e-Galatsi

σερφάροντας στο Γαλάτσι

Η ζωή είναι μια σβούρα. Τη γυρνάς και από αφισοκολλητής γίνεσαι πρόεδρος, την ξαναγυρνάς και από πρόεδρος γίνεσαι πρωθυπουργός. Τη γυρνάς και το κόμμα του 4% γίνεται του 30τόσο. Από καθηγητής οικονομικών γίνεσαι ο πιο προβεβλημένος σταρ. Από προσγειωμένος ξαφνικά πετάς στα σύννεφα και νομίζεις πως με μια θεωρία θα αλλάξεις τον κόσμο όλο. Τη γυρνάς και από τα σαλόνια πετιέσαι στα αλώνια. Τη γύρισες από τη λάθος μεριά. Τη γυρνάς και από σύντροφος στο μετερίζι του αγώνα γίνεσαι ταξικός εχθρός. Από συναγωνιστής αντίπαλος. Κάτι πάει στραβά με τη σβούρα σου. 

Τη γυρνάς και ξαφνικά το σπίτι σου γκρεμίζεται από βόμβες, η γειτονιά σου δεν είναι πια ασφαλής, η ειρήνη γίνεται πόλεμος. Τη γυρνάς και από τη γη βρίσκεσαι στη θάλασσα. Από τον πόλεμο στο άγνωστο με την ελπίδα να είναι καλύτερα τα πράγματα. Από τη βάρκα στη θάλασσα, από τα χέρια του πατέρα σου στο σκοτάδι και το θάνατο, από τη ζωή παγωμένος σε κάποιο παράλιο, νεκρός. Από νεκρός σύμβολο όλων των ξεριζωμένων. Γυρνάς τη σβούρα σου και δεν είσαι πια ο τρίχρονος Αϋλάν. 

Η ψυχή μας είναι μια σβούρα. Πολύχρωμη. Γεμάτη όνειρα, προσδοκίες, αποφάσεις, βιώματα, μουσικές, αισθήματα, αλήθειες, ψέματα. Την κρατάμε στα χέρια μας. Κάθε γύρος και μια απόφαση. Σωστή ή λάθος. Κάποτε τη δίνουμε σε αυτούς που νομίζουμε πως μπορούν να τη γυρίσουν. Ακουμπάμε τις πολύχρωμες στροφές της πάνω τους. Υπάρχουν εκείνοι που τη δέχονται, τολμούν να τη γυρίσουν. Άλλοι τα καταφέρνουν καλά, οι χρωματιστές σβούρες μας γυρνάνε μαζί. Άλλοι τα καταφέρνουν έτσι κι έτσι, δε βαριέσαι, ασ’ τις να περιστρέφονται, κάπου κάπου ακουμπάνε. Άλλοι μένουν να την κοιτούν. Δεν τολμούν να τη γυρίσουν. Αφήνουν όλα αυτά τα χρώματα να πάνε χαμένα. Ο φόβος τους φρενάρει.

Γυρίζεις μια σβούρα κι εκεί στις περιστροφές της βλέπεις χιλιάδες παραμύθια. Αφήνεις το μυαλό σου να χαθεί στα χρώματα. Τόσο που στο τέλος εσύ που διηγείσαι αυτό το παραμύθι γίνεσαι ήρωάς του και νομίζεις πως όλα όσα είδες θα γίνουν αληθινά. 

 

Κι η σβούρα σου γυρίζει, αέναα, ασταμάτητα. Η ζωή και η ψυχή σου γίνονται το αεικίνητον. 

 

Της Ειρήνης Χατζούδη

 

Διαβάστε προηγούμενα άρθρα της ιδίας

 

Του Αθανάσιου Καρανάσιου

Στις επικείμενες εκλογές, που πάλι θα σε καλούν με διαφημίσεις να ψηφίσεις-νομιμοποιήσεις-αποδεχτείς όλο αυτό το οργουελικό περιβάλλον γύρω σου!... Όμως εσύ, με ανοιχτές τις παλάμες και τεταμένα τα δύο χέρια "ΜΟΥΝΤΖΩΣΕ" τη διορισμένη (με τις λίστες) κοινοβουλευτική συντεχνία!

Όταν φοράς τη φανέλα της μιας ή της άλλης κοινοβουλευτικής (ποδοσφαιρικής) ομάδας, νομίζεις ότι είσαι ο κυρίαρχος λαός. Όταν μπαίνεις στο μαντρί του ενός ή του άλλου κόμματος, αυταπατάσαι, ότι συμπαρατάσσεσαι με τους ομοίους σου. Ένας μακιαβελικός αχταρμάς είναι όλοι τους!

Απλά πράγματα είναι.  Αδιάφορα, αν ψωνίζεις σε κομματικό "σούπερ μάρκετ" ή "μαγαζάκι", το αποτέλεσμα είναι το  ίδιο: Νομιμοποιείς-υπογράφεις-αποδέχεσαι να συντηρείς έτσι την προνομιούχα κοινοβουλευτική χουντική συντεχνία και βγάζεις τα μάτια σου ο ίδιος. Γιατί, τουλάχιστον, από το 2010 και μετά, αυταρχικά και ερήμην σου, περιοριζόμενη στις λεκτικές κοκορομαχίες, η χούντα της Βουλής, θεσμοθέτησε μέχρι σήμερα -κι έπεται συνέχεια- τουλάχιστον 30.000 (!!!) μνημονιακά άρθρα.΄Με τον "συνταγματικό" (έντεχνο-συναινετικό) αυτόν τρόπο καταληστεύεται η περιουσία σου, εξαθλιώνεται σταδιακά η οικογένειά σου, μεταλλάσσεσαι σε πολίτη/εργαζόμενο χωρίς δικαιώματα, αρρωσταίνεις σωματικά ή/και ψυχικά, απαξιώνεται η αξιοπρέπειά σου, καταστρέφεται η κρατική οντότητα της πατρίδας και εξαφανίζεται η εθνική σου ταυτότητα.

Πρέπει να είσαι αφελής, αν δεν έχεις καταλάβει εισέτι, πως παίζεται σε βάρος σου η φαρσοκωμωδία/τραγωδία των σαλτιμπάγκων της πολιτικής. ΟΙ αριθμοί και τα γεγονότα "μιλάνε" από μόνα τους: 

- Όταν τα πόθεν έσχες τους προδίδουν τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ καταθέσεις τους, που έκλεψαν από σένα, όταν εσύ δεν έχεις να δώσεις χαρτζιλίκι στο παιδί ή το εγγόνι σου. 

- Όταν συνεχίζουν να αυξάνουν τη χλιδή τους, εισπράττοντας προκλητικά  βουλευτικά μηνιάτικα ως επαγγελματίες/διαχρονικοί  πολιτικοί , από το υστέρημά σου. 

- Όταν εσένα μειώνονται επικίνδυνα τα υπάρχοντά σου και εξαφανίζεται κάθε δυνατότητα εργασίας, με νομοτελειακή κατάληξη τη μετατροπή σου σε παρία, αλκοολικό, ναρκομανή ή πουτάνα του πεζοδρομίου 

- Όταν παράλληλα, λεηλατούν αρπακτικά και κολάσιμα τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία σου, με συνέπεια να μετατρέπεσαι σταδιακά  σε γύφτο!

Είτε ψηφίσεις τους μεν ή τους δε, η κατάληξη είναι προδιαγραμμένη! Αρχικά, κυριαρχούσαν πάνω σου, με ψευδεπίγραφα κομματικά προγράμματα, με μονοκομματικές κυβερνήσεις ΝΔ, μετά ΠΑΣΟΚ, μετά πάλι ΝΔ και μετά πάλι ΠΑΣΟΚ. Κι όταν αυτό "παραμύθι" μαθεύτηκε, για την εξαπάτησή σου, άρχισαν οι συγκυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τώρα ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ ή ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτο κόμμα, ανάλογα ποιο θα είναι περισσότερο συνεργάσιμο με το σύστημα, για να βγει ως "λαγός" από το μαύρο σάκκο της μονοπωλιακής κληρωτίδας των εκλογικών αποτελεσμάτων. Με γύρω γύρω τα μικρότερα κόμματα ως "αντιπολίτευση", ως χρωματιστές γιρλάντες,ως  δεκανίκια και εξαπτέρυγα ενός πολιτειακού μορφώματος (εγκάθετο του γερμανο-αμερικανικού ιμπεριαλισμού), που αυτοσαρκάζεται με το χαρακτηρισμό "Ελληνική Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία". Φευ! 

Γι αυτό σου λέω: Οποιονδήποτε κι αν ψηφίσεις, συμμετέχεις στην ανωμαλία, στη συντήρηση της παραπάνω εχθρικής και διεφθαρμένης κοινοβουλευτικής  χούντας. Οποιονδήποτε Πινόκιο κι αν προσετεριστείς, άμεσα θα αρχίσει επιδεικτικά τις κωλοτούμπες. Εν τοις πράγμασι, με το "αζημίωτο", είναι όργανα της νέας τάξης (αταξίας) του γερμανο-αμερικανικού-πολυεθνικού ιμπεριαλισμού, είναι αντίπαλοί σου, είναι εχθροί σου.   

Γι αυτό σου λέω: Μην πονοκεφαλιάζεις, σαν πνευματικά καθυστερημένος, να προκρίνεις στη κάλπη κάποιον "εν λευκώ" αντιπρόσωπό σου.

Αποχή στις εκλογές ή λευκό, γράφοντας έκθεση ιδεών στο λευκό ψηφοδέλτιο, για να βγάλεις τα απωθημένα σου. Έτσι, συνεργείς και νομιμοποιείσαι να ελπίζεις, για μια λυτρωτική μεταπολίτευση, που θα αναδειχτεί μέσα από τα ανόθευτα κοινωνικά κινήματα.

Τουλάχιστον, έτσι φίλε/φίλη μου, αποδεικνύεις στο πολιτικό-οικονομικό-μηντιακό-ιμπεριαλιστικό-πολυεθνικό ανώμαλο συνονθύλευμα,  ότι τα χέρια σου τα χρησιμοποιείς, για ΜΟΥΝΤΖΕΣ  κι όχι για .... ΜΑΛΑΚΙΕΣ!

Άντε και καλό (εκλογικό) μήνα, με αξιοποίηση  των εμπειριών του παρελθόντος! 

 

Διαβάστε προηγούμενα του ιδίου

Είναι ένα δύσκολο καλοκαίρι. Κάποια μεσημέρια βρέχει, ο κόσμος μας γίνεται μουντός, γκρίζος. Πιάνει κρύο. Η γη δροσίζεται, τα δέντρα τινάζονται ηδονικά κι εμείς οι άνθρωποι ψάχνουμε να επαναπροσδιορίσουμε τον ορισμό αυτής της εποχής του χρόνου, που την είχαμε μάθει αλλιώς.

Σαν τα φίδια, αλλάζουμε δέρμα. 

Προσπαθούμε να συνηθίσουμε στις νέες πραγματικότητες, να προσαρμόσουμε τα «θέλω» μας και τα «μπορώ» μας. Καθόμαστε υπομονετικά στην ουρά του ΑΤΜ. Κοιτάζουμε συγκαταβατικά την κλειστή πόρτα της τράπεζας. Συμπάσχουμε με το μπροστινό μας που μπερδεύεται και δεν ξέρει ποια κουμπιά να πατήσει. Τον βοηθάμε, χωρίς καμιά πονηριά στο μυαλό μας. Ψιθυρίζουμε στον παππού που κλαίει για την κατάντια του, πως όλα θα πάνε καλά. Η πραγματικότητα έχει αλλάξει, προσπαθούμε να το αποδεχτούμε. Φοβόμαστε το χειρότερο, μα παλεύουμε να ησυχάσουμε τον εαυτό μας. Νιώθουμε παρηγοριά, γιατί κατά βάθος ξέρουμε πως είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. 

Εξασκούμαστε σε νέες πολιτικές, απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες. Παρακολουθούμε πως για πρώτη φορά η ψήφος μας, ανεξάρτητα από το ποια ήταν, φέρνει τόσες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Επηρεάζει. Συντριβόμαστε (με τη θετική έννοια) κάτω από τη δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που νικά ακόμα και τη λαίλαπα της προπαγάνδας των ΜΜΕ. Διχαζόμαστε, χαιρόμαστε, λυπόμαστε, φανατιζόμαστε. 

Είναι ένα κουραστικό καλοκαίρι. Όλα γύρω μας αλλάζουν. Καταρρέει αυτό που είχαμε συνηθίσει. Πρέπει να μπούμε σε άλλα καλούπια. Κάποιες μέρες αναθαρρεύουμε. Άλλες προχωράμε απογοητευμένοι με το κεφάλι σκυφτό. 

Κι όμως τα μικρά πράγματα γύρω μας, δίνουν ακόμα ελπίδα. Ο μικρόκοσμός μας, που παρά τις δυσκολίες εξακολουθεί να λειτουργεί. Η ηθική συμπαράσταση που επιδεικνύουν οι συνάδελφοί σου, σε αφήνει άφωνο. Μάθημα ανθρωπιάς. Ο καθαρισμός ενός οικοπέδου για την ασφάλεια των παιδιών μας, μετά από παράκληση σε μια διαδικτυακή ανάρτηση του Δημάρχου πριν δέκα μέρες. Σήμερα το οικόπεδο έχει άλλη μορφή. Είναι καθαρό και ασφαλές. Μάθημα σεβασμού προς τον πολίτη από την πλευρά της διοίκησης και ένα μάθημα προς τον συμπολίτη να μην το ξαναρρυπάνει. Μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να μην προδώσουμε το ότι είμαστε άνθρωποι.

«…αιώνια λιώνει, όποιος προδίνει». Dante Alighieri, Η Κόλαση. 

Της Ειρήνης Χατζούδη

 

 

 

Διαβάστε προηγούμενα άρθρα της ιδίας

Το παρακάτω σημείωμα γράφεται σήμερα Δευτέρα 29.6.15 βραδάκι αφού, μέσα από την ΕΡΤ1,  ‘’χόρτασα’’ για πολλές ώρες Ολάντ, Γιούνγκερ ,Σουλτς, Μέρκελ – Γκάμπριελ και Σαμαρά (τώρα θυμήθηκε ντιμπέιτ με Τσίπρα !),ενώ νωπές είναι οι εικόνες από  χθεσινή εμφάνιση Νταισεμπλούμ. Μένω  στην ενοχλητική σημείωση ότι όλοι τους ( εκτός Μέρκελ)με την ανοίκεια επέμβασή τους υπέρ του ΝΑΙ επιβεβαίωσαν ότι η Ευρώπη έχει πρόβλημα ηγεσίας.                                     

Κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει  ότι η απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για δημοψήφισμα  υπαγορεύθηκε και από λόγους τακτικισμού.  Μπροστά στο πλήρες ‘’΄ξεβράκωμα’’ που απαιτούσαν οι δανειστές, η κυβέρνηση , ίσως, σκέφθηκε να  ‘’ξεπλύνει’’ και τη δική της πρόταση ( 47 σελίδες ) που αποτελούσαν, επίσης, ξεβράκωμα με το εσώρουχο στα γόνατα. όμως ποιος θα κατηγορήσει για τακτικισμό τον Δαβίδ όταν μάχεται τον Γολιάθ;

Κανένας ,όμως, δεν πρέπει να ισοπεδώσει την πεντάμηνη κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ και την προσπάθεια που( ανιστόρητα) κατέβαλε για μία ‘’έντιμη’’ συμφωνία Όπως, επίσης, κανένας δεν μπορεί   να παραβλέπει τον κίνδυνο ανατροπής της κυβέρνησης  που επιχειρείται από τα Ευρωπαικά διευθυντήρια και το ντόπιο κατεστημένο που επιστράτευσε παλιούς αλλά  και νέους ,ίδιας κοπής, πολιτικούς .                                                                                                                                                                                                

Ήταν εφικτή μία ‘’έντιμη’’ συμφωνία με τη πολιτική που εφάρμοσε η κυβέρνηση; Φαντάζει αδύνατη . Πόσο μάλλον όταν αυτή  η πολιτική ήταν σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση των προ των εκλογών θέσεων – διακυρήξεών  της.

Ανεξάρτητα τακτικισμών και πιθανών  δεύτερων σκέψεων της κυβέρνησης, η επιλογή του ΟΧΙ στις προτάσεις – τελεσίγραφο  των δανειστών είναι η μόνη επιλογή. Αρκεί το ΟΧΙ να εμπλουτισθεί με μία πατριωτική τεκμηρίωση - επιχειρηματολογία για μία εθνικά λιγότερο επώδυνη συμφωνία. Εμείς να δώσουμε το νόημα σε ένα ΟΧΙ που θα σηματοδοτεί κοινωνική αφύπνιση για κράτημα του ΣΥΡΙΖΑ εντός των τειχών της αριστεράς, με ρίσκα βέβαια και λιγότερα λάθη.                                                          

Είναι σαφώς προτιμότερη  η σημερινή κυβέρνηση από οποιαδήποτε άλλη που θα προέκυπτε από ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου.  Και, εδώ που φθάσαμε, η υπογραφή  μίας τέτοιας συμφωνίας  είναι εφικτή, γιατί οι εταίροι – δανειστές  μπορεί να είναι αλλεργικοί στην αριστερά ,ενδιαφέρονται όμως  κι αυτοί για την επίτευξή της.  Έχουν κι αυτοί σοβαρούς  λόγους να μην βγει από το μαντρί η Ελλάδα .Θα πάθουν κι αυτοί ομολογημένη και μάλλον απροσδιόριστη ζημιά. Άλλωστε Ευρώπη δεν είναι μόνο οι Νταισεμπλούμ, Σόιμπλε, Τουσκ, Σουλτς , Ραχόι κ.λ.π.Είναι και οι λαοί της.

Μεταξύ των δύο επιλογών του ΝΑΙ η ΟΧΙ του δημοψηφίσματος::

----  Υπερίσχυση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα  μπορεί εσωτερικά και μικροπολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ να το ερμηνεύσει ως νίκη του.Στη σημερινή όμως,  οριακά ισορροπημένη( ακόμη)   χώρα μας ,μπορεί να αποδειχθεί πύρρειος, αν δεν ερμηνευθεί σωστά και δεν επενδυθεί σε ένα μείγμα πολιτικής υψηλών απαιτήσεων. Έχει τεράστια σημασία ο χειρισμός ενός πλειοψηφικού ΟΧΙ. Έχει τεράστια σημασία η συνειδητοποίηση των ιστορικών στιγμών που διέρχεται η Ελλάδα. Το επιχείρημα των κομμάτων  της αντιπολίτευσης και των ευρωπαίων αξιωματούχων ότι το ΟΧΙ ισοδυναμεί με δραχμή και έξοδο από το ευρώ ,μπορεί να καλλιεργεί  και να αγγίζει τις φοβίες  τω ν απλών κατοίκων( ουρές σε ΑΤΜ Κ.Λ.Π.) στερείται όμως σοβαρότητας.                                                                                                                                                                                

Δεν υπάρχει  καμία προυπόθεση δραχμής ,όχι γιατί δεν θα αποτελούσε εθνική λύση ,αλλά γιατί ούτε η κυβέρνηση είναι προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει τα σοβαρά προβλήματα του μεταβατικού σταδίου, όσο, κυρίως, γιατί ούτε η κοινή γνώμη είναι προετοιμασμένη για μία τέτοια σοβαρή θεσμική αλλαγή.                          

Στις δοσμένες συνθήκες, αν επιχειρηθεί κάτι τέτοιο, με αυτή τη στάση – πολεμική όλου του ντόπιου  πολιτικού φάσματος και με εχθρικά τα ευρωπαικά διευθυντήρια, η σημερινή κυβέρνηση δεν θα μακροημερεύσει. Μετάβαση σε εθνικό νόμισμα απαιτεί άλλου είδους ριζοσπαστικές πολιτικές και χρονικό ορίζοντα ζύμωσης.

---- Στην αντίθετη πλευρά δεν χρειάζεται ανάλυση του τι θα σήμαινε ένα ΝΑΙ στη πρόταση των δανειστών. Το υπόλογο πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει ξεσπαθώσει υπέρ της αποδοχής του υποκρινόμενο ότι η άλλη πρόταση μας βγάζει εκτός Ευρώπης!  Δεν το πιστεύουν .Όμως μικροπολιτικά τους εξυπηρετεί γιατί η προπαγάνδα τους αγγίζει κομμάτια της κοινωνίας                                                                              Υπερίσχυση του ΝΑΙ θα ήταν μία νομιμοποίηση, μία εθελούσια υποταγή κι ένα ευχαριστώ από πάνω στους δανειστές που το μόνο που τους  ενδιαφέρει είναι  να πάρουν και το τελευταίο ευρώ από τα δάνεια που με ευκολία μας παρείχαν για να  αγοράζουμε τα  προιόντα και τις υπηρεσίες τους, συντηρώντας έτσι τις συνθήκες παραγωγής και εργασίας στις χώρες τους. Αδιαφορούν δε παντελώς για το πόνο ,τη δυστυχία και την καταστροφή της χώρας που υποκρίνονται ότι θέλουν να διασώσουν .                           

Την Κυριακή, λοιπόν, ψηφίζουμε ΟΧΙ, όχι μόνο για τους παραπάνω λόγους ,αλλά και  γιατί απέναντί του έχει όλες τις πολιτικές δυνάμεις  που οδήγησαν στην παρακμή και  χρεοκόπησαν τη χώρα και που  ,ελέω της πεντάμηνης  κυβερνητικής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ , αντί να κρυφτούν, σήκωσαν κεφάλι παραμερίζοντας τις εμφύλιες διαμάχες τους.  

Toυ Ίκαρου Πετρόπουλου

 Γαλάτσι  29.6.15

Διαβάστε περισσότερα του ιδίου 

 

Επιμένω σ’ έναν άλλο κόσμο.

Τον έχω τόσο ονειρευτεί, 

τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα του 

που πια 

είναι αδύνατο να μην υπάρχει... 

"Χρίστος Λάσκαρης"

Θέλω μια ζωή χωρίς φόβο. Χωρίς τις νέες λέξεις που έχουν κυριαρχήσει στις ώρες μας. Χωρίς θεσμούς, τρόικα, δανειστές, ψεύτικα πολιτικά παιχνίδια. Χωρίς να χρειάζεται να σκέφτομαι πως θα είναι το αύριο των παιδιών μας. 

Θέλω μια ζωή χωρίς ψέματα. Που όλοι θα μπορούμε να σταθούμε απέναντι από τον καθρέφτη μας και να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια. Κι έπειτα τους άλλους. Χωρίς ανασφάλειες που πληγώνουν τους γύρω μας, χωρίς συμπλέγματα που μειώνουν την αξία μας. Χωρίς μικρές χαζομάρες που διαλύουν την καθημερινότητά μας.

Θέλω μια ζωή χωρίς γυάλες. Χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα που κρατάνε τον εαυτό μας μακριά από τους άλλους, τάχα για να μην τον πληγώσουν. Χωρίς συναισθηματικές αναπηρίες που, ναι, είναι πολύ βολικές, αλλά μετατρέπουν τη ζωή μας σε μια άνυδρη έρημο. 

Θέλω μια ζωή σε μια καλύτερη πόλη. Εκεί που ο ένας θα σέβεται τον άλλον. Που δε θα ρυπαίνουμε, δε θα διπλοπαρκάρουμε, δε θα κλέβουμε τη σειρά του άλλου στο σούπερ μάρκετ. Εκεί που τα σχολεία μας θα αφήνονται ελεύθερα να διδάξουν πραγματικά, εκεί που οι εκπαιδευτικοί μας δε θα προσβάλλονται επειδή έκαναν τη δουλειά τους, όσο καλύτερα μπορούσαν, εκεί που θα αναγνωρίζεται έστω και το ένα βήμα μπροστά.

Πολλοί με λένε ονειροπόλα. Όσοι πιστεύουν στα ζώδια το δικαιολογούν έτσι: ψαράκι δεν είσαι; Κάτσε εκεί στην υπέρμετρη φαντασία σου.

Αλλά δυστυχώς «η πραγματικότητα είναι κάτι δευτερεύον που διέκοψε για λίγο τα μεγάλα μας σχέδια» (Τάσος Λειβαδίτης). 

Της Ειρήνης Χατζούδη

Διαβάστε προηγούμενα άρθρα της ιδίας

 

 

Ότι θα 'ρχόταν καιρός που θα αναλογιζόμαστε ‘’ που είσαι Βασίλη Παπαδιονυσιου», εμείς οι ελάχιστοι που,στα χρόνια της παντοδυναμίας του,στεκόμασταν απέναντί του ,δεν το φανταζόμαστε .Το αναλογίζομαι χρόνια τώρα όταν παρακολουθώ συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου. Το αναλογίσθηκα και στη χθεσινή συνεδρίασή του ( 22.6.15 ), μία ημέρα μετά την επιστροφή μας από την Κωνσταντινούπολη.                                                                                                        

 Ο Παπαδιονυσίου, αυταρχικός και αλαζόνας γιά εμάς, Χαρισματικός και ηγέτης γιά τους πολλούς ήταν πραγματικός άρχοντας στο θρόνο του. Απόλυτα κυρίαρχος στη θέση του, τόσο ως προς τη γνώση των αντικειμένων του Δήμου και των θεμάτων του Δημοτικού Συμβουλίου, όσο και ως προς την πίστη- αφοσίωση των συμβούλων του, δεν αναλωνόταν σε φλυαρίες και σε κοινολογίες.                                                                                                                                                    

Ήξερε και διάλεγε τον τρόπο που αυτός θα απαντούσε ,όχι πάντοτε με το λόγο,  αλλά και τη σιωπή η τη κλασσική του  χειρονομία, να βάζει δηλαδή  το πούρο του στο στόμα, το χέρι στη τσέπη και να εξέρχεται της αιθούσης χωρίς να ζητάει από τον Παπαδόπουλο να κάνει διάλειμμα. Συνήθως αυτό γινόταν όταν ο λόγος δινόταν στον Νέστωρα Χατζούδη που, γνώστης των θεμάτων, τον στρίμωγνε. Δεν άφηνε όμως στον Νέστωρα τις τελικές εντυπώσεις.   Ο τελικός του λόγος ήταν που μας τρέλαινε. Δεν αερολογούσε, μας πήγαινε όμως περίπατο όταν δεν είχε απαντήσεις .Και κυρίως ,ενώ δεν ήταν ρήτορας ,ήταν σπουδαίος στις ατάκες – πειράγματα. Εδώ ήταν όλο το ζουμί .Πηγαίναμε στο Δημοτικό Συμβούλιο για να θυμώσουμε αλλά και να γελάσουμε με τις έξυπνες ,ενίοτε εκνευριστικές κορώνες του .Ήταν όμως εύστοχες και έβγαζαν γέλοιο. Αυτό ο ίδιος  το καταλάβαινε και το επεδίωκε ,χωρίς ό ίδιος να γελάει.                                                                                                                                                      

Μοναδικός, όμως ,στην απέναντι πλευρά της αίθουσας ήταν και  ο Νέστωρας που εφοδιασμένος με ότι  ποιο λεπτομερειακό στοιχείο για κάθε θέμα  από τον Βασίλη Ζαφειράκη που άγρυπνα παραμόνευε πίσω του με ένα φάκελλο, εξανάγκαζε τον Παπαδιονυσίου να έρχεται μελετημένος. Ήταν αυτός ,ίσως ,ένας από τους λόγους που ο Δήμαρχος  δεν  ‘’ πήγαινε’’ καθόλου τον Β.Ζαφειράκη.                                                                                                                                                                        

Η πολιτεία του Β.Παπαδιονυσίου θα πρέπει να βγει σε βιβλίο. Δεν ξέρω αν και πόσο θα αναφερθεί ο Νέστωρας στο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει.                                                                    

Ξεκίνησα όμως για το χθεσινό Δημοτικό Συμβούλιο. Δεν άντεξα. Ήμουν όμως εκεί στην εξέλιξη μιάς ανούσιας – αστείας αντιπαράθεσης γιά τον πολιτισμό στο Γαλάτσι που ,κατά τους άρχοντές μας, εξαντλείται  στις καλοκαιρινές εκδηλώσεις στο θέατρο του Άλσους Βέικου.Η αντιπαράθεση δεν ήταν βέβαια για το πώς θα ξεπροβάλει στη πόλη  ο οργανωμένος πολιτισμός με την αξιοποίηση και τη στήριξη στις ζωντανές δυνάμεις της πόλης , αλλά για το πόσο περισσότερα χρήματα διέθεσαν οι προηγούμενοι Δήμαρχοι για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις και για το ποιoς Δήμαρχος και ποιος αρμόδιος επί του πολιτισμού παράγοντας  ήταν ο αποτελεσματικότερος στη προσέλκυση…χορηγών!                                                                                                                                                        

Δεν κατάλαβα αν κάποιος από τους διαπληκτιζόμενους παράγοντες σκέφθηκε ότι τέτοιου μεγέθους κονδύλια ( 350.000€  τα παλιότερα χρόνια ) για το Γαλατσιώτικο φεστιβάλ , στα χέρια ανθρώπων που πονάνε τον πολιτισμό ,η πόλις σήμερα θα ήταν αρκετές σκάλες ψηλότερα.                                                                                                                                                                        

Όσο δε για την επιχορήγηση των Ι. Ναών Αγ. Γλυκερίας και Αγίας Ειρήνης για πολιτιστικές εκδηλώσεις που ήταν γραμμένο στην  Η.Δ. της συνεδρίασης δεν ξέρω τίποτα.   Το μόνο που αντιλαμβάνομαι είναι ότι ,στο Γαλάτσι αλλά και αλλού,  αρκετοί στηρίζουν τη Δημοτική και πολιτική  καριέρα τους στους παπάδες. 

Του Ίκαρου Πετρόπουλου

 Στο επόμενο: Κωνσταντινούπολη και η  Δεύτερη συζήτηση γιά το ΠΑΛΑΙ.

Διαβάστε περισσότερα του ιδίου 

    

 

Συζήτηση πρώτη εισαγωγική:  ‘’  Άκου φιλαράκο΄’’

Κάποιοι δεν έχουν σταματημό, είτε μιλάνε είτε  πιάνουν τη πέννα η κάθονται στο p/c. Γενικά  είναι φλύαροι. Και όταν είσαι φλύαρος χάνεις την καλοπροαίρετη διάθεση και μετά  πας κατ ευθείαν στη στρέβλωση.                                                                                                                                    

Δεν έχει και μεγάλη σημασία ποιος προσωπικά είναι θύμα της στρέβλωσης, μιας και στη μικρή κοινωνία μας όλοι γνωριζόμαστε και κάποιοι έχουμε δώσει διαχρονικά τις εξετάσεις μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις θύμα της στρέβλωσης είναι ο ίδιος ο  φλύαρος που την προκαλεί. Χάνει εντελώς τη σοβαρότητά του.

Όταν όμως θύμα στρέβλωσης είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα της πόλης ( δομικό )  όπως το ΠΑΛΑΙ, για το οποίο χύνεις δηλητήριο, τη ζημιά την κάνεις.                                                  

Μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα αναξιοπιστίας του   ‘’ όλοι εναντίον όλων ‘’    να έρχεσαι κι εσύ και να πυροβολείς, εκ του ασφαλούς, σπεκουλάροντας στην ευμετάβλητη συνείδηση του  συντηρητικού  πολίτη που μένει μακρυά από  το ΠΑΛΑΙ και τις συλλογικότητες , ( μόνο ο εαυτός του τον ενδιαφέρει) ,τότε  τη… δουλίτσα σου την κάνεις.                                                                                                                                                        

Τζογάρεις στη ‘’ λογική ‘’ του δημότη που τσιμπάει στα… αμείλικτα επιχειρήματα του κόστους συντήρησης και δεν σε ενδιαφέρει  πώς να δώσουμε κάποια διέξοδο  στα χιλιάδες  παιδιά της πόλης- περιοχής  που ασφυκτιούν μπροστά στην αδιάφορη για τη περιοχή πολιτεία.

Το παίζεις ουδέτερος και άμωμος , δεν κρύβεται όμως η λαγνεία της εξουσίας επάνω σου και χωρίς να θέλεις να ενημερωθείς και να καταλάβεις, χωρίς να σεβαστείς τη 15χρονη ιστορία της πόλης σου που είναι γραμμένη παράλληλα με την διεκδίκηση του ΠΑΛΑΙ, εσύ ζητάς …….εγγυήσεις  απ αυτούς που δημιουργούν γεγονότα, μη θέλοντας να καταλάβεις ότι τα κινήματα είναι  η σύμπτωση, η  συνάντηση των ενεργών πολιτών αδιάκριτα καταγωγής και κομματικής τοποθέτησης για τη προβολή και τη διεκδίκηση ενός μεγάλου θέματος.

Υποκρίνεσαι πως δεν καταλαβαίνεις ότι αντικειμενικά  σε  χειρίζεται και σε αξιοποιεί  μία εξουσία που δεν εννοεί να ηγηθεί, κατά καθήκον τουλάχιστον, στη διεκδίκηση του ΠΑΛΑΙ στην σημερινή ευνοϊκήσυγκυρία. Αφήνεσαι  στους σκοπούς της δηλώνοντας υποκριτικά ότι στέκεσαι κριτικά απέναντί της, ενώ τα έργα σου δηλώνουν αλλοιθωρισμό, αν όχι  εξάρτηση.

Άκου φιλαράκο:  Ο δρόμος της αρετής δεν είναι δύσκολος ,ακόμη και τώρα.Αρκεί να έχεις αυτοσεβασμό και να μετράς το μπόι σου. Το να επιχειρείς να ψηλώσεις χρειάζεται να χάσεις στοιχεία από τον καλό εαυτό σου, αν υπάρχει  τέτοιος. Θα λυπηθούμε πραγματικά ,αν χρειασθεί να μιλήσουμε κι εμείς με τον τρόπο σου.

Toυ Ίκαρου Πετρόπουλου

ΥΓ.Ο "φιλαράκος" πάντως, τη φορά αυτή δεν είναι ο Τ.Π

Στο επόμενο: Η δεύτερη πραγματική, πλέον, συζήτηση για το ΠΑΛΑΙ.

 ‘’Το Δημοτικό Συμβούλιο της  2.6.2015’’

 

Διαβάστε περισσότερα του ιδίου 

 

Στην  συγκέντρωση που καλέστηκε στο Σύνταγμα την Τετάρτη το βράδυ, προσωπικά θα πάω, αλλά με έναν και μόνο σκοπό:

Την αποδυνάμωση του κλίματος φόβου που θέλουν κάποιοι να επιβάλουν στον ελληνικό λαό, ώστε να αποτραπεί η ρήξη της ελληνικής κυβέρνησης με την ευρωελίτ.

Δεν θα πάω φυσικά ούτε για να στηρίξω τις 47 σελίδες της κυβερνητικής πρότασης, ούτε για να παζαρέψω το 0,25% του πρωτογενούς πλεονάσματος, ούτε για να πανηγυρίσω την εκποίηση της περιουσίας του ελληνικού λαού που περιλαμβάνεται σε αυτήν την συμβιβαστική πρόταση.

Αντιλαμβάνομαι το όλο σκηνικό, ως «μια παράσταση που έπρεπε να παιχτεί», με σκοπό να έχουμε ακόμα μεγαλύτερο ηθικό πλεονέκτημα, μετά την (κατά τη γνώμη μου, αναπότρεπτη) ρήξη. Το βλέπω σαν ένα άλλο ακόμα στοιχείο επιβεβαίωσης της εχθρικής προς τον ελληνικό (και όχι μόνο…) λαό από τη μεριά μιας ευρωελίτ που έχει εκτροχιάσει την Ενωμένη Ευρώπη από την κατεύθυνση της ισότιμης συνύπαρξης των λαών της.

Μετά τα αμέτρητα «λάθη» των δύο πρώτων Μνημονίων, οι ίδιοι τεχνοκράτες συνεχίζουν να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως αυθεντίες για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους και απανάπτυξης που έχει χτυπήσει ολόκληρη την Ευρώπη, ιδιαίτερα τις περιφερειακές χώρες και σε εξαιρετικό βαθμό την Ελλάδα.

Μετά την οφθαλμοφανή (και από τους ίδιους πλέον παραδεκτή!) αποτυχία να ρυθμίσουν με το νεοφιλελεύθερο τσεκούρι το τεράστιο χρέος που κρέμεται συνολικά πάνω από την Ευρώπη, το μόνο που ενδιαφέρει πλέον την ευρωελίτ είναι να αποτρέψει την στροφή προς την Αριστερά της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Ο πόλεμος ενάντια στην χώρα μας, είναι ο πόλεμος ενάντια στην Δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος, τα δικαιώματα, το εργατικό κίνημα.

Ο στόχος της ευρωελίτ είναι ένας:

Να ηττηθεί η Αριστερά στην Ελλάδα, είτε με την ανατροπή της, είτε με τον εξευτελιστικό συμβιβασμό της.

Δεν υπάρχει «οικονομοτεχνική διαφορά». Υπάρχει μία ακραία πολιτική αντίθεση – άρα δεν υπάρχει καμία υποτιθέμενη «πολιτική λύση»! Ή θα τους νικήσουμε ή θα μας ισοπεδώσουν.

Σε αυτή την ιστορική στιγμή ο ελληνικός λαός θα είναι αυτός που θα πει το μεγάλο «ΟΧΙ». Ένα «ΟΧΙ» που –όπως και το προηγούμενο το ‘40- θα σημαίνει αγώνες, θα σημαίνει στερήσεις, θα σημαίνει θυσίες. Έτσι όμως είναι τα «ΟΧΙ» και γι’ αυτό αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της συλλογικής μας συνείδησης στην οποία με περηφάνια ανατρέχουμε στα «δύσκολα».

Οι αγώνες του λαού μας ορθώθηκαν με τα μεγάλα «ΟΧΙ».

Οι θυσίες που ζητήθηκαν για τα «ΝΑΙ» πήγαν χαμένες.

Τα «ΝΑΙ» τα παίρνει το …Ποτάμι…

Τα «ΝΑΙ», τις μεταλλαγμένες «συνταγές», τα Ζάππεια, τις «απαγκιστρώσεις», τα «δεν υπάρχει άλλη λύση», τα έφτυσε η Ιστορία και τα έστειλε στο περιθώριο, όχι από άκρατη αγωνιστική διάθεση του λαού, αλλά γιατί διέλυσαν την κοινωνία, διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις, πτώχευσαν τα λαϊκά στρώματα, καταρράκωσαν τους μικρομεσαίους, επιβράβευσαν τους πραγματικούς ενόχους και ξεθώριασαν την ελπίδα.

Η Αριστερά έχει μία μόνη εντολή από την Ιστορία:

Να δρομολογήσει την ασφαλέστερη πορεία ώστε το «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού και να γίνει το παράδειγμα για το αυριανό «ΟΧΙ» των ευρωπαϊκών λαών.

16.06.2015

Δημήτρης Βουζουναράς

Αγ. Θεόδωροι Κορινθίας

Ναι, φαντάζομαι τι σκέφτηκες. Εκείνον εκεί τον έρωτά σου. Το κορίτσι από το σχολείο, το συμφοιτητή σου, που μετά από λίγο καιρό σε παράτησε, την εφηβική σου αγάπη από τη γειτονιά, εκείνη τη σχέση που δεν πήγε, όπως περίμενες. Μια τσιμπιά σου έχει απομείνει, κάθε φορά που σκέφτεσαι αυτό το παρελθόν. Μια πικρία ανακατεμένη με λίγη ελπίδα. Ακόμα και μετά από χρόνια περιμένεις ότι ίσως κάτι έχει αλλάξει. Ότι θα συναντηθείτε στο δρόμο και θα καταλάβεις κάτι αλλιώτικο από αυτό που φαίνεται. Συχνά τα σχέδια σου ματαιώνονται. Δεν φαίνεται να είσαι και τόσο απαραίτητος, όσο νόμιζες. 

Κοίτα λίγο πιο πέρα. Τα όνειρα. Ξεκίνησες με κάστρα, ιππότες, πριγκίπισσες, δυναμικές μάχες, έπειτα μεγάλωσες λίγο, σκέφτηκες «τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω;» , μηχανολόγος, γιατρός, αρχαιολόγος ναυαγίων, συντηρητής έργων τέχνης. Ήρθε η πραγματικότητα να σε χτυπήσει κατά πρόσωπο. Άφησες τα όνειρα για χάρη της καθημερινότητας. Σπούδασες κάτι πιο πρακτικό ή κάτι που έφτασαν οι δυνατότητές σου. Ή τελικά σπούδασες αυτό που ονειρεύτηκες, αλλά δεν το εξάσκησες ποτέ. Η πραγματικότητα σε προσγείωσε σε ένα μουντό γραφείο με προϊσταμένη κάποια ή κάποιον, που από τη συμπεριφορά του καταλαβαίνεις ότι έχει αληθινά πρόβλημα με την ερωτική του ζωή. Ή μπορεί και αυτός να έχει πολλά ανεκπλήρωτα μέσα του. 

Και φτιάχνουμε τις ουτοπίες μας. Αυτούς τους α-τόπους, τα εξιδανικευμένα καταφύγια μας, μπαίνουμε μέσα, κρυβόμαστε. Κοίτα γύρω σου. Μέτρα πόσες αποτυχημένες ουτοπίες γνωρίζεις. Άσε τις δικές σου. Το κράτος, που χρόνια παλεύει να γίνει αυτό που ευαγγελίζονται οι πολιτικοί μας. Τους πολιτικούς, που η εφευρετικότητά τους ταλανίζεται από την κυριαρχία του ιδιωτικού, του προσωπικού, του περιορισμένα συμφεροντολογικού. Τους λίγους από αυτούς, που πιστεύουν πως θα σώσουν τον κόσμο, τη φύση, τα παιδιά, την κοινωνία, το δήμο. Κι εμείς τους κοροϊδεύουμε, τους λέμε ονειροπόλους. 

Θα ’ρθω κι εγώ μαζί σας όπου πάτε, λέει το ανεκπλήρωτο στα όνειρα (Κική Δημουλά).

Της Ειρήνης Χατζούδη

 

 

Διαβάστε προηγούμενα άρθρα της ιδίας

 

 

 

Υπάρχουν αποχαιρετισμοί κι αποχαιρετισμοί. Απλοί, καθημερινοί. «Γεια, τα λέμε αύριο» ή «Καλό χειμώνα, του χρόνου πάλι εδώ».  Από αυτούς που λέμε κάθε μέρα, φεύγοντας από το σπίτι, τη δουλειά, μετά από μια πεταχτή συνάντηση στο δρόμο. Ανώδυνοι, συχνά χωρίς νόημα ή ίσως και με κάποια ανακούφιση. Τόσο απλοί, που σχεδόν ποτέ δεν αντιλαμβανόμαστε τη βαρύτητά τους. Ίσως να μην ξαναδούμε ποτέ τον άνθρωπο που αποχαιρετάμε, για τον έναν ή τον άλλο λόγο. 

Άλλοι, που σου αφήνουν ένα ψήγμα θλίψης και νοσταλγίας. Ένας φίλος που φεύγει για καιρό, ο αδερφός σου, ο γιος, η μάνα που ήρθε για λίγες μέρες από μακριά και αυτές πέρασαν γρήγορα. Στεκόμαστε σε λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, κενοί, υποκρινόμενοι ότι είναι εντάξει, μη θέλοντας να βαρύνουμε αυτόν που φεύγει. Χαμογελάμε ψεύτικα, μιλάμε ανόητα για την επόμενη φορά που θα ξαναέρθει, ενώ μέσα μας μετράμε τους μήνες και μας φαίνονται πολλοί.

Ο αποχαιρετισμός μιας κατάστασης. Το παιδί που τελείωσε το νηπιαγωγείο, τη φετινή σχολική τάξη κι εσύ ξέρεις ότι ποτέ ξανά δε θα είναι το ίδιο. Με συγκίνηση λέμε αντίο στους δασκάλους. Μια σχέση, που πρέπει να αφήσουμε να φύγει, γιατί πια δεν έχει νόημα ή γιατί παραείναι τοξική για τα μέτρα μας. Μια αγάπη χωρίς αντίκρισμα, που μόνο σκέψεις προκαλεί. Μια δουλειά γιατί βρήκαμε κάτι καλύτερο, γιατί δε μας κάνει, γιατί η κρίση μας απέλυσε. Αποχαιρετάμε με ντροπή τους συναδέλφους κι ελπίζουμε να πάμε παρακάτω.  

Ο θάνατος. Ο πιο δημοκρατικός αποχαιρετισμός, συμβαίνει σε όλους. Ο τελεσίδικος. Αφήνεις τον άνθρωπό σου να φύγει. Οφείλεις να πας παρακάτω. Δεν έχει πισωγυρίσματα εδώ. Πρέπει να συνεχίσεις. Κλαις, ατσαλώνεσαι, τέλος. Φτάνει η στιγμή που λες το τελειωτικό αντίο. Το αντίο με το μεγαλύτερο και δυσκολότερο κύκλο. 

( Και μαθαίνεις  οτι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις, και οτι, αλήθεια, έχεις δύναμη, και οτι, αλήθεια, αξίζεις. Και μαθαίνεις… μαθαίνεις, με κάθε αντίο μαθαίνεις.  Χόρχε Λούις Μπόρχες)

"Αφιερωμένο στον Κώστα Καλεσάκη και την αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια που μας δίδαξε"

"Ειρήνη Χατζούδη"

 

Διαβάστε προηγούμενα άρθρα της ιδίας

 

 

Μεταξύ αυτών ο Σεραφείμ Κερασιώτης ,Διευθυντής του Γαλατσιώτικου σχολείου 2ου ΕΠΑΛ, στη Γκράβα, που επιμένει στην απλότητα, στην ειλικρίνεια, στην οικολογία, δηλαδή σε  στοιχεία συμβατά με την  παιδεία του Έλληνα  που, δυστυχώς, έχουν εξοβελισθεί από το δημόσιο βίο. Τούτο και  προκύπτει από το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης στη Βουλή και στις τηλεοράσεις. Αυτά τα δυσεύρετα , πλέον, στοιχεία είναι τα  κύρια χαρακτηριστικά   των  ‘’ Πανελλήνιων μαθητικών διαγωνισμών κατασκευής φωλιάς πουλιών’’ ( φέτος ο 18ος ).                                                                                                                                  

Βρεθήκαμε κι εφέτος, την Παρασκευή 29.5.15 , στο ‘’ Πάρκο Τρίτση ‘’, στο Ίλιον, σε μία πραγματική γιορτή, στη τελική φάση του 18ου διαγωνισμού  που διοργανώνει το 2ο ΕΠΑΛ, μαζί με την  ‘’ Ορνιθολογική εταιρεία ‘’ και την ‘’ Δράση για την κοινωνία τον πολιτισμό και την ποιότητα ζωής ‘’ .Στους διοργανωτές διαβάσαμε και τον Δήμο Γαλατσίου.Οι φωλιές που έχουν κατασκευασθεί από μαθητές σχολείων από όλη της Ελλάδα ( 73σχολεία) ήταν τοποθετημένες σε σειρά με νούμερα και κάθε κριτής εφοδιασμένος από την  ‘’ γραμματεία’’ του διαγωνισμού με σχετική κατάσταση βαθμολογούσε μέσα σε μία ατμόσφαιρα ευφρόσυνη, συμμετοχική ,αλληλέγγυα.                                                                        

Εδώ αξίζει η αναφορά σε μία’’διαγωνιζόμενη ‘’ φωλιά που οι παρευρισκόμενες τέσσερες μικρές μαθήτριες του σχολείου την προμόταραν με σθένος και παιδική καθαρότητα διεκδικώντας από τους σε κίνηση κριτές, μεγάλο βαθμό. Τον έδωσα. Άλλωστε ήταν αδύνατο να αντισταθείς στον παιδικό ενθουσιασμό.                                                                                      

Στη συνέχεια παρουσιάσθηκε σε οθώνη από μαθήτριες του 2ου ΕΠΑΛ, όλο το πρόγραμμα του διαγωνισμού με ιστορικές αναδρομές και φορτικές συγκινήσεις που ακουμπούσαν πρόσωπα προσφοράς, παρόντα αλλά και πρόσωπα που έχουν    ‘’ φύγει ‘’ .Στη συνέχεια σύντομοι χαιρετισμοί φορέων και  Δ/ντών – καθηγητών σχολείων και τέλος ένας μπουφές στο προαύλιο του χώρου όπου και η διακριτική παρουσία της καθηγήτριας Κας Κερασιώτη.                                                                                                      

Η ΔΡΑΣΗ αισθάνεται άνετα κάθε φορά που συμβάλει στο διαγωνισμό με ένα πούλμαν μεταφοράς στο ΙΛΙΟΝ των μαθητών και καθηγητριών/ών του 2ου ΕΠΑΛ .               Εντύπωση προκαλεί ότι από τον διαγωνισμό  απουσιάζουνν  σχολεία της περιοχής μας .Δεν έχουν οικολογικές ομάδες και σχετικούς καθηγητές τα σχολεία μας;                                                                                                                                                  

Ας κλείσουμε με την γνωστή ινδιάνικη παροιμία:                       

Δεν κληρονομήσαμε το περιβάλλον.Το δανειστήκαμε από τα παιδιά μας! 

 

Του Ίκαρου Πετρόπουλου

 

Διαβάστε περισσότερα του ιδίου