Σε πρόσφατο άρθρο για την προστασία του δάσους, το καθήκον του δήμου αλλά και της κοινωνίας, ο αρθρογράφος εξηγούσε με τρόπο εμπεριστατωμένο μάλλον τα γεγονότα και τους κινδύνους που παραμονεύουν για την οικοπεδοποίηση του δάσους, μιάς και η αρμόδια επιτροπή (δεν γνωρίζω που υπάγεται διοικητικά αλλά υποθέτω στο υπουργείο Περιβάλλοντος), απέρριψε ενστάσεις κληρονόμων του Βέϊκου και οικιστών του Λόφου Κόκκου, χαρακτηρίζοντας τμήματα του δάσους ώς χορτολιβαδικά. Αυτό σημαίνει (όπως κατάλαβα) ότι ναι μεν αυτά τα τμήματα ΄κατέχονται από τίτλους ιδιοκτησίας αλλά ώς εκεί, δεν μπορούν οι ιδιοκτήτες τους να επέμβουν περαιτέρω.
Επειδή όμως ο αρθρογράφος βλέπει μελλοντικούς κινδύνους και προσφυγές στο ΣτΕ από τους ενδιαφερόμενους, κρούει τον κίνδυνο προς την νομική υπηρεσία του δήμου για την αντίκρουση και μελέτη της απόφασης της επιτροπής. Το όλο θέμα δεν το γνωρίζω παρά ελάχιστα αλλά θεωρώ σωστή την τοποθέτηση του αρθρογράφου επί του θέματος. Σαν παλιός όμως κάτοικος αυτής της πόλης, θέλω να θέσω μερικές απορίες μου πέραν του συγκεκριμένου άρθρου. Όμως πριν προχωρήσω, να πω επίσης ότι ο αρθρογράφος στο τέλος του άρθρου του ζητά με τρόπο ευθύ την απομάκρυνση της κόκκινης Παναγιάς σαν παράνομης ενέργειας. Το οξύμωρο εδώ είναι το ότι, ένας συμπολίτης μας, ενώ συμφωνεί με το συγκεκριμένο άρθρο σε όλες του τις γραμμές, στην παράγραφο για την απομάκρυνση του αυθαίρετου κόκκινου κτίσματος, αλλάζει στάση λέγοντας χαρακτηριστικά πως ενώ δεν τον απασχολεί το ναΰδριο: «γίνεται μία οργανωμένη προσπάθεια απομάκρυνσης με στόχο τον Δήμαρχο!». Εδώ κάπου, με το εντελώς άστοχο σχόλιο του συμπολίτη μας αρχίζει το παράλογο, οπότε ας θέσω τις απορίες μου.
Ο ναός της Αγίας Ειρήνης και το παρακείμενο σχολείο βρίσκονται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης;
Το σχολείο επί της οδού Δρυόπιδος βρίσκεται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης;
Εάν βρίσκονται εκτός σχεδίου πόλης δεν θεωρούνται αυθαίρετα κτίσματα;
Αυτά τα κτίσματα, εμφανίζονται στο Κτηματολόγιο;
Η βίλλα στην ανατολική πλευρά της Λ. Βέϊκου πριν το Άλσος, βρίσκεται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης;
Η βίλλα στην δυτική πλευρά της Λ. Βέϊκου, πριν το πυργόσπιτο του Βέϊκου, βρίσκεται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης;
Έχει υπό ομηρία το κράτος τους κατοίκους του Λόφου Κόκκου που πολλοί μάλιστα έξ αυτών έχουν εκεί τις κατοικίες τους από την προπολεμική περίοδο; Παρέχοντας στον οικισμό ύδρευση, ηλεκτροδότηση, δεν τον έχει ήδη νομιμοποιήσει;
Οι κάτοικοι του Λόφου Κόκκου πληρώνουν φόρους και ΕΝΦΙΑ για τις κατοικίες τους;
Αν πληρώνουν, γιατί συνεχίζει το κράτος να τους έχει υπό ομηρία;
Πέραν των παραπάνω ερωτημάτων -που ενδεχομένως να είναι και αφελή- μιάς και δεν γνωρίζω καλά τα πράγματα της πόλης μου (κανείς μας δεν τα γνωρίζει όλα), έτυχε και άκουσα προ καιρού συζήτηση όπου μεταξύ των άλλων ειπώθηκαν τα παρακάτω: Η Πελοπόννησος και το μεγαλύτερο μέρος της Ρούμελης, απόκτησαν την ελευθερία τους από τον οθωμανικό ζυγό με τον πόλεμο. Μετά την λήξη του πολέμου, το ελεύθερο πλέον νέο ελληνικό κράτος, ήρθε σε διακρατική συμφωνία με τους Οθωμανούς και απόκτησε μέσω συμφωνίας την Αττική και την νήσο Εύβοια. Μέσω της συμφωνίας και του διεθνούς δικαίου, οι κατέχοντες τίτλους ιδιοκτησίας στις περιοχές αυτές (και όχι μόνο) εξακολουθούν να κατέχουν αυτούς αντίθετα με την Πελοπόννησο και την Ρούμελη που δεν υπάρχουν (αν υπήρχαν δεν αναγνωρίζονται) τίτλοι της οθωμανικής περιόδου. Το πως και γιατί απόκτησαν μερικοί μεγάλες εκτάσεις γης από τους Οθωμανούς καταχτητές, δεν είναι σαφές, η ουσία όμως είναι πως οι τίτλοι αυτοί μετέφεραν την ισχύ τους και στο νέο πλέον ελληνικό κράτος βάσει του διεθνούς δικαίου. Πόσο δίκαιο είναι αυτό που έγινε, η διπλωματία ίσως να είναι εκείνη που μπορεί να δώσει αναλυτικές πληροφορίες. Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, αν στην περιοχή του Γαλατσίου υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας που έρχονται από την οθωμανική περίοδο, αυτοί σήμερα έχουν ή δεν έχουν νομική ισχύ;
Το ναΰδριο εντός του Άλσους που τοποθετήθηκε σε μία νύχτα, παρόλο που είναι αυθαίρετη κατασκευή, νομιμοποιήθηκε δια της πλαγίας οδού με νυχτερινή φωτογραφική τροπολογία στη Βουλή. Το κράτος το ίδιο όταν προβαίνει σε παρανομίες, είναι όλα καλώς καμωμένα, όταν κρατά σε ομηρία κατοίκους που κατέχουν γη εδώ και δεκαετίες, τους δίνει παροχές σε ρεύμα και νερό και τους φορολογεί, αλλά συνεχίζει το άσχημο παιχνίδι σε βάρος τους από θέση ισχύος.
Η ασάφεια, μέσω της οποίας κινούνται οι δημόσιες υπηρεσίες και έν προκειμένω η επιτροπή του αρμόδιου υπουργείου, φαίνεται πως θέλουν να διαιωνίζουν τα προβλήματα αντί να τα λύνουν.
Η Δράση, ο σύλλογος που δραστηριοποιείται εντός του δάσους και πραγματοποιεί και εκδηλώσεις ωραίες (στην τελευταία που έγινε ήμουν κι εγώ εκεί), και μάλιστα παρευρίσκονται σε αυτές όλες οι δημοτικές παρατάξεις, με τι τρόπο νομιμοποιήθηκε; Σίγουρα, οι δραστηριότητές της εντός του δάσους, δεν πιστεύω πως γίνονται αυθαίρετα, είναι προφανές ότι θα έχουν την έγκριση από το αρμόδιο δασαρχείο. Αν λοιπόν συμβαίνει αυτό (που το πιστεύω), τότε, πως και δεν βρίσκουν τελική λύση οι αρμόδιες υπηρεσίες για όλα τα προαναφερόμενα ζητήματα;
Κλείνοντας το άρθρο μου, έχω ακόμα ένα τελευταίο ερώτημα: παρατηρείται τώρα τελευταία και κάποιοι πάνε σε πλατείες και φυτεύουν διάφορα ζαρζαβατικά, φασολάκια, κρεμμυδάκια, ντοματούλες κτλ. Είναι νόμιμη αυτή η δραστηριότητα; Δεν αλλοιώνει την χρήση της κάθε πλατείας η πράξη αυτή;
Δεν ξέρω αν κάποιος αρμόδιος θελήσει να δώσει απαντήσεις στις απορίες μου. Αν το κάνει, αυτές θα είναι ευπρόσδεκτες.
Του Πεζοπόρου( Νο 4)
Τo Οδοιπορικό μου
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Προ ημερών, στο αφιέρωμα που έκανα για το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του Βασίλη Τζώρτζου, ένας συμπολίτης μας σχολίασε: «δεν είναι απρόσωπο είναι ένα κατάστημα που δίνει φαΐ σε οικογένειες που δουλεύουν εκεί πόσο γραφικοί πρέπει να γίνουμε πια». Αφορμή για το συγκεκριμένο σχόλιο του συμπολίτη μας στάθηκε -όπως πιστεύω- η φράση που χρησιμοποίησα στο αφιέρωμα: «εκεί που λειτουργεί σήμερα το απρόσωπο και άχρωμο κατάστημα της Wind-Nova».
Με την αναφορά μου αυτή όμως, επ’ ουδενί δεν θέλησα να θίξω εργαζόμενους – δεν το έχω κάνει ποτέ μου άλλωστε, ούτε φυσικά το «απρόσωπο» είχε σχέση με αυτούς αλλά με την φιλοσοφία του καταστήματος. Γενικότερα -άπαντες γνωρίζουμε-, ότι τα περισσότερα καταστήματα Franchise δεν εκπέμπουν την αύρα εκείνη που προέρχεται από την προσωπικότητα του ατόμου χωρίς αυτό να μειώνει τους εργαζόμενους σε αυτά. Το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του κυρ Βασίλη όπως και όλα τα καταστήματα στην πόλη μας που είναι ανθρωποκεντρικά, έχουν μια ζεστασιά προερχόμενη από τους ανθρώπους της. Το «απρόσωπο και το άχρωμο» λοιπόν της αναφοράς μας έγινε σε σύγκριση με το παρελθόν και τις διαφορετικές εικόνες που δημιουργούνται, δεν έχει να κάνει με τους σκληρά μάλιστα εργαζομένους.
Στην πόλη μας έχουμε καλούς, άριστους θα’ λεγα επαγγελματίες, είτε ασχολούνται με την εστίαση είτε με οποιαδήποτε άλλη εμπορική δραστηριότητα. Πιστεύω -δίχως να διεκδικώ το αλάθητο όμως- ότι ο χώρος της εστίασης είναι ο πιο δύσκολος απ’ όλους κυρίως από τις μεγάλες πιέσεις που δέχεται μιάς και όλα σε αυτόν έχουν να κάνουν και με τον χρόνο. Από την εποχή του κυρ Βασίλη ως το σήμερα, η κάθε μορφής εστίαση είναι μία δύσκολη εργασία άκρως ανθρωποκεντρική. Στην εστίαση -ειδικότερα σήμερα-, η δυσκολότερη και πιο επικίνδυνη εργασία είναι αυτή του ντελιβερά (όπως συνηθίζεται και λέμε) που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από ένα σωρό απρόβλεπτους παράγοντες την σωματική του ακεραιότητα.
Ο συμπολίτης μας που έκανε το συγκεκριμένο σχόλιο (και είχε κάθε δικαίωμα εφόσον ό,τι άρθρο δημοσιεύεται υπόκειται σε κριτική αρνητική ή θετική), είναι κι αυτός επαγγελματίας της εστίασης ασχολούμενος με αυτήν τουλάχιστον 30 χρόνια, και λέω τόσα χρόνια επειδή την λειτουργία του καταστήματός του εκεί πάνω-κάτω την υπολογίζω. Μιλάω φυσικά για την ταβέρνα «Λιθόστρωτο» που βρίσκεται επί της οδού Αγίας Γλυκερίας, ένα από τα καλύτερα σημεία της πόλης μας και όπου ο επαγγελματισμός του είναι άξιος λόγου. Κλασική η ταβέρνα «Λιθόστρωτο» εφόσον δραστηριοποιείται συνεχώς επί τόσα χρόνια, προσφέροντας μάλιστα στον πελάτη της υπηρεσίες υψηλού επιπέδου και φυσικά ασύγκριτη ποιότητα.
Το »Λιθόστρωτο», όπως και άλλοι επαγγελματικοί χώροι στην πόλη μας, εκπέμπουν θετική αύρα διότι αυτή έχει να κάνει όχι μόνο με τους ανθρώπους των χώρων αυτών αλλά και με την φιλοσοφία τους. Είναι ίσως αυτό που όλοι μας έχουμε πει ή σκεφτεί «αυτός ο χώρος έχει προσωπικότητα». Πιστεύω, το τονίζω και πάλι, δεν διεκδικώ κανένα αλάθητο, πιστεύω λοιπόν ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν τους χώρους και δίνουν σε αυτούς το στίγμα τους. Όπως έκανε ο κυρ Βασίλης, ο Κώστας Καφρίτσας, ο Βαγγέλης Καρόζης, ο Φάνης Ρούσσας, ο Δημήτρης Ρίζος, ή όπως κάνουν στον καιρό μας ο Γρηγόρης Καμπέρης (Electronet), ο Κώστας Παπαϊωάννου (Λιθόστρωτο), o Θόδωρος Μαργαρώνης (Status), το Χαγιάτι και τόσοι άλλοι άριστοι επαγγελματίες της πόλης μας.
Μπορεί πάλι, η δική μου διατύπωση: «εκεί που λειτουργεί σήμερα το απρόσωπο και άχρωμο κατάστημα της Wind-Nova», να ήταν άστοχη στο αφιέρωμα για τον κυρ Βασίλη και το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του, ας μου επιτραπή όμως με την εκφορά του λόγου να πέφτω και σε αστοχίες. Δεν διεκδικώ την τελειότητα, κάθε μέρα μαθαίνω από το περιβάλλον που ζω, από τα λάθη μου ή τις καλές μου στιγμές, και πάντοτε σχεδόν φτάνω σε ένα σημείο να μολογάω στον εαυτό μου: δεν ξέρεις τίποτα. Νομίζω ότι η παραδοχή του «δεν ξέρω», πολλές φορές είναι λυτρωτική διότι πέραν των άλλων, μέσα από αυτή την παμπάλαιη φράση μπορούμε να αποδεχόμαστε τις αδυναμίες μας, τα λάθη μας, ακόμα και τις αστοχίες μας. Και φυσικά να βελτιωνόμαστε.
Του Πεζοπόρου Ν01
Τo Οδοιπορικό μου
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Α .Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες για να καταδειχτεί η πολύτιμη αξία που έχει το δάσος Γαλατσίου ( μεγάλο κομμάτι του υπερτοπικού,, πόλου δασικής αναψυχής ) για τον κάτοικο του Λεκανοπεδίου, μα, πριν και πάνω απ όλα, για τους Γαλατσιώτες.,
Η ζωή στο υπερκορεσμένο και αναρχοκρατούμενο Γαλάτσι, θα ήταν αφόρητη χωρίς το Άλσος και το δάσος. Χρέος , συνεπώς , της τοπικής διοίκησης και της κοινωνίας είναι η προστασία του από τον κίνδυνο οικοπεδοποίησης , που στην εποχή της ιδιωτικοποίησης και της άκρατης <<αξιοποίησης>> των δημόσιων χώρων , και των κοινωφελών – κοινόχρηστων χώρων, δείχνει τα δόντια του. ι.
Β .Δυστυχώς, διαχρονικά, δεν έχει επιδειχθεί το επιβαλλόμενο ενδιαφέρον και φροντίδα. Έχουν εκδοθεί αποφάσεις υπονομευτικές του δημόσιου και του ( αναμφισβήτητα ) δασικού- αναδασωτέου χαρακτήρα της περιοχής , ερήμην Δήμων και πολιτείας.
Γ. Ανεξάρτητα λαθών και παραλείψεων του παρελθόντος, πρόσφατα, σταθμό για το δάσος αποτέλεσαν οι δασικοί χάρτες ( 2016 – 2017- 2023 ), η ανάρτησή τους και οι αποφάσεις της τριμελούς επιτροπής<< ΕΞΕΤΑΣΗΣ ΑΝΤΙΡΗΣΕΩΝ ΔΑΣΙΚΟΥ ΧΑΡΤΗ >> , 55 συνολικά ,που έχουν υποβληθεί από<< κληρονόμους>>..
Γ. Θα περίμενε κανένας ότι συγκροτημένη επί τούτου, νομική υπηρεσία του Δήμου ( σήμερα ανύπαρκτη )σε συνεργασία με τη ΔΡΑΣΗ και το κίνημα της πόλης – περιοχής ,όλα τούτα τα χρόνια ,θα παρακολουθούσε τις αποφάσεις της πολιτείας, τις σχετικές αποφάσεις των δικαστηρίων ,τις αρνητικές ενέργειες ιδιωτών και θα ενεργούσε ανάλογα.
Δ. Είναι απογοητευτικό , το θέμα να το παρακολουθούν κάποιες συλλογικότητες,κυρίως όμως η ΔΡΑΣΗ, η οποία παρακολουθεί και συλλέγει στοιχεία, πραγματοποιεί συναντήσεις με δικηγόρους και προσπαθεί να αφυπνίσει την τοπική κοινωνία και να κινητοποιήσει τον Δήμο.
Είναι απογοητευτικό να ενεργοποιείται από τον λήθαργο ο Δήμος, επιχειρώντας την τελευταία στιγμή να ανεύρει κατάλληλους δικηγόρους για να αντικρούσουν τις ενστάσεις που έχουν υποβάλλει οι κληρονόμοι Βέϊκου και οικιστές του λόφου Κόκκου
Ε.. Η τριμελής επιτροπή που εξέτασε τις ενστάσεις κατά των δασικών χαρτών τις απέρριψε, όμως χαρακτηρίζει τα 55 τμήματα του δάσους χορτολιβαδικά.
Τούτο συνιστά κίνδυνο, γιατί θεωρείται αναμενόμενο , ότι οι ενδιαφερόμενοι θα συνεχίσουν προσφεύγοντας στο ΣτΕ, όπως άλλωστε τους υποδεικνύουν με τις αποφάσεις τους ,οι της τριμελούς ς επιτροπής :
<< Ο ενδιαφερόμενος δικαιούται στην υποβολή αίτησης ακύρωσης ενώπιον του ΣτΕ κατά του κυρωθησόμενου δυνάμει των παρουσών αποφάσεων δασικού χάρτη του οικείου ΟΤΑ.>>
Κατόπιν των παραπάνω :
Άμεση προβάλλει η ανάγκη ένταξης στους άμεσους, πρωταρχικούς σκοπούς του Δήμου η σύσταση εξειδικευμένης στα δασικά , νομικής δημοτικής υπηρεσίας ,προκειμένου :
α. Να μελετηθούν και να αντικρουστούν οι αποφάσεις της επιτροπής.
Τα σύμβολα που χρησιμοποιεί η επιτροπή, απαιτείται να αποκτήσουν λεκτική και γραπτή υπόσταση - περιγραφή, να υπάρξει αξιολόγηση – γνωμοδότηση επ αυτών και να υποδειχθούν οι παραπέρα ενέργειες –παρεμβάσεις πόλης και κινήματος.
β. Η πόλη οφείλει να εντάξει την προστασία του δάσους στις άμεσες προτεραιότητες και ανάλογα να ενημερώσει και να κινητοποιήσει τους πολίτες.
Οι δημοτικές εκλογές προσφέρουν σπουδαία ευκαιρία . Άμεση η ανάγκη, το θέμα να πάψει να μένει μακριά του ενδιαφέροντος των πολιτών, της κοινωνίας. Να γίνει κυρίαρχο. Να δημιουργηθεί << μέτωπο πόλης>> διάρκειας, ανεξάρτητα διαλειμμάτων πρόσκαιρου εφησυχασμού.
γ. Να προβλεφθούν οι επόμενες κινήσεις – ενέργειες , ιδιαίτερα της κληρονόμου, και να προετοιμαστεί συγκροτημένη δημοτική πολιτική, μέσω της σταθερής δημοτικής νομικής υπηρεσίας.
Δ.. Εξατομικεύοντας τις αποφάσεις προβάλλει η ανάγκη αναδάσωσης - δενδροφύτευσης αυτών των τεμαχίων που η ενιστάμενη << κληρονόμος >> κατέγραψε και πρόβαλλε στην επιτροπή. Έχει επιλέξει ακάλυπτα μέρη.
ε. Πόλη και κίνημα σε συνεννόηση με τους οικιστές ( σύλλογο ) να εξηγήσει ότι κάνει διάκριση μεταξύ κληρονόμων και οικιστών και ότι κατανοούν και στηρίζουν την διεκδίκηση των νόμιμων και ηθικών δικαιωμάτων τους, που, όμως, δεν θίγουν τον δασικό αναδασωτέο χαρακτήρα της περιοχής.
Ζ. Τέλος, όλοι οφείλουν να συμφωνήσουν ότι καταδικάζουν κάθε ενέργεια που αμφισβητεί – υπονομεύει τον δασικό – αναδασωτέο χαρακτήρα της περιοχής και ότι καθίσταται επιβεβλημένη η απομάκρυνση από το < Άλσος <>> του παράνομου ναϊδρίου.
Του Ίκαρου Πετρόπουλου
Περισσότερα του ιδίου
Λόφος Κόκκου: Οι δασικοί χάρτες- ευκαιρία συνεννόησης!
Ρε φίλε,με ρωτάς συνέχεια ,γιατί δεν δηλώνω με ποιον είμαι
Στην εποχή των μεγάλων αβεβαιοτήτων τους φταίει ο Δημόσιος υπάλληλος
Ούτε τώρα?Τι παραπάνω,για να ξεσηκωθεί ο Έλληνας;
Εξαγορά κατεχόμενων ακινήτων του Δημοσίου
Για καφέ στο κέντρο του Γαλατσίου...με τελεφερίκ
Eπιτέλους..είδε και ο πεζοπόρος
Σταματίου,υπήρξες ένας ξεχωριστός άνθρωπος
Δεν ήταν μόνο ξενάγηση,ήταν και ένα αλλιώτικο,συγκλονιστικό μάθημα
Αδυναμίες της τοπικής κοινωνίας μας - ο Δήμος- οι δημότες
Εδοξάσθη κρυπτόμενος,κατεποντίσθη εμφανιζόμενος!
Κινδυνεύει πραγματικά το Δάσος Βεϊκου?
Tσίπρας Μελισσουργός:Διαφορετικά μεγέθη,ίδιο πρόβλημα
Με το...μπαλόνι.
Ανάλαφρα ...και σοβαρά!!!
Δεν ήθελα να ήμουν νέος και τραπεζικός υπάλληλος!
Σου απάντησα
Σκέφτομαι(οφείλω)
Εικόνα,εντυπωσιασμός,μετέωρες αποφάσεις
Πανδημία εποχής:προβολή μαγικής εικόνας!!
Η μελέτη Λύτρα-Τσιόδρα στα γραφεία του Σύριζα Γαλατσίου
Το να ακούς καλά είναι προσόν,το να κακολογείς είναι αδυναμία !
Πορεία λύτρωσης του ανθρώπου ή συντριβή της γης?
We4all : Παλαιότερα "αγγλικούρες", τώρα Δενδροφύτευση στο ΠΑΛΑΙ!
Ακόμα και το "4" ,είναι πολύ μεγάλος αριθμός κε Δήμαρχε!
Μίκης Θεοδωράκης
Διακρίθηκαν για το ήθος και την σεμνότητά τους
Πόσα χρόνια απέχει η Ιπποκράτειος Πολιτεία από το Άλσος Βεϊκου?
Είναι η ώρα : Καμία έκπτωση σε βάρος της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και του περιβάλλοντος!.Πόσο απέχει η ΓΚΡΑΒΑ από το ΆΛΣΟΣ?
Aνοιχτή επιστολή προς Δήμαρχο και Πρόεδρο ΠΕΔΑ
Το Survivor,o Eρντογάν, ο Ilitzali και το Γαλάτσι!!!
Ακατανόητες αποφάσεις στον Δήμο Γαλατσίου
Το χρέος των Δημοτικών Κινήσεων(για το εκκλησάκι στο Άλσος)
Γιατί όχι το Γαλάτσι?
Να πολεμήσουμε τον φόβο
Δήμαρχος στο Σαντιάγο
Aνακρίβειες και αλήθειες-διόρθωση....ημαρτημένων
Τα είπα στον ΔήμαρχοΟ κόσμος στα "υιοθετημένα" της ΔΡΑΣΗΣ.Γιατί έκλεισε το Άλσος?
Ερωτηματικά και αγωνίες
Η πανδημία & χιονόπτωση διδάσκουν ότι: Οι Ιδιωτικοποιήσεις είναι πηγή δεινών για τον άνθρωπο!
Έστω κι έτσι,ακούστηκε το Γαλάτσι
Γιατί δεν κατέβηκες στις Δημοτικές εκλογές;
Αντίο....Βασίλη Αποστολίδη
Για όσα συμβαίνουν στον καιρό μας, μπορεί να φταίνε οι ψεκασμοί (κατά συνωμοσιολόγους), κατ’ άλλους οι παρενέργειες από το Τσέρνομπιλ, ίσως πάλι ο πονηρός κορωνοϊός για τους αντιστασιακούς ή οι ανεμβολίαστοι για τους υποταγμένους στο σύστημα. Ευρέως, πολλά κυκλοφορούν και λέγονται και όσο πλησιάζει η ώρα για την Δευτέρα παρουσία, τότε δηλαδή που οι καλοί θα καθίσουν στα δεξιά και οι κακοί στ’ αριστερά του μεγάλου αρχιτέκτονα του σύμπαντος, ακόμα περισσότερα φαιδρά θ’ ακούσουμε και θα ζήσουμε.
Αυτή η πόλη που διάγουμε τον βίο μας, όπως άκουσα πρόσφατα από κάποιον «βαθύ γνώστη της», δεν πλήττει ποτέ. Βάθυνε κατά πολύ και η δική μου γνώση σαν άκουσα τούτη τη σοφή κουβέντα. Το μόνο ίσως βέβαιο στην παράνοια του καιρού μας, είναι ότι ο άνθρωπος, είναι έκ φύσεως το ζώο εκείνο που κατασκευάζει γενικές έννοιες. Με δυό λέξεις, είναι ζώο πολιτικό. Και σαν τέτοιο, από την αρχαιότητα ακόμα αναζητά την αλήθεια των πραγμάτων. Λένε μερικοί ότι οι αρχαίοι Έλληνες κατείχαν την αλήθεια. Όχι, αυτό είναι κακοποίηση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, διότι ποτέ δεν υπήρξε κατοχή της αλήθειας αλλά συστηματική και δυναμική αναζήτησή της. Εξάλλου η συνεισφορά της κλασικής αρχαιότητας, το κληροδότημα της, είναι η διάθεση, το «ορέγεσθαι» κατά τον Αριστοτέλη, του σκεπτόμενου νου και της ελευθερίας που διεκδικεί. Βέβαια, η «μέση πολιτεία» του Αριστοτέλη παρόλο που υπερβαίνει την Δημοκρατία, ενσωματώνει ένα κρίσιμο γνώρισμά της, την ισηγορία, το δικαίωμα δηλαδή συμμετοχής του δήμου στην βουλευτική διαδικασία. Όμως μην χαθώ με τον Αριστοτέλη διότι γι’ αλλού ξεκίνησα να πάω.
Επειδή λοιπόν μάλλον μας ψεκάζουν -όπως διαλαλούν οι ποιούντες αντίσταση-, με την βοήθεια του Δία του Αγχέσμιου που στέκεται παρατηρητής των συμβάντων από τα βράχια του βουνού μας, χαμηλότερα, στις πολύπαθες λεωφόρους μας και στα εξελισσόμενα έργα για το ποθητό ΜΕΤΡΟ, γίνεται σε καθημερινή βάση το έλα να δεις. Ξεχειλίζουν από οργή οι οδηγοί, οι μηχανόβιοι, οι διαβάτες, οι καταστηματάρχες, οι κάτοικοι αρχίζουν να ψιθυρίζουν: «δεν πάει άλλο» και ως δια μαγείας όλοι αυτοί ρίχνουν ευθύνες στον δήμο, ή μάλλον στον δήμαρχο, τον κ. Μαρκόπουλο.
Για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το καταλάβεις, αν το κάνεις αυτό, η λύση είναι μέσα στο πρόβλημα, στην αιτία του. Στην αρχή του δηλαδή.. Όμως, επειδή ο αθώος και άδολος λαός δεν έχει εκπαιδευθεί στο να λύνει προβλήματα αλλά τ’ αφήνει σε τρίτους να του τα λύσουν, σαν εύκολη και πρόχειρη αφορμή που αναζητά, πιάνει και κατηγορεί τον δήμαρχο. Για τις παθογένειες 50 χρόνων, ο εύκολος αντίπαλος είναι ο σημερινός δήμαρχος. Ντροπή συμπολίτες!
Ξηλώθηκε η πλατεία Μανδηλαρά για τις ανάγκες των έργων, η προτομή του που κοσμούσε τον χώρο, συσκευάστηκε με επιμέλεια και απομακρύνθηκε για να τοποθετηθεί άμεσα ή έμμεσα κάπου αλλού. Βγήκαν τα μαχαίρια(e-galatsi για παράδειγμα) και στόχευαν όλοι τον υπεύθυνο δήμαρχο. Έχουν κυκλοφοριακό πρόβλημα οι κεντρικές οδικές αρτηρίες μας, στοχεύουν τον δήμαρχο, τριπλοπαρκάρουν στους κεντρικούς άξονες, φταίει ο δήμαρχος, παρακάμπτουν άθλιοι οδηγοί άλλα οχήματα στο φανάρι για να στρίψουν πρώτοι αριστερά ή δεξιά, φταίει ο δήμαρχος, γίνονται διακοπές στο ρεύμα, φταίει ο δήμαρχος, παρακάμπτουν οι μηχανόβιοι άλλους οδηγούς και παίρνουν θέση στα φανάρια επειδή γουστάρουν, περνάνε με κόκκινο φανάρι επειδή γουστάρουν, κάνουν σφήνες επειδή γουστάρουν, δεν φοράνε κράνος επειδή γουστάρουν – και γι’ αυτούς φταίει ο δήμαρχος.
Σύμφωνοι, έρχονται εκλογές και τα πάθη μεγαλώνουν, οι ανεπαρκείς ψάχνουν τρόπους να βγούνε από την αφάνεια, τα παπαγαλάκια των οπορτουνιστών βγαίνουν παγανιά να διαλαλήσουν την μιζέρια τους, η πίκρα ηττημένων κομμάτων εκδηλώνεται τάχα μου με στωικότητα, τα προβλήματα συσσωρεύονται, αλλά για όλα αυτά υπεύθυνος είναι ο δήμαρχος.
Ένα πράγμα ίσως ξέρω, δεν έχουμε τον άριστο δήμαρχο στην πόλη μας, ασφαλώς και όχι, είναι όμως ο καλύτερος δήμαρχος που πέρασε από την πόλη μας από την μεταπολίτευση έως και σήμερα. Με τις καλές και κακές του στιγμές, με τα θετικά ή τ’ αρνητικά του στοιχεία, είναι μακράν ό,τι καλύτερο είχε ποτέ η πόλη μας σε δημοτικό επίπεδο. Αν λοιπόν θέλετε να οργιστείτε, μπορείτε να βρείτε χίλιους δυό λόγους, αλλά πριν ακόμα οργιστείτε, αναζητήστε την αλήθεια, τα αίτια των προβλημάτων και τότε θα δείτε ότι οι ευθύνες αναλογικά, βαραίνουν όλους τους πολίτες, πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες. Και αν θέλετε έναν σύμμαχο στις δύσκολες καταστάσεις, κάποιον που θα τρέξει για το καλό του πολίτη, αυτός είναι ο δήμαρχος. Δεν θα ρωτήσει που είναι πολιτικά ο καθένας μας, τον αφήνει αδιάφορο η πολιτική επιλογή του καθενός μας, αλλά εκείνο που θα κάνει είναι να βρεθεί κοντά στον συμπολίτη του, με πράξεις, όχι με λόγια. Στον τομέα αυτό είμαστε τυχεροί διότι έχουμε δήμαρχο του πράττειν έλλογα και όχι άλογα.
Του Ιωσήφ Στάλιν –(Πεζοπόρος Νo1)
Τo Οδοιπορικό μου
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Προ καιρού, περπατούσα παράλληλα με την Λ. Βέϊκου, την οδό Πλάτωνος, τον δρόμο που εξακολουθεί και φιλοξενεί κάθε Πέμπτη την λαϊκή αγορά – τουλάχιστον μέχρι να λειτουργήσει σε 8-9 χρόνια το ΜΕΤΡΟ. Στο ύψος περίπου του παλιού μπακάλικου του Μαρινάκη -ο χώρος βρίσκεται σε λειτουργία και σήμερα αλλά δεν γνωρίζω την χρήση του-, συνάντησα έναν σεβάσμιο γέροντα με το μπαστούνι του να προχωρά αργά. Κοντοστάθηκα, διότι η φιγούρα του μου ήταν οικεία.
Αυτόματα, ο νους έτρεξε με ταχύτητα φωτός στο μακρινό παρελθόν, πριν 30-35 περίπου χρόνια, και περισσότερα ίσως σαν παιδί που ήμουν κι αλώνιζα την χωμάτινη πόλη μας με συμμαθητές, φίλους και γείτονες, πότε παίζοντας ποδόσφαιρο σε αλάνες, πότε σκαρφαλώνοντας στις μουριές να φάμε μούρα και να λερωθούμε, πότε να παίζουμε γκαζάκια ή να φτιάχνουμε πατίνια και να κάνουμε κόντρες – ματωμένοι, λασπωμένοι, σκονισμένοι, βρώμικοι από το παιχνίδι αλλά και πάντοτε δυνατοί ν’ αντέχουμε το ξύλο που έπιπτε από την μάνα μετά στο σπίτι.
Στην αναδρομή αυτή του μυαλού, στη θέση του σεβάσμιου γέροντα έβαλα τον κύρ Βασίλη, αυτόν τον σπάνιο άνθρωπο που είχε το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο στην γωνία Λ. Βέϊκου και Αφαίας, εκεί που λειτουργεί σήμερα το απρόσωπο και άχρωμο κατάστημα της Wind-Nova και αγοράζει ο πελάτης data για να είναι διαρκώς συνδεδεμένος, απασχολημένος, σαν μέλος πλέον της παγκόσμιας κοινότητας. Ο Κυρ Βασίλης πούλαγε στο κατάστημα του γυάλινα μπουκάλια με γάλα, γιαούρτια, γλυκά, σοκολάτες, μπύρες, και παράλληλα από το απόγευμα και μετά, έφτιαχνε στον διπλανό χώρο που επικοινωνούσε με το κατάστημά του, σουβλάκια καλαμάκια και είχε τρία-τέσσερα τραπεζάκια. Για την γεύση από τα σουβλάκια αυτά, είχα μιλήσει παλαιότερα σε ένα αφιέρωμα που είχα κάνει για τα φαρμακεία της πόλης μας. Νοστιμιά ασύγκριτη και σήμερα πλέον δυσεύρετη μιάς και έχουν αλλάξει τα πάντα από τότε σε βάρος της ποιότητας. Αυτό τουλάχιστον πιστεύω.
Ο κύρ Βασίλης, είχε ένα απίθανο χαμόγελο, με αυτό κυρίως σου μιλούσε μιάς και ήταν λιγομίλητος στις κουβέντες του, σοβαρός, εχέμυθος, προσηνής, ευδιάθετος και διέθετε ένα σπάνιο και λεπτό χιούμορ. Το πυκνό μαλλί του έπειτα από τόσα χρόνια που τον είδα πάλι, είχε αλλάξει μόνο κατά το χρώμα του, έγινε λευκό, σε συνδυασμό όμως με το στωικό του ύφος, εξέπεμπε μία όμορφη και γεμάτη ενέργεια αύρα.
Τους ζεστούς καιρούς της χρονιάς, ο κύρ Βασίλης, έξω από το κατάστημά του έβγαζε τραπέζια και καρέκλες και καθόταν ο κόσμος να πιεί μία πορτοκαλάδα, να φάει ένα παγωτό το παιδί, να φάνε σουβλάκια και να πιούνε μπύρες οι μεγάλοι. Αργά αλλά σταθερά, εκείνος ο χώρος έγινε στέκι πολλών κατοίκων της πόλης μας. Αργότερα, μεταφέρθηκε λίγα μέτρα παραδίπλα, στον χώρο που λειτουργεί σήμερα το εμπορικό κατάστημα Status.
Έχοντας από καιρό στο νου μου -από τότε που είδα τον κύρ Βασίλη στην οδό Πλάτωνος δηλαδή-, να κάνω γι’ αυτόν ένα μικρό αφιέρωμα, διότι με την πολυετή παρουσία του σημάδεψε την παλιά ζωή της πόλης μας, άρχισα να ψάχνω για φωτογραφικό υλικό που να δίνει το στίγμα του παρελθόντος. Παράλληλα, μου ήρθαν όμως και μνήμες που τις ανέσυρα για να φανερωθεί κυριολεκτικά ένας άλλος κόσμος, χαμένος σήμερα που δεν παύει όμως να είναι ο δικός μας κόσμος. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο ιστορούσε κάποια φορά: «Το πρωί, μπαίνει στο λεωφορείο η κυρία και καθώς της κόβω το εισιτήριό της την καλημερίζω. Το μεσημέρι από την οδό Στουρνάρη, μπαίνει στο λεωφορείο η ίδια κυρία και πάλι την χαιρετάω δίνοντάς της το εισιτήριο. Το απόγευμα, έρχεται στο μαγαζί να πάρει γάλα η ίδια κυρία και την καλησπερίζω πίσω από τον πάγκο. Το βράδυ, η ίδια κυρία, έρχεται στον κινηματογράφο[1] να δεί ένα έργο και την καλησπερίζω έκ νέου ευρισκόμενος πίσω από τον γκισέ των εισιτηρίων, δεν πίστευε ότι ήμουν παντού εγώ».
Με τον μοναδικό αυτό τρόπο ο κύρ Βασίλης, περιέγραφε μία πλήρη ημέρα του δουλεύοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ σε τρείς διαφορετικές δουλειές. Πράγματι, ήταν εισπράκτορας στο λεωφορείο του Μαρίνη Ξυνή, μετέπειτα κουμπάρου του. Τα λεωφορεία εκείνη την εποχή ήταν ιδιωτικά και το καθένα από αυτά είχε φυσικά και τον εισπράκτορά του. Μέσα στα λεωφορεία γεννιόντουσαν σουρεαλιστικές καταστάσεις σε καθημερινή βάση. Αντάμωναν για παράδειγμα δυό φίλοι σ’ αυτό, ο ένας -λόγω της πολυκοσμίας-, ήταν όρθιος πίσω από τον οδηγό, ο άλλος, κι αυτός όρθιος κοντά στον εισπράκτορα και κουβέντιαζαν, έλεγαν τα προβλήματά τους και οι επιβάτες του λεωφορείου όχι μόνο άκουγαν αλλά πολλές φορές έπαιρναν και μέρος στην κουβέντα.
Προ ημερών, έγραφα για τα καταφύγια του Γαλατσίου, αλλά δεν γνώριζα αν υπήρχαν (ή υπάρχουν και που), να όμως, που έρχεται η θύμηση από τον κυρ Βασίλη, όπου σε ερώτηση θαμώνων για το που επιστρατευόταν έν καιρώ πολέμου, έλεγε με τον μοναδικό του τρόπο: «εγώ είμαι λοχίας, και είμαι φύλακας στο καταφύγιο, θα φυλάω τα γυναικόπαιδα με ασφάλεια. Το καταφύγιο στη ΛΑΤΟ είναι μεγάλο και χωράει πολύ κόσμο». Υπάρχει λοιπόν μία μαρτυρία από έναν παλιό Γαλατσιώτη για την ύπαρξη ενεργών καταφυγίων στην πόλη μας, άσχετα βέβαια αν η κουβέντα αυτή ειπώθηκε πριν 30-35 χρόνια.
Το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο ο κυρ Βασίλης το άνοιξε γύρω στο 1962 και το μετέφερε παραδίπλα γύρω στο 1983-84. Το 1997 συνταξιοδοτήθηκε και το έκλεισε οριστικά και μαζί με το θαυμάσιο αυτό κατάστημα, έκλεισε ίσως οριστικά μία ολόκληρη εποχή για την πόλη μας. Έπειτα από πολλά και σκληρά χρόνια εργασίας, επισκέφτηκε το χωριό του σαν συνταξιοδοτήθηκε και όπου περνούσε εκεί όλα του τα καλοκαίρια. Το Περιβόλι Σπερχειάδας, απ’ όπου η καταγωγή του, είναι κοντινό, ίσως μάλιστα και γειτονικό, με το χωριό του Φάνη Ρούσσα, του παλιού κρεοπώλη της πόλης μας
Ένα χρόνο νομίζω πριν κλείσει οριστικά το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του ο κυρ Βασίλης, αργά το μεσημέρι -πηγαίνοντας για το σπίτι, παρκάρω απέναντι, στο ύψος του φαρμακείου του Στράτου και περνάω απέναντι για να πάρω γάλα. Έξω, σε ένα τραπέζι καθόταν κι έπινε γάλα ο ταξίαρχος, ένας κοντογείτονας που υπηρετούσε στο Πεντάγωνο, στη Διεύθυνση Επιχειρήσεων, με την στολή του αλλά αξύριστος, αχτένιστος, ατημέλητος, με μάτια πρησμένα από την αϋπνία, αυτός που πάντοτε ήταν στην τρίχα, και μαζί μ’ αυτόν καθόταν κι ένας φίλος του όπως κατάλαβα. Άθελά μου έγινα ωτακουστής στα ειπωθέντα και κοντοστάθηκα:
--Καλά είσαι; Ρώτησε ο άγνωστος σε μένα τον ταξίαρχο.
--Όχι, απάντησε αυτός.
--Τα χάλια σου έχεις, το βλέπω, για πες μου.
--Τι να σου πω; Πριν από λίγο έδωσα την παραίτησή μου στον Λυμπέρη (Α/ΓΕΕΘΑ).
--Για τα Ίμια; Ρώτησε έκ νέου ο φίλος του.
--Ναι, απάντησε αμέσως, αλλά τη φορά αυτή βουρκωμένος. Φίλε μου, τα Ίμια τα χαρίσαμε στους Τούρκους, χάσαμε την πατρίδα μας χωρίς σφαίρα. Μπορούσαμε πολύ εύκολα, να στείλουμε ολόκληρο τον Τούρκικο στόλο πενήντα χρόνια πίσω, τους είχαμε κλεισμένους σε κλουβί, αλλά αντ’ αυτού, δίχως λογική εξήγηση αποσύραμε τις δυνάμεις μας.
Λίγες μέρες αργότερα, παιδικός μου φίλος επιστρέφοντας από το Τόκιο (Ιαπωνία) για τις δουλειές της εταιρείας του, μου είπε ό,τι και ο ταξίαρχος στον φίλο του: «βλέπαμε στην τηλεόραση εικόνες κι έλεγαν ότι οι Έλληνες έχουν κυκλώσει και ακινητοποιήσει ολόκληρο τον Τούρκικο στόλο». Εμείς εδώ, άλλα μαθαίναμε βέβαια και σαν κράτος υποτελές, διά του πρωθυπουργού μας, ευχαριστούσαμε από το βήμα της Βουλής την Αμερική που μας επέτρεψε και γκριζάραμε τα Ίμια.
Αυτό είναι το τελευταίο συμβάν που σφήνωσε στα έγκατα της μνήμης από το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του κυρ Βασίλη Τζώρτζου, ενός γλυκύτατου ανθρώπου που άφησε το δικό του αποτύπωμα στην γενέθλια πόλη μας. Περίπου 95 χρονών σήμερα ο κυρ Βασίλης, δεν πολύ-βγαίνει έξω όπως πληροφορήθηκα για τις ανάγκες του αφιερώματος, είναι όμως καλά.
Κυρ Βασίλη, αν διαβάσεις, ή αν σου μεταφέρουν όσα εδώ λέγονται, ήσουν η ψυχή της Λ. Βέϊκου των δύσκολων αλλά ανέμελων χρόνων, το σημείο αναφοράς και συνάντησης των μεγάλων, και ήσουν κι εσύ εκείνη την περίοδο μαζί με άλλους επαγγελματίες, που σφράγισες με την παρουσία σου την πόλη μας – που τότε ήταν πραγματική Κοινότητα και όχι αυτό το έκτρωμα που βιώνουμε σήμερα.
==========
Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται και βρίσκονται στην κατοχή μου πολλά χρόνια δίχως να θυμάμαι την αρχική τους προέλευση, έχουν στο πίσω μέρος τους τις πληροφορίες που θα διαβάσετε στη συνέχεια. Επίσης, αν τα παιδιά του κυρ Βασίλη τύχει και διαβάσουν το αφιέρωμα αυτό προς τον πατέρα τους, ας επικοινωνήσουν με το e-galatsi για να παραλάβουν αν το επιθυμούν, τις φωτογραφίες αυτές.
Πρώτη φωτογραφία: Στο ποδήλατο διακρίνεται ο Σπύρος Τζώρτζος (αδερφός του κυρ Βασίλη) την Άνοιξη του 1967 με την ανεψιά του. Είναι επί της Λ. Βέϊκου, ανάμεσα στους δρόμους Χρήστου Λαδά & Μεσσηνίας. Πιστοποιείται ο χώρος αν παρατηρήσει κανείς το τριώροφο σπίτι και τον πυλώνα της ΔΕΗ.
Δεύτερη φωτογραφία: Νοέμβριος 1977, τα παιδιά του κυρ Βασίλη επιστρέφουν από το δημοτικό σχολείο της οδού Ηροδότου και είναι ακριβώς στην συμβολή της Λ. Βέϊκου με την οδό Μεσσηνίας. Το κορίτσι δεν θυμάμαι πως το έλεγαν, το αγόρι όμως λεγόταν Γιαννάκης ή Γιωργάκης.
Τρίτη φωτογραφία: Τα παιδιά του κυρ Βασίλη, πάλι τον Νοέμβριο του 1977, δίπλα στο αυτοκίνητο του πατέρα τους, ένα Opel Record, επί της Λ. Βέϊκου, απέναντι διακρίνεται το φαρμακείο του Στράτου και δίπλα το κτίριο των Αδελφών Γκιώνη που στεγαζόταν ο κινηματογράφος «Χαρά». Δεν γνωρίζω ή δεν θυμάμαι αν το 1977 ο κινηματογράφος βρισκόταν ακόμα σε λειτουργία.
Κοινό σημείο και των τριών φωτογραφιών, είναι επίσης τα χωμάτινα ακόμα πεζοδρόμια της Λ. Βέϊκου.
Του Πεζοπόρου
Τo Οδοιπορικό μου
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Ασφαλώς και θυμόμαστε άπαντες τα περίφημα «Ουάου» κατά την διάρκεια της επανάστασης που έλαβε χώρα στο Στρασβούργο όπου έπαιζαν τις κουμπάρες και τα μήλα οι υπουργοί οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λίγο καιρό πριν κλείσει τις τράπεζες η «πρώτη φορά αριστερά», πολυθρύλητη κυβέρνησή μας. Εκείνη την συνταρακτική εποχή που το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα, το δημοψήφισμα, έγινε κουρελόχαρτο από αυτόν που το πρότεινε και το έκανε.
Τότε το «Ουάου», έφερε πολύ πόνο στην Ελληνική κοινωνία μιάς και έγινε η αιτία του τρίτου και επαχθέστερου μνημονίου. Ήταν μάλιστα η συνθηματική λέξη μεταξύ υπουργών που φανέρωνε ότι προέρχονταν από άλλο πλανήτη και με την κραυγή αυτή μιλούσαν την γλώσσα των εξωγήινων, την γλώσσα του Διαστήματος, την μητρική τους γλώσσα.
Πέρασαν τα χρόνια, η χειρότερη αριστερά παρέδωσε τα ηνία στην χειρότερη δεξιά και φτάνουμε στο σήμερα και με έκπληξη πληροφορούμαστε πως το Wow (Ουάου), εκδηλώθηκε για πρώτη φορά στα της γης δρώμενα το μακρινό 1977, όπου τότε οι επιστήμονες έλαβαν σήματα «Wow» από το υπέρ-πέραν από νοήμονα όντα που αναζητούσαν κι αυτά ψήγματα ζωής στο αχανές σύμπαν ή στα άπειρα πολυσύμπαντα.
Ναι, ομολογεί σήμερα ένας καθηγητής του Stanford, υπάρχουν εξωγήινοι και ζουν ανάμεσά μας. Για τον λόγο αυτό -προχώρησε το θέμα πιο πέρα-, το υπουργείο εθνικής άμυνας της Αμερικής και ίδρυσε το «All-domain Anomaly Resolution Office - AARO», κάτι δηλαδή σαν Γραφείο Αγνώστων Εναέριων Φαινομένων.
Ταράχτηκα διαβάζοντας τα παραπάνω που δεν αμφισβητούνται κι ούτε είναι fake-news, που πολύ αγαπά η μαύρη προπαγάνδα των κομμάτων της γλυκύτατης πατρίδας μας. Ταράχτηκα περισσότερο όμως σαν μου ήρθαν στο νου εκείνα τα «Ουάου» των υπουργών οικονομικών τώ καιρώ εκείνω, και αυτόματα έγιναν οι συνειρμοί: μήπως αυτοί οι υπουργοί εκείνη την εποχή ήταν πραγματικά εξωγήινοι; Μήπως πραγματικά επικοινωνούσαν μεταξύ τους με την μητρική τους γλώσσα, το «Ουάου;», ανεξαρτήτου μάλιστα χώρας, γλώσσας, θρησκείας, πλανήτη, γαλαξία και πολυσύμπαντος;
Πηγαίνοντας βαθύτερα την τρομαγμένη σκέψη μου, μήπως και τα κόμματα με τα μέλη αλλά και τους οπαδούς τους, είναι εξωγήινοι; Μήπως όλοι αυτοί, προερχόμενοι από μακρινά γαλαξιακά ή συμπαντικά συμπλέγματα, μετέφεραν εδώ τις δικές τους συγκρούσεις για την τελική επικράτησή τους; Μήπως έν τέλει, υπερέχουν έναντι ημών εφόσον προέρχονται από διαφορετικούς κόσμους με ανεπτυγμένη τεχνολογία και μας έχουν ομήρους παρέχοντας μας πλαστά δικαιώματα; Μήπως αλήθεια όλο αυτό που βιώνουμε είναι ένα Matriχ και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο;
Σε κάθε καινούργια σκέψη που έκανα, μεγάλωνε και η ταραχή μου, καθώς μάλιστα ερχόντουσαν σαν παραδείγματα όλα τα Ελληνικά κόμματα. Ναι, είπα μέσα μου, οι οπαδοί των κομμάτων, της δεξιάς, της σοσιάλ, της αριστεράς, του κομμουνισμού, των ψεκασμένων, των φασιστών, των ακροαριστερών, των μεριτών και όλων έν γένει των κομμάτων, είναι καθαροί εξωγήινοι. Μόνο έτσι εξηγείται αυτό που συμβαίνει στην πατρίδα μας από ιδρύσεώς της έως και σήμερα, κόμματα και οπαδοί, είναι εξωγήινοι, και σαν προερχόμενοι από άλλους σκοτεινούς κόσμους, μετέφεραν στον όμορφο πλανήτη μας και στην θεσπέσια πατρίδα μας, τη δική τους μιζέρια, τα δικά τους πάθη, τα δικά τους μίση, τις δικές τους στρεβλές ιδεοληψίες, τους δικούς τους πολέμους. Όμως, ας αφαιρέσω από την ταραχή μου τους κομμουνιστές διότι αυτοί από μόνοι τους είναι ένα πολυσύμπαν. Είναι μάλλον σαν τους πρωτό-χριστιανούς, που πάλευαν μόνοι τους την Ρωμαϊκή ιμπεράλα τότε, και σήμερα πάλι, μόνο αυτοί παλεύουν κι ας έχουν τις δικές τους εμμονές. Τους αφαιρώ από την ταραχή μου διότι εξακολουθούν και είναι αιθεροβάμονες και όχι αρπακτικά όπως όλοι οι άλλοι.
Όλους εμάς, που βρισκόμαστε έξω από τις δικές τους συγκρούσεις και δικές τους ψυχικές αρρώστιες, μας έχουν για αναλώσιμους, για έμψυχο υλικό, στις δικές τους διαμάχες. Ναι, υπερέχουν τεχνολογικά και έχουν το πάνω χέρι, όχι όμως για πολύ, εμείς οι σκλαβωμένοι στον ιστό τους, σιγά αλλά σταθερά, σπάμε τις αλυσίδες και δεν αργεί η ώρα η καλή ώστε να τους φτύσουμε κατάμουτρα και να προχωρήσουμε στη ζωή μας δίχως σκάρτα δεκανίκια. Κόμμα στην Ελλάδα σημαίνει δεκανίκι. Ιδεολογία στον Κόσμο σημαίνει ψυχική νόσος.
Η δική μας Επανάσταση όταν εκδηλωθεί, θα είναι συνεχής, θα έχει αρχή αλλά όχι τέλος, Θα έχει κατεύθυνση νοητική, θα είναι μη συγκρουσιακή, δεν θα έχει εντός της ούτε ένα «Εγώ», ούτε έναν άπληστο και υποκριτή, ούτε έναν μακιαβελλιστή. Δεν θα έχει οπαδούς, διότι στη δική μας Επανάσταση δεν θα υπάρχουν διαχωρισμοί, διότι σκοπός της είναι η Ενότητα. Και θα έρθει η Ενότητα όσο κι αν πασχίζουν λυσσαλέα όλοι αυτοί οι εξωγήινοι να συντηρούν την χωριστικότητα.
Εμείς και οι άλλοι, αλλά μόνο γι’ αρχή διότι σκοπός μας είναι να γίνουμε όλοι «Εμείς». Δίχως αρχηγούς και ηγέτες, δίχως ηγεμόνες, δίχως πνευματικούς πατέρες και ρήτορες, διότι η κοινωνία μας θα είναι αγνή, αβλαβής, ουδείς δεν θα άρχει και ουδείς θα άρχεται και σε τέτοια κοινωνία προηγμένη, όλα τα μέλη της δρουν κι εργάζονται σαν τ’ ανθρώπινα κύτταρα, δεν ρωτάνε, πράττουν. Σε κοινωνία τέτοια, ο άνθρωπος ανελίσσεται, εξανθρωπίζεται.
Wow – Ουάου!
Toυ Ιωσήφ Στάλιν (Πεζοπόρος Νο1)
Τo Οδοιπορικό μου
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Τέσσερες είναι οι βασικές συνιστώσες που οριοθετούν το πρόβλημα του λόφου Κόκκου ( 71 πολίτες ) που για πολλές δεκαετίες σέρνεται στην πόλη.
Α. Η περιοχή είναι δασική - αναδασωτέα. Η αξία αυτού του χαρακτηρισμού είναι ακλόνητη και ανεκτίμητη. Εμπεριέχει τεράστια δύναμη οριζόμενη από το σύνταγμα .Μέχρι τώρα οι κινήσεις προς την δικαιοσύνη για να ανατραπεί αυτός ο χαρακτήρας αποδείχτηκαν ανεπιτυχείς. Την ίδια τύχη θα έχουν όσες ακόμη αναληφθούν .
Β. Στην περιοχή ‘έχουν δημιουργηθεί συμφέροντα ιδιοκτησίας, ακόμη και με δικαστικές αποφάσεις. Ο Δήμος οφείλει να μην καλλιεργεί προσδοκίες . οφείλει, επίσης, να προστατεύει τους κατοίκους και να τους αποτρέπει από μικρο – μεγάλους δικηγόρους που κάνουν προσφυγές στο ΣτΕ για να προσβάλλουν τις προστατευτικές αποφάσεις .
Γ. Η τοπική κοινωνία, αλλά και οι ίδιοι οι κάτοικοι οφείλουν να κατανοήσουν το σύνθετο πρόβλημα και με πρόταση να αναζητήσουν , συσπειρωμένοι , λύση από την πολιτεία που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι ‘άρση του Δασικού – αναδασωτέου χαρακτήρα όπως επιχειρούν οι δικηγόροι τους. Ο Ν .Χατζούδης, πριν πολλά χρόνια , όταν άλλοι τους υπόσχονταν ένταξη στο σχέδιο πόλης (!) πρότεινε λύσεις, όχι βέβαια ολοκληρωμένες ,χρειάζονταν μελέτη.
Ας τον συμβουλευτούν.
Δ. Οι, 71 τον αριθμό , έχοντες συμφέροντα στον λόφο κόκκου είναι διαφορετικών ταχυτήτων. Ας μιλήσουν, ας συνεννοηθούν και ας αποφασίσουν με φρόνηση και κατανόηση του διαφορετικού βαθμού συμφερόντων τους . Αυτό τα γαϊτανάκι , από τότε που εγώ ήρθα στο Γαλάτσι, πριν 50 χρόνια , να συνεχίζεται με ενοχλητική ομοιομορφία στα όρια του εμπαιγμού των οικιστών, κάποτε πρέπει να κατανοηθεί.
Τέλος, είναι παράδοξο , πολίτες, οικιστές ή όχι, να δηλώνουν οικολογικές ευαισθησίες και ταυτόχρονα να ζητάνε άρση του δασικού – αναδασωτέου χαρακτήρα, που αν γίνει μόνον γι αυτούς, θα ακολουθήσει η οικοπεδοποίηση του δάσους.
Ασφαλώς ,γνωρίζουν ότι η τύχη του λόφου Κόκκου, είναι συνδεδεμένη με το σύνολο των Τουρκοβουνίων που, μαζί με το Αττικό Άλσος και το Πεδίο Άρεως αποτελούν πολύτιμο πνεύμονα πρασίνου γιά τους κατοίκους του λεκανοπέδιου,εξ' ου και η τεράστια δύναμη που κουβαλάει η δασική περιοχή , ιδιαίτερα τώρα εποχή της κλιματικής κρίσης
Του Ίκαρου Πετρόπουλου
Περισσότερα του ιδίου
Ρε φίλε,με ρωτάς συνέχεια ,γιατί δεν δηλώνω με ποιον είμαι
Στην εποχή των μεγάλων αβεβαιοτήτων τους φταίει ο Δημόσιος υπάλληλος
Ούτε τώρα?Τι παραπάνω,για να ξεσηκωθεί ο Έλληνας;
Εξαγορά κατεχόμενων ακινήτων του Δημοσίου
Για καφέ στο κέντρο του Γαλατσίου...με τελεφερίκ
Eπιτέλους..είδε και ο πεζοπόρος
Σταματίου,υπήρξες ένας ξεχωριστός άνθρωπος
Δεν ήταν μόνο ξενάγηση,ήταν και ένα αλλιώτικο,συγκλονιστικό μάθημα
Αδυναμίες της τοπικής κοινωνίας μας - ο Δήμος- οι δημότες
Εδοξάσθη κρυπτόμενος,κατεποντίσθη εμφανιζόμενος!
Κινδυνεύει πραγματικά το Δάσος Βεϊκου?
Tσίπρας Μελισσουργός:Διαφορετικά μεγέθη,ίδιο πρόβλημα
Με το...μπαλόνι.
Ανάλαφρα ...και σοβαρά!!!
Δεν ήθελα να ήμουν νέος και τραπεζικός υπάλληλος!
Σου απάντησα
Σκέφτομαι(οφείλω)
Εικόνα,εντυπωσιασμός,μετέωρες αποφάσεις
Πανδημία εποχής:προβολή μαγικής εικόνας!!
Η μελέτη Λύτρα-Τσιόδρα στα γραφεία του Σύριζα Γαλατσίου
Το να ακούς καλά είναι προσόν,το να κακολογείς είναι αδυναμία !
Πορεία λύτρωσης του ανθρώπου ή συντριβή της γης?
We4all : Παλαιότερα "αγγλικούρες", τώρα Δενδροφύτευση στο ΠΑΛΑΙ!
Ακόμα και το "4" ,είναι πολύ μεγάλος αριθμός κε Δήμαρχε!
Μίκης Θεοδωράκης
Διακρίθηκαν για το ήθος και την σεμνότητά τους
Πόσα χρόνια απέχει η Ιπποκράτειος Πολιτεία από το Άλσος Βεϊκου?
Είναι η ώρα : Καμία έκπτωση σε βάρος της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και του περιβάλλοντος!.Πόσο απέχει η ΓΚΡΑΒΑ από το ΆΛΣΟΣ?
Aνοιχτή επιστολή προς Δήμαρχο και Πρόεδρο ΠΕΔΑ
Το Survivor,o Eρντογάν, ο Ilitzali και το Γαλάτσι!!!
Ακατανόητες αποφάσεις στον Δήμο Γαλατσίου
Το χρέος των Δημοτικών Κινήσεων(για το εκκλησάκι στο Άλσος)
Γιατί όχι το Γαλάτσι?
Να πολεμήσουμε τον φόβο
Δήμαρχος στο Σαντιάγο
Aνακρίβειες και αλήθειες-διόρθωση....ημαρτημένων
Τα είπα στον ΔήμαρχοΟ κόσμος στα "υιοθετημένα" της ΔΡΑΣΗΣ.Γιατί έκλεισε το Άλσος?
Ερωτηματικά και αγωνίες
Η πανδημία & χιονόπτωση διδάσκουν ότι: Οι Ιδιωτικοποιήσεις είναι πηγή δεινών για τον άνθρωπο!
Έστω κι έτσι,ακούστηκε το Γαλάτσι
Γιατί δεν κατέβηκες στις Δημοτικές εκλογές;
Αντίο....Βασίλη Αποστολίδη
Η αγαπημένη πόλη μας, που μετρά κάπου 80-90 χιλ. ψυχές (αν κάνω λάθος παρακαλώ διορθώστε με), μετρά παράλληλα 29 χιλ. οικόσιτα ζώα, αναλογικά δηλαδή ένας στους τρείς έχει σπίτι του κάποιο κατοικίδιο ζώο. Επίσης η πόλη μας, δεν έχει ούτε ένα αδέσποτο ζώο, κάτι που χρεώνεται θετικά στον δήμο Γαλατσίου και ειδικότερα στον νυν Δήμαρχο.
Πέρα από τα κατοικίδια, που είναι από τη φύση τους καλόψυχα, άσχετο αν μερικοί από εμάς θέλουν να τα κάνουν άγρια δίνοντάς τους λάθος εκπαίδευση, καλόψυχοι από τη φύση τους είναι και οι άνθρωποι, εμείς όλοι. Δεν γεννιέται κακός ο άνθρωπος, αντίθετα, αγνοεί τον διαχωρισμό «καλό-κακό», όρο που εφηύρε η κοινωνία όταν έγινε ανταγωνιστική, όταν δηλαδή από την Χρυσή Εποχή, πέρασε σταδιακά και βιώνει σήμερα την εποχή του Σιδήρου, έν ολίγοις την παρακμή, τον ακραίο υλισμό.
Για τις Εποχές των ανθρώπων, έχετε ασφαλώς διαβάσει άπαντες τον θείο Ησίοδο που τα γράφει καλά τα συμβάντα και δεν χρειάζεται κι αναλύσεις το έργο του, όπως συμβαίνει με πολλούς άλλους μεγάλους ή μικρότερους διανοητές του Κόσμου. Όπως έχει δείξει η ζωή, για να γίνει κάποιος μεγάλος, να ξεχωρίσει δηλαδή από το κοπάδι, απαιτείται ένα βίωμα, συνήθως δυσάρεστο. Αυτό ακριβώς συνέβη και με τον Ησίοδο, ένιωσε στο πετσί του την πατρική αδικία μιάς και ο πατέρας του προτίμησε τον Πέρση, τον αδελφό του και του άφησε όλα του τα πλούτη και στον αδικημένο Ησίοδο ένα μικρό και άγονο χωράφι – που με την ευφυία του όμως το έκανε γόνιμο και είχε τα προς τα ζήν αξιοπρεπώς. Αλλά μην συνεχίσω, τα γνωρίζετε αυτά τα πράγματα και καλύτερα από μένα.
Οι άνθρωποι λοιπόν, από τη φύση τους είναι γεμάτοι καλοσύνη, μερικές φορές όμως, το βίωμα, το άσχημο και σκληρό βίωμα μπορεί να τους αλλάξει. Όμως μέσα τους, το καλό υπάρχει και ψάχνει ένα αίτιο για να αποκαλυφθεί έκ νέου. Με τις σκέψεις αυτές που ήρθαν αβίαστα, ο νους έτρεξε πάλι στο Κονκλάβιο και στα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα στην έδρα του και ταράσσουν μερικές φορές την ησυχία της πόλης μας.
Οι συμμετέχοντες σε αυτό, δεν είναι κακοί άνθρωποι, κάθε άλλο μάλιστα. Κάποιες φορές όμως, βγάζουν προς τα έξω έναν εαυτό που μοιάζει κακός, μοιάζει, αλλά δεν είναι. Οι συνθήκες που δημιουργούνται στον χώρο του Κονκλάβιου, επειδή είναι κατά κανόνα συγκρουσιακές, απαιτούν εγρήγορση, προσοχή, οι κεραίες πρέπει να είναι σε διαρκή επιφυλακή, ώστε, οι συγκρούσεις που πάνε να γεννηθούν, να αποδυναμώνονται ευθύς αμέσως. Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό, όμως μπορεί να γίνει έτσι ώστε να επωφελούνται όλοι οι συμμετέχοντες της καλής παρέας, έστω και με τις διαφωνίες τους. Τα πάντα μπορούν να συζητηθούν και στα πάντα μπορεί να διαφωνήσουν, δίχως όμως ακρότητες, δίχως υψωμένους τόνους, δίχως προκατάληψη. Μπορούν επίσης να μάθουν να ακούνε ο ένας τον άλλον και όχι μόνο να θέλουν να «τα πουν». Το «ακούειν» είναι τέχνη και δηλώνει άνθρωπο πολιτισμένο.
Οι συμμετέχοντες στο Κονκλάβιο, ανήκουν σε όλους τους ιδεολογικούς χώρους και ενώ πραγματικά μπορούν να απογειώσουν τον σεβασμό προς αλλήλους και το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, μερικές φορές αποτυγχάνουν, παρασυρόμενοι κυρίως από τις πολιτικές θέσεις τους που θέλουν να επιβάλουν στους άλλους. Στο λεπτό αυτό σημείο απαιτείται η προσοχή και η εγρήγορση έτσι ώστε να υπερισχύσει ο σεβασμός.
Όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι συμμετέχοντες στο Κονκλάβιο, κατά καιρούς έχουν ξεφύγει και η σύγκρουση δεν αποφεύγεται. Υπάρχει όμως ανάμεσά τους κι ένας, που αξίζει νομίζω να εστιάσουμε την προσοχή μας διότι ποτέ δεν έχει συγκρουστεί με κανέναν, ποτέ δεν έχει εκφέρει λόγο άσχημο για κανέναν και πάντοτε φανερώνει η μορφή του έναν ευγενή άνθρωπο, γεμάτο καλοσύνη, με χιούμορ, άνθρωπο με θέση ιδεολογική που όμως δεν την προτάσει πάνω από την καλή παρέα. Ας ονομάσουμε αυτόν τον άνθρωπο κύρ Αντώνη, με τον γρήγορο βηματισμό του (μήπως είναι ο Πεζοπόρος;), με τις οικονομικές γνώσεις του λόγω δουλειάς, με το απίθανο χαμόγελό του.
Και να θέλει κάποιος να διαφωνήσει με τον κύρ Αντώνη, δεν θα το κάνει, διότι η μορφή του εκπέμπει πάντοτε μία θετικότατη αύρα. Και οι άλλοι όμως συμμετέχοντες του Κονκλάβιου, μπορούν να γίνουν κύρ Αντώνηδες, να ακούνε, να μιλάνε, να σέβονται, και κυρίως να μην φανατίζονται.
Κύρ Αντώνη, έμπα μπροστά και δείξε τον δρόμο της καλοσύνης στην καλή παρέα, που, μερικές φορές αδικεί η ίδια την ύπαρξή της.
Του Πεζοπόρου Νο4
============
Αιωνία η μνήμη στον επί δεκαετίες συμπολίτη μας Γιάννη Βογιατζή.
Τo Οδοιπορικό μου
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων