Η απογευματινή βροχή διώχνει τη βρωμιά από την πόλη μας. Δεν είναι δυνατή, δεν είναι Φαρκαδώνα εδώ να δυστυχούν οι άνθρωποι χάνοντας τη ζωή τους από τις βουλές της άγριας φύσης. Εδώ είναι το βιλαέτι του Μαρκό με τους κομματικούς αγάδες του από την επάρατη δεξιά έως και την κομμουνιστική αριστερά. Με όσους τέλος πάντων διαθέτει το πολιτικό σύστημα. Εποπτεύει ο Μαρκό και οι κομματικοί αγάδες συμφωνούν, αφού πρώτα καταθέσουν τις αντιρρήσεις τους.
Όσο αναλύουν τις αντιρρήσεις τους οι συστημικοί ταγοί της πόλης μας, ο Μαρκό, σαν άλλος Βούδας, στέκει σιωπηλός, αφήνει τους αντιρρησίες να εκτονωθούν, να καταθέσουν την γνώμη τους (την άγνοιά τους), και, αφού άπαντες βγάλουν τα εσώψυχά τους, εγκρίνουν ό,τι είναι προς έγκριση. Όταν λήγει το πανηγύρι αυτό και τελειώνουν οι εναγκαλισμοί αμφοτέρων, ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Μέχρι την επόμενη συστημική μάζωξη, το επόμενο συμβούλιο και την επόμενη έγκριση των θεμάτων.
Η πόλη μας υποφέρει, έκλεισε η μία λωρίδα της Πρωτοπαπαδάκη, θα κλείσει από μέρα σε μέρα η Αγίας Γλυκερίας, θα κλείσει η Βέικου. Όταν κλείνει κάτι, γεννιέται η σκόνη, η κίτρινη, η κόκκινη, η σκόνη της ανάπτυξης και της προόδου. Και να, μερικές φορές, όπως σήμερα το απόγευμα, έρχεται μία απαλή βροχούλα να γλυκάνει την τοξικότητα της διαβίωσής μας, να διαλύσει έστω και προσωρινά τη βρωμιά που επικάθεται παντού, στα πεζοδρόμια, στα αυτοκίνητα, στις στέγες των κατοικιών – έρχεται η βροχούλα να διαλύσει ό,τι από συνήθεια θεωρούμε λογικό ενώ δεν είναι.
Ό,τι γίνεται στην πόλη μας, δεν έχει λογική, όλα είναι αφημένα στη τύχη τους και στους εργολάβους των έργων που δεν υπολογίζουν τίποτα. Ναι, χρειάζεται το ΜΕΤΡΟ και η κατασκευή του φέρνει ανατροπές στην καθημερινότητά μας, προβλήματα λογιών-λογιών. Χρειάζονται τα πάρκινγκ που γίνονται, κάθε τι που θα απαλύνει έστω και στο ελάχιστο τον βίο μας, είναι χρήσιμο. Από τον Δήμο όμως χρειάζεται κάτι περισσότερο. Εφόσον η πόλη μας δεν μπορεί να γκρεμιστεί εκ θεμελίων και να κτιστεί από την αρχή, ας βάλει ο Δήμαρχος τα σαΐνια, τους εκλεγμένους συμβούλους του, ας βάλουν οι συστημικοί ταγοί της αντιπολίτευσης τους δικούς τους συμβούλους και από κοινού ας κάνουν υπερβάσεις. Καλοί είναι οι εναγκαλισμοί εντός κι εκτός συμβουλίων, όμως ο κόσμος δεν τους ψήφισε γι’ αυτό, τους έκλεξε αντιπροσώπους του για να μοχθήσουν για το κοινό καλό.
Κοινό καλό δεν σημαίνει κομματικό καλό. Έχουν υποχρέωση άπαντες οι εκλεγέντες να κατεβάζουν ιδέες, προτάσεις, κάθε τι που θα υπερβαίνει το κομματικό συμφέρον. Μπορούν; Έχουν τέτοιες ικανότητες; Μάλλον όχι, για τον λόγο αυτό εξάλλου, στέκονται στην ουρά του Μαρκό, του μετενσαρκωμένου Βούδα και ψηφίζουν παθητικά ό,τι ο αητός φέρει προς ψήφιση.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά ενώ έχω αρκετά να καταθέσω στο σημείωμα αυτό, μόλις πληροφορήθηκα ένα τραγικό γεγονός και θα διακόψω. Ναι, δυστυχώς είναι αλήθεια, το βασιλόπουλο ο πρίγκιψ, χώρισε έπειτα από 14 ολόκληρα χρόνια γάμου. Ο Κόδρος, ο πρώτος βασιλιάς της Αθήνας πριν μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια, κλαίει με αναφιλητά σαν οι βασιλικοί αγγελιοφόροι του γνωστοποίησαν τα θλιβερά μαντάτα του εγγονού του, του πρίγκηπα Νικολάου. Κουράγιο Κόδρε, κουράγιο γενάρχη του οίκου Σλέσβιχ - Χόλσταϊν και Γλύξμπουργκ.
Έκκληση προς το Think tank του Κονκλάβιου: ας αναλύσουμε σας παρακαλώ πολύ τους λόγους που το βασιλόπουλο χώρισε το θνητό κορίτσι.
"Ο Πεζοπόρος – Η Χήρα του Μάο"
Τo Οδοιπορικό μου
- Εκλογική ανατροπή προ των πυλών
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Κυκλοφόρησαν τ’ απομνημονεύματα του Σόιμπλε και στην Ελλάδα και το πολιτικό σύστημα ανησύχησε. Σε κάποια αποσπάσματα που διάβασα, τα λέει τα πράγματα, τα όσα έγιναν και η Ελλάδα φτωχοποιήθηκε, με χαριτωμένο τρόπο. Μας κούνησε για πολλά χρόνια το δάκτυλο ο αδιάφθορος Σόιμπλε, μας νουθέτησε, μας απείλησε, πήγε κι αυτός στον παράδεισο σαν καλός χριστιανοδημοκράτης που ήταν.
Φταίει άραγε ο ελληνικός λαός που πέρασε από τόσα δεινά όλα αυτά τα χρόνια της «κρίσης;». Φταίει το πολιτικό σύστημα που ποτέ δεν ανέλαβε τις ευθύνες του; Μήπως η ευθύνη βαραίνει τον ανεύθυνο γιατί ο υπεύθυνος δεν έχει τη δυνατότητα της κρίσης; Και ανεύθυνος, στις μεγάλες τομές της ιστορίας είναι ο λαός, αυτό το μεγάλο παιδί, που το τρέφουμε με το «κατάλοιπο» της ιστορίας, αυτό -που σοφά είπε ο Πολύβιος- γίνεται διήγηση, μύθος, θρύλος, παράδοση. Ωστόσο, μπορεί ο λαός να ζει το «κατάλοιπο» - στη βάση όμως είναι σε θέση να το χαρακτηρίζει κι έτσι, συχνά, η αποστροφή του αγγίζει τα όρια του τραγικού. Γιατί έχει μία διαίσθηση την ώρα της κρίσης. Κι αυτή τον κάνει να φτάνει στην καυτή ρήση: «Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα».
Ο Σόιμπλε και οι λοιποί ευρωπαίοι είχαν και έχουν ασθενή μνήμη όμως. Μας κούνησαν το δάκτυλο, αλλά το μεγάλο έγκλημα που διέπραξαν εις βάρος μας, ξεκίνησε πριν από μερικούς αιώνες, από τότε που η μεγάλη ντροπή του παπισμού, ο Ιννοκέντιος ο 3ος (αυτός απ’ ό,τι θυμάμαι), με την τέταρτη σταυροφορία διέλυσε την Ελλάδα και την έκανε Φραγκοκρατούμενη. Αν ρίξουμε μία ματιά προς τα πίσω, θα νιώσουμε τον άνεμο να σηκώνει τα σκουπίδια της Ευρώπης (λογής-λογής τιτλούχους) και να τ’ αποθέτει στο χώρο που λέγεται Ελλάς και μόλις τ’ αποθέσει πάλι να σηκώνεται και να τα σκορπίζει. Βέβαια δεν σταθήκαμε κι εμείς αμέτοχοι σ’ αυτό το μάζεμα και σ’ αυτό το σκόρπισμα. Την εποχή αυτή κι εμείς πολύ σαβούρα είχαμε στους κόλπους μας. Ας μη ρίχνουμε όλα τα βάρη στην Ευρώπη. Βάλαμε κι εμείς το χέρι μας σ’ αυτή την υπόθεση. Δικοί μας οι Αλέξιοι Κομνηνοί, δικοί μας οι Καντακουζηνοί, δικοί μας και οι Λέοντες Σγουροί. Χωρίς αυτούς η Φραγκοκρατία θα ήταν ανύπαρκτη, δεν θα μιλούσαμε γι’ αυτήν. Τώρα που μιλάμε ξέρουμε πόσο ρόλο παίζει μία άλλη ρήση του λαού: «Κάστρο χωρίς ρουφιάνο δεν παίρνεται». Και είναι αλήθεια πως η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα στάθηκε με τα κάστρα της – αυτά σκυθρωπά ορθώθηκαν στο γαλανό μας ουρανό από κάτω, και ορθώθηκαν γιατί το θελήσαμε, γιατί την ώρα του χαμού δεν σφίξαμε το δεμάτι τα ξύλα, το σκορπίσαμε. Να γιατί τα ερείπια των λογιών-λογιών κάστρων μένουν για να θυμίζουν τη συνεργασία μας με τον εχθρό. Και η συνεργασία αυτή είναι μία ντροπή που δεν ξεπλένεται. Εμείς όμως, επειδή έχουμε ασθενή μνήμη, τα κάστρα αυτά τα θαυμάζουμε αντί να πάρουμε μία βαριοπούλα και ν’ αρχίζουμε να τα γκρεμίζουμε.
Πολλά πρέπει να αφαιρέσουμε, πολλά ν’ αναθεωρήσουμε, πολλά να γκρεμίσουμε, για να βρούμε κάποια ισορροπία. Ο Ιννοκέντιος ο 3ος, ο μεγαλύτερος πάπας του Μεσαίωνα, αυτό το άθλιο υποκείμενο, θα φανεί ένας καιροσκόπος, ένας μοχθηρός, έναν υπολογιστής, που δεν δίσταζε μπροστά σε τίποτα προκειμένου ν’ αυξήσει το ποίμνιό του και τον παρά του. Ο Rene Grousset, στην ιστορία των σταυροφοριών, φροντίζει και ξεπλένει τον Ιννοκέντιο τον 3ο και κατ’ επέκταση και το έγκλημα της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα. Δεν είναι φυσικά ο μόνος ευρωπαίος που συσκοτίζει το μέγα έγκλημα που διαπράχθηκε κατά του Έλληνα.
Όχι μόνο με τη Φραγκοκρατία στην Ελλάδα αλλά γενικότερα και με τις τέσσερις σταυροφορίες, ο ευρωπαϊκός συρφετός χόρτασε την πείνα του, γέμισε τα μουσεία του με τον ελληνικό πλούτο και όχι μόνο, έσφαξε με το λάβαρο του σταυρού, κάθισε σαν κουρνιαχτός στον μαρτυρικό τόπο επί αιώνες.
Αυτός ο ίδιος κουρνιαχτός μερικούς αιώνες αργότερα, δια του Σόιμπλε, μας κούνησε το δάκτυλο.
Και στον παράδεισο που είσαι τώρα Σόιμπλε, βάστα γερά! Γιατί εμείς είμαστε για την κόλαση!
Πεζοπόρος – Λέων Τρότσκι
Τo Οδοιπορικό μου
- Εκλογική ανατροπή προ των πυλών
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Την οδό Σύρου την γνωρίζουμε διότι επί αυτής τον αρχαίο καιρό, ο Τσιρώνης είχε τον φούρνο του. Αν όχι ο παλιότερος, σίγουρα ένας από τους παλιότερους φούρνους στο Γαλάτσι. Για όσους δεν γνωρίζουν, βρισκόταν βόρεια από το βενζινάδικο της Shell (Πρωτοπαπαδάκη και Βενιζέλου).
Λίγο χαμηλότερα από τον Τσιρώνη, -πάντα επί της οδού Σύρου- στην πολυκατοικία των αδελφών Σπυρόπουλων, για πολλά χρόνια, εκεί που σήμερα είναι ένα σούπερ μάρκετ, λειτουργούσε συνεργείο για Maserati. Ανατολικά από το συνεργείο, η μαρκίζα του μεγάλου καταστήματος έγραφε «No Name». Την ίδια εποχή, «No Name» λεγόταν και το ροκ κλαμπ κοντά στη Μιχαλακοπούλου. DJ, όπως και στην «Μπανάνα» της Νάουσας στην Πάρο, ήταν φυσικά ο Manos. Ήταν η εποχή της ροκ.
Το δικό μας «No Name», αυτό επί της Σύρου, ήταν στέκι για όσους έπαιζαν μπιλιάρδα, για τους φρουτέμπορους (τζογαδόρους στα φρουτάκια) και τους σοβαρούς πότες. Στα μπιλιάρδα, οι παίκτες ήταν σαφώς υποδεέστεροι από τα μεγαθήρια της υπόγας του Αλέκου (στη Φιγαλείας), διότι κανείς τους δεν ήταν της κλάσης του Γλού-Γλού ή του Γιώργη Θεοχάρη, Συνεπώς δεν γινόντουσαν μάχες επικές αλλά χλιαρές.
Στο βάθος του μαγαζιού, υπήρχαν στη σειρά τα μηχανάκια με τα φρούτα και οι φρουτέμποροι τζόγαραν τον πόνο τους. Τι μπανάνες τσικίτα, τι φράουλες, τι μήλα και αχλάδια, τι καρπούζια και πεπόνια, το μαγαζί διέθετε τεράστια ποικιλία από φρούτα όλων των εποχών του έτους. Φρούτα λαχταριστά αλλά μάλλον ακριβά για τους παθιασμένους φρουτέμπορους.
Αντικριστά από την είσοδο του μαγαζιού, στο βάθος, ήταν το μπαρ. Καθαρά ποτά, καθαρή μουσική, καφέδες εξαιρετικοί και όλα αυτά από τον υπεύθυνο του μπαρ, τον Λάκη. Ειδικά τα σαββατοκύριακα, το μπαρ γέμιζε από κόσμο. Στη μπάρα οι λίγοι και οι πολλοί πέριξ αυτής, άφηναν το αλκοόλ να ρέει στον οισοφάγο τους και σταδιακά άρχιζαν οι βαριές κουβέντες. Τις κουβέντες του ποδοσφαίρου τις όριζε ο Μήτσος, γαύρος φανατικός και συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους, και γινόταν το έλα να δεις. Τις καραβίσιες κουβέντες τις ξεκινούσε ο ναυπηγός και το τεχνικό τμήμα της εταιρείας του που το στελέχωναν ο τεχνικός αυτοματοποίησης -ένας αθεράπευτα δεξιός- ένα ηλεκτρολόγος κι ένας άλλος ηλεκτρονικός. Σ’ αυτές, συμμετείχε και ο στρατηγός Απόστολος. Κατά τρόπο παράδοξο, ο στρατηγός που γνώριζε καλά τις τακτικές του πολέμου, ορμήνευε τους θαλασσοδαρμένους τεχνικούς της θάλασσας. Όχι μόνο για το αντικείμενο της δουλειάς του αλλά ακόμα τους ανέλυε τα χούγια του Πουνέντη, ή του Όστριαγαρμπή!
Ο Ηλίας, έπινε ήσυχα το ουίσκι του και άκουγε τις βαριές κουβέντες με στωικότητα. Και τι να έκανε; Να τους έβαζε όλους πάνω στο ανάκλιντρο του ασθενή για εξέταση;
Σε αυτό το κλίμα, ο ναυπηγός πάλι, κοιτούσε κατά την είσοδο του μαγαζιού από συνήθεια, διότι κάθε τόσο έκανε ρεσάλτο η καλή του η Άλεξ για να λιώσει στο αλκοόλ επειδή ο καλός της -όπως νόμιζε- δεν την έπαιρνε στα σοβαρά. Πράγματι, στο μπαρ του Λάκη εκτός από τα καθαρά ποτά και την καλή μουσική, υπήρχε και πόνος αβάσταχτος.
Αυτά όλα όμως τα διέλυε ο καραφλός ανήρ όταν εμφανιζόταν στο μπαρ. Συνήθως καθόταν στη μπάρα κι άρχιζε αμέσως την δίχως σταματημό κουβέντα με τον άλλο του εαυτό. Κάποια φορά του είχα ακούσει, αφού είχε κατεβάσει το ουίσκι του, να κοιτάζει μπροστά του στο κενό και να ρωτά τον Keith Richards: «Mπορείς να μου πεις τι σε έπιασε εκείνο τον Αύγουστο στη Μύκονο και κυκλοφορούσες με παλτό;».
==========
Στη μνήμη του Λάκη Σπαγάκου, του καλύτερου μπάρμαν που είχε ποτέ η πόλη μας.
Πεζοπόρος
Τo Οδοιπορικό μου
- Εκλογική ανατροπή προ των πυλών
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...