e-Galatsi

σερφάροντας στο Γαλάτσι
  • Βρίσκεστε εδώ:  
  • Αρχική
  • Αρθρογραφία
  • Απόψεις

Πληροφοριακά Στοιχεία

Γνωστό είναι ότι το Γαλάτσι δεν έχει κεντρικές πλατείες ή έστω μία κεντρική πλατεία. Εδώ κι εκεί, εμφανίζονται μερικές σκόρπιες μικρό-πλατειούλες, που μετά βίας ξεπερνούν τα δύο στρέμματα εκάστη, δηλαδή, με δυό λόγια, είναι ίσως η μοναδική συνοικία της Ελλάδας που δεν έχει κεντρική πλατεία. Γιατί; Διότι έτσι το θέλησε ο αείμνηστος Παπαδιονυσίου και οι συνεργάτες του, που διαφέντεψαν τα πράγματα στη πόλη μας για δυό δεκαετίες τουλάχιστον. Την εποχή μάλιστα που το Γαλάτσι ήταν ακόμα χωριό, πρίν τη μεταπολίτευση και αμέσως μετά απ’ αυτήν. Την εποχή εκείνη, την αρχαία, τεράστιες αλάνες θα μπορούσαν να είχαν διαμορφωθεί σε πλατείες αλλά καθώς έδειξε η πραγματικότητα, η τότε μόνιμη σχεδόν δημοτική αρχή, δεν είχε στα ενδιαφέροντά της τέτοιου είδους «άχρηστα έργα», τα οράματα των εκλεγμένων συμπολιτών μας τελείωναν μέχρι τον όρο «μπετόν αρμέ».
Το μπετόν, ήταν, εξακολουθεί να είναι φυσικά, η χαρά του εργολάβου, όμως, η ζωή κυλά όπως το φουσκωμένο ποτάμι και αλλάζει διαρκώς, δεν είναι ποτέ η ίδια, έτσι, αν θέλουμε χώρο πρασίνου θα περπατήσουμε δυό περίπου χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης μας για να το βρούμε και να νιώσουμε τις χαρές που δίνει. Άθελά τους, ο πάλαι ποτέ Δήμαρχός μας με τους συνεργάτες του, μας έκαναν και καλό, διότι περπατάμε. Όλα τα ανωτέρω, ήρθαν αίφνης στη σκέψη μου (που αναπαράγει πάντοτε τα παρελθόντα και τα μέλλοντα), όταν ένας ομοτράπεζος σε μία παρέα και μη γνωρίζοντας τα δρώμενα του Γαλατσίου, με ρώτησε: «που έχουν στέκια οι διανοούμενοι της πόλης σας;». Προς στιγμή, με τάραξε η απρόσμενη και ύπουλη ερώτηση του συνέλληνα, όμως δεν με πτόησε παρόλο που ξαφνιάστηκα, και γρήγορα, σχεδόν αυτόματα, του απάντησα: στο καφέ ιντερνέτ!

Βέβαια, στο έν λόγω καφέ, δεν συγκεντρώνεται η διανόηση της πόλης μας, όμως, έδωσα την απάντηση αυτή, διότι, περνώντας μία φορά από εκεί ένα Σάββατο μεσημέρι, άκουσα οχλαγωγία, κοντοστάθηκα και, έγινα μάρτυρας πολιτικών αριστερών αναλύσεων και, ομολογώ εδώ, οι αναλύσεις αυτές στέκονται έξω από το γνωστικό μου πεδίο. Με ξάφνιασαν όμως, οι φωνές, το πάθος των ομιλούντων, όλοι ήθελαν να επιβάλουν τη θέση τους, όλοι μιλούσαν και κανείς δεν άκουγε τον άλλο. Παρατηρώντας τους αστραπιαία όμως, είδα, κατάλαβα, ότι δεν διαφέρουν και πολύ από τους λεγόμενους «διανοούμενους» αυτή τη φυλή δηλαδή των συνανθρώπων μας που τη συναντάς εύκολα σε ένα γκαλά, σε ένα μουσείο να μιλάνε περί τέχνης, σε ένα forum φιλοσοφικό να φλυαρούν, και έν γένει όπου κυριαρχεί η ξύλινη γλώσσα, αυτή που δεν έχει όρια. Ναι, όταν μιλά κάποιος ξύλινα και συνήθως το κάνουν οι πολιτικοί και οι αναλυτές, όταν ακούς έναν τέτοιο λόγο, αντιλαμβάνεσαι εύκολα την κενότητα του ομιλητή. Λέει, λέει, λέει, και δεν λέει απολύτως τίποτε. Μιάς όμως και το έφερε η κουβέντα, ας δούμε με ακρίβεια τον τραχύ βίο ενός διανοούμενου και πόσο δύσκολο είναι το έργο του, όπως έχει καταγραφεί από συμπολίτες μας:

Ο  Διανοούμενος

Το γραφείο μου στο σπίτι, είναι ένα κλασικό ξυλόγλυπτο αριστούργημα καρυδιάς. Γύρω μου, οι βιβλιοθήκες έχουν καλύψει σχεδόν και τους τέσσερις τοίχους του μεγάλου δωματίου, κι αφήνουν ένα κενό – εκεί που υπάρχει το τζάκι. Γύρω από το τζάκι υπάρχει το σαλόνι μου. Τα αναμμένα κεριά δίνουν απόκοσμη έκφραση στα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου μου που η υποκρισία μου τα μαλακώνει όταν βρίσκομαι μπροστά στο ακροατήριο.

Σε αυτό κάθομαι τώρα και η σκέψη μου επιστρέφει στο παρελθόν.  

Στο σχολείο θυμάμαι, ήθελα πάντα να ξεχωρίζω και η προσοχή των συμμαθητών μου να είναι πάνω μου, γι’ αυτό δημιουργούσα συνεχώς προβλήματα. Ήμουν αλαζόνας, ήμουν εκκεντρικός, πολλές φορές ένιωθα τις μεγάλες διαφορές που είχα εγώ με όλους εκείνους τους συμμαθητές μου. Στο τέλος, κατάφερνα και γινόμουν ο αρχηγός. Μερικοί με αποκαλούσαν φαφλατά. Αυτό όμως δεν το ανεχόμουν (αν και το δεχόμουν σιωπηλά) και επειδή πάντα ήθελα να εντυπωσιάζω έβαλα σαν σκοπό να γίνω ρήτορας.

Διάβαζα επί παντός επιστητού.  Έχω διαβάσει τους περισσότερους σοφούς (αρχαίους και σύγχρονους)  που μιλάνε για ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία και για τις υπόλοιπες αρετές που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος - και επειδή δεν μπορούσα να τους κατανοήσω υποβάθμιζα τα νοήματα τους και τους ερμήνευα με βάση το συμφέρον και τις προκαταλήψεις μου.

Έτσι τα κατάφερα και έγινα  αυθεντία. Αυθεντία ονομάζω το μέτρο της άγνοιάς μου. Και άγνοια υπάρχει σε όλα τα πεδία (επιστημονικό, θεολογικό, κοινωνικό, πολιτικό), και αυτή την άγνοια συμπληρώνω με αυθαίρετα συμπεράσματα και δόγματα. Κατάφερα να γίνω ο παγκόσμιος μεταλλάκτης. Μετέτρεπα όλο τον ανθρώπινο φόβο σε ελπίδα για μια ιδανική κοινωνία (σ’ αυτόν ή τον άλλο κόσμο) χωρίς βία, ενώ εγώ εξακολουθούσα να είμαι βίαιος.  Το ακροατήριο που ήταν γεμάτο φόβο (όπως και εγώ) προσπαθούσε να  καλύψει το κενό μέσα από τις θεωρίες μου που θα έδιναν τέλος στις ανασφάλειες και στις αγωνίες τους.

Με την πάροδο του χρόνου η ματαιοδοξία μου μεγάλωνε. Απόκτησα τον σεβασμό  της κοινωνίας. Όταν βρίσκομαι ανάμεσά της, στον δρόμο, σε ένα αμφιθέατρο, σε ένα γκαλά, σε μια εκκλησία, σε μια συγκέντρωση ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων, στον οποιονδήποτε ναό της σκέψης, με κοιτάζουν με δέος, και πολλές φορές έχω ακούσει να σιγοψιθυρίζουν: «Να ο διανοούμενος». Ήθελα να είμαι παντού αναγνωρίσιμος και όλοι να με θαυμάζουν. Αυτό το κατάφερα μάλλον εύκολα διαπιστώνοντας ότι οι άνθρωποι στο πέρασμα μου χαμήλωναν το κεφάλι τους και με χαιρετούσαν με σεβασμό. Είχα γίνει το μέτρο της μειονεξίας τους.

Περιμένοντας την επόμενη διάλεξη κάνω την αυτοκριτική μου. Θα έλθει μια ομάδα ανθρώπων να πάρουν από την γνώση μου.

Το αγαπημένο μου θέμα διάλεξης είναι για τη ζωή και το νόημά της. Αγνοώντας ότι η σκέψη είναι υποσύνολο της ζωής, αγωνιζόμουν μάταια μέσω αυτής να δώσω απαντήσεις. Παρατηρώ ότι ο τρόπος που η σκέψη την ερμηνεύει λόγω του περιορισμού της είναι λάθος. Στηρίζετε σε θεολογικές, φιλοσοφικές και επιστημονικές απόψεις και δημιουργεί πλάνες. Και πάνω σ’ αυτές τις πλάνες βασίζω την αυθεντία μου, μετατρέποντας με τη ρητορική μου τέχνη τη Γνώμη μου σε γνώση σας.  Όσο μεγαλύτερη είναι η άγνοια μου όσο και η εντύπωση που θέλω να δημιουργήσω, τόσο περισσότερο χρησιμοποιώ πομπώδεις εκφράσεις, ασαφή νοήματα και αφηρημένες έννοιες, και όσο οι ακροατές δεν με καταλαβαίνουν τόσο περισσότερο με περνάνε για σοφό. Έτσι η προσπάθεια μου να συντηρήσω αυτό το είδωλο μέσα στο ακροατήριο (αλλά και έξω από αυτό) με απομονώνει. Εξωτερικά είμαι ο θεός ενώ εσωτερικά αισθάνομαι ερείπιο. Στέκομαι σαν κακομοίρης σε παλιές και αποτυχημένες αντιλήψεις  που η ρητορική μου δεινότητα εμφανίζει σαν νέες. Αρκεί αυτές να εκφράζουν το συμφέρον μου (αυτό το τονίζω σιωπηλά μέσα μου).

Ναι, εγώ είμαι διανοούμενος. Είναι αδύνατον να συζητήσει κανείς μαζί μου γιατί θεωρώ δεδομένο ότι μόνο εγώ ξέρω και όλοι εσείς έχετε άγνοια.. Εσείς, φοβάστε μόνοι σας να προχωρήσετε στην ζωή. Επειδή δεν μπορείτε να σταθείτε στα πόδια σας, σας προσφέρω δεκανίκια. Εγώ, είμαι εδώ, για εσάς. Σαν ενεργειακό βαμπίρ απορροφώ την ενέργεια σας μέσω του θαυμασμού που έχετε για μένα και σας προσφέρω ηρεμία μέσω της ύπνωσης των … λόγων μου.

Πραγματικά απορώ μερικές φορές, σκεπτόμενος, τι θα κάνατε χωρίς εμένα. Ποιόν θα είχατε για να σας μαθαίνει την ζωή. Την ζωή που φοβάστε να κοιτάξετε κατάματα, να την ζήσετε όπως ακριβώς είναι (και όχι όπως το ατομικό συμφέρον απαιτεί να είναι) να γευτείτε την κάθε της στιγμή, να νιώσετε την αύρα της χαράς της. Την αληθινή Ζωή που είναι έξω από τον περιορισμό της σκέψης και της σύγκρουσης που αυτή δημιουργεί. Η δράση της καθαρής ενέργειας (που είναι υπεράνω του νόμου δράσης -αντίδρασης και δημιουργεί σύγκρουση άρα και  φθορά) είναι νοημοσύνη. Βρίσκεται  πάντα στο παρόν και βρίσκεται στην ενότητα και στην ανιδιοτέλεια και όχι στη διαίρεση και στην ιδιοτέλεια που δημιουργεί η σκέψη.. Αδρανειακές δυνάμεις (ή κατά κόσμο συνήθειες) και προκαταλήψεις που αντιτίθενται στην εξέλιξη και διασπούν το σύνολο, δεν επιτρέπουν την εφαρμογή νέων ιδεών και προωθούν την αναβλητικότητα (σήμερα είμαι προβληματικός αλλά σε ένα αβέβαιο μέλλον θα γίνω σωστός).Τελειώνοντας την τελευταία διάλεξη, η αδημονία και η λίμπιντο είχαν φθάσει στο αποκορύφωμά τους. Περιμένω τώρα τις εκδηλώσεις θαυμασμού και τα χειροκροτήματα του ακροατηρίου μου, που πάντα τονώνουν τη ματαιοδοξία μου. Η διάλεξη τελείωσε αλλά τα χειροκροτήματα δεν ήλθαν. Στέκονταν όλοι όρθιοι και σιωπηλοί. Εκείνη τη στιγμή διέκρινα στα παγωμένα βλέμματα όλων, ότι όλη την ενέργεια που τους είχα αφαιρέσει τόσα χρόνια, απαιτούσαν να τους την επιστρέψω.

Από θύτης είχα καταντήσει θύμα. Το είδωλο που τόσα χρόνια προσπαθούσα να συντηρήσω έσπασε. Μ΄ αυτή τη σκέψη κατέρρευσα στο έδρανο. Τότε τα χειροκροτήματα άρχισαν.

"Ο Πεζοπόρος"

Πληροφοριακά Στοιχεία

 

 

Παπαστεργίου και Αυγενάκης ορίζουν. Ο  Γ. Μαρκόπουλος ; Οι αθλητικοί σύλλογοι;

Βγήκαν, από κοινού, ο πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας ( ΚΕΔΕ) ,κ. Παπαστεργίου και ο υφυπουργός  κ .Αυγενάκης  παρουσίασαν τη νέα ψηφιακή πλατφόρμα «ΠΕΛΟΠΑΣ», για την καταγραφή των αθλητικών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτεια, ,σύμφωνα με τον οποίον :                                                                                                                                                     
 <<…Για πρώτη φορά, θα γίνει πλήρη καταγραφή  όλων των αθλητικών εγκαταστάσεων και χώρων που  ανήκουν στους Δήμους, στην ΓΓΑ, στην Περιφέρεια ,σε Σωματεία ή σε ιδιώτες.
Θα γίνει, από τους Δήμους, συστηματική καταγραφή όλων των πληροφοριών για κάθε αθλητική εγκατάσταση και έτσι θα μπορεί κάθε φορέας αλλά και κάθε πολίτης να ξέρει τι συμβαίνει, τι υπάρχει διαθέσιμο και σε τι κατάσταση βρίσκεται κάθε αθλητικός χώρος και εγκατάσταση σε όλη την Ελλάδα…>>.

Και το ερώτημα:
Μετά από όσα  έχουν  γίνει από το 2004 ( Ολυμπιακοί αγώνες ) και έχουν γραφτεί από Δημάρχους ,Δημοτικά Συμβούλια και κινήματα πόλης ( ΝΑΙ ,υπήρξαν και κινήματα στο Γαλάτσι   που κράτησαν το ΠΑΛΑΙ στην θέση του ), η σημερινή Διοίκηση του Δήμου θα  δηλώσει το ΠΑΛΑΙ  στον << Πέλοπα >>; 
Δεν θα πρέπει να καταχωρήσει την  ιστορία του από το 2002 που συστήθηκε η   << συντονιστική επιτροπή  Φορέων και πολιτών για την διάσωση του ΠΑΛΑΙ  >> και στην συνέχεια το << κίνημα φορέων – πολιτών >> που  ,εκτός  από την οραματική πρότασή του  απέτρεψε και  την μετατροπή του σε εμπορικό κέντρο ( Χαραγκιώνης- Sonae - Siera);

21/7/20

Του Ίκαρου Πετρόπουλου

 

 

Διαβάστε περισσότερα του ιδίου

 

     Γιατί δεν κατέβηκες στις Δημοτικές εκλογές;

     Αντίο....Βασίλη Αποστολίδη

 

 

Πληροφοριακά Στοιχεία

Με  αφορμή την ενδιαφέρουσα πρόταση   του γνωστού στην πόλη οικολόγου Δημήτρη Μπουλούτη για:  <<Δημιουργία τοπικού περιβαλλοντικού συλλόγου >> σκέφθηκα να συμβάλλω με τις παρακάτω σκέψεις:

Α.Σκεπτικό: Μετά από χρόνιες αναδασώσεις, έχει σχεδόν αποκατασταθεί το δασικό περιβάλλον των Τουρκοβουνίων. Απομένει, όμως, η φροντίδα και η προστασία του από πυρκαϊές ( κυρίως )που σημειώνονται κάθε χρόνο, ευτυχώς μικρής κλίμακας. Πέραν  ζητημάτων που χρονίζουν,  ιδιοκτησίας, οικιστών ,διακριτές ,κάθε χρόνο, είναι οι καθυστερήσεις στην αποψίλωση ,στην αποκατάσταση των δασικών δρόμων, και γενικά στην έγκαιρη οργάνωση της αντιπυρικής προστασίας του δάσους με τον συντονισμό του ΣΠΑΤ ( Δήμων -πολιτική προστασία ) και με σημαίνοντα τον ρόλο της πυροσβεστικής υπηρεσίας .                                                                                         Εμφανές είναι ότι  πολλά θα μπορούσε να συνεισφέρει ένας ενιαίος αναγνωρισμένος ,κατά τους κανόνες της Π.Υ. ,περιβαλλοντικός σύλλογος προστασίας της δασικής – αναδασωτέας περιοχής που με τον λόγο του, τις παρεμβάσεις του και την δεοντολογική συμμετοχή του, θα μπορούσε να  συμβάλλει στην πρόληψη των πυρκαϊών κι αν απαιτηθεί στην κατάσβεσή τους.   

Β. Στην πόλη- περιοχή σημειώνεται η ενεργή παρουσία εθελοντών οικολόγων που λειτουργούν   είτε συλλογικά ,είτε ατομικά, χωρίς ενιαίο τρόπο έκφρασης και παρέμβασης  ,με αποτέλεσμα να μην έχουν  αποτελεσματικότητα αντίστοιχη της προσφοράς τους. . Χρήσιμη, συνεπώς, κρίνεται η σύμπτωσή τους σε κοινό φορέα ,όπως προτείνει ο Δ. Μπουλούτης ,στο άρθρο του οποίου δεν διέκρινα  αναγνώριση της προσφοράς κάποιων ή παραγνώριση της ύπαρξης ή της προσφοράς άλλων.                                 Το ότι ενεργεί μέσα από την ΔΡΑΣΗ ( Δ.Σ. ), δείχνει απλά το ενδιαφέρον του για το περιβάλλον και όχι μόνον. Άλλωστε, η οικολογία έχει και κοινωνική διάσταση.

Γ.  Ίδρυση - σκοπός: Ο  φορέας, μπορεί να απαρτίζεται   από κατοίκους των Δήμων Γαλατσίου και γιατί όχι της  Ν. Ιωνίας ,Φιλοθέης -Ψυχικού  και του Δ. Αθηναίων  ( Έ  και ΣΤ Δημοτική Κοινότητα ) .  Σκοπός: η  προστασία  του Δημόσιου δασικού – αναδασωτέου χαρακτήρα του Μητροπολιτικού  Πάρκου Τουρκοβουνίων  από πυρκαγιές,  καταπατήσεις, δουλείες….

Δ. Ο φορέας θα απαρτίζεται από πολίτες των ανωτέρω  περιοχών που συμμερίζονται τους παραπάνω σκοπούς και προσφέρονται να συγκροτήσουν,  αρχικά, εθελοντική  ομάδα  η οποία  θα συνεργάζεται στενά  με τον ΣΠΑΤ, τους Δήμους και την Π.Υ.  στην βάση ενός προγράμματος  και ενεργειών που έγκαιρα θα έχουν  συμφωνηθεί με αποφάσεις τους.    

Ε. Με δεδομένο  ότι ο <<>> πολύτιμος πνεύμονας πρασίνου Αττικής >> δηλαδή ,ο   υπερτοπικός πόλος δασικής αναψυχής Τουρκοβουνίων – Αττικού Άλσους  _Ευελπίδων- Πεδίο Άρεως, ξεκινάει από την δασική περιοχή της Ν.Ιωνίας και του ΠΑΛΑΙ ,  στους  σκοπούς του φορέα, πέραν των παραπάνω ,  σκόπιμο κρίνεται να οριστεί  και η διεκδίκηση και οριστική παραχώρηση στον Δήμο ή στους Δήμους ,του ΠΑΛΑΙ , στην  αξιοποίηση του οποίου εντάσσεται  ο ριζικός αναπροσανατολισμός της πόλης  προς το ΠΑΛΑΙ , τους αδόμητους  χώρους πέριξ αυτού , του αθλητικού κέντρου, του άλσους Β.. Παπαδιονυσίου - Βέϊκου και της λοφοσειράς των Τουρκοβουνίων, όπως  έχει αναλυτικά προταθεί.

 ΣΤ.  Η ΔΡΑΣΗ διαθέτει οικολογική ομάδα, όμως ,δεν είναι αμιγώς περιβαλλοντικός Σύλλογος που έχουν ανάγκη τα Τουρκοβούνια.  Παραμένουν στην φροντίδα της τα <<υιοθετημένα>>  και οι ποικίλες δραστηριότητες( κοινωνικές,πολιτιστικές…) που αναπτύσσει στο χώρο. Τούτο δεν είναι ανταγωνιστικό. Αντίθετα, ο πυρήνας αυτός, μαζί με τους διάσπαρτους οικολογικούς πυρήνες της περιοχής, αν συμπέσουν,  χωρίς εγωπάθειες  και συμπάθειες ( συλλογικές,παραταξιακές….), πολυ σύντομα θα δουν να δικαιώνεται, στην πράξη , η ενασχόλησή τους με το δάσος.

Προσβλέπω ότι οι διάσπαρτες πολύτιμες  οικολογικές δυνάμεις της πόλης – περιοχής θα προσέλθουν  σε ιδρυτική συνάντηση, χωρίς εγωϊσμούς  και ανόητους ανταγωνισμούς ασύμβατους με την οικολογία και τον εθελοντισμό. 

Οι απόψεις – σκέψεις που καταθέτω ,μαζί με άλλες  που θα κατατεθούν ,θα συζητηθούν, προφανώς ,σε συνάντηση ,όπου και θα αποφασιστούν τα περαιτέρω.  

 20/7/20                                                                       

Ίκαρος Πετρόπουλος  

 

 

Διαβάστε περισσότερα του ιδίου

 

     Γιατί δεν κατέβηκες στις Δημοτικές εκλογές;

     Αντίο....Βασίλη Αποστολίδη

 

Πληροφοριακά Στοιχεία

Φίλε,

Από το προηγούμενο άρθρο, πήρες   μία λέξη  και έστησες  σκηνικό, δήθεν απορώντας : 
<< Γιατί διαφωνείς  τώρα που το όραμα της κεντρικής πλατείας  γίνεται πραξη ;
Τι να σου απαντήσω; Ότι δεν διάβασες προσεκτικά  ή ότι  παραμένεις  στις ράγες παραταξιακών γραμμών;
Φίλε,
τα κοινωνικά  οράματα, για να γίνουν πράξη  απαιτούν ,πέραν άλλων, συμμετοχή ,ενέργεια ,γνώση και κοινωνική αποδοχή, αλλιώς καταλήγουν όπως το  << πάρκο σκύλων>>. Απαιτούν ,υποχρεωτικά, και μία  μελέτη– οδηγό των επόμενων βημάτων . Διαφορετικά, το όραμα  εκφυλλίζεται . Και είναι  ζημιά να εκφυλίζονται τα οράματα. Ένα ανεκπλήρωτο όραμα  είναι προτιμότερο από ένα εκφυλισμένο όραμα.

Φίλε, φέρε στον νου σου το Γαλάτσι όλο. Δεν σου ζητώ να το συγκρίνεις με άλλους Δήμους τόσο του κέντρου ,όσο  της περιφέρειας  και τι υποδεικνύουν οι βελτιωμένες συνθήκες των εκεί πόλεων που τις τελευταίες δεκαετίες ,όλες, έχουν αναμορφωθεί. Θα βοήθαγε ,όμως, μία σύγκριση .Θα γινόταν κατανοητή η πρόταση του Σπ. Παναγιώτου.
Σκέψου ότι το αστικό  Γαλάτσι,  το μόνο που έχει να επιδείξει  είναι η Λ .Βέϊκου. Γνωρίζεις, ασφαλώς, πόσο η σπουδαία αυτή λεωφόρος δεινοπαθεί από την ανομία και  τις παντός είδους αυθαιρεσίες. Στην πόλη μας καθένας κάνει ότι τον συμφέρει.Γνωρίζεις, επίσης, ότι εκεί όπου η λεωφόρος Βέϊκου  συναντιέται με την<< ανάπηρη>>  Λ. Γαλατσίου,  είναι  ο συγκοινωνιακός κόμβος, (κέντρο της πόλη)ς, που ελάχιστα εξυπηρετεί το Γαλάτσι, όσο κυρίως τους διερχόμενους  κατοίκους του λεκανοπέδιου. Η κεντρική, λοιπόν, πλατεία είναι  ταυτισμένη με τον κόμβο Βέικου – Γαλατσίου.
Σε  ερωτώ ευθέως:
Είναι  κοινωνικά σωστό, το κόστος του τεράστιου αυτού  έργου   να το αναλάβει αποκλειστικά  ο Γαλατσιώτης  ( δάνειο),όπως αποφάσισαν οι σοφές κεφαλές όλου σχεδόν του Δημοτικού φάσματος; Επιτρέπεται να ιδωθεί ξεκομμένα   από την γεμάτη καφετέριες και την ανομία  που επικρατεί στην Λ.Βέίκου;
Είναι δυνατόν να μην ληφθεί υπόψη κι ένας τρίτος παράγοντας που ενσκήπτει ,το ΜΕΤΡΟ και ότι στον ίδιο χώρο προβλέπεται η δημιουργία σταθμού;

Φίλε,

στην πολύπαθη τούτη πόλη έχουν δοθεί αποτελεσματικοί   αγώνες (  κινήματα – συντονιστική ) να μην γίνει το ΠΑΛΑΙ  εμπορικό κέντρο ή να μην  δοθεί στην Α.Ε.Κ. Δεν ήταν στείροι αγώνες .Είχαν όραμα  την μεταφορά του σφυγμού της πόλης στην περιοχή του  ΠΑΛΑΙ, με την σύνδεσή του με το απέναντι αθλητικό κέντρο και Άλσος ( υπογειοποίηση ), με μεταφορά στο ΠΑΛΑΙ της εφορίας, του ΙΚΑ κ.λ.π..
Αντ'  αυτού, την ώρα που το Δημοτικό Συμβούλιο ψήφιζε << Κεντρική πλατεία>>, η Εφορία έφευγε από το Γαλάτσι(!!) , μέσα στην περίεργη σιωπή πολλών  για την τύχη του ίδιου του  ΠΑΛΑΙ !! 


Όλα τούτα τα λίγα, μαζί με άλλα που θα ακολουθήσουν ,όταν δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει το φθινόπωρο, δικαιολογούν   μία, τώρα(!), τέτοια απόφαση ,όταν   στο παρελθόν  η συζήτηση  << κεντρική πλατεία >> συζητιόταν  είτε με   υπογειοποίηση  του κόμβου – διασταύρωσης  είτε με ανισόπεδη διάβαση;
Ποτέ και κανένας δεν διανοήθηκε ότι ένα τέτοιο έργο, μακράς πνοής, ήταν, έτσι απλά ,θέμα μίας απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου  και μάλιστα στην εποχή του κορωνοϊού. !!

15/7/20                                                                         

......συνεχίζεται

 

Του Ίκαρου Πετρόπουλου

 

Διαβάστε περισσότερα του ιδίου

 

     Γιατί δεν κατέβηκες στις Δημοτικές εκλογές;

     Αντίο....Βασίλη Αποστολίδη

 

Πληροφοριακά Στοιχεία

 

Άρθρο – πρόσκληση  του Δ .Μπουλούτη, μέλους του Δ.Σ. της ΔΡΑΣΗΣ

 


Σύναξη των εθελοντών περιβάλλοντος, των φίλων της Οικολογίας , των πολιτών των όμορων δήμων που νοιάζονται  για τα  Τουρκοβουνια  και ιδιαίτερα εκείνα της περιοχής του Γαλατσίου.  

Για το Φθινόπωρο του 2020.

 


Φίλες, Φίλοι,

Δράσεις πολλών χρόνων για τη προστασία του αστικού πρασίνου, κύρια στις λαϊκές γειτονιές, σε άλλους δημόσιους χώρους, στις αναδασώσεις της λοφοσειράς των Τουρκοβουνίων και άλλων, με δράσεις ατομικές, μεμονωμένες, με παρέες, ομάδες, κινηματικές δράσεις  και προπάντων με συλλόγους (ΔΡΑΣΗ) που μόνιμα είμαστε εντός του δάσους σχεδόν καθημερινά, έφεραν υπόσταση στις ιδέες τόσων χρόνων, τόσο πολλών ανθρώπων !

Στον κρανίου τόπο με τα δεκάδες λατομεία που μετά τις εκτεταμένες επιχωματώσεις περασμένων δεκαετιών, έχουμε τώρα ένα ''ολοζώντανο'' δάσος με ποικιλία φυτών και με το πεύκο να επικρατεί.

Η παρουσία αυτού του Πνεύμονα εντός της πάλης των Αθηνών, κάνει πάρα πολύ σημαντική την Οικολογική ''ισορροπία'' στο νομό ολόκληρο. 

Η πολύπαθη από δασικούς εμπρησμούς Αττική έχει ένα νέο στολίδι να συμπληρώνει το παζλ των πράσινων  διαδρομών. 

Ήδη έχει θετικά επηρεαστεί η ζωή των πολιτών των όμορων δήμων.

Καθημερνά ανεβαίνουν χιλιάδες φίλοι - πολίτες για τον απλό περίπατο, την άθληση, τον βοτανισμό, την απλή ηρεμία του τοπίου με το ωραίο και πολλές εναλλαγές Ορεινό Ανάγλυφο.

Όμως αυτό  το δάσος είναι απροστάτευτο. Είναι ανοιχτό από παντού. Μπαίνεις από γύρω με ευκολία. Μόνο τώρα τελευταία ο  Σ.Π.Α.Τ. έχει κλείσει απ’ έξω τα οχήματα και τις παράνομες αγροτικές δραστηριότητες.

Το δάσος κινδυνεύει κάθε μέρα από ανάφλεξη είτε από αμέλεια είτε από δόλο.

Την τελευταία δεκαετία οι φιλότιμες προσπάθειες των λίγων αλλά και Αρίστων φίλων Εθελοντών του Περιβάλλοντος, δεν καλύπτουν την ανάγκη για Πυροφύλαξη.

Πολλές φορές αυτενεργώντας γίνονται λάθη, δευτερεύοντα ευτυχώς.

Λείπει ένας κεντρικός σχεδιασμός , η καθοδήγηση από δασολόγο, η μόνιμη παρουσία ενός φορέα κρατικού με προσωπικό εργασίας καθημερνά.

Είναι όμως τώρα η ώρα, να τα συζητήσουμε όλα αυτά. Να ενώσουμε τις ενεργές οικολογικές δυνάμεις στη πόλη, να δράσουμε με συντονισμό και με ορίζοντα πάντα την επόμενη γενιά. Χωρίς παραγοντισμούς από  διάφορους ειδικούς του χώρου, που μόνο επί χάρτου στα βιβλία τους και στα μολύβια τους είναι Οικολόγοι. 

Η πόλις αλλάζει, ενώ σύντομα θα γίνει αγνώριστη από τα έργα και το τελικό αποτέλεσμα που θα επέλθει. Το Μετρό, η κεντρική πλατεία,το Παλαί , το Άλσος είναι και κάποια  άλλα μικρότερα, που φέρνουν τεράστια ανατροπή στην εικόνα που είχαμε για το Γαλάτσι των παιδικών μας χρόνων.  Όμως πάμε μπροστά. Στις μητροπόλεις δεν μπορείς να σχεδιάσεις όπως στον κήπο σου με το ιδανικό περιβάλλον !

Υπάρχει πράσινο μέτωπο του Γαλατσίου στο δάσος αυτό, κάτι που η Φιλοθέη και το Ψυχικό δεν στερηθήκαν ποτέ ! Η δε Ν. Ιωνία για άγνωστο λόγο (;)  δεκαετίες πέρασαν και αδιαφορεί . 

Τεκμηριωμένα πλέον μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει πλούσια βιοποικιλότητα στο βουνό που καταγράφεται σταθερά. Το μικροκλίμα  εδώ εκπλήσσει,  μόνο η διαφορά θερμοκρασίας από την Ομορφοκκλησιά προς το εσωτερικό  του  δάσους είναι 3΄ βαθμοί !

Κύρια μέσω του φορέα ΔΡΑΣΗ πραγματοποιούνται σχολικές εκδρομές, δασικά μαθήματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, θεματικές επισκέψεις συλλόγων και περιπατητών, φιλοξενίες συλλογικοτήτων με παρόμοιες ''ανησυχίες', 'αναδασώσεις, φύλαξη του χώρου, κομποστοποίηση με  στολίδια, τα μικρά βοτανικά παρτέρια ...ξύλινες φωλιες !

Είναι λοιπόν μια νέα Ανάγκη της πόλης. Θα ζούμε εδώ μαζί με ένα δικό μας δάσος. Πρέπει όλοι να μάθουμε πως θα γίνει αυτό. Με ασφάλεια και σεβασμό στους δικούς του κανόνες, της φύσης. Πρέπει να γνωρίσουμε αυτό το άμορφο δάσος ! Με το καλό, ένας περιβαλλοντικός σύλλογος θα πρέπει να συντονίζεται με τους φορείς της Πολιτείας, που έχουν λόγο εδώ. Όπου μας ζητηθεί να μετέχουμε και σε δράσεις .  Η ατομική η συλλογική εθελοντική προσφορά είναι θεμιτή πάντα και δεν απαλλάσσει από ευθύνες τις δημόσιες αρχές. Η συνεργασία όπου είναι δυνατόν είναι το τελικό μας στοίχημα για το καλό του περιβάλλοντος. 

Να σκεφτούμε την παγκόσμια περιβαλλοντική και οικολογική κρίση, δρώντας  τοπικά, όσο είναι καιρός.
Καλό καλοκαίρι,  σας περιμένουμε στις ΔΡΑΣΕΙΣ !

 

Ιούλιος 2020                                                                         

Δημήτρης Μπουλούτης

 

Πληροφοριακά Στοιχεία

 

Σύσσωμο το Δημοτικό Συμβούλιο ( μειοψήφισε μόνον   ο Σπ  .Παναγιώτου με τεκμηριωμένο  σκεπτικό που τον τιμά  ),  στην συνεδρίαση της 24/6/20 ,πήρε μία απόφαση: 
Απ'  ευθείας αγορά  τριών ακινήτων στο Ο.Τ. 19/197 ( παλαιό τέρμα) για δημιουργία πλατείας . Η  αξία  των ακινήτων αυτών θα καλυφθεί με δάνειo  4.650.000 ευρώ προς επιτόκιο  3,60%  ,συνολική επιβάρυνση του Δήμου, στα 10 χρόνια διάρκειας του δανείου,  5.557.344 ευρώ .

Για την ολοκλήρωση  του έργου  απαιτείται  να αποκτηθεί  και το διώροφο  στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο  στη Λ. Γαλατσίου. όπως   και το τριώροφο  στην Αγ. Γλυκερίας που οι ιδιοκτήτες τους , δεν πουλάνε τώρα. Προφανώς με το ΜΕΤΡΟ  θα αποκτήσουν πολύ μεγαλύτερη αξία.Για την απόκτησή τους ,θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες αναγκαστικής απαλλοτρίωσης, οι   οποίες <<    μετά την έγκριση τροποποίησης απαιτείται η σύνταξη πράξης αναλογισμού και καθορισμός τιμής μονάδος  ,διαδικασία  η οποία είναι πολύ χρονοβόρα .ενώ επισημαίνεται ότι  τα επικείμενα ( κτίρια ) αποζημιώνονται πάντα και αποκλειστικά από τον Δήμο >>,δηλαδή, απροσδιόριστο  ύψος ,επί πλέον χρημάτων ! Όλα αυτά  θα γίνουν με χρήματα  του Δήμου Γαλατσίου, δηλαδή του Γαλατσιώτη μόνο.

Κανένας δεν θα πει όχι (μεταξύ αυτών κι  εγώ)  ,στο όραμα <<κεντρική πλατεία>>.
Όμως, προκαλεί απορία  η αιφνιδιαστική  απόφαση που λήφθηκε   την εποχή τούτη  της σύγχυσης και κοινωνικής  αβεβαιότητας ,όταν καμία, μέχρι τώρα ,Δημοτική αρχή, σε καλύτερες εποχές , δεν τόλμησε   να αναλάβει το σύνολο  της δαπάνης .
Απορία, επίσης, προκαλεί η …αφωνία γύρω από το ΠΑΛΑΙ που ,όλως παραδόξως,  ενώ ήταν  το κεντρικότερο θέμα του προσανατολισμού της πόλης , έχει τυλιχθεί στην σιωπή ,ενώ όλοι όφειλαν  πριν την απόφαση ,να το έβαζαν στο Δημοτικό τραπέζι..

Επειδή, δεν πρόκειται  να …<< πάω  πλατεία>>,περιορίζομαι ,επί του παρόντος, σε   δύο ερωτήματα :
Α.  Δανεισμός Δήμου, σημαίνει  επιβάρυνση του Γαλατσιώτη – Γαλατσιώτισας  ή  περιορισμός των πόρων για τις   βασικές  λειτουργίες  της πόλης.
Μπορεί, τώρα, το Γαλάτσι, μόνο του, να αναλάβει ,αυτό το μεγάλο έργο  και δεν μπορούσε  εδώ και 40 χρόνια;
Πως , με τέτοιες πρωτοφανείς <<υποχρεώσεις, θα αντιμετωπίσει  απρόβλεπτες  δαπάνες , αλλά και αυξημένες τρέχουσες  ,όπως  συντήρηση σχολείων (  παλιά κτίρια) , κοινωνική μέριμνα ( επιπτώσεις ανεργίας, απολύσεων, κλεισίματος καταστημάτων …) ,για επιβεβλημένες παρεμβάσεις στον ιστό της πόλης (πεζοδρόμια, κοινόχρηστοι χώροι ….)  αλλά και δαπάνες για  << ερχόμενες>>ς συντηρήσεις του ΠΑΛΑΙ;
Β.  Όλες οι, μέχρι τώρα, συζητήσεις  -  ενέργειες  γύρω από το θέμα,  γίνονταν στη βάση ότι  η κεντρική πλατεία ήταν ταυτισμένη με  τον συγκοινωνιακό κόμβο Γαλατσίου – Βέικου, (Ανισόπεδη διάβαση, υπογειοποίηση… ) . Τώρα έχει προστεθεί  και τρίτος παράγοντας: η δημιουργία σταθμού του ΜΕΤΡΟ  στην ίδιο χώρο.
Συνεκτιμήθηκε στην απόφαση ότι, πλατεία, σταθμός μετρό,  και συγκοινωνιακός κόμβος που εξυπηρετεί  ανάγκες του λεκανοπεδίου και λιγότερο του Γαλατσιώτη  αποτελούν ένα σύνολο  που μόνον  κάτω από μία εμπεριστατωμένη μελέτη μπορεί να ιδωθεί;
Έχουν υπόψη τους την μελέτη  του ΜΕΤΡΟ και τι περιθώρια αφήνει για τυχόν δραστική λύση, πέραν βέβαια της ανωμαλίας που  για μεγάλο διάστημα θα προκαλέσει στην λειτουργία της πόλης;

Συνεχίζεται……..

 

Του Ίκαρου Πετρόπουλου

 

Διαβάστε περισσότερα του ιδίου

 

     Γιατί δεν κατέβηκες στις Δημοτικές εκλογές;

     Αντίο....Βασίλη Αποστολίδη

 

 

Πληροφοριακά Στοιχεία

Προς κάθε Δημοτική και
Κοινωνική Κατεύθυνση
Ηλίας Ν. Μιμηγιάννης

Ο Αόρατος και επικίνδυνος ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ  έσπρωξε την Λαϊκή Συμμετοχή ΕΜΠΡΟΣ

Φίλες και φίλοι

Βιώσαμε και βιώνουμε όλοι μία καταστροφική κατάσταση ,που μας διαμόρφωσε ξαφνικά και ανεξέλεγκτα ένας αόρατος και επικίνδυνος κορωνοϊός. Είναι δε τόσες πολλές και ποικίλες οι συνέπειες αυτής της κατάστασης, που όλοι τονίζουν ,ότι το Χθες και το Σήμερα δεν θα μοιάζουν σε τίποτα με το Αύριο και σε κάθε περίπτωση θα ανατείλει μία νέα εποχή .Μάλιστα πολλοί προαναγγέλλουν την εγγραφή ενός Νέου ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ.

Προσωπικά πιστεύω – δεδομένου , ότι αναγνώσαμε πολλά ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ, που τελικά δεν τηρήθηκαν  από πολλές πλευρές – ότι σήμερα επιβάλλεται να εκδοθεί ένα άλλο βιβλίο  με τον γενικό τίτλο «ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ», για να υπάρξει η μεγαλύτερη  εγγύηση, ότι θα διαβαστεί από πολλούς και το κυριότερο ,ότι το περιεχόμενο των κεφαλαίων του θα έχει και το ανάλογο πρακτικό αποτέλεσμα.

Τα βασικά κεφάλαια που – κατά τη γνώμη μου – πρέπει να περιέχει το πιο πάνω βιβλίο και το τοπικό παράρτημα που πρέπει να περιληφθεί σ’ αυτό αναφερόμενα  σε τίτλους και μόνο ,λόγω του ότι δεν υπάρχει  χώρος για περαιτέρω Ανάλυση είναι τα παρακάτω:

ΓΕΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Επαναφορά στον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Ανάγκη της κυριαρχίας της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ στην διαμόρφωση των Κοινωνικών και Οικονομικών συσχετισμών.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Επικαιροποίηση - χωρίς κανένα αστερίσκο – της θέσης των εργαζομένων στο ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ περιβάλλον ,που πρέπει να είναι “Πρώτο τραπέζι πίστα”

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Καταξίωση του Δημόσιου τομέα και γενικότερα του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

Θεσμική πιστοποίηση της Αποκέντρωσης και της Αυτοδιαχείρισης

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ

Η ενεργοποίηση Πρωτοβουλιών και Κινημάτων από την βάση της κοινωνίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ

Η σηματοδότηση Ορατών Σοσιαλιστικών Αρχών

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΙΔΕΟΛΟΓΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙΤΕ για μια άλλη πιο ξάστερη πραγματικότητα

Για να ζήσουμε όμως αυτήν την νέα πραγματικότητα ,απαιτείται και μια άλλη νοοτροπία από Θεσμούς, Συλλογικότητες αλλά και πολίτες .Με βασικούς Στόχους τον εκσυγχρονισμό ,την αποδοτικότητα και την κοινωνική Ωφελιμότητα.

Και ας έρθουμε τώρα στο :

ΤΟΠΙΚΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Στο τοπικό Παράρτημα πρέπει να υπογραμμίζεται ιδιαίτερα η Αξίωση για ΔΗΜΟΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των απαραίτητων θεσμών, εξουσιών, λειτουργιών, Αρμοδιοτήτων και Πόρων.

Σχετικά με αυτήν την Αξίωση μπορεί να χαρακτηριστεί ως ευχάριστο γεγονός η  Παρέμβαση του Δήμου σχετικά με τα  τα οικόπεδα  Ζαϊρας και  Κυμοθόης. Αλλά μέχρι εκεί. Γιατί αυτή η  Παρέμβαση, είναι μία «Προγραμματική Παρωνυχίδα» σε μια Συνολική Διαφορετική Δημοτική Πολιτική. Γιατί ουσιαστικά Ακυρώνεται από τις Δημοτικές Αποφάσεις για το ΠΑΛΑΙ και από την επιλογή για την κατασκευή στο Παλαιό Τέρμα μίας Απλής Πλατείας και μάλιστα όταν προγραμματίζεται ν’ αγοραστούν από τον Δήμο οι εμποδίζουσες ιδιοκτησίες και με τίμημα, όχι και τόσο Ασήμαντο. Κρίμα!!!

Αλλά και πολλές άλλες Αποφάσεις που πάρθηκαν ή δεν πάρθηκαν ενώ ήταν απαραίτητες , που αντί να αποχαρακτηρίζουν την Σημερινή Συντηρητική Δημοτική Πολιτική , την χρωματίζουν πιο έντονα.

Θα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο στο θέμα της ΖΑΪΡΑΣ που περιλαμβάνεται στο ενιαίο πρόβλημα «Θερινοί Κινηματογράφοι» και να εκφράσω την έκπληξή μου ,ότι κάποιες Δημοτικές Κινήσεις της Αντιπολίτευσης με ανακοινώσεις τους ,επιδιώκουν να μονοπωλήσουν τους Αγώνες που δόθηκαν για τους «θερινούς κινηματογράφους»

Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά. Γιατί πολλαπλούς Δημοτικούς Αγώνες για την κατοχύρωση των οικοπέδων των  κινηματογράφων του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ και της  ΖΑΪΡΑΣ ,κύρια στις δεκαετίες 1980 και 1990 δόθηκαν από δύο κινηματικές  Δημοτικές Κινήσεις της εποχής εκείνης, που από κάποιους χαρακτηρίζονταν «ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ»…κι αυτές είναι το «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΓΑΛΑΤΣΙ» και η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ». Οι πιο πάνω Δημοτικές Κινήσεις πραγματοποίησαν διάφορες εκδηλώσεις ,για να σωθούν οι «θερινοί κινηματογράφοι» ,όπως και διάφορες παρεμβάσεις προς τους κρατικούς φορείς ,τις τοπικές εξουσίες και βέβαια προς την Γαλατσιώτικη κοινωνία.

Αυτή είναι η ιστορική Αλήθεια και καλό είναι να μην ξεχνιέται.

Προσωπικά όμως πιστεύω και το τονίζω επί πολλά χρόνια, ότι αν θέλουμε να υπάρξει μια άλλη εποχή στο Γαλάτσι, Διαφορετική απ’ αυτή που έχει επιβάλλει η πολύχρονη Δημοτική Συντεχνία, πρέπει να ξεπεράσουμε τις Δευτερεύουσες Αντιθέσεις ,που μας ταλανίζουν ανεξήγητα και να συγκροτήσουμε ένα «ΕΝΩΤΙΚΟ ΤΟΠΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ» με προοδευτικό πρόσημο.

Δεδομένου ,ότι μια Διαφορετική πορεία μπορεί ν’ αρχίσει και από κάτω και όχι να την περιμένουμε μόνο από τη κορυφή .

Το Μέλλον προσκαλεί Ιδεολόγους, Αγωνιστές και προπάντων τις Νέες Γενιές να πρωταγωνιστήσουν. Ελπίζω – επιτέλους- να υπάρξει η Ανάλογη Ανταπόκριση.

ΓΑΛΑΤΣΙ   ΙΟΥΝΗΣ 2020

Φιλικά

Ηλίας Μιμηγιάννης

Κιν: 6981 243101

 

 

Πληροφοριακά Στοιχεία

 

Πέρασα μπροστά από την πρώην κατοικία του Τσάκ, έφτασα γρήγορα σχετικά στο ύψος της Τράλλεων, προχώρησα με ρυθμό ήρεμο, δεν βιαζόμουν εξάλλου, τον περίπατο μου έκανα και έχω τη συνήθεια να παρατηρώ γύρω μου τα πράγματα. Πέρασα και την οδό Δρυόπιδος που οριοθετεί την πόλη στο εντός και εκτός σχέδιο της. Στην γωνία, από χρόνια βρίσκεται ένα φυτώριο λουλουδιών, δέντρων και λοιπών σχετικών με την γεωπονική πραγμάτων. Πάνω από το φυτώριο σε ένα πολύ παλιό κτίσμα, είχε κάποτε το ραφείο του ο κυρ Παύλος ο Σιγάλας. Προσπέρασα χωρίς δεύτερη σκέψη το σημείο αυτό κι έφτασα στο επόμενο στενό από το οποίο αρχίζει ουσιαστικά η δασική έκταση του Γαλατσίου. Ο δρόμος αυτός που ανεβαίνει προς την πλαγιά του λόφου, έχει έναν παλιό οικισμό (του Κόκου αν δεν κάνω λάθος) που απ’ ότι αντιλαμβάνομαι έχει μονιμοποιηθεί αλλά δεν επιτρέπεται η παραπέρα οικοδόμηση του. Σε ευθεία προς τα ανατολικά στο τέλος του λόφου, στο διάσελο ας πούμε, αρχίζουν τα όρια της Φιλοθέης. Συνεχίζω λίγο από τον εσωτερικό διάδρομο τον παράλληλο με την Βέϊκου και κοντοστέκομαι. Υπάρχει μια αλάνα δεξιά μου, ανατολικά δηλαδή. Πριν μερικές δεκαετίες, η αλάνα αυτή ήταν ένα τεράστιο γήπεδο ποδοσφαίρου, καταλάμβανε μάλιστα σε πλάτος το ένα οδόστρωμα της λεωφόρου, αυτό που συνεχίζει για το άλσος. Το αντίθετο οδόστρωμα που οδηγεί τ’ αυτοκίνητα προς το κέντρο της πόλης, από το ύψος της Τράλλεων μέχρι και το σημερινό άλσος, δεν ήταν παρά ένα μικρό, πανέμορφο μονοπάτι – και λέγαμε στους περασμένους καιρούς – να, ο δρόμος για τα πευκάκια. Ουσιαστικά, από την Τράλλεων και μετά υπήρχε δασώδης έκταση, με χαμηλή βλάστηση, ρίγανη, θυμάρι, αγριόχορτα, και ήταν όλος αυτός ο τόπος μια τεράστια εξοχή.

 

        Στο γήπεδο έπαιζαν ομάδες όπως η Αναγέννηση, ο Αβέρωφ και δεν θυμάμαι ποιες ακόμα. Κάθε Κυριακή, από το πρωί και μέχρι να σουρουπώσει, γινόντουσαν αγώνες. Πολύς κόσμος παρακολουθούσε, χειροκροτούσε, επευφημούσε, έβριζε, αλλά μέχρι εκεί, δεν υπήρχαν τραμπουκισμοί, επεισόδια, χουλιγκάνοι. Για αποδυτήρια οι ομάδες χρησιμοποιούσαν μια παλιά μονοκατοικία που βρισκόταν στην δυτική πλευρά και λίγο μακριά από το γήπεδο. Ο ιδιοκτήτης της μονοκατοικίας, παραχωρούσε ένα από τα δωμάτια για αποδυτήρια, νερό για να πλυθούν οι αθλητές, υπήρχε άφθονο έξω στον κήπο της. Τότε η πόλη ήταν μικρή, οι κάτοικοί της γνωριζόντουσαν όλοι μεταξύ τους, το γήπεδο ήταν μια μορφή διασκέδασης – η άλλη σοβαρή μορφή διασκέδασης για τους άντρες κυρίως ήταν οι αγώνες κάτς, που γινόντουσαν συνήθως στον κινηματογράφο Αλέξανδρο, εκεί που σήμερα είναι ένα άχαρο εμπορικό κέντρο. Στο κάτς, υπήρχαν «βαριά» ονόματα, Καρπόζηλος, Μασκοφόρος, Τρομάρας και λοιποί και έπαιζαν υποτίθεται ξύλο! Στους αγώνες της πάλης δεν πήγαινα διότι ήμουν μικρός και δεν με έβαζαν μέσα.  Περνούσε καλά ο κόσμος τότε με τα θεάματα και με λίγα φράγκα. Αλλά ας επανέλθω στο ποδόσφαιρο. Τότε αλλά και αργότερα, το Γαλάτσι ήταν ποδοσφαιρομάνα – έμ βέβαια, με τόσες αλάνες, τόσα οικόπεδα άδεια, τόσα χωράφια, τι θα έπαιζες; Μπέηζ μπώλ; Χόκεϋ επί χόρτου; Να μην τρελαθούμε, το ποδόσφαιρο, το δερμάτινο τόπι, είχε δημοφιλία. Αφού ακόμα και το μπάσκετ που έπαιζαν ελάχιστοι αλαφροΐσκιωτοι, θεωρούνταν πολύ ελιτίστικο άθλημα, πολύ αργότερα έφτασε στην Ελλάδα ο Γκάλης και το έκανε εθνικό σπορ με τη μαγκιά του και τα κόλπα του.

 

        Η αρχαιότερη ομάδα στο Γαλάτσι ήταν η Ένωση, πολύ αργότερα εμφανίστηκε και ο Α.Ο. Γαλατσίου. Αυτές οι δυό ομάδες είχαν μεγάλες κόντρες, αριστεροί κόντρα στους δεξιούς! Και οι δυό όμως είχαν πολύ καλούς παίκτες, στον Α.Ο Γαλατσίου όμως βγήκε μία φουρνιά με παικταράδες που έπαιζαν μπάλα και όχι κλοτσοσκούφι όπως σήμερα. Αν αυτές οι ομάδες ενώνονταν σε μία, το Γαλάτσι θα είχε μόνιμα ομάδα στη Β’ Εθνική τουλάχιστον, αλλά, τα πάθη των «ισμών» και των ψευδο-ιδεολογιών δεν επέτρεπαν τέτοια χαμηλού επιπέδου πράγματα. Η Ένωση, είχε επίσης και άλλα αξιόλογα τμήματα, σκάκι, βόλεϊ κλπ. Ο Α.Ο. αργότερα έκανε τμήμα μπάσκετ.

 

        Άφησα την αλάνα και συνέχισα αργά, απέναντι, στ’ αριστερά μου υψώθηκε το ογκώδες οικοδόμημα της Αγίας Ειρήνης. Ο ναός στον χώρο που βρίσκεται δείχνει να είναι εκτός σχεδίου πόλεως. Στα πράγματα της εκκλησίας υπάρχει μυστήριο, υπάρχουν θαύματα, ποιος ξέρει, ακόμα ένα, και να ο μεγαλειώδης ναός για να ακούγεται ο απλός Λόγος του Χριστού. Στο Γαλάτσι, εδώ και αιώνες υπάρχει ο ναός της αγίας Γλυκερίας, εντός του ιστού της πόλης αυτός, με θρύλους να τον περιζώνουν, έναν γενίτσαρο που αντάμωσε εκεί τον χαμένο του αδελφό και τέτοια ωραία παραμύθια που συγκινούν τον κόσμο αφού απευθύνονται στα συναισθήματά του. Στην αγία Γλυκερία όπως εγώ την πρόλαβα, υπήρχε μπροστά της ένας στενός δρόμος που πήγαινε προς την Κυψέλη. Απέναντί της, προς τα δυτικά του δρόμου, ένα όμορφο ξενοδοχείο όπου τα ζευγάρια δεν πήγαιναν για ύπνο αλλά για συνεύρεση σεξουαλική μερικών ωρών– τότε, την αρχαία δηλαδή εποχή, ο έρωτας ήταν αμάρτημα μέγα και η καθώς πρέπει κοινωνία, γεμάτη ηθικές αξίες, τον έκρυβε από το φως. Εκείνος ο στενός δρόμος που ονομάζεται πλέον «οδός Αγίας Γλυκερίας» οριοθετούσε την αμαρτία από την αγιότητα, τα απολωλότα πρόβατα της κοινωνίας από τα χρηστά ήθη της. Προϊστάμενος του ναού κατά την εποχή του ζοφερού σκότους υπήρξε ο αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος (μην με ρωτάς για το επίθετό του, δεν το ξέρω), που παράλληλα έφερε και υψηλό στρατιωτικό βαθμό. Ο αρχιμανδρίτης εκείνος βρέθηκε σε κόντρα με την δημοτική αρχή η οποία θέλησε να κάνει διαπλάτυνση του δρόμου διότι οι ανάγκες της εποχής το επέβαλαν. Αντιδρούσε σφόδρα ο άγιος εκείνος άνθρωπος και κράτησε αρκετά χρόνια εκείνη η κόντρα, μέχρι που εδέησε και έδωσε τη συγκατάθεσή του για τον νέο δρόμο. Την ίδια περίπου εποχή, συμφώνησε να οικοδομηθεί και δεύτερος ναός στο Γαλάτσι, αλλά μακριά από την ενορία του, κι έτσι, στο άλλο άκρο της πόλης στέκει σήμερα σαν τον πύργο του Άιφελ η αγία Ειρήνη. Στην αρχή της κτίσης της η εκκλησία, ήταν ένας σωρός από τσιμέντα, αλλά σιγά-σιγά, μεθοδικά, χωρίς βιασύνες, με τον οβολό των πιστών, με δωρεές για την σωτηρία αμαρτωλών ψυχών και με κάθε θεμιτό τρόπο, το τσιμέντο καλύφτηκε από την πέτρα, το λευκό μάρμαρο σκέπασε το γκρίζο χρώμα και ένας περικαλλής ναός οριοθετεί σήμερα την πόλη από την δασική έκταση. Τα χωράφια πέριξ του ναού αλλά και έν γένει όλο το σημερινό πλέγμα των πολυκατοικιών, ανήκαν στο τσιφλίκι του Βέϊκου.

 

        Έστρεψα το κεφάλι μου από την αγία Ειρήνη και συνέχισα στο ήσυχο δρομάκι. Πιο κάτω, δίπλα μου, ακόμα ένα κτίσμα μέσα στην δασική περιοχή. Μια ωραιότατη βίλλα χτισμένη αμφιθεατρικά πνιγμένη από πεύκα και γκαζόν – και αυτή θα χρειάστηκε ειδική άδεια ανοικοδόμησης, ανήκει σε κληρονόμο από το πάλαι ποτέ τσιφλίκι του Βέϊκου. Δεν την προσπέρασα, διότι η ματιά μου στράφηκε αντίκρυ, στην άλλη πλευρά της λεωφόρου, εκεί όπου στέκουν δύο όμορφα κτίσματα, και τα δυό παλιά. Το μεγαλύτερο, μια βίλλα της ίδιας οικογένειας που χτίστηκε την μεταπολεμική περίοδο και πλησίον της το πυργόσπιτο του Βέϊκου. Και οι τρεις κατοικίες που ανέφερα κατοικούνται. Ευρισκόμενες σε ειδυλλιακό περιβάλλον, είναι δίπλα στην πόλη και μακριά της. Δεν πρόλαβα να συνεχίσω τον δρόμο μου αλλά έπεσα σε απαράδεκτο τσιμεντένιο έκτρωμα, την πεζογέφυρα που ενώνει τις δυό αντικρυστές πλευρές της λεωφόρου. Έργο των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας για να διευκολύνει την ασφαλή μετάβαση των θεατών σε ένα γήπεδο – ποιο γήπεδο, μη με ρωτήσεις, απέχω δεκαετίες από τα πάσης φύσεως αθλητικά δρώμενα, οπότε, μη με παρεξηγείς που δεν γνωρίζω. Ίσως και να έχει ακόμα πρακτικούς λόγους ύπαρξης το συγκεκριμένο έργο, όμως, δεν έχω προσέξει να μετακινούνται πάνω στην πεζογέφυρα οδοιπόροι. Μπορεί να είναι αόρατοι!

 

        Ουσιαστικά, μερικές δεκάδες μέτρα πιο κει, αρχίζει το άλσος του Βέϊκου, ένα, αν όχι το καλύτερο πάρκο στην Αττική. Όλη αυτή η τεράστια περιοχή, από το γήπεδο και μετά μέχρι εκεί που τελειώνει το άλσος στα σύνορα με την Φιλοθέη, φιλοξενούσε στη καρδιά της ένα πανέμορφο πευκοδάσος – και από τις δυό πλευρές της λεωφόρου. Μικρός σαν ήμουν, θυμάμαι πολύ καλά έναν ενιαίο χώρο, δασώδη στο μεγαλύτερο μέρος του, μόνο που, στη δυτική πλευρά, όπως τον ορίζει σήμερα η λεωφόρος, τα δέντρα είχαν λιγοστέψει. Γιατί; Διότι, στην κατοχή πήγαιναν κι έκοβαν τα ξύλα για να πυρωθούν τους δύσκολους χειμώνες τα γερμανικά στρατεύματα. Αργότερα, στον εμφύλιο, στην περιοχή του εναπομείναντος πευκοδάσους, γινόντουσαν οι εκτελέσεις των μεν και των δε. Όποιος προλάβαινε πρώτος έστηνε το εκτελεστικό απόσπασμα – εμπρός στις ιδέες του κράτους και της επανάστασης, οι ανθρώπινες ζωές είχαν χάσει την αξία τους. Σε μια από τις πολλές εκτελέσεις κάτω από τα άδολα πεύκα, οι αντάρτες είχαν στημένους τρεις χίτες, τους ντουφέκισαν, οι δύο έπεσαν, ο τρίτος όχι. Ντουφέκι στο ντουφέκι, δεν τον έπιαναν τον όρθιο χίτη οι σφαίρες. Μέσα στην αναμπουμπούλα της αριστερής αστοχίας, το δεξιό καλόπαιδο πετάχτηκε σαν τον μαύρο πάνθηρα στη ρεματιά και χάθηκε. «Ωραία χρόνια» εκείνα, είχαν σασπένς, πολλοί τα θυμούνται ακόμα και νιώθουν περήφανοι, σε όποια πλευρά κι αν έγερναν. «Πατριώτες» όλοι τους.

 

        Δυτικά από τον πρόχειρο τόπο εκτελέσεων κατά την διάρκεια του εμφυλίου, συναντάμε έναν τεράστιο σε μήκος μαντρότοιχο που ασφαλίζει τις εγκαταστάσεις της ΟΥΛΕΝ (τώρα ΕΥΔΑΠ). Η ΟΥΛΕΝ, αν δεν απατώμαι ήταν η αμερικάνικη εταιρεία που κατασκεύασε το φράγμα του Μαραθώνα και το εξωτερικό δίκτυο ύδρευσης μέχρι την Αθήνα.  Η δεξαμενή του δικτύου βρίσκεται στον λόφο που χωρίζει το Γαλάτσι με την Φιλοθέη, τα νερά της λίμνης του Μαραθώνα φτάνουν στην δεξαμενή και στην συνέχεια κατεβαίνουν στο εργοστάσιο της ΟΥΛΕΝ. Ολόκληρη η περιοχή είναι όμορφη, έχει μια ησυχία κι ας περιτριγυρίζεται από το οικιστικό πλέγμα της πόλης. Η περιοχή μεταξύ Βέϊκου και ΟΥΛΕΝ είναι ότι απόμεινε από το τεράστιο τσιφλίκι του Βέϊκου. Δεν γνωρίζω το σημερινό ιδιοκτησιακό καθεστώς της περιοχής αλλά δεν με απασχολεί ιδιαίτερα, αφού δικό μου δεν είναι αυτό το ειδυλλιακό μέρος

 Το άλσος λοιπόν, ή καλύτερα, ο χώρος που είναι σήμερα το άλσος,  καταπατήθηκε επί δημάρχου Παπαδιονυσίου. Ήταν εκείνος ο δήμαρχος που έθεσε τον θεμέλιο λίθο της καταστροφής της πόλης με τις ανύπαρκτες πλατείες, αλλά ίσως, για να αντισταθμίσει τη ζημιά που έκανε στη πόλη, έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στο κτήμα του Βέϊκου. Ένα βράδυ, εισέβαλαν οι μπουλντόζες στο δάσος με αρκετούς πολίτες σαν συμπαραστάτες, αλλά όλα κύλησαν ήσυχα. Κατέστρεψαν οι μπουλντόζες μεγάλο μέρος του δάσους, οριοθέτησαν τον καταπατημένο χώρο και πήγαν το πρωί άπαντες για καφέ. Η επανάσταση είχε πετύχει αναίμακτα! Από εκεί και ύστερα, σιγά-σιγά, χρόνο με το χρόνο έτρεξε άφθονο χρήμα αλλά ο στόχος επετεύχθη, το άλσος του Βέϊκου κοσμεί πλέον την Αττική γη, είναι η πράσινη ανάσα έξω από την γκρίζα πόλη. Σε αυτό περιλαμβάνονται γήπεδα, κολυμβητήρια, πλακόστρωτα δρομάκια, ασφάλτινοι δρόμοι, δέντρα, παρτέρια με λουλούδια, θέατρο, κινηματογράφος, χώροι για καφέ και φαγητό, διατηρήθηκε ο τάφος του Λάμπρου Βέϊκου απέναντι σχεδόν από την Όμορφη εκκλησιά του Άη Γιώργη, νερό άφθονο από βρύσες που βρίσκονται παντού, αμέτρητες επιλογές περιπάτου, πλαγιές από γρασίδι, υπαίθριο γυμναστήριο, και πόσα ακόμα που αν προσθέσουμε και την καθαριότητα, μπορούμε να πούμε αβίαστα ότι έχουμε δίπλα μας έναν χώρο που ξεκουράζει σώμα και πνεύμα με το περιβάλλον του.

 

        Στον χώρο αυτό βρίσκομαι τώρα και περπατώ στα δρομάκια του. Είναι ακόμα πρωί και υπάρχει ησυχία, οι περιπατητές σαν κι εμένα, μόνοι ή παρέα δυό και τρεις μαζί, δεν κάνουν θόρυβο, έχουν βιαστικό βηματισμό εν αντιθέσει με μένα που οι ρυθμοί μου είναι αργοί, δεν βιάζομαι, βλέπω το κάθε δέντρο που είναι γύρω, παρατηρώ την φρεσκάδα των λουλουδιών, κάνω στάση σε βρύσες και ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου – όχι, δεν είναι η ζέστη που αποζητώ το νερό, είναι η ευλογία που διαχέεται παντού. Διαφορετική τούτη η ευλογία από εκείνη της θρησκείας ειπωμένη από κούφια λόγια παπάδων που παίζουν με τον ανθρώπινο φόβο. Τέλος πάντων, εδώ μέσα σαν είσαι τα πάντα αλλάζουν χωρίς κόπο. Σαν έφτασα στο κιόσκι, ένα από τα πολλά που υπάρχουν, άδειασα το σακίδιο μου, άνοιξα το βιβλίο κι άρχισα να διαβάζω τον «βασιλιά των ορέων» του Edmond About. Ναι, αυτού του «ανθέλληνα» που λένε οι φανατικοί.

 

"Πεζοπόρος"

Διαβάστε τη προηγούμενη πεζοπορία 

Πληροφοριακά Στοιχεία

 

 

Επιτέλους μια σπουδαία, υπέροχη είδηση!

Στις 18 Μαΐου, το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης του Γαλατσίου, πήρε μεταξύ άλλων την απόφαση για «τη δημιουργία κοινόχρηστου χώρου και θερινού κινηματογράφου».

Έτσι, επί της Λεωφόρου Γαλατσίου 73, σε λίγο καιρό θα πάρει και πάλι τη θέση της η «ΖΑΪΡΑ», ο κινηματογράφος που για 36 χρόνια, περίπου, γέμισε τις καλοκαιριάτικες νύχτες μας, με μαγεία και λάμψη!


Η «ΖΑΪΡΑ», ήταν ο δεύτερος μεγάλος κινηματογράφος της καρδιάς μας, μετά τον «Αλέξανδρο», που είχε την πρωτοκαθεδρία λόγω της θέσης του στο Κέντρο της πόλης, και της πιο εύκολης πρόσβασης.

Όμως δεν ήταν λίγες οι φορές, που υπήρχαν νύχτες, που πλημμύριζε από κόσμο, προβάλλοντας ποιοτικές ταινίες, ελληνικές και ξένες.

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, κατεδαφίστηκε, την επόμενη μέρα του χαρακτηρισμού του ως διατηρητέου και για πάνω από 20 χρόνια, παρέμεινε ένα χορταριασμένο οικόπεδο, χωρίς να θυμίζει σε τίποτα τις παλιές ένδοξες εποχές.

           

 

Η μόνη υπενθύμιση του χώρου και του «σινεμά» η ονομασία της στάσης του λεωφορείου, που βρίσκεται και σήμερα εκεί: στάση Ζαΐρα!

Δεν ξέρω πόσο συνειδητοποιούν οι Γαλατσιώτες, τη σημασία αυτής της απόφασης, για την πόλη μας, για μας τους ίδιους, για τη ζωή μας!

Κάποτε στο Γαλάτσι υπήρχαν 5 κινηματογράφοι… οι χειμώνες, αλλά κυρίως τα καλοκαίρια μας, έβρισκαν πολλούς από μας, στην κλειστή αίθουσα η στο μεγάλο περιφραγμένο οικόπεδο, με το χαλίκι και τις πλαστικές καρέκλες, με το φεγγάρι και τ αστέρια, να «παρακολουθούν» μαζί μας την ταινία!

Και πως τα καταφέραμε και μέχρι σήμερα δεν είχαμε κανέναν!

Όμως να που μετά τόσα χρόνια, όταν σε ολόκληρη την Αθήνα, αλλά και γενικότερα στην Περιφέρεια, δεν υπάρχει η είδηση της δημιουργίας ενός κινηματογράφου, έρχεται η αναβίωση ενός θερινού σινεμά, στο Γαλάτσι, να μετατρέψει και πάλι τις καλοκαιρινές μας νύχτες, σε … μαγικές!

Ετοιμαστείτε, λοιπόν κι ας είμαστε ακόμα στα… «ΠΡΟΣΕΧΩΣ», όπου νάναι το «έργο, αρχίζει»…. «πασατέμπο, σάμαλι, κωκ», τα «εφόδια» για να περάσει το δίωρο και το αγιόκλημα με το γιασεμί, απλωμένα σε ολόκληρη τη μάντρα, να ευωδιάζουν, γυρίζοντας μας πίσω στα χρόνια της αθωότητας!

Δήμαρχε, έτσι να τη φτιάξεις, πάλι τη «Ζαΐρα»….. με «αγιόκλημα και γιασεμί»!

 

* πριν πολύ χρόνο, είχα την ευκαιρία, σε συζητήσεις μου με τον Δήμαρχο, να ακούω να μου περιγράφει τα σχέδιά του, για την δημιουργία και ξαναλειτουργία της «Ζαΐρας» και ομολογώ, πως δεν τον πίστεψα. Τελικά, έλεγε την αλήθεια. Και για μένα αυτό δεν είναι το σημαντικό, αλλά το ότι μου έδειξε, πως βλέπει με μια άλλη ματιά την πόλη, που μεγάλωσε και τον ανέδειξε σε πρώτο πολίτη της! Δεν του φτάνει να την διοικεί καλά, αλλά νοιάζεται για αυτήν! Γιατί, πράγματι, εκείνο, που χρειάζεται μια πόλη, πέρα από την σωστή διαχείριση της καθημερινότητας, είναι, κάποιος η και πολλοί, που έχουν εξουσία, να έχουν….και «όραμα» για αυτήν. Και ο σημερινός δήμαρχος, είχε… ή άρχισε να έχει! ( και αν έχουμε τώρα πια, από καιρό «απομακρυνθεί», οφείλω να του το αναγνωρίσω)

 

**δείτε ένα μικρό αφιέρωμα, που ετοίμασα για αυτά τα υπέροχα θερινά σινεμά. Και βέβαια, εξαιρετικά αφιερωμένο, στην "παλιοπαρέα" της φεγγαράδας, του Μπυράλ, και τα σουβλάκια του Βελή, τα μπιλιάρδα του Αγάθου, της λέσχης του Αλέκου, της "Χαράς", της "Άνεσις¨, του "Στάρ¨, της "Ζαΐρας", του Αλέξανδρου"!


Mανώλης Τσουπάκης
Δημοσιογράφος

 

 

Πληροφοριακά Στοιχεία

Η Βέϊκου σαν λεωφόρος ξεκινά από την διασταύρωση με την λεωφόρο Γαλατσίου και τελειώνει στα όρια του Δήμου Γαλατσίου προς τον βορά. Μια ευθεία ουσιαστικά είναι, η δε συνέχεια της λέγεται Κύμης και η οποία καταλήγει στην Αττική οδό και στο Ηράκλειο. Σήμερα βλέπεις μια φαρδιά λεωφόρο δύο κατευθύνσεων για τ’ αυτοκίνητα και στην μέση μια νησίδα γεμάτη από δέντρα. Δεν είναι άσχημη, ειδικότερα τις ώρες και τις ημέρες που δεν πολύ-κυκλοφορούν αυτοκίνητα. 


Στα παιδικά μου χρόνια είχε διαφορετική μορφή. Το δυτικό της κατάστρωμα από την Λ. Γαλατσίου μέχρι και την διασταύρωση με την Τράλλεων ήταν ένα ρέμα, ναι, έτρεχε νεράκι που κατέβαινε από τον Αγχεσμό (Τουρκοβούνια). Το ρέμα συνέχιζε στην Τράλλεων κι έφτανε στην σημερινή οδό Φωκά, μετά που πήγαινε, μην με ρωτάς, δεν ξέρω, ή μάλλον δεν θυμάμαι!
Εκεί στη Φωκά είχε προπολεμικά ο Τσάκ τους κήπους του και φύτευε μαρουλάκια και λοιπά ζαρζαβατικά – όχι ο ίδιος, αυτός ήταν ο γαιοκτήμονας της περιοχής – αλλά οι εργάτες του. Σύμφωνα με διήγηση του παππού μου που ήταν εργολάβος, του είχε ζητήσει ο Τσάκ να του χτίσει περιμετρικά από το κτήμα της Φωκά μια πέτρινη μάντρα, αλλά επειδή τότε και οι πλούσιοι δεν είχαν φράγκα, θα τον πλήρωνε σύμφωνα με τις συνήθειες της ανταλλακτικής οικονομίας – θα του παραχωρούσε δηλαδή την δυτική πλευρά της Βέϊκου. Τότε στο ρέμα το κλίμα δεν ήταν υγιεινό, το καλοκαίρι λίμναζαν τα νερά και φώλιαζαν τα κουνούπια, ήταν τόπος ζόρικος για κατοικίες. Αρνήθηκε ο παππούς μου, όχι τόσο για το μικροκλίμα της περιοχής αλλά διότι τα έξοδα του έργου ήσαν πολλά και δεν μπορούσε να τα καλύψει. Γλύτωσε την Βέϊκου ο Τσάκ και ο παππούς μου τη βαβούρα των κουνουπιών!

Το σπίτι του Τσάκ ήταν στο Παλιό Ψυχικό, ακόμα εκεί είναι, μια παλιά αρχοντική βίλα, πνιγμένη στο πεντελικό μάρμαρο και κυκλωμένη από ένα τεράστιο κήπο. Σήμερα ζει εκεί ο κληρονόμος της οικογένειας με τον οποίο ήμασταν φίλοι για πολλά χρόνια. Χαθήκαμε, όχι, δεν τσακωθήκαμε ποτέ, δεν λογοφέραμε, απλά χαθήκαμε, όπως γίνεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο Τσάκ λοιπόν ο νεώτερος, ο φίλος μου, ήταν ομορφόπαιδο. Εντάξει, τότε κι εγώ ήμουν. Σπουδαγμένος στα καλύτερα σχολεία της Ελβετίας, με τις ξένες γλώσσες του, τους καλούς του τρόπους, και φυσικά τα φράγκα του – αλλά είχε ένα θέμα ο μπαγάσας, έπινε, όταν λέω έπινε, εννοώ τα πάντα, από οινόπνευμα καθαρό μέχρι αψέντη. Στο ενδιάμεσο συμβιβαζόταν με κρασί ή και ούζο. Το ουίσκι το προτιμούσε όταν πήγαινε στα σκυλάδικα της παραλιακής ζώνης. Στην εποχή της πολυετούς φιλίας μας, στο Ψυχικό έμενε ο θειά του, ο πατέρας του ζούσε μόνιμα σε ένα πύργο στο Βέλγιο, η μάνα του – πραγματική αριστοκράτισσα με καταγωγή από την Οδησσό και πατέρα πλοιοκτήτη, ζούσε όπως κι αυτός στο Γαλάτσι. Όταν πέθαναν όλοι, ο Τσάκ ο νεώτερος, ο φίλος μου, μετακόμισε στο Ψυχικό. Στο Γαλάτσι, είχαν την πολυκατοικία που παλιά στο ισόγειό της λειτουργούσε ο κινηματογράφος «Σταρ». Όταν έπινε ο Τσάκ γινόταν ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής. Όχι, δεν ήταν βίαιος, δεν έκανε τραμπουκισμούς, αλλά συνήθιζε την ώρα της μέθης να τσεκάρει αν δουλεύουν όπως πρέπει οι δημόσιες υπηρεσίες. Θα αναφέρω μόνο ένα περιστατικό για να καταλάβεις τι εννοώ, αν είναι ν’ αναφέρω όλες του τις ζαβολιές θα πρέπει να γράψω ολόκληρο βιβλίο!

       Ένα βραδάκι, κατέβαινα με τα πόδια προς την Βέϊκου, είχα ξεμείνει από τσιγάρα και πήγαινα στο πλησιέστερο περίπτερο που ήταν έξω από το «Σταρ». Ένα στενό πριν την λεωφόρο, βλέπω αστυνομικές δυνάμεις να ζώνουν την περιοχή. Οπλισμένοι αστυνομικοί σαν αστακοί, τρόμαξα. Απομάκρυναν τους περαστικούς σαν κι μένα με φωνές άγχους. Με το ζόρι έφτασα στο περίπτερο και πήρα τσιγάρα – εκεί είδα ότι είχαν κυκλώσει την πολυκατοικία του Τσάκ, κατάλαβα, πάλι τα είχε πιει ο άρχοντας και κάλεσε το κράτος για να τσεκάρει τα αντανακλαστικά του! Με τη σκέψη αυτή πήγα να γελάσω αλλά δεν πρόφτασα, κατέβασαν αλυσοδεμένο τον Τσάκ και τον έβαλαν στο περιπολικό και εξαφανίστηκαν με τις σειρήνες να σκούζουν. Τι είχε συμβεί;
Τίποτα το ιδιαίτερο … βραδάκι ήταν, ο άρχοντας τα είχε πιεί –και όταν τα έπινε έξω δημιουργούσε πρόβλημα κυρίως στον ίδιο– αλλά όταν έπινε σπίτι μου, καθισμένος αναπαυτικά στην ωραία πολυθρόνα του, έχοντας στα δεξιά του ένα μικρό έπιπλο όπου ακουμπούσε τα ποτά και τα τσιγάρα του, και στα αριστερά του είχε το σταθερό τηλέφωνο (τα κινητά εκείνο τον αιώνα δεν υπήρχαν), τότε περίεργες σκέψεις πλημμύριζαν το μεθυσμένο μυαλό του, και τι του ήρθε; Ά, να σημειώσω ότι ήταν η εποχή που η αστυνομία είχε επικηρύξει ένα τρομοκράτη, τον Μπαλάφα νομίζω, και έδινε έναν εύκολο αριθμό για να κάνει ο φιλήσυχος κόσμος καταγγελίες αν έπεφταν τίποτα περίεργες κινήσεις στην αντίληψή του – σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε ο αδιάφθορος της Βέϊκου και σήκωσε το τηλέφωνο:
Γειά σας, αστυνομία εκεί; Εδώ Τσάκ, οδός…., αριθμός……, ελάτε γρήγορα, είναι ο Μπαλάφας σπίτι μου και τον έχω ακινητοποιήσει, βιαστείτε! Όταν λοιπόν κατέβαινα για ν’ αγοράσω τσιγάρα, είχαν φτάσει στην περιοχή οι ειδικές δυνάμεις, ασθενοφόρα, περιπολικά και δεν θυμάμαι τι άλλο, έχουν περάσει και χρόνια και το μυαλό δεν είναι εγκυκλοπαίδεια Ήλιος να γνωρίζει ή να θυμάται τα πάντα! Φτάνει μια ομάδα κομάντος στον 2ο όροφο που κατοικούσε ο συνειδητός πότης, χτυπάει την πόρτα, τίποτε, καμιά φωνή, χτυπάει πάλι, πιο δυνατά, πάλι σιωπή. Τι να κάνουν τα κομάντος, σπάνε την πόρτα και μπουκάρουν στο σπίτι, απέναντι τους ακριβώς, καθόταν ο άρχοντας στην πολυθρόνα του – κοιτάζουν δεξιά, αριστερά, πουθενά ο τρομοκράτης. Ένας, μάλλον ο επικεφαλής, με φωνή που κατέβαζε βουνό, τόσο δυνατή, φωνάζει στον καθιστό ταύρο: που είναι ο Μπαλάφας ρέ; Πιωμένος αλλά ψύχραιμος, με στέρεη φωνή ο φύλακας της Βέϊκου, κοιτάζει στα ίσα τον επικεφαλή και αργά, του λέει:
νάτος ο Μπαλάφας, και του δείχνει και με τα δυό χέρια τα «μέζεά» του, που έλεγε τον 21ο αιώνα κι ένας διανοούμενος βουλευτής!

Την εξέλιξη εντός της κατοικίας του, μου την διηγήθηκε ο ίδιος ο άρχοντας λίγες μέρες μετά, όταν τον άφησαν ελεύθερο και αφού όπως είπε τον σακάτεψαν στο ξύλο! Του έκανα την κρίσιμη ερώτησε όταν άκουσα τον βαθύ του πόνο: για πες μου φίλε, το κράτος λειτουργεί; Πως το είδες; Σώπασε για λίγο, με κοίταξε γελώντας ο άτιμος ο θεομπαίχτης λέγοντάς μου: δεν έχω παράπονο, υπάρχουν αντανακλαστικά!

 

"Πεζοπόρος"

Πληροφοριακά Στοιχεία

Στο Βήμα Της Κυριακής  10/5/20 , φιλοξενείται  ενδιαφέρον-διδακτικό άρθρο του πρεσβευτή της Ρωσίας στην Ελλάδα, Andrey Masloy, με τίτλο << 75 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΙΚΗ  ΠΟΥ ΔΙΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ>>.                                                                                                 

Ο κ.  πρεσβευτής αναφέρεται στις τρομακτικές θυσίες του σοβιετικού λαού ( 27 εκ. ζωές ),στις μάχες Μόσχας, Στάλινγκραντ ,Λένινγκραντ ,Κουρσκ , όπου κρίθηκε ο πόλεμος και η ήττα του φασισμού, αναφέρεται και στην υπονόμευση του ρόλου της ΕΣΣΔ από πλευρές και όργανα της ΕΕ , που  ανακηρύσσουν συνυπαίτιους του πολέμου  την ΕΣΣΔ με την Γερμανία του Χίτλερ!! ……..

 Παραθέτω, χωρίς σχολιασμό απόσπασμα:

<< …Θυμόμαστε και τους Έλληνες  που είπαν  το << ΟΧΙ>> στους εισβολείς .Σε αντίθεση με πολλούς άλλους, ο Ελληνικός λαός δεν  έσκυψε το κεφάλι του μπροστά στον εχθρό. Έδειξε το μεγαλείο του, το σθένος του ,την ακλόνητη βούλησή του ,ξεσηκώνοντας έτσι  τους Ευρωπαίους αντιφασίστες. Τα  επετειακά μετάλλια για τα 75 χρόνια  της νίκης  απονεμήθηκαν φέτος με  διάταγμα του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν,  στον Μίκη Θεοδωράκη ,στον Κάρολο Παπούλια  και στον  Μανώλη Γλέζο λίγο πριν τον θάνατό του. Στο πρόσωπό τους τιμάμε την Ελληνική εθνική αντίσταση.  Δίπλα στους Έλληνες αδελφούς πολεμούσαν  δεκάδες Σοβιετικοί  που δραπέτευσαν από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είμαστε ευγνώμονες  στην Ελλάδα για την διατήρηση των Σοβιετικών τάφων  και μνημείων ……….>>

Διερωτώμαι ,την ώρα που οτιδήποτε θετικό για την κυβέρνηση από ΜΜΕ της δύσης, γίνεται κεντρικό θέμα στα  εγχώρια ΜΜΕ, αυτή η αναγνώριση της χώρας μας  και των  ξεχωριστών παιδιών της  ,  από μία πολύ μεγάλη χώρα, όπως η Ρωσία, δεν θα έπρεπε να είναι η είδηση της ημέρας;  

 

Tου Ίκαρου Πετρόπουλου

 

Διαβάστε περισσότερα του ιδίου

 

     Γιατί δεν κατέβηκες στις Δημοτικές εκλογές;

     Αντίο....Βασίλη Αποστολίδη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  1. ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία:.. Ρε, πως αλλάζουν οι… πολιτικές! 
  2. Πόλη που δεν διεκδικεί ,δεν παίρνει. Απλά χάνει!
  3. Τρίκαλα – Γαλάτσι – κέντρο πόλης - Παλαί
  4. Ροπή στην παραξενιά;
  5. Επικίνδυνος ο υποσταθμός της ΔΕΗ στο Γαλάτσι;
  6. Ψηφίσματος συνέχεια... Γιατί δεν προσκλήθηκαν οι Α.Ε. και Α.Ο.Γαλατσίου;
  7. Mυρωδιά από Δημοτικό Συμβούλιο ( 21/10/2019)
  8. Δεν είμαι μηχανικός...ούτε Δήμαρχος!
  9. Περίπατος στο Γαλατσι
  10. Γιατί κάποιοι δεν ..εκτέθηκαν στις Δημοτικές εκλογές.