδικούς. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό που γράφω διότι κωδικούς έχω κι εγώ και μάλιστα έχω γράψει μερικές φορές σε διάφορα λήμματα.
Στην πόλη μας, ευτυχώς για την ιστορία της, υπήρξαν μερικά πάρα πολύ καλά βιβλιοπωλεία, μικρά βέβαια αλλά με όλων των ειδών τα βιβλία στις προθήκες τους. Και υπήρξαν επί πολλές δεκαετίες διότι είχαν κοινό που διάβαζε βιβλία. Υπήρξε δηλαδή μία μικρή αγορά που ευημερούσε. Τα παλιότερα βιβλιοπωλεία που είχε η πόλη μας, ήταν αυτό της Χαράς και αυτό της Νίκης. Το πρώτο επί της Αγίας Γλυκερίας, εκεί που σήμερα είναι ένα απρόσωπο κατάστημα χρυσού. Αν θυμάμαι καλά, η κυρία που το είχε ήταν η κυρία Ελένη (αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το όνομά της). Δυστυχώς, έκλεισε τον Μάρτιο του 2011 με την αρχή της κρίσης. Το βιβλιοπωλείο της Νίκης, ήταν στην Ηροδότου, εκεί που στεγάζεται σήμερα το Multi Paper. Ψυχή του βιβλιοπωλείου ήταν η κυρία Νίκη και την βοηθούσε πολλές φορές η κόρη της η Βαρβάρα (αν δεν κάνω λάθος στο όνομα). Αυτό έκλεισε τον Μάϊο του 2013, μάλλον λόγω συνταξιοδότησης. Οι κυρίες που δούλευαν αυτά τα δύο βιβλιοπωλεία, είχαν μεράκι, άριστο επαγγελματισμό, εξυπηρετούσαν τον αναγνώστη με τρόπο κάλλιστο.
Μετά από αυτά τα δύο βιβλιοπωλεία, σειρά παλαιότητας έχει του Ηλία Μαρκολέφα επί της Λεωφόρου Βέϊκου που συνεχίζει την λειτουργία του. Το βιβλιοπωλείο Μαρκολέφα, είναι πολύ παλιό βιβλιοπωλείο της Αθήνας με ιδρυτή τον Γιάννη Μαρκολέφα (πατέρα του Ηλία) και βρισκόταν επί της Πατησίων, κοντά στην Στουρνάρη. Δεν γνωρίζω αν συνεχίζει να λειτουργεί, πάντως το ίδιο βιβλιοπωλείο άνοιξε και στην πόλη μας με κάπως διαφορετική μορφή μιάς και είναι παράλληλα και χαρτοπωλείο. Ένα κατάστημα κόσμημα, με άριστο επαγγελματικό προσωπικό.
Μετά από αυτά, σαν βιβλιοπωλεία και χαρτοπωλεία, λειτουργούν στην πόλη μας, το Book Art επί της Καραϊσκάκη, το Χαρτόραμα επί της Αγίας Γλυκερίας, το Αλκυόνα επί της Τράλλεων, η Γραφή επί της Μεσσηνίας και το Multi Paper που έχω ήδη αναφέρει. Αυτά έχουν πέσει στην αντίληψή μου, αν υπάρχουν και κάποια άλλα, ζητάω προκαταβολικά συγνώμη για την μη αναφορά τους.
Γράφοντας για βιβλία, θα κλείσω το άρθρο αυτό κάνοντας αναφορά σε δύο συμπολίτες μας που είναι φανατικοί αναγνώστες βιβλίων και έχουν πέσει στην αντίληψή μου. Είναι η Ελένη, αρχιτεκτόνισσα στο επάγγελμα, που την είχα πετύχει πάρα πολλές φορές σε διάφορα καφέ να διαβάζει βιβλία λογοτεχνικά τα μεσημέρια. Επίσης, ο Σπύρος, που με έχει εντυπωσιάσει πολλές φορές που τον βλέπω να πίνει τον καφέ του διαβάζοντας βιβλία σε διαφορετικά καφέ. Πολύ ήσυχος άνθρωπος, είναι αφοσιωμένος στην ανάγνωση του βιβλίου του σε τέτοιο βαθμό -όπως έχω παρατηρήσει-, που δεν ασχολείται καθόλου με την φασαρία της πόλης. Η πόλη μας παράγει φασαρία, αλλά άνθρωποι σαν τον Σπύρο και την Ελένη, αλλά και τον Χρήστο -να τον αναφέρω κι αυτόν διότι όσες φορές έτυχε να περάσω από το ίντερνετ καφέ, ήταν αφοσιωμένος στην ανάγνωση του βιβλίου του, αγνοώντας την οχλαγωγή που παρήγαγε η ιμιτασιόν επανάσταση του Κονκλάβιου-, όχι λοιπόν δύο, αλλά έχω συναντήσει τουλάχιστον τρείς ανθρώπους που απολαμβάνουν την ανάγνωση ενός βιβλίου και ταξιδεύουν μέσα από τις σελίδες του, οξύνοντας τον νου τους.
Η ανάγνωση ενός βιβλίου παράγει πολιτισμό.
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Τo Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Αν αφουγκραστούμε με προσοχή όσα μας λέει σήμερα η επιστήμη και κυρίως η κβαντομηχανική, είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα, άπειρα ίσως κατά τον αριθμό και εμείς να ζούμε σε ένα από αυτά. Ή, να ζούμε σε όλα παράλληλα, επιτελώντας σε κάθε σύμπαν και διαφορετικό ρόλο. Εδώ είμαι ο Πεζοπόρος, σε ένα άλλο είμαι χωροφύλακας, σε κάποιο τρίτο είμαι επαγγελματίας επαναστάτης, κάπου αλλού έχω πεθάνει και κάπου αλλού γεννιέμαι, αλλού είμαι αγρότης, δημοσιογράφος, εργάτης, επίσκοπος, πολιτικός κτλ.
Εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρώτον είμαι αθάνατος και δεύτερον, δεν ξέρω στη ζωή που είμαι, τι μου γίνεται. Δεν λέω όμως «δεν ξέρω», τι, να με περάσουν οι συνάνθρωποι μου για αδαή τι στιγμή που αυτοί «ξέρουν;». Έχω κι ένα εγωισμό, να τον πετάξω στα σκουπίδια; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
Το σύμπαν πάλι, το ένα, μπορούμε να το χωρίσουμε σε άπειρα μικρά σύμπαντα, εξάλλου ο καθένας μας δεν ζει στον δικό του κόσμο; Έχοντας αυτά κατά νου, μπορούμε να μιλήσουμε ακόμα και για το σύμπαν της πόλης μας. Αληθές δεν είναι αυτό; Εδώ στη πόλη μας δεν κινούμαστε στον μικρόκοσμό μας; Αλλά και το σύμπαν της πόλης μας διαιρείται πάλι σε άπειρα μικρότερα σύμπαντα, σε άπειρους μικρόκοσμους.
Σε έναν από αυτούς τους μικρόκοσμους της πόλης μας, συμβαίνει κάτι μοναδικό ίσως, τόσο, που προξενεί εντύπωση σε πολύ κόσμο και όχι μόνο σε μένα κάθε φορά που περνάω από εκεί. Μιλάω φυσικά για το καφέ ίντερνετ που φημίζεται πλέον για την οχλαγωγή του. Τόσο έντονη μάλιστα που μερικές φορές καταντά ανυπόφορη ακόμα και για τους ίδιους τους οχλαγωγούντες. Έχω ακούσει διάφορα που σκορπά ο αέρας της πόλης μας, πως είναι δηλαδή στέκι αριστερίστικων ομάδων, του Κονκλάβιου, της εκκλησιαστικής επιτροπής, αποστράτων ναυάρχων και πτεράρχων, ψεκασμένων ελληνοφρονούντων κι άλλων που η μνήμη δεν έχει συγκρατήσει.
Μέσα από όλες αυτές τις κοινωνικές ομάδες που μάλλον έχει γεννήσει η ανάγκη για επικοινωνία, μερικοί συμπολίτες μας ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα και στέκονται μακριά από οχλαγωγές, πολιτικές ασυναρτησίες διαφόρων διδακτόρων της πολιτικής επιστήμης, γνώμες τρίτων που αναπαράγουν σαν γνώση τους οι οχλαγωγούντες, στέκονται μακριά έν κατακλείδι από ζυμώσεις που παράγει η ύλη, άρα ζυμώσεις συγκρουσιακές.
Ένας από αυτούς, παρόλο που είναι οπαδός του μαρξισμού -κομμουνιστής γάρ-, είναι ο Νικόλας ο καλαματιανός, διαμάντι ακατέργαστο, άνθρωπος με μεγάλη στωικότητα εφόσον αντέχει όλο αυτό το δούναι και λαβείν του καθημερινού σχεδόν γίγνεσθαι στο φημισμένο καφέ. Υπάρχει και ο Νικόλας ο κορίνθιος που λέει πως είναι κομμουνιστής, αλλά είναι ιμιτασιόν. Αυτός, καλός άνθρωπος είναι -δε λέω-, πολλές φορές όμως μη αντιλαμβανόμενος τι κουβεντιάζουν τα ιερατεία, διακόπτει τις αναλύσεις με τις αντιρρήσεις του και η οχλαγωγή υπερυψούται. Παραφωνία σαν τον Νικόλα τον κορίνθιο είναι επίσης ένας άλλος σεβάσμιος κύριος που αν θέλει να πει τη γνώμη του, αρχίζει με τρόπο ειρωνικό: ξέρετε, εγώ είμαι άνθρωπος αγράμματος, δεν ξέρω, αλλά … μπλά, μπλά, μπλά. Προσπαθεί επί ματαίω να αντιγράψει τον Σωκράτη που η Μαιευτική είναι δικό του δημιούργημα.
Ένας άλλος συμπολίτης μας που σώζει την κατάσταση σαν τον Νικόλα τον καλαματιανό, είναι ο Γρεβενιώτης. Μακεδόνας ο άνθρωπος, έχει μέσα του χαρακτηριστικά ήρεμου ανθρώπου, ξέρει και ακούει, μιλάει χωρίς φανφάρες, στέκεται έξω από τις συγκρούσεις που αναπαράγει στη μεγάλη της πλειοψηφία η ομάδα της ανάλυσης της παγκόσμιας γεωπολιτικής. Οι Μακεδόνες, φημίζονται και για την καλοσύνη τους, ξεχωρίζουν παρασάγγας από τα μούτρα τους Παλιοελλαδίτες (Πελοποννήσιους και Ρουμελιώτες), έχουν δώσει δικαίως στον τόπο τους τον όρο «φτωχομάνα», είναι γνήσιοι και δεν πουλάνε μούρη. Αθόρυβος και ο Γρεβενιώτης σαν τον Νικόλα τον καλαματιανό, στωικός, έχει λόγο στέρεο και ουσιώδη. Μπορεί να κάνει και λάθη, έχει όμως την ικανότητα να τα παραδεχθεί. Η στάση του με δυό λόγια, φανερώνει άνθρωπο ώριμο.
Στο σύμπαν του καφέ ίντερνετ, υπάρχουν λογιών-λογιών χαρακτήρες, αυτοί όμως που ξεχωρίζουν είναι μονάχα δύο, ο Γρεβενιώτης και ο Νικόλας ο κομμουνιστής, ο καλαματιανός. Ά ναι, και ο καθηγητής που στέκει παράμερα παίζοντας τάβλι αγνοώντας ή μη παίρνοντας θέση στην οχλαγωγή
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Τo Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Γνωστή είναι η νέα εφαρμογή του υπουργείου οικονομικών που φέρει τον τίτλο «appodixi» και προτρέπει τους καταναλωτές να την χρησιμοποιήσουν ώστε να μειωθεί η φοροδιαφυγή. Οι καταγγέλλοντες μάλιστα θα κερδίζουν και μπόνους που θα φτάνουν ως και δυό χιλιάδες ευρώ.
Ασφαλώς, πολλοί συμπολίτες μας, ειδικότερα δε οι ηθικοί, θα σπεύσουν να σκανάρουν την απόδειξη από ένα καφέ για παράδειγμα, να την στείλουν μέσω της εφαρμογής στο σύστημα του υπουργείου κι εκεί, αυτόματα, θα διακρίνεται αν είναι γνήσια ή όχι. Αν συμβαίνει το δεύτερο, θα γίνεται επίσημη αναφορά από τον αποστολέα της λοβής απόδειξης και θα εισπράττει το ποσό που θα του αναλογεί. Είναι ένα μέτρο που μάλλον θα αποδώσει εάν υπάρχουν στον καιρό μας καταστήματα που κόβουν «άρρωστες» αποδείξεις. Ο δόλος πρέπει να τιμωρείται.
Ο ίδιος ας πούμε συμπολίτης μας που καταγγέλλει την επαίσχυντη πράξη από ένα καφέ -που προανέφερα ως παράδειγμα-, όταν καλέσει στο σπίτι του τον Μάκη τον υδραυλικό για κάποιο βλάβη, θα τον πληρώσει σε μαύρο χρήμα ή θα του ζητήσει απόδειξη, επιβαρυνόμενος τον ΦΠΑ; Γνωστό είναι φυσικά το μότο ενός υδραυλικού, ηλεκτρολόγου κτλ: χωρίς απόδειξη 50 ευρώ, με απόδειξη 70 ευρώ, καταλαβαίνεις, πρέπει να αποδώσω τον ΦΠΑ!
Σε τέτοιες συνήθως περιπτώσεις λυγίζουν και οι ηθικοί συμπολίτες μας, εφόσον προτιμούν να πληρώσουν χωρίς απόδειξη και συμμετέχουν στην κλοπή κατά του κράτους. Αυτούς άραγε, ποια εφαρμογή του υπουργείου θα τους καταγγείλει; Δεν είναι δίκαιο να υπάρξει και σε αυτή την περίπτωση κάποια ανάλογη εφαρμογή;
Τα 40 ή τα 50 ευρώ μπορεί να είναι μικροποσά, αλλά αν για παράδειγμα ο Βαγγέλης ο τζαμάς, σου ζητήσει 160 ευρώ μαύρα και προκαταβολικά για αλλαγή σπασμένων τζαμιών στο σπίτι σου, εσύ τα δίνεις, διότι ανεβαίνει κατά πολύ το κόστος με τον ΦΠΑ και πιθανόν να πέσεις έξω από τον μηνιαίο προϋπολογισμό σου. Τα δίνεις, κι αν ο Βαγγέλης δεν έρθει ποτέ να σου αλλάξει τα τζάμια για τα οποία έχει πληρωθεί; Εκεί τι κάνεις; Να τον καταγγείλεις δεν μπορείς εφόσον δεν έχεις απόδειξη, οπότε, χάνεις 160 ευρώ και κάποιος απατεώνας Βαγγέλης καρπούται τον κόπο σου εκμεταλλευόμενος όμως και την κουτοπονηριά σου.
Επειδή δεν ξέρω, θέτω το ερώτημα: Είναι σωστό να καταγγέλλεις το καφέ για την λοβή απόδειξη και την ίδια στιγμή να συμμετέχεις με τον Βαγγέλη ή τον Μάκη σε κλοπή κατά του κράτους;
Ούτε ηθικολογώ, ούτε δίνω βαρύτητα στη λέξη ηθικός διότι είναι μία πλαστή και άκρως υποκριτική λέξη, που την χρησιμοποιεί ο καθένας όπως και όπου τον βολεύει. Μπορώ να πω όμως ότι, ο κάθε συμπολίτης μας που θέλει να το παίξει σωστός, οφείλει και να είναι σωστός.
Έξω από αυτά, εδώ στην ωραία πατρίδα μας, το κράτος θεωρεί κλέφτη τον πολίτη του και ο πολίτης το κράτος του. Αν εμείς δεν αποκτήσουμε φορολογική συνείδηση και το κράτος δεν πάψει να μας βλέπει σαν κλέφτες, δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Και όσο θα διαρκεί «ο κλέψας του κλέψαντος», τόσο θα συνεχίζουν να υπάρχουν Βαγγέληδες και εφαρμογές ντροπή σαν την «appodixi».
Ιδού πεδίο Larry King, για μελλοντική σου εκπομπή.
Υγ: τα ονόματα που χρησιμοποιούνται είναι φανταστικά.
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Τo Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Τους ανθρώπους, κατά την χριστιανική αντίληψη και όχι μόνο, δεν έχουμε δικαίωμα να τους κρίνουμε. Δεν μας ενδιαφέρει η ιδιωτική ζωή τους, ούτε φυσικά οι πράξεις τους εφόσον δεν παραβιάζουν τους νόμους. Αντίθετα, μπορούμε κι έχουμε το δικαίωμα να ασκούμε κριτική στους ανθρώπους του δημόσιου βίου εφόσον πρόκειται για τα κοινά. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι κυβερνήτες, βουλευτές, δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι κ.α. Εκτός από εμάς τους απλούς πολίτες, κριτική ασκούν και οι δημοσιογράφοι μιάς και ο ρόλος τους είναι να ελέγχουν την εξουσία, ν’ ασκούν κριτική σε όσα συμβαίνουν σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, να αρθρογραφούν και να εκφράζουν ελεύθερα την γνώμη τους.
Σε παρελθόντα χρόνο, έλεγαν ότι, ο δημοσιογράφος ασκούσε λειτούργημα. Πιθανόν να συνέβαινε κι αυτό, όμως ο δημοσιογράφος εφόσον βιοποριζόταν με τον τρόπο αυτό, ασκούσε εργασία. Το λειτούργημα, σαν μυθολογικό αφήγημα έχει θέση πλέον στη ζωή μας διότι στην πραγματικότητα, στον τραχύ κόσμο που έχουμε δημιουργήσει και μέσα σε αυτόν πορευόμαστε, έγινε κι αυτό επάγγελμα. Όσοι λοιπόν σήμερα ασκούν το επάγγελμα του δημοσιογράφου, τύποις, γράφουν για το δημόσιο συμφέρον, επί της ουσίας όμως, γράφουν διότι απλά, αυτή είναι η δουλειά τους.
Στο επάγγελμα του δημοσιογράφου, του βουλευτή, του εργάτη, του κάθε έν γένει εργαζόμενου, υπάρχουν αυτοί που σέβονται την εργασία τους και αυτοί που δεν την σέβονται, υπάρχουν δηλαδή οι επαγγελματίες και οι αντιεπαγγελματίες.
Στην πόλη μας, πέραν του έντυπου τύπου που δεν είναι μάλιστα άξιος λόγου, υπάρχει και η ηλεκτρονική ενημέρωση που εκφράζεται μέσα από διαδικτυακές σελίδες ή ακόμα και από τηλεοπτικά κανάλια. Ο έντυπος τύπος -μη αξιόλογος κατά τη δική μου και μόνο άποψη, άρα υποκειμενική, πιθανότατα, για την μεγάλη πλειοψηφία των αναγνωστών να είναι άξιος λόγου. Το σίγουρο όμως είναι πως είναι τίμιος, οι πόροι του προέρχονται από διαφημίσεις και ως προς αυτό δεν νομίζω να διαφωνεί ουδείς.
Στην ηλεκτρονική ενημέρωση -που είναι μάλιστα και η δημοφιλέστερη στην εποχή μας-, το κανάλι «Γαλάτσι: Πολίτες και Ενημέρωση» κυριαρχεί κατά την γνώμη μου όταν προβάλει κατά τακτά διαστήματα τα θέματά του που αφορούν κυρίως την πόλη μας. Στο κανάλι αυτό, υπεύθυνος είναι ο δημοσιογράφος Larry King – όπως του αρέσει να προβάλλεται με το προσωνύμιο αυτό, συμπαθέστατος μάλιστα και ως άνθρωπος για όσους έχουν την τύχη να τον γνωρίζουν. Όπως όμως προανέφερα στην αρχή του άρθρου, εδώ δεν κρίνουμε ιδιωτικούς βίους αλλά μόνο αυτούς που έχουν να κάνουν με το δημόσιο συμφέρον. Ο έν λόγω λοιπόν δημοσιογράφος, λόγω της φύσης της δουλειάς του, μπορεί και πρέπει άλλωστε να κρίνει τα κακώς κείμενα. Εμείς, σαν απλοί πολίτες, μπορούμε να κρίνουμε και τους κρίνοντες, έν προκειμένω όσους ασκούν δημοσιογραφία.
Αφορμή για το άρθρο, στάθηκε ένα διαφημιστικό τρέιλερ από το κανάλι Γαλάτσι: Πολίτες και ενημέρωση, όπως ακριβώς διαβάζετε στη συνέχεια: «7 Σεπτεμβρίου στις 2:45 μ.μ. Στην πρώτη αυτή εκπομπή, της νέας περιόδου και επειδή το Γαλάτσι είναι η «πόλη μας», κινούμενοι θεσμικά, προσκαλούμε τον «άρχοντα» της πόλης, τον αγαπητό Δήμαρχο κ. Γιώργο Μαρκόπουλο, για μια συζήτηση εφόλης της ύλης!».
Διαβάζοντας το συγκεκριμένο διαφημιστικό κείμενο πολλές φορές, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι στο κανάλι του Larry King θα μιλήσει ο Δήμαρχος της πόλης μας. Όμως έσφαλα, την ασάφεια του διαφημιστικού αυτού κειμένου, ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύσει όπως θέλει. Τι ακριβώς συνέβη λοιπόν; Απλά, έστειλε ένα email στον Δήμαρχο ο Larry King, μέσα από το οποίο τον προσκαλούσε στο κανάλι του, του έδωσε μάλιστα και προθεσμία για να απαντήσει αν θα αποδεχθεί την πρόσκληση, η οποία μάλιστα έληξε χθές, στις 14 Σεπτεμβρίου 2022. Οι πληροφορίες που έχω συλλέξει, μαρτυρούν ότι ο Δήμαρχος δεν απάντησε και ούτε πρόκειται, στην πρόσκληση του Larry King.
Η εύλογη απορία μου που γεννήθηκε από την εσφαλμένη τακτική του Larry King στο όλο θέμα, σαν λογική απάντηση έχει την ακόλουθη: Πρώτα και κύρια, παραπλανά τον τηλεθεατή το διαφημιστικό κείμενο όπως με ασάφεια έχει τεθεί. Πως αγαπητέ Larry King, ανακοινώνεις μία πρόσκληση τη στιγμή που δεν γνωρίζεις την απάντηση του προσκαλεσμένου; Το δεύτερο ζήτημα από την άρνηση του Δημάρχου να αποδεχθεί το κάλεσμα αυτό, θα είναι η συνέχεια επί της οθόνης και όπου ο συμπαθέστατος δημοσιογράφος θα επιτίθεται σφόδρα κατά του Δημάρχου κάνοντας μικροπολιτική.
Σαφές είναι ότι έχουμε ήδη μπει στην προεκλογική περίοδο, αλλά καλό θα είναι, προς το συμφέρον και μόνο της πόλης μας, να μην κάνει την εμφάνισή της η μαύρη προπαγάνδα, όπως εκφράστηκε από το ανωτέρω διαφημιστικό κείμενο του αγαπητού συμπολίτη μας.
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Τo Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Τη χρυσή εποχή -όχι αυτή της Θεογονίας με το Χρυσό Γένος-, την εποχή που η πόλη μας διαμορφωνόταν, αρχής γενομένης με την διάνοιξη της οδού Αγίας Γλυκερίας στο ύψος της εκκλησίας, όλα φάνταζαν ωραία, επαναστατικά. Άνοιξε κατά πλάτος ο δρόμος, καταστράφηκε ο πράσινος πνεύμονας γύρω από το ξενοδοχείο ,η πηγή και το κέντρο Μοστρού, και το αποτέλεσμα εκείνης της επανάστασης το διακρίνουμε όλοι μας σήμερα: πολυκατοικίες, καταστήματα, κίνηση, νεύρα κτλ. Λίγο αργότερα, μολύνθηκε ο υδροφόρος ορίζοντας και το νερό της πηγής έγινε μη πόσιμο. Παρόλο σήμερα που υπάρχει το παρκάκι με την μεταφερόμενη πηγή, δεν στάζει σταγόνα, το μολυσμένο νερό κάπου αλλού διοχετεύεται, που ακριβώς, το αγνοώ. Αλλά και να το γνώριζα, θα άλλαζε μήπως τίποτα; Μπορεί να επανέλθει το αρχαίο κάλλος στην περιοχή;
Αλλάζει η ζωή μας, αλλάζει η πόλη μας, αλλάζουμε εμείς, κάθε ώρα και μέρα, όμως, την διαρκή αυτή αλλαγή δεν την αντιλαμβανόμαστε άμεσα, μας λείπουν τα νοητικά εργαλεία. Η πόλη μας, είχε κάποτε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει μιά πανέμορφη συνοικία, αλλά οι κάτοικοί της δεν το θέλησαν. Αν το ήθελαν πραγματικά, θα είχαν άλλους δημάρχους, άλλους δημοτικούς συμβούλους, άλλες συνήθειες, άλλη νοοτροπία. Από τότε που η πόλη μας απόκτησε οντότητα, πρώτα σαν κοινότητα και στη συνέχεια σαν δήμος, δεν ευτύχησε να διοικηθεί από άξιους συμπολίτες μας. Την ευθύνη την φέρουν όλοι αυτοί οι δημοτικοί άρχοντες, την μεγαλύτερη όμως ευθύνη φέρνουμε εμείς που τους εκλέγαμε, που ήμασταν αφελείς και πιστεύαμε τα παραμύθια τους.
Όταν κοιτάζουμε έναν δημοτικό σύμβουλο, έναν δήμαρχο, όσο κακός κι αν είναι στο έργο του, είναι σαν να κοιτάζουμε τον εαυτό μας. Διότι, το είδωλό μας ψηφίζουμε συνήθως, τόσο στην αυτοδιοίκηση αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είμαστε ειδωλολάτρες αλλά πιστεύουμε πως είμαστε άνθρωποι ελεύθεροι, επειδή ελεύθερα νομίζουμε πως εκφραζόμαστε. Είμαστε και ειδωλολάγνοι, μιάς και σκύβουμε και προσκυνάμε εικόνες, πάσης φύσεως είδωλα, από εικόνες και αγάλματα μέχρι φωτογραφίες όλων αυτών που έχει αναδείξει η μετριότητά μας σαν κάτι σπουδαίο. Οι εικόνες, τα αγάλματα, οι φωτογραφίες, δεν περιέχουν κάτι θείο, από ανθρώπους φτιάχτηκαν, αν τα βλέπαμε σαν έργα τέχνης όλα θα ήταν λογικά. Το παράλογο όμως αρχίζει από τη στιγμή που έργα δικά μας τα ονομάζουμε θεία. Πέραν δηλαδή όλων των άλλων, είμαστε και βέβηλοι.
Είμαστε φυσικά και δογματικοί εφόσον πιστεύουμε σε ιδεολογίες. Το δόγμα, η πίστη, είτε στη θρησκεία είτε στην πολιτική, φανερώνει απουσία ενέργειας. Δεν έχουμε ενέργεια και αφήνουμε τη ζωή μας σε αυτούς που μας λένε πως έχουν, πως πασχίζουν για το καλό μας, πως είναι άξιοι να γίνουν αντιπρόσωποί μας και να διαχειριστούν τη ζωή μας εφόσον εμείς δεν έχουμε την ικανότητα να την διαφεντεύουμε. Το να είναι κάποιος οπαδός της οποιαδήποτε ιδεολογίας, φανερώνει ανεπάρκεια, φόβο, ανασφάλεια, μικροσυμφέρον, ιδιοτέλεια. Έτσι, επιλέγει ένα λάβαρο και το ακολουθεί. Ας αναλογιστεί ο καθένας, πόσο αίμα, πόσα δάκρυα, πόσος πόνος, πόση δυστυχία στην ανθρωπότητα αλλά και στα δικά μας, από το λάβαρο, από ένα πανί κι ένα ξύλο - που ο καθένας από το μικροσυμφέρον του και μόνο, ονόμασε «ιερό» για να δικαιολογήσει το παράλογο.
Από την αρχή της η φιλοσοφία, που γεννήθηκε από εκείνους τους μεγάλους μας Δασκάλους, τους Προσωκρατικούς, μίλησε για ενότητα. Όλοι εκείνοι οι πρόγονοί μας που εξακολουθούν σήμερα να ζουν μέσα από την σύγχρονη επιστήμη, ήσαν υλοζωιστές. Μιλούσαν για την Ενότητα, για το «Έν το Πάν», για το «Αείζωον Πύρ» του Ηράκλειτου, μιλούσαν για τον θεό, αλλά όχι τον βιβλικό, αυτός είναι δημιούργημα τεχνικό, μιλούσαν για τον θεό αναφερόμενοι στη Φύση σαν δημιουργό των πάντων, ότι τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα (αν και η κβαντομηχανική σήμερα λέει ότι από το τίποτα γίνεται κάτι).
Τόσο πνευματικό πλούτο έχουμε, πραγματική διανόηση και όχι την νοούμενη κακώς σήμερα, πως αλήθεια έχουμε επιτρέψει στον εαυτό μας να πάρει τέτοιο κατήφορο; Ο ανήφορος και ο κατήφορος είναι ο ίδιος δρόμος, λέει ο Ηράκλειτος, εμείς γιατί επιλέξαμε το κατηφορικό σκέλος και όχι το ανηφορικό, αυτό που μας οδηγεί μαθηματικά στην ανέλιξη;
Όσο παίζουμε ρόλους, θα κυλάμε στον κατήφορο, εκεί που θα συναντήσουμε τις ιδεολογίες και τους εκφραστές τους, τα είδωλά μας, εκεί όπου εύκολα θα μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας. Αλήθεια, γι’ αυτούς τους λόγους βρισκόμαστε φιλοξενούμενοι πάνω στη γη; Για να σφαζόμαστε μεταξύ μας; Για να μισούμε ο ένας τον άλλον; Για να εξουσιάζει ο ένας τον άλλον;
Ξέρω, στις επερχόμενες εκλογές, θα πρέπει να επιλέξω από όλες τις μετριότητες των υποψηφίων, εκείνον που θα μου πει τα πιο αληθοφανή ψέματα, εκείνον που θα «ματώσει» για το καλό μου με «ανιδιοτέλεια». Σε κάποιον πρέπει έν τέλει να δώσω τα κλειδιά της ζωής μου για να την διαχειριστεί μιάς κι εγώ είμαι ανίκανος να το κάνω. Εσείς, ξέρω, εσείς είστε ικανοί…
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Τo Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Διάβασα στα Μέσα Ενημέρωσης της πόλης μας για τα τέσσερα (4) πάρκινγκ που θα κατασκευάσει ο Δήμος μας και ομολογώ πως αυτή είναι μία πολύ καλή είδηση.
Ήδη ο Δήμαρχος, φροντίζοντας την επικοινωνιακή του εικόνα, έσπευσε να φωτογραφηθεί στο πρώτο από τα υπό κατασκευή πάρκινγκ και δήλωσε πως θα είναι έτοιμο σε 40 ημέρες να φιλοξενήσει 190 αυτοκίνητα. Στο σημείο αυτό λοιπόν γεννιούνται αθώες απορίες:
1/ Θα χρησιμοποιούν τον έν λόγω χώρο οι περίοικοι δημότες μας;
2/ Θα χρησιμοποιούν τον χώρο αυτό γενικότερα δημότες μας που κατοικούν ακόμα και σε απομακρυσμένα σημεία της πόλης μας από το έν λόγω σημείο;
3/ Θα υπάρχει κάποια ενοικίαση από τον Δήμο;
4/ Αν ναι, ποιο θα είναι το χρηματικό τίμημα;
5/ Αν ναι, θα είναι ενοικίαση με τον μήνα; Με τον χρόνο;
6/ Θα είναι ελεύθερη η πρόσβαση στο πάρκινγκ από τον οποιονδήποτε δημότη ή μη;
7/ Υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιηθεί το συγκεκριμένο πάρκινγκ για τους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ και να αποδοθεί στον Δήμο μετά το πέρας των έργων; Δηλαδή μετά από 7-8 χρόνια;
8/ Θα είναι πάρκινγκ ελεγχόμενο; Με φύλακα;
Πέραν όλων των παραπάνω, διερχόμενος σήμερα από την γιάφκα της νομενκλατούρας τη πόλης μας, ήτοι το καφέ ίντερνετ με τον θαυμάσιο καφέ του, άκουσα αστραπιαία άθελά μου, ότι, γιατί να μην γίνει και στην ΛΑΤΟ πάρκινγκ.
Συγκράτησα τα λόγια της νομενκλατούρας και σαν έφτασα στο σπίτι σκέφτηκα με ησυχία την ιδέα του ανήσυχου συμπολίτη μας. Γιατί όχι; Ναι, ας είναι στην ΛΑΤΟ με τον τεράστιο σε έκταση χώρο το 5ο πάρκινγκ, όχι 190 αλλά 2.000 θέσεων και παράλληλα με αυτό, να γίνει ελικοδρόμιο, χώρος απογείωσης drones, πολυχώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων, χώροι εστίασης και αναψυχής, να στηθεί ακόμα και τηλεσκόπιο στην κορυφή του Αγχεσμού για την παρατήρηση του έναστρου ουρανού. Ναι, να αποκτήσει ο Αγχεσμός την αρχαία του Αίγλη και να καμαρώνει ο Δίας τ’ ανθρώπινα.
Ανακοίνωσε λίγο πριν τις εκλογές Δήμαρχε και το 5ο πάρκινγκ στη ΛΑΤΟ και θα σε ψηφίσουν ακόμα και οι πέτρες από το παλιό νταμάρι, όπως άλλωστε ψήφιζαν κάποτε οι πέτρες τον μακαριστό των Βραχωδών Ορέων.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα Δήμαρχε!
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
To Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Ο τίτλος «αιρετός τύραννος» προέρχεται από τον Αριστοτέλη (Πολιτικά) και είναι κατ’ αυτόν ο αισυμνήτης. Πριν πάμε όμως στον αισυμνήτη και στη σύνδεση του παρελθόντος με το σήμερα, ας κάνουμε μία μικρή στροφή προς τα βάθη της ιστορίας.
Από τον 6ο αιώνα, από την μεταμυκηναϊκή εποχή και μετά, η μετάβαση από την μοναρχία στη δημοκρατία πραγματοποιείται μέσα από μιά σειρά εξελικτικών φάσεων. Η κεφαλή του κράτους, που είναι το ασιατικό δεσποτικό πρότυπο, ο άναξ, με απόλυτη εξουσία πάνω στους υπηκόους του, βαθμιαία μεταμορφώνεται σε φορέα ορισμένων μόνο εξουσιών πάνω στους υπηκόους του, δεσμευμένο από γραπτή πλέον νομοθεσία και σε πρώτο πολίτη ελεγχόμενο από άλλους φορείς εξουσίας, όπως η βουλή και η εκκλησία του δήμου, για να καταλήξει, όπου διατηρηθεί ο θεσμός, σε απλό προκαθήμενο της δημόσιας λατρείας. Ακόμα και ως όρος ο άναξ, από τον 6ο αιώνα κι έπειτα, αναγνωρίζεται μόνο στα πρόσωπα των θεών, όχι στην κεφαλή του κράτους που από τότε λέγεται βασιλιάς. Με τον καιρό ο ρόλος της βουλής και της εκκλησίας του δήμου γίνεται όλο και πιο ουσιαστικός, δηλαδή η βουλή και η εκκλησία του δήμου αποκτούν περισσότερη δύναμη και επιτελούν λειτουργίες ευρύτερες και οργανικότερες για το πολίτευμα.
Στο μεταβατικό στάδιο από την μοναρχία στη δημοκρατία, εμφανίζονται δύο νέοι τύποι φορέα εξουσίας, δηλαδή ο τύπος του τυράννου και ο τύπος του αισυμνήτη. Με αυτούς συνδέεται βασικά η καταγραφή του εθιμικού Δικαίου (άγραφου κανόνα μέχρι τότε), που γίνεται ο νους της πολιτείας και περιορίζει την αυθαιρεσία κατά την άσκηση της εξουσίας. Η κύρια συμβολή των τυράννων στη γένεση της δημοκρατίας είναι η επιτυχία τους να σπάσουν την αριστοκρατική παράδοση της κληρονομικής διαδοχής στην εξουσία, παρόλο που οι ίδιοι προέρχονται από την αριστοκρατική τάξη. Κατά τον Γερμανό ιστορικό Helmut Berve, στο έργο του «Die Tyrannis bei den Griechen», τύραννος είναι αυτός, που, χωρίς να βασίζεται στο νόμο και χωρίς να δεσμεύεται από αυτόν, ασκεί εξουσία με προσωπική του δύναμη και για προσωπική του ωφέλεια. Παρ’ όλα τα αυστηρά μέτρα ασφάλειας και τις αυθαίρετες ενέργειες, αγνοεί την φανατική καταπίεση των συνειδήσεων και την παραβίαση της περιοχής του ιδιωτικού δικαίου των πολιτών. Με μιά λέξη, η εξουσία αυτή δεν είναι ολοκληρωτική παρόλο που παρατηρούνται εκπληκτικές ομοιότητες με τον σύγχρονο δικτάτορα.
Ο αισυμνήτης, είναι κι αυτός μονάρχης, σε ορισμένα γνωρίσματά του όμοιος με τον βασιλιά και τον τύραννο, σε άλλα διαφορετικός από αυτούς. Όμοιος, επειδή, όπως ο βασιλιάς και ο τύραννος, ασκεί ανεξέλεγκτα την νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία, διαφορετικός όμως, επειδή, ούτε κληρονομικός άρχοντας είναι, όπως ο βασιλιάς, ούτε κυβερνά χωρίς την θέληση των πολιτών, όπως ο τύραννος. Σε περιόδους που η εσωτερική κατάσταση περνούσε κρίση σε ορισμένες πόλεις, οι αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις συμφωνούσαν να παραδώσουν τις εξουσίες σε πρόσωπο κοινής αποδοχής, με την εντολή το πρόσωπο αυτό να αποκατασ