Μπήκαμε ήδη στην χειμερινή ισημερία, πράγμα που σημαίνει ότι μιάς και από εδώ και πέρα μεγαλώνει η μέρα σταδιακά, άς λέμε καλό καλοκαίρι. Εξάλλου στην Ελλάδα ζούμε, στη χώρα τού Φωτός, οπότε, επί της ουσίας δηλαδή, μιλάμε περισσότερο για καλοκαιρία παρά για κακοκαιρία, όπως συμβαίνει βορειότερα από τα μέρη μας.
Όπως έχω διαβάσει, Έλλην, σημαίνει ο φέρων το Φώς, ο φωτισμένος. Αν αυτό είναι αληθές, τότε εμείς γιατί ονομάζουμε τούς εαυτούς μας Έλληνες; Είμαστε εμείς φωτισμένοι; Αν θέλουμε να παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας, ας το πιστεύουμε. Διότι, έν τοίς πράγμασι, που λένε, μόνο φωτισμένοι δεν είμαστε με την ζωή που έχουμε οικοδομήσει. Είμαστε ετερόφωτοι και όχι αυτόφωτοι, και για τον λόγο αυτό, έχουμε αφήσει την ζωή μας να την κουμαντάρουν άλλοι, αυτοί δηλαδή που λέγονται κόμματα, θρησκείες, ιδεολογίες, με μία λέξη που περιέχει όλες τις παραπάνω, έχουμε γίνει έρμαια της κάθε λογής Εξουσίας.
Ο πολιτισμός μας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, ακριβώς επειδή όλα τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά συστήματα έχουν αποτύχει παταγωδώς. Επειδή έχουμε αφήσει τις μετριότητες να ασχολούνται με τα κοινά. Αλήθεια, ποιος σοβαρός άνθρωπος θα ασχοληθεί άραγε με το να επιδιώξει να γίνει δημοτικός σύμβουλος, δήμαρχος, βουλευτής, υπουργός, κυβερνήτης; Κανείς φυσικά. Διότι οι σοβαροί άνθρωποι ούτε έχουν την αρρώστεια να εξουσιάζουν αλλά ούτε και να εξουσιάζονται. Την αρρώστεια (το πάθος κατά τον Πλάτωνα) να επιβάλλονται οι άνθρωποι πάνω σε άλλους ανθρώπους από θέση ισχύος, την έχουμε βιώσει χιλιάδες χρόνια τώρα στο πετσί μας και τα αποτελέσματα είναι ορατά.
Η σύγκρουση (βία) που προκύπτει από το πάθος να επιβάλει κανείς τη θέση του, όχι φυσικά τη δική του εφόσον είναι ετερόφωτος, αλλά αυτή που ενστερνίστηκε και την έκανε δική του, την κομματική, ιδεολογική, θρησκευτική θέση, αυτή λοιπόν, δεν οδηγεί παρά μόνο στην παρακμή. Η σκέψη είναι πάντοτε περιορισμένη και φτάνει πάντοτε μέχρι εκεί που τελειώνει το συμφέρον, η ιδιοτέλεια του καθενός. Η μετριότητα που κυριαρχεί κατ’ επέκταση στην εποχή μας, η γενικευμένη μετριότητα (σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις τού πολιτισμού μας), έχει τις ρίζες της στον Φόβο.
Για να εξαφανίσουμε τον Φόβο, αρκεί σαν πρώτο βήμα να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από το κάτεργο της καθημερινής ρουτίνας και της πολιτικής. Διότι, η ρουτίνα και η πολιτική από τη φύση τους παράγουν Φόβο.
Με όλες τις παραπάνω σκέψεις που δεν ζητώ να τις αποδεχθεί κανείς, δικές μου είναι εξάλλου, καλούμαι και εγώ σε σύντομο χρονικό διάστημα να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα και να εκλέξω τους άριστους που θα διοικήσουν την πόλη μου ή την χώρα μου. Θα πρέπει να αποφασίσω με γνώμονα το Κοινό Καλό. Αν ήταν να αποφασίσω με γνώμονα το κομματικό μου συμφέρον, τα πράγματα θα ήταν απλά, αλλά δεν με ενδιαφέρουν τα κόμματα και τα ιδεολογικά τους υπόβαθρα, όχι ασφαλώς, με ενδιαφέρει όμως το Κοινό Καλό.
Στις αναζητήσεις μου λοιπόν -τουλάχιστον στην πόλη μου που τα πράγματα είναι περισσότερο οικεία-, δεν βλέπω παρά μετριότητες να διεκδικούν την ψήφο μου. Κυρίαρχα στοιχεία δε των περισσοτέρων υποψηφίων είναι η αλαζονεία, ο νεποτισμός (ναι, υπάρχει κι αυτός στην πόλη μας) η αγκαλιά με την καρέκλα, η γραμμή τού κόμματος κλπ.
Με την καρέκλα ήταν δεμένος ο χειρότερος δήμαρχος που είχε ποτέ η πόλη μας, ο αείμνηστος πλέον Παπαδιονυσίου, με την καρέκλα δένεται και ο νύν δήμαρχος, δεμένοι επί χρόνια με τις καρέκλες είναι φυσικά αρκετοί δ. σύμβουλοι, οπότε, το ερώτημα που τίθεται αυθόρμητα εδώ είναι το εξής: Καλά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν έχουν στη ζωή τους άλλα ενδιαφέροντα εκτός από το να εξουσιάζουν;
«Οι φυσικές επιθυμίες που δεν προξενούν πόνο άμα δεν ικανοποιηθούν αλλά, παρ’ όλο τούτο, διατηρούνται έντονες, πηγάζουν από την κενοδοξία, το γεγονός ότι δεν φεύγουν δεν οφείλεται στη φύση τους αλλά στην κενοδοξία του ανθρώπου».
Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος (ο ψυχολογικός εννοείται).
Του Ιωσήφ Στάλιν (ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ)
To Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Πριν από 25 περίπου χρόνια, στη Θεσσαλονίκη έγινε μία έκθεση «αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας». Πήγα να την δω, αλλά κανείς επίσημος φορέας της πόλης ούτε ήξερε μα ούτε είχε ακούσει γι’ αυτήν. Καλά, είχα αναρωτηθεί τότε: κι εγώ πως το είδα σε δημοσίευση στην Αθήνα;
Απογοητευμένος κατά κάποιο τρόπο που δεν βρήκα αυτό για το οποίο έφτασα στην Θεσσαλονίκη, κάθισα δυό-τρείς μέρες να αλητέψω στην ελκυστική αγκαλιά της. Τι να λέμε, άλλη αύρα αποπνέει η πόλη αυτή. Έτσι, τη δεύτερη μέρα των εξερευνήσεων μου στην πόλη, βλέπω μία μικρή ταμπέλα στην πλατεία Διοικητηρίου αν θυμάμαι καλά που έλεγε ότι στη Στοά, υπήρχε η έκθεση αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας. Πράγματι, κατηφόρισα για τη Στοά και όντως υπήρχε η έκθεση. Ίσως η καλύτερη έκθεση που έχω πάει ποτέ μου. Αν δεν την έχετε δει, σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα διότι στις μέρες μας λειτουργεί σε μόνιμη βάση κάπου στον Πύργο της Ηλείας και κάπου στο Κολωνάκι, εδώ στην Αθήνα. Με δυό λόγια, στην έκθεση αυτή εμφανίζεται η τεχνολογία αιχμής που διέθετε ο ελληνικός πολιτισμός. Πολύ εύκολα έβλεπες πως από την Τροία για παράδειγμα, μάθαιναν τα νέα της ημέρας οι Μυκηναίοι σε διάστημα μιάς ίσως ώρας. Τα μέσα επικοινωνίας που υπήρχαν ξεπερνούσαν κάθε φαντασία. Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Διότι, διάβασα στα νέα της πόλης μας για τα αρχαία που βρέθηκαν αφενός στα έργα του ΜΕΤΡΟ επί της Λ. Βέϊκου και αφετέρου για τα αρχαία τείχη στην οδό Ιπποκράτους.
Ευτυχώς, το τονίζω, ευτυχώς, που το ΜΕΤΡΟ ακολουθεί την διαδρομή για Κυψέλη και Εξάρχεια και όχι προς την Ακρόπολη. Διότι, αν η στοά του ΜΕΤΡΟ κατευθυνόταν προς την Ακρόπολη, ήταν πάρα πολύ πιθανό ν’ αντάμωνε την Μεγάλη Στοά που διασχίζει το Γαλάτσι με κατεύθυνση από βορά προς νότο, από το Βριλήσσιον Όρος προς την Ακρόπολη.
Σε κάποιους είναι γνωστό το σημείο στην Εύμορφη Εκκλησιά που οδηγούσε στην Μεγάλη Στοά. Καλώς ή κακώς, δεν υπάρχει σήμερα η πρόσβαση αυτή και μάλλον καλώς, διότι ό,τι είναι κρυμμένο σώζεται. Ό,τι βγαίνει στην επιφάνεια καταστρέφεται. Καλώς, διότι στην Ελλάδα η ενασχόληση με τον αρχαίο πολιτισμό μας, είναι εντελώς επιδερμική, έτσι το θέλει το σύστημα κι έτσι πράττει ο άδολος λαός, ακολουθεί το σύστημα. Αυτό δεν το υποστηρίζω εγώ, ποιος είμαι άλλωστε για να ισχυριστώ κάτι τέτοιο, αυτό το αναφέρουν οι μελέτες, οι δημοσιεύσεις έγκριτων μελετητών και αρθρογράφων που έν ολίγοις, λένε ότι, στην Ελλάδα, οι Έλληνες αγνοούν την ιστορία τους. Εννοώ την αρχαία. Αγνοούν, συνεχίζουν οι ίδιοι κύκλοι, την αρχαία ελληνική γραμματεία. Αλλά όσο περισσότερο αγνοούν, τόσο περισσότερο ελληναράδες το παίζουν, σαν τους χρυσαυγίτες που κραύγαζαν «εγερθήτω» αλλά δεν άνοιξαν ποτέ στη ζωή τους να διαβάσουν έναν προσωκρατικό φιλόσοφο.
Πολλά είναι τα θαμμένα μυστικά που κρύβει στη ψυχή του το Γαλάτσι και καλώς μένουν ώς έχουν. Τώρα, αν τα έργα του ΜΕΤΡΟ φέρουν στην επιφάνεια μερικά σκόρπια τείχη ή κάτι άλλο, η ουσία είναι πως πάνω στην αρχαία Δόξα δεν θα πέσουν. Και δεν θα πέσουν διότι είναι αδύνατον να εμφανιστεί αυτή σε βέβηλους ανθρώπους, όπως είναι οι περισσότεροι όχι μόνο συμπολίτες μας αλλά και στην μεγάλη τους πλειοψηφία οι συνέλληνες.
Οπότε, που και που, ας πετάμε κανένα θέσφατο που είπε ο Σωκράτης ή όποιος άλλος μέγιστος των Ελλήνων, ας παπαγαλίζουμε την Δημοκρατία και τις Ιδέες του Πλάτωνα, για να πουλάμε μούρη στις παρέες μας, αλλά μέχρι εκεί. Μην πάμε παραπέρα
Του Ιωσήφ Στάλιν (ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ)
To Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Μοναδική εγγύηση ένα τοπικό κίνημα!
Κοινή είναι η πεποίθηση ότι ο συνδυασμός Τουρκοβουνίων - Αττικού Άλσους – Πεδίο Άρεως, αποτελεί μοναδικό πνεύμονα πρασίνου και υπερτοπικό πόλο δασικής αναψυχής των κατοίκων της Αττικής .
Το περιαστικό δάσος Γαλατσίου αποτελεί μέρος των Τουρκοβουνίων.
Τούτο σημαίνει ότι στο Γαλάτσι, πέφτει η κύρια ευθύνη για την προστασία του.
Κινδυνεύει άραγε το δάσος μας;
Τι είναι εκείνο που, πρόσφατα, κινητοποίησε την ΔΡΑΣΗ ( παρέμβαση στο Δημοτικό Συμβούλιο ),τις Δημοτικές κινήσεις και μερικούς Συλλόγους;.
Πρόκειται για μία απόφαση του Α.Π. ( 1591?2021) που αναγνωρίζει ιδιοκτήτη σε έκταση 702 τ.μ. μέσα στην δασική αναδασωτέα περιοχή ( λόφος Κόκκου ) .
Διάβασα το άρθρο τού δημοσιογράφου κ. Κιούπη στο τελευταίο τεύχος της μηνιαίας εφημερίδας «Γραμμή» με τον τίτλο: Ποιοι θέλουν τελικά προοδευτική συμπόρευση στο Γαλάτσι;
Κατανοώ έν μέρει τα ιδεολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και που ανακλούν φυσικά και σε τοπικό επίπεδο, στην πόλη μας έν προκειμένω. Δεν θα σταθώ σε όλο το άρθρο του συμπολίτη μας δημοσιογράφου, διότι όρους ας πούμε όπως: προοδευτικές δυνάμεις, για παράδειγμα, δεν τους αντιλαμβάνομαι, είναι εντελώς ασαφείς αν και η αριστερά θεωρεί το σώμα της «προοδευτικό» συγκρίνοντας το φυσικά με το «συντηρητικό» σώμα της δεξιάς.
Αριστεροί, δεξιοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, προτάσσουν τις ιδεολογίες τους έναντι του κοινού καλού. Οι δικές τους ιδεολογίες είναι οι σωστές, οι άλλες όχι. Αυτό το παιχνίδι που στην Ελλάδα το βαπτίζουν πολιτικό ενώ είναι ξεκάθαρα κομματικό, ένας νοήμων άνθρωπος, ένας άνθρωπος δηλαδή που δεν φορά παρωπίδες, που δεν φοβάται να προχωρήσει στη ζωή του χωρίς αφέντες κομματικούς ή και θρησκευτικούς, ένας άνθρωπος που δεν γλύφει από τα αποφάγια της εξουσίας για να συντηρήσει την αδυναμία του, ένας άνθρωπος έν τέλει που σέβεται τον εαυτό του και έχει μερικώς έστω το γνώθι σαυτόν, και έχει την αντίληψη και στέκεται έξω από τίς όποιες ιδεολογίες, αυτός ο άνθρωπος, δεν αυτοπροσδιορίζεται με βάση μία ιδεολογία αλλά προτάσσει άλλα ουσιώδη πράγματα.
Εδώ, στο άρθρο του συμπολίτη μας δημοσιογράφου, μεταξύ των άλλων που δεν με αφορούν διότι απευθύνονται σε κομματικά κυρίως πρόσωπα της τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνει επί λέξει: «ο επικεφαλής της παράταξης να εκλεγεί με κάλπη από την κοινωνία της πόλης». Η συγκεκριμένη πρόταση με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο αν και θέλει επέκταση. Θέλει επέκταση η συγκεκριμένη πρόταση διότι αποδέκτη έχει τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μπορεί να προεκταθεί σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας και από άλλες «προοδευτικές δυνάμεις» και οι μετέχοντες των ψηφοδελτίων -ανεξαρτήτου παράταξης-, να προτείνονται από τις τοπικές κοινωνίες, διότι μόνο αυτές γνωρίζουν την ποιότητα και σοβαρότητα του κάθε ενός έξ ημών.
Αυτό βέβαια, για να γίνει, προϋποθέτει επανάσταση, τουλάχιστον νοητική, διότι τα κόμματα, όλα τα κόμματα είναι οπισθοδρομικά, δεν μπορούν από τη φύση τους να αναπτύξουν τέτοιων ειδών αντιλήψεις διότι αυτές βρίσκονται έξω από τον περιορισμένο νοητικό και ιδεολογικό τους δακτύλιο. Όταν λοιπόν βρισκόμαστε σε μία κάλπη βουλευτικών ή δημοτικών εκλογών, έχουμε μπροστά μας ένα ψηφοδέλτιο που καλούμαστε να ψηφίσουμε σε αυτό τους «καλύτερους», αλλά μας διαφεύγει το γεγονός ότι, οι υποψήφιοι του ψηφοδελτίου δεν έχουν επιλεγεί από εμάς αλλά από την γραφειοκρατία μίας κομματικής συνεδρίασης. Εμείς, απλά καλούμαστε να επιλέξουμε μερικούς από τους αρεστούς του κόμματος, του κάθε κόμματος.
Η λειτουργία αυτή, που έχουμε συνηθίσει εφόσον δεν θέλουμε να έχουμε αυτάρκη σκέψη, δεν περιέχει εντός της ούτε ένα δράμι Δημοκρατίας. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για «κομματικές γραμμές».
Η εποχή που διάγουμε, είναι συναρπαστική, τα λάφυρα που ορέγεται κάθε κόμμα όταν πάρει την εξουσία σιγά αλλά σταθερά λιγοστεύουν. Το κάθε κόμμα που έχει κυβερνήσει ή που θέλει να κυβερνήσει, κατά νου, δεν έχει το εθνικό συμφέρον αλλά την άλωση της εξουσίας με τους δικούς του αχυράνθρωπους, κοινώς, κομματικά μέλη. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας.
Τα κομματικά λάφυρα λιγοστεύουν, διότι έχει ήδη ξεκινήσει μία καινούργια αντίληψη, ένα είδος διαφορετικής σκέψης, που σαν γνώμονα έχει το σταμάτημα του διαχωρισμού των ανθρώπων από τις ηλίθιες ιδεολογίες. Στην εποχή μας, οι όροι: αριστερός, δεξιός, σοσιαλιστής, κομμουνιστής κλπ. δεν έχουν κανένα μα κανένα νόημα. Συντηρούνται όμως σαν όροι, διότι οι ιδεολογίες από κάπου πρέπει να τραφούν. Και τα πάντα τα τρέφει ο Φόβος.
Εύχομαι, ειλικρινά το γράφω, έστω η πρόταση του κ. Κιούπη που έχω υπογραμμίσει να υιοθετηθεί από τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν θα γίνει τίποτα διότι το Κοινό Καλό έρχεται σε δεύτερη μοίρα μιάς και υπερτερεί το «κομματικό καλό».
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
To Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Στην πόλη μας κυκλοφορούν ώς γνωστόν, αρκετά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε.) που συμβάλουν με τον τρόπο τους στην ενημέρωσή μας, σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή. Χάριν της ενημέρωσης λοιπόν και της διακίνησης των ιδεών -θεμελιώδης αρχή της Δημοκρατίας μας-, έστω και αστικής όπως με πόνο μολογάνε διάφοροι κύκλοι, νοσταλγοί του παρελθόντος αλλά και του ζοφερού μέλλοντος, ο καθένας έξ ημών μπορεί να αρθρογραφεί, να κριτικάρει τα κακώς κείμενα αλλά να υπόκειται και ο ίδιος σε κριτική. Πριν από ένα χρόνο κυκλοφόρησε σε μία μόνο έκδοση και η δική μας εφημερίδα «Χάος», σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων (200), αλλά εμείς την μοιράσαμε χέρι-χέρι. Δεν διαφημίσαμε καθόλου την εκδοτική μας προσπάθεια διότι δεν ήταν αυτή η επιθυμία μας παρά μόνο η έκδοση της πειραματικής εφημερίδας μας. Πέτυχε το πείραμα και ίσως το επαναλάβουμε κάποια στιγμή, ίσως.
Τόσο λοιπόν στον έντυπο τύπο κι άλλο τόσο και στον ηλεκτρονικό, μιλάω πάντα για την αμαρτωλή πόλη μας, το Γαλάτσι, ο λόγος, ο γραπτός λόγος, κρίνεται. Κρίνεται διότι η Δημοκρατία μας, όπως θέλει ελεύθερη την διακίνηση των ιδεών εκφραζομένη μέσω του γραπτού λόγου, άλλο τόσο θέλει και την κριτική. Ό,τι λοιπόν γράφεται ελεύθερα υπόκειται και σε κριτική. Με υποκειμενικά κριτήρια πάντοτε.
Κι εγώ για παράδειγμα, έχω δεχθεί κατά το παρελθόν κριτική με όσα κατά καιρούς γράφω και φυσικά θα δεχθώ και στο μέλλον. Την αποδέχομαι την κριτική διότι είναι μέρος της ελευθερίας. Καλή ή κακή δεν έχει σημασία, ο καθένας μας έχει τον δικό του τρόπο γραφής, το ίδιο συμβαίνει και με τον κριτικό ή τον έν δυνάμει κριτικό.
Ό,τι γράφεται όπως προείπα, μένει. Όμως και ο προφορικός λόγος κατά την ανατολίτικη φιλοσοφία μένει, στα Ακασικά Αρχεία, όπως τα ονομάζουν. Προφορικός ή γραπτός έν τέλει ο λόγος, έντυπος ή ηλεκτρονικός, μπορεί και κρίνεται. Φυσικά, όταν κρίνουμε ένα άρθρο για παράδειγμα, κρίνουμε αυτό καθαυτό, δεν κρίνουμε τον βίο τον ιδιωτικό του αρθρογράφου, και δεν το κάνουμε διότι δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε τις πράξεις του άλλου, τουλάχιστον κατά την χριστιανική αντίληψη.
Έτσι λοιπόν, θέλω να καταθέσω την σκέψη μου εδώ, για μία στήλη που διαβάζω συχνά και δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς γράφει. Ο απίθανος λοιπόν αυτός αρθρογράφος της έν λόγω στήλης, με έχει κερδίσει. Είμαι ίσως ο πρώτος που θα διαβάσω το άρθρο του, με δυό λόγια δηλαδή, είμαι φανατικός οπαδός του.
Βέβαια, εγώ φανατικός στη ζωή μου δεν είμαι για κανένα λόγο, πολιτικό, θρησκευτικό, γηπεδικό, τηλεοπτικό κλπ. Τότε, πως ξέπεσα κι έγινα φανατικός; Για έναν απλό, απλούστατο λόγο. Διότι, από τότε που πρωτοδιάβασα την στήλη αυτή, δεν έχω καταλάβει απολύτως τ ί π ο τ α! Γράφει, γράφει, γράφει, αυτός ο απίθανος τύπος και δεν λέει απολύτως, μα απολύτως τίποτα! Πως τα καταφέρνει; Όλα τα ανωτέρα εννοείται με υποκειμενικά κριτήρια.
Ακόμα και στον ξύλινο λόγο, μπορεί να βγεί κάποιο νόημα, δύσκολα, αλλά μπορεί. Εδώ, στον καταπληκτικό αυτόν αρθρογράφο, δεν υπάρχει έλεος. Τότε, ίσως μου πει κάποιος, γιατί διαβάζεις κάποιον έτσι φανατικά εφόσον δεν τον καταλαβαίνεις; Δεν έχω απάντηση, ειλικρινά, σε τούτο το κοφτερό ερώτημα που μπορεί να προκύψει. Μήπως είμαι μαζοχιστής; Αστείο; Φυσικά, αλλά μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά η φανατική μου προσκόλληση σε κάτι που είναι άγευστο, άοσμο, άνευ ουσίας;
Τα Μ.Μ.Ε. της πόλης μας, είναι αξιέπαινα διότι μάχονται σε τοπικό επίπεδο, άρα έχουν περιορισμένο κοινό που μπορεί όμως να μεταφραστεί σε δεκάδες χιλιάδες ίσως αναγνώσεις. Δεν είναι δηλαδή αμελητέοι οι αριθμοί για μία πόλη όπως η δική μας. Σε μεγαλύτερης εμβέλειας Μέσα, παρατηρούνται τα ίδια φαινόμενα, εκεί μάλιστα που όλα κινούνται από τον επαγγελματισμό, υπάρχουν αρθρογράφοι που δεν λένε απολύτως τίποτα. Και εκεί ρέει και χρήμα. Εδώ τουλάχιστον οι τοπικοί αρθρογράφοι είναι ερασιτέχνες. Ναι, αλλά μπορούν και οι ερασιτέχνες όπως ο συγκεκριμένος αρθρογράφος, να γράφουν, όχι με τρόπο επαγγελματικό, δεν είναι πανάκεια εξάλλου ο επαγγελματισμός τού είδους αυτού, όμως, να γράφουν κάτι, ό,τι τραβάει η ψυχούλα τους, αλλά να έχει ένα νόημα; Να βγαίνει κάτι;
Κατά καιρούς, το φιλόξενο κατά τ’ άλλα e-galatsi πέφτει στην ίδια παγίδα. Ο διευθυντής του κυρίως, γράφει, γράφει, γράφει και τι αλήθεια μας λέει; Αναμασά λόγο πεπερασμένο. Στο τελευταίο μάλιστα άρθρο του με τις ευχές προς τους δημοτικούς άρχοντες συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης και έν δυνάμει νέους δημάρχους, σκόπιμα πιστεύω παρέλειψε την κ. Έλενα Ζέρβα. Γιατί αγαπητέ κατά τ’ άλλα κ. Διευθυντά; Ξεχάσατε το 4% που έλαβε στις τελευταίες εκλογές ουσιαστικά μόνη της; Να υποθέσω ότι και σείς γράφετε με υποκειμενικά κριτήρια;
Θα πει ίσως τώρα κανείς, καλά βρε Πεζοπόρε, εσύ γράφεις πράγματα που έχουν νόημα; Που από τη γραφή σου βγαίνει κάτι; Ό,τι και αν γράφω, σημασία έχει πως την κριτική την δέχομαι, από την καλύτερη ώς την χειρότερη. Κι αυτό διότι δεν με απασχολεί ιδιαίτερα η κριτική, μιάς και η Δημοκρατία Είναι τα πάντα.
Πέραν αυτών για την αρθρογραφία χωρίς νόημα, σκέφτομαι να αλλάξω το όνομα μου από Πεζοπόρος σε Ιωσήφ Στάλιν. Το σκέφτομαι διότι πολλούς πεζοπόρους τώρα τελευταία απόκτησε η πόλη μας που πέφτουν μάλιστα και σε λακκούβες… Έτσι, αν δείτε σε επόμενο άρθρο να φέρει υπογραφή «Ιωσήφ Στάλιν» θα είμαι εγώ. Όμως το σκέφτομαι… Φυσικά, πάντα με «υποκειμενικά κριτήρια.
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
To Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Αν δεν έχεις τίποτα να πεις, γιατί να ενοχλείς τις λέξεις;
Το παραπάνω σύνθημα το αλίευσα από τοίχο ενός παρακμιακού κτιρίου. Μπορεί και παλιάς φυλακής. Και το σκέφτηκα όταν έκανα -αν και άργησα- την κίνηση να κλείσω το Μέσο και να πάω στην κουζίνα μου να φτιάξω το μελωμένο ρόφημά μου.
Τι έλεγε το Μέσο; Τι να πει αλήθεια ο αγαπητός Larry με αυτούς που καλεί στην εκπομπή του για να μιλήσουν για πολιτική στο Γαλάτσι; Υπάρχει άραγε πολιτική σκέψη στην πόλη μας; Απογοητεύτηκα από τον καλεσμένο τού Larry μας, ίσως διότι θα περίμενα από έναν νέο άνθρωπο θετική σκέψη και όχι αναμασήματα και κατηγόριες εναντίον -όχι τού Δημάρχου- αλλά κυρίως ενός συστήματος που στηρίζει και τον Δήμαρχο.
Αναρωτήθηκα, όταν ρωτήθηκε από τον οικοδεσπότη του: θα κάνετε ρουσφέτια;», απάντησε με το θεϊκό: «θα γίνω δυσάρεστος διότι δεν θα κάνουμε». Απόρησα, είναι δυνατόν στον μαρτυρικό τόπο μας να ζητάει κάποιος την ψήφο μας και να μην κάνει ρουσφέτια; Όμως, γρήγορα κατάλαβα ότι ο νέος συμπολίτης μας ζει εκτός της σφαίρας του Γαλατσίου εφόσον φαίνεται να αγνοεί ότι ο αρχηγός της παράταξής του, στήριζε όχι μόνο τον νύν Δήμαρχο αλλά και τον προηγούμενο, δηλαδή το σύστημα. Το γιατί βέβαια τράβηξε το δικό του δρόμο μπορεί να είναι ασαφές ή ακόμα και σαφές, να ζήλεψε τη θέση του χαλίφη και να θέλει να πάρει τη θέση του.
Ότι ο νύν Δήμαρχος θα χάσει έκ των έσω -από μέσα πέφτει το κάστρο- έλεγε προ 20ημερου έτερος αρχηγός παράταξης, αυτό μάλλον είναι μαθηματικά βέβαιο. Το άγνωστο είναι το ποιος θα τον ρίξει, πάντως καθώς φαίνεται, οι μέχρι τούδε υποψήφιοι δεν μπορούν, είναι ανεπαρκείς μπροστά στον Βούδα του Γαλατσίου.
Γιατί τον λέω Βούδα; Τι γιατί, όταν είσαι σε κλειστή παρέα δέκα (10) ατόμων με πρώην πρωθυπουργό και τρώς κοψίδια σε ταβέρνα της Σταμάτας, και να μην είσαι γίνεσαι, παίρνεις από τη σοφία Εκείνου, μαθαίνεις από την πολιτική του σκέψη. Και θα αναρωτηθεί ο αγνός αναγνώστης: καλά, αφού ήταν κλειστή η συνάντηση, πως και διέρρευσε; Δεν διέρρευσε, οι ίδιοι οι μετέχοντες του δείπνου των 10 την έδωσαν σε ορισμένα Μέσα για να βγάλουν και τις υποχρεώσεις τους.
Τέλος πάντων, όση προσπάθεια και να καταβάλει ο αγαπητός Larry, όσους νέους συνδυασμούς και αν κάνουν μερικοί συμπολίτες μας, ο Βούδας του Γαλατσίου δεν πέφτει εύκολα. Τουλάχιστον σε αυτές τις εκλογές που θα σαρώσει από τη πρώτη Κυριακή. Στις επόμενες πιθανόν, αλλά και πάλι, όχι από τους υπάρχοντες ή μελλοντικούς δημοτικούς συμβούλους. Από ένα εντελώς νέο πρόσωπο πιθανόν.
Σε κάθε εκπομπή του αγαπητού Larry, πάντα οι καλεσμένοι -όποιοι κι αν είναι-, τι κάνουν λες και είναι συνεννοημένοι; Κατηγορούν ο ένας τον άλλον, αυτό δηλαδή που συμβαίνει και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αντί να παράγουν πολιτική, παράγουν μικροπολιτική. Όλο αυτό το κατηγορώ κατά του Δημάρχου, σίγουρα έχει βάσεις, δεν είναι στη πόλη μας κανείς αγγελικά πλασμένος. Αλλά αυτοί οι απίθανοι τύποι χάνονται στα κούφια λόγια, αυτοί θα έρθουν στην εξουσία και θα τα φτιάξουν. Κατά το γνωστό άλλωστε της κεντρικής πολιτικής σκηνής: βρήκαμε καμένη γη.
Σε ακόμη μία εκπομπή του Larry μας, χόρτασα αλήθεια. Αυτήν επικαλούνται όλοι, αυτήν αναμασούν, αυτήν στραπατσάρουν. Έτσι, επειδή το μυαλό πάλι τρέχει, σκέφτομαι πως η μόνη σταθερά τελικά στη πόλη μας, είναι αυτοί οι απίθανοι τύποι που συγκεντρώνονται κάθε Σάββατο και αντί να πουν: εδώ ερχόμαστε για ψυχοθεραπεία, για να περάσουμε καλά, το χαλάνε κάποιες φορές διότι παίρνουν στα σοβαρά τους ρόλους του. Το αρχικό λοιπόν σύνθημα του τοίχου: Αν δεν έχεις τίποτα να πεις, γιατί να ενοχλείς τις λέξεις; Καλύπτει απόλυτα ειδικά αυτούς. Και πέρα από τις λέξεις που ταλαιπωρούν τρομάζουν και τα περιστέρια που δεν βόσκουν ανεμπόδιστα.
Όμως απόψε είναι Παρασκευή, και σε μία άλλη γιάφκα, σε κάποια υπόγα της δαιδαλώδους πόλης μας, λαμβάνει χώρα κατά τις βραδυνές ώρες, η «μάζωξη της Παρασκευής» σε αντιδιαστολή με την «μάζωξη του Σαββάτου. Όμως, για την «μάζωξη της Παρασκευή» θα μιλήσουμε στο άγνωστο μέλλον.
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Τo Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Ο εκδότης της εφημερίδας «Παλμός» διέπραξε ένα λάθος με το άρθρο του «Στην αφετηρία σίγουροι μόνο τέσσερις» της 25ης Νοεμβρίου 2022. Ποιο ήταν το «λάθος του»; Ότι μεταξύ των τεσσάρων σίγουρων υποψηφίων δημάρχων στο Γαλάτσι, ανέφερε και την κ. Σαπουνά, χωρίς να πάρει έγκριση από το ……. Κονκλάβιο. Με δυό λόγια, δεν έδωσε ραπόρτο στην «αριστερή έν Γαλατσίω διανόηση» τι θα γράψει και πότε. Μα, γίνονται τέτοια ατοπήματα έγκριτε και έμπειρε κ. εκδότη; Δεν ήξερες, τουλάχιστον δεν φανταζόσουν ότι μπορεί να γίνει πόλεμος στον περίβολο του ίντερνετ καφέ;
Πράγματι, καθώς κατέβαινα τα σκαλοπάτια με δυό τσάντες στα χέρια από ψώνια στού Σκλαβενίτη, η οχλαγωγή της «διανόησης» ακουγόταν από την Προφήτου Ηλία, διαπεραστική, έντονη, ασυνάρτητη. Τρόμαξα σαν πήρα τον διάδρομο του φημισμένου καφέ, φημισμένου, όχι φυσικά για τον καφέ του αλλά για τις μάχες, τούς αγώνες της αριστεράς και της προόδου που διεξάγονται κάθε Σάββατο με επιτυχία!
Μέχρι να διασχίσω 20 μέτρα, κατάλαβα ότι ο τσαμπουκάς γινόταν διότι δεν ρωτήθηκαν τα εκλεκτά μέλη της κοινωνίας μας περί της καθόδου για την δημαρχία της κ. Σαπουνά (που ειρήσθω έν παρόδω -πού λένε-, την ανακοίνωσε στις 28 Νοεμβρίου). Πως τόλμησε αλήθεια αυτή και ανακοίνωσε υποψηφιότητα δίχως να ερωτηθή το Κονκλάβιο; Αυτό, ήταν το δεύτερο πισώπλατο χτύπημα που δέχθηκε το Κονκλάβιο, γιατί το πρώτο ήταν η ανακοίνωση του κ. Παναγιώτου και της συνεργασίας του με τον κ. Μελισσουργό. Πως αλήθεια να δεχθούν αυτοί οι «προοδευτικοί» φαφλατάδες δυό συνεχόμενα αριστερά χτυπήματα, δίχως κάν να ερωτηθούν;
Απομακρυνόμενος από την εμβέλεια της κακόηχης έντασης, νοστάλγησα ευθύς το νησί μου κι ας είχα επιστρέψει από αυτό μόνο δυό μέρες πριν. Νοστάλγησα την ησυχία του, τ’ αρώματα του πρωϊνού, την αλμύρα τού δυτικού καιρού, τα κοτσύφια που έβοσκαν άφοβα ολόγυρα. Εκτός όλων αυτών έβγαλα και το λαδάκι της χρονιάς. Πολλαπλά κέρδη και ωφέλειες η απόδραση έξω και μακριά από τις μίζερες συγκεντρώσεις τού Σαββατιάτικου πρωϊνού καφέ.
Το σόκ όμως δεν τελείωσε, δυστυχώς. Την επόμενη μέρα, την Κυριακή το πρωί, στο «Καμίνι», είχε εκδήλωση το ΚΚΕ (Λαϊκή Συσπείρωση Γαλατσίου) με θέμα το Δασόκτημα Ομορφοκκλησιάς. Όντως, έγινε μία πολύ καλή εκδήλωση, ειδικά με τους κύριους ομιλητές που ανέπτυξαν τα θέματά τους, ανέλυσαν την νομολογία των τελευταίων ετών, όλο το ιστορικό τού πολυθρύλητου κτήματος Βέϊκου. Και θα έκλεινε όμορφα όπως άρχισε η εκδήλωση, με απορίες ακροατών κλπ. Όμως όχι, στελέχη του Σύριζα Γαλατσίου και κάποιοι ξέμπαρκοι φίλα προσκείμενοι προς αυτόν, θέλησαν να μεταφέρουν την οχλαγωγή του Σαββάτου και στην αίθουσα της έν λόγω εκδήλωσης. Εκτός δυό-τριών, που πράγματι έθεσαν ερωτήματα άξια σχολιασμού, οι υπόλοιποι έκλειναν προς την σύγκρουση. Δεν πέτυχαν τού σκοπού τους οι συγκρουόμενοι διότι το ΚΚΕ τέτοια φαινόμενα λαϊκισμού τα απομονώνει και τα εξαφανίζει. Σοβαρή καθόλα ήταν και η παρουσία του αγαπητού Larry King.
Το σόκ όμως έπρεπε να τριτώσει! Έτσι, την Δευτέρα στις 28 Νοεμβρίου, εκτελεστής τού σόκ αυτή τη φορά ήταν ο Larry King που είχε καλεσμένο στην εκπομπή του τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης του Δήμου Γαλατσίου κ. Ζώμπο. Μπα, είχε ή έχει επί Μαρκόπουλου η αξιωματική αντιπολίτευση λόγο; Πόσο μάλλον αρχηγό; Ήταν και είναι άοσμη, αόρατη, αδιάφορη. Στην εκπομπή λοιπόν του Larry king ο κ. Ζώμπος ανακοίνωσε την έκ νέου κάθοδό του για τον δημαρχιακό θώκο στην πολύπαθη πόλη μας.
Άχ, κ. Μαρκόπουλε, όλοι για σένα εργάζονται, πασχίζουν με τον τρόπο τους να σε βγάλουν πάλι αέρα Δήμαρχο όχι από την πρώτη Κυριακή, αλλά από τα αποδυτήρια, πριν κάν ανοίξουν οι κάλπες. Και …… θα το πετύχουν! Το ωραίο είναι πως όλοι λένε σωστά σε γενικές γραμμές πράγματα, αλλά εσένα πως αλήθεια σε εκλέγουν οι μάζες; Τι αλήθεια σού βρίσκουν οι μάζες κ. Μαρκόπουλε που δεν βρίσκουν στις άλλες παρατάξεις;
Ο πονηρός Larry όμως, δρώντας σαν κίτρινη φυλλάδα, λαϊκιστής γάρ – αν και δεν το περίμενα ποτέ από αυτόν, με «έβγαλε» στον αέρα και τάραξε την ψυχολογία μου. Διότι, όταν ανακοινώνει παρέμβαση τού Πεζοπόρου, αρχίζει και σε λούζει ο κρύος ιδρώτας, και τότε σκέφτεσαι: θα με αποκαλύψει το λαγωνικό ο σκύλος ο Golden Retriever, από το στούντιο της Veikou Avenue; Όμως, όχι, λάθεψα, και μαζί με μένα και οι ακροατές, διότι άλλον πεζοπόρο έβγαλε στον αέρα, έναν ευγενικό συμπολίτη μας που διοργανώνει πεζοπορικές εκδρομές.
Στο διαφημιστικό σπότ που προηγήθηκε της εκπομπής, ο Larry, παίζοντας με την δύναμη της ασάφειας, έγραφε: έχουμε και μία guest εμφάνιση τού γαλατσιώτη «Πεζοπόρου», ο οποίος με λίγα λόγια, παρουσιάζεται και μιλά για τη «δράση» του. Στους κύκλους της δημοσιογραφίας, λένε επί λέξει: δημιουργική ασάφεια. Δηλαδή, αέρα κοπανιστό πού προκαλεί σύγχυση στο κοινό, είτε αυτό είναι τηλεοπτικό είτε αναγνωστικό.
Από τότε που παρακολουθείς τις συγκρούσεις των ψευδο-ιδεολογιών αγαπητέ Larry, στη γιάφκα τού ίντερνετ καφέ, έχεις χάσει τη σπιρτάδα σου, την αγνότητά σου. Γιατί αλήθεια αδικείς τον εαυτό σου;
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Τo Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Στα κοινωνικά δίκτυα τού Γαλατσίου, κάποιος/α, έγραψε με παράπονο: όλοι οι Δήμοι στην Ελλάδα έχουν στολίσει χριστουγεννιάτικο δέντρο και είναι λουσμένοι στο φως, μονάχα ο δικός μας Δήμος δεν έχει, γιατί; Ένας Δήμος κατασκότεινος.
Μεγαλώσαμε με τα ψέματα και τα παραμύθια, τούς αγιοβασίληδες και τον καραγκιόζη. Με την αγάπη των ημερών και την διαρκή υποκρισία. Επιστημονικά, γνωρίζουμε ότι τα Χριστούγεννα τού 0, τού 1, τού 2, τού 3 μ.Χ. δεν συνέβη απολύτως τίποτα. Όλα όσα επακολούθησαν φτιάχτηκαν για τον έλεγχο και μόνο τού ανθρώπου από ανθρώπους με προχωρημένη σκέψη, τον Παύλο και λοιπούς.
Δεν είναι κακό που υιοθετήσαμε όλο αυτό το παραμύθι, όχι ασφαλώς, εξάλλου τα παραμύθια είναι ωραία και εξιτάρουν τη φαντασία κυρίως ενός μικρού παιδιού. Το κακό ξεκινά από τη στιγμή που τα παραμύθια θέλουμε να τα επιβάλουμε ώς την Αλήθεια, αλλά επειδή η πειθώ δεν είναι αρκετή για κάτι τέτοιο διότι δεν βρίσκει ένα υπόβαθρο για να ακουμπήσει, χρησιμοποιούμε τη βία.
Άς αφήσουμε όμως και τη βία στη γωνιά της και ας πάμε σε αυτόν/ην που είχε τον καημό της απουσίας χριστουγεννιάτικου δέντρου στο Γαλάτσι. Δεν είδαμε πουθενά στα κοινωνικά δίκτυα, εκεί δηλαδή που επικρατεί τάξη και δικαιοσύνη, να αναρτώνται γνώμες όχι για ένα ψεύτικο και αδιάφορο δέντρο αλλά για έναν πεινασμένο και δυστυχή άνθρωπο.
Πίσω από τα πρόχειρα φώτα των δέντρων, πίσω από τα φώτα της ράμπας, πίσω από τον ορατό κόσμο μας, κινείται ένας άλλος κόσμος, αυτός τού περιθωρίου. Ορατός είναι και αυτός αλλά εμείς, οι καθώς πρέπει άνθρωποι θέλουμε να τον αγνοούμε διότι μας χαλάει το παραμύθι μέσα στο οποίο θέλουμε να ζούμε. Στον κόσμο αυτό, η ζωή έφερε αναποδιές, θες από τα λάθη των ανθρώπων του, θες από χίλιους άλλους παράγοντες, υπάρχουν συνάνθρωποί μας που υποφέρουν, που κρυώνουν, που πεινούν, που δυστυχούν επειδή είναι τοξικομανείς, άρρωστοι ψυχικά, αδύναμοι.
Τούτες έστω τις μέρες, αν αντί για δέντρο ο Δήμος κι εμείς, στολίσουμε τις ψυχές αυτών των ανθρώπων με καλοσύνη, με ανθρωπιά, με συμπόνια, τότε, έχουμε συνεισφέρει σε έναν καλό σκοπό. Αν νιώσουν αυτοί οι άνθρωποι πως δεν είναι μόνοι τους, παρατημένοι κι εγκαταλειμμένοι από το κράτος και τους δικούς τους ανθρώπους ενδεχομένως, τότε, ίσως να έχουμε κάνει εμείς ένα βήμα προς την ανθρωπιά.
Αλλά δεν σκεφτόμαστε με τρόπο τέτοιο, διαφορετικό από τον συνηθισμένο. Ο συνηθισμένος τρόπος μας θέλει αδιάφορους για ό,τι συμβαίνει δίπλα μας, το τομάρι μας μετρά, το Εγώ μας και η οικογένειά μας. Η δική μας οικογένεια και η άλλη, η παραδίπλα δε πα να καεί.
Δεν γνωρίζω τι και αν σχεδιάζει να πράξει ο Δήμος τούτες τις μέρες για τους αδυνάτους πολίτες του. Ένα χώρο ζεστό, γεύματα πλήρη και γιορτινά, γιατρούς για εξετάσεις, ρουχισμό και όσες άλλες ανάγκες προκύψουν. Αυτά τα πράγματα απαιτούν ελάχιστους πόρους για ένα Δήμο όπως ο δικός μας. Είναι εφικτά. Όπως εφικτό είναι και δίκαιο, αν αυτά συμβούν, να μην υπάρχουν κάμερες και κανάλια, φώτα δημοσιότητας, όλα να κινούνται κάτω από σιωπή και διακριτικότητα. Ούτε να εμφανιστούν, όπως κατά καιρούς συμβαίνει δηλαδή, να βγούνε διάφοροι να προβάλουν την προσφορά τους και παράλληλα και τον ναρκισσισμό τους.
Λένε πολλοί πως η εκκλησία ταΐζει τους αδυνάτους. Όχι, αυτό δεν είναι αληθές. Η εκκλησία διαχειρίζεται πόρους τρίτων με τούς οποίους διοργανώνει συσσίτια. Το χέρι στο ταμείο της η εκκλησία δεν το βάζει, δεν ξέρω και αν το έβαλε ποτέ, σε δυσκολότερες καταστάσεις. Απλά είναι διαχειρίστρια τέτοιων εκδηλώσεων, κυρίως επειδή απουσιάζει η σωστή οργάνωση ενός Δήμου για να κάνει κάτι τέτοιο.
Τούτες τις μέρες αλλά και όλες τις μέρες του χρόνου, μην αγνοούμε τους αδυνάτους, μην τους προσπερνάμε, πάντοτε έχουν την ανάγκη μας. Αν έχουμε να τούς δώσουμε μία μικρή έστω υλική βοήθεια ας το κάνουμε, αν δεν έχουμε δυνατότητα τέτοια, όπου τους συναντήσουμε ας τους χαρίσουμε ένα χαμόγελο. Αν δεν έχουμε ένα χαμόγελο να τους δώσουμε, τουλάχιστον να μην τους φερόμαστε κακότροπα.
Αγαπάτε αλλήλους βροντοφώναξε ο Χριστός, αλλά ο καθένας μας ερμηνεύει τη σπουδαία αυτή ρήση κατά το συμφέρον του. Αν αγαπάμε αλλήλους, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα είναι εντελώς άχρηστα.
Προβοκάτωρ
Σήμερα το πρωί, φεύγοντας από τα όρια της πόλης μας για την πλατεία Παπαδιαμάντη, η μέρα ήταν κάπως μουντή, υγρή, με την θερμοκρασία σε καλά για την εποχή επίπεδα. Έτσι για αλλαγή, είπα να πιώ το καφεδάκι μου στο κλασικό καφέ της Κυπριάδου, στο Blue Red. Κλασικό είναι και το καφέ του Σχίζα στην πλατεία Χαλεπά, αλλά τούτη τη φορά προτίμησα το πρώτο. Παλιότερα, τα αρχαία δηλαδή χρόνια, ό,τι κοπάνες κάναμε από το γυμνάσιο της Αλαμάνας, εδώ συνήθως κατέληγαν ή στο πάρκο της Εύας. Τότε στην τάξη, είχαμε -αν θυμάμαι καλά- απουσιολόγο τον Παύλο τον Καρέτσο μιάς και ήταν ο καλύτερος μαθητής. Καλό παιδί ο Καρέτσος, με καταγωγή από τα Τρίκαλα, πολλές φορές, όσες μπορούσε άλλωστε, μας κάλυπτε. Δεν ήταν πάντα εύκολο. Αν τύχει δε και διαβάσει ή του μεταφέρουν το παρόν σημείωμα, χαιρετισμούς από τον Γ…..
Καθώς ήμουν στη Λ. Γαλατσίου, λίγο πριν βγω από τα όρια της πόλης μας (στον Βόρειο Πόλο είναι), κοντοστάθηκα λες και μια φωνή μου έλεγε να σταματήσω. Ακριβώς μπροστά μου το πρατήριο της Shell, αλλά η ματιά μου αυτόματα έπεσε δεξιά μου στην παλιά όμορφη μονοκατοικία. Ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου, γιατί η μονοκατοικία αυτή, υπήρξε η έδρα, το ιατρείο του κ. Φασουλή, του γιατρού που πηγαίναμε μικροί. Κατοικία και ιατρείο μαζί, αυτή η όμορφη μονοκατοικία, μας καλοδέχτηκε αρκετές φορές όταν ήμασταν παιδιά. Δεν θυμάμαι μονάχα, αν ο κ. Φασουλής ήταν παιδίατρος ή παθολόγος. Θυμάμαι όμως έναν γλυκύτατο άνθρωπο να μας εξετάζει με τέτοιο τρόπο που μας έδιωχνε τις φοβίες μας.
Για την πλατεία Παπαδιαμάντη ξεκίνησα, αλλά το μυαλό έκανε τα δικά του ταξίδια πίσω στον χρόνο, στον καιρό της αθωότητας. Έτσι, κοντά στον κ. Φασουλή, το μυαλό έφερε ακόμα τέσσερις μεγάλους γιατρούς της πόλης μας, τον κ. Βραδή, τον κ. Ντόβα, τον κ. Τραυλό και φυσικά τον κ. Φερέτο. Εκείνα τα χρόνια, το Γαλάτσι, πέρα από τις φυσικές ομορφιές του είχε την τύχη να έχει και μεγάλους γιατρούς. Δεν ήσαν μόνο αυτοί, αλλά αυτοί οι πέντε θυμίζουν έντονα την παιδική ηλικία. Δεν θέλω να αδικήσω άλλους γιατρούς, μα αξίζει νομίζω να μείνει κανείς σε αυτούς τους ανθρώπους που οι περισσότεροι από εμάς τους γνωρίσαμε καλά μέσα από την επιστήμη τους ή ακόμα και από την προσωπική τους ζωή.
Στο ταξίδι του μυαλού, ας κάνω το ταξίδι ανάποδα απ’ ότι το ξεκίνησα πεζοπορώντας για την Κυπριάδου. Να ανοίξω εδώ μιά σύντομη παρένθεση και να πω ότι, τότε, για εμάς, από τον Βόρειο Πόλο και κάτω κατοικούσαν τα βουτυρόπαιδα και γι’ αυτούς, από τον Βόρειο Πόλο και πάνω κατοικούσαν οι βλάχοι! Τι απίθανες εποχές!
Ανεβαίνοντας (νοητά) λοιπόν την Λ. Γαλατσίου, περνώντας τον Βόρειο Πόλο, συναντάμε στ’ αριστερά μας την μονοκατοικία του γιατρού Φασουλή, συνεχίζουμε και πριν φτάσουμε στο Παλιό Τέρμα (Νάταλι ζαχαροπλαστείο κτλ.) πάλι στ’ αριστερά μας, νομίζω κοντά στο Ωδείο, υπήρχε το ιατρείο του γιατρού Σπύρου Βραδή. Δεν μιλάμε για έναν απλό γιατρό, μιλάμε για γίγαντα της επιστήμης και της καλοσύνης. Παθολόγος ο κ. Βραδής, οι διαγνώσεις του ποτέ δεν λάθευαν και οι ασθενείς του τον λάτρευαν. Αργότερα, μετέφερε το ιατρείο του στην Πηγή και νομίζω προς το τέλος, πίσω από την στάση των λεωφορείων στο Παλιό Τέρμα. Και για τις μετακινήσεις του είχε τον ταπεινό σκαραβαίο.
Στρίβοντας αριστερά στην Λ. Βέϊκου, εκεί στο περίπτερο του Γκουγκούση, η πολυκατοικία αντικριστά του, αυτή που φιλοξένησε και το Ροντίνι, στον δεύτερο ή τρίτο όροφο, φιλοξενούσε το μικροβιολογικό εργαστήρι του κ. Ντόβα. Μέγας γιατρός και ο κ. Ντόβας, ευγενέστατος, γλυκομίλητος, αναλυτικός, βοήθησε πολύ κόσμο τις δύσκολες εκείνες εποχές.
Συνεχίζοντας στην Λ. Βέϊκου, στα δεξιά μας τη φορά αυτή, επί της οδού Απειράνθου αν δεν κάνω λάθος, ήταν το ιατρείο του κ. Τραυλού. Παθολόγος νομίζω ο κ. Τραυλός, πολύ αγαπητός στους ασθενείς του σαν επιστήμονας και σαν άνθρωπος, απόκτησε μεγάλη φήμη με την αξιοσύνη του.
Προχωρώντας, πάλι στα δεξιά μας μεταξύ Μεσσηνίας και Χρ. Λαδά, ήταν το ιατρείο του Παναγιώτη Φερέτου, του επαναστάτη γιατρού. Γράφω επαναστάτη, διότι το ιατρείο του κοσμούσε μια μεγάλη φωτογραφία από την εποχή που ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ. Πολύ μεγάλος γιατρός και ο κ. Φερέτος, παθολόγος, ήταν πάρα πολύ αγαπητός στην πόλη μας, τόσο, που μια φορά που κατέβηκε σαν δημοτικός σύμβουλος να στηρίξει τον Παπαδιονυσίου, πήρε σχεδόν όλες τις ψήφους της παράταξης. Προσωπικός γιατρός και του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, που του χάρισε μάλιστα μιά Mercedes που είχε, την αμερικάνα αν δεν κάνω λάθος, λευκού χρώματος.
Με το ιατρείο του κ. Φερέτου υπήρχε και μία ιδιαιτερότητα. Εκτός από την αίθουσα των ασθενών-επισκεπτών και την αίθουσα του ιατρείου του, υπήρχε ακόμα ένα δωμάτιο και στο οποίο γινόντουσαν ομηρικές μάχες στην πρέφα. Μαζευόντουσαν οι φίλοι του και γινόταν το έλα να δεις. Αν υπήρχε αγορά στην πρέφα, στα αχρωμάτιστα ή στα 7 σπαθιά, ἠ αν η παρτίδα ήταν σε εξέλιξη κι ένας παίκτης καβαλούσε την ντάμα ατού, γινόταν επανάσταση. Τα σόλο και τα πάσο ήσαν συνηθισμένα γεγονότα, τα καπίκια αυγάτιζαν και ο τυχερός που κατέβαζε πρώτος την κάσα (που συνήθως ξεκινούσε από τα 30) έβλεπε κέρδη. Αν αυτά δεν υπήρχαν, ο γιατρός εξέταζε τον ασθενή του και μάλιστα τις περισσότερε φορές χωρίς λεφτά. Όχι μόνο ο Φερέτος αλλά και οι υπόλοιποι γιατροί, από ανθρώπους που δεν είχαν οικονομική ευχέρεια, δεν έπαιρναν χρήματα.
Αντάρτης στον εμφύλιο ο κ. Φερέτος, άλλοι γαλατσιώτες βρέθηκαν στην άλλη πλευρά, αντίπαλοι. Σαν τέλειωσε όμως εκείνος ο Πόνος των Ελλήνων, πολιτικοί αντίπαλοι του γιατρού υπήρξαν ασθενείς του και φίλοι του. Εκείνοι οι άνθρωποι του Εμφυλίου, είχαν την ωριμότητα και πορεύθηκαν ειρηνικά μεταξύ τους, εργάστηκαν στην πόλη τους, φίλιωσαν, άφησαν πίσω τους τις μαύρες σελίδες και προχώρησαν μπροστά.
Απρέπεια έκ μέρους μου όμως θα είναι, να μην αναφέρω έστω και μία γυναίκα γιατρό της παλιάς εποχής, την σπουδαία κ. Παπαγεωργίου, που είχε το ιατρείο της πάνω από την παλιά Εθνική Τράπεζα (αν θυμάμαι καλά). Ούτε η κ. Παπαγεωργίου έπαιρνε χρήματα από ασθενείς της που δεν είχαν οικονομική ευχέρεια. Είπαμε, ήταν η εποχή της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης.
Το Γαλάτσι, υπήρξε την παλιά εποχή αριστεροκρατούμενη πόλη στην πλειοψηφία του, μα οι κάτοικοί του, αριστεροί και δεξιοί ζούσαν αγαπημένοι, διότι περισσότερα ήσαν εκείνα που τους ένωναν απ’ όσα τους χώριζαν. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, οι περισσότεροι αριστεροί ψηφίζουν Μαρκόπουλο κι είναι άπαντες ευχαριστημένοι. Η αριστερή πόλη παραμένει αριστερή αλλά της αρέσει να βγάζει δεξιούς Δημάρχους, τι να λέμε, είναι πόλη με εκκεντρικούς πολίτες. Κάποτε, ομονόησαν όλες οι αριστερές δυνάμεις του τόπου, ακόμα και το ΚΚΕ και με μπροστινό τον Παπαδιονυσίου, έκαναν την επανάσταση στο Άλσος του Βέϊκου με την ολονύκτια καταπάτηση. Σήμερα, ομονοούν όλες οι αριστερές δυνάμεις πλην ΚΚΕ και βγάζουν αέρα για Δήμαρχο τον επαναστάτη Μαρκόπουλο. Αυτή η πόλη……. δεν πλήττει ποτέ!
Κλείνοντας το σημείωμα αυτό, ας πω επίσης πως τώ καιρώ εκείνω, δύο υπήρξαν τα πρώτα φαρμακεία στο Γαλάτσι, αυτό του Στασινάκη στο Παλιό Τέρμα και αυτό του Στράτου στην Λ. Βέϊκου. Στην πορεία φυσικά έγιναν πολλά. Έχω την εντύπωση πως και ο κ. Στράτος ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ, μια ευγενέστατη φυσιογνωμία που διάβαζε απ’ ό,τι θυμάμαι την Αυγή. Τότε, η Αυγή ήταν αριστερή εφημερίδα του ΚΚ εσωτερικού, σήμερα είναι πολύ καλή για το περιτύλιγμα των ψαριών ή για το κάπνισμα καμιάς ρέγκας.
Μιάς κι έπιασα όμως τα φαρμακεία, ας πιάσω και την κλινική του Κολιόπουλου στο Παλιό Τέρμα, που πρέπει να είχε και ψυχιατρική πτέρυγα. Όπως λέγεται σήμερα, το κτίριο της πάλαι ποτέ κλινικής θα κατεδαφισθεί με όλα τα υπόλοιπα ώστε να απελευθερωθεί χώρος και να γίνει η πολυπόθητη πλατεία στο τετράγωνο: Αγίας Γλυκερίας, Ιπποκράτους, Λυσίου και Λ. Γαλατσίου. Μακάρι να δούμε κάποτε στην πόλη μας κεντρική πλατεία.
Σημείωση: αν κάτι σε αυτά που αναφέρω μου διαφεύγει ή ακόμα είναι και λάθος, παρακαλώ διορθώστε με. Δεν διεκδικώ τον τίτλο του αλάθητου. Ούτε φυσικά διαθέτω μνήμη ελέφαντα.
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Ο Πεζοπόρος βρίσκεται ακόμα σε βουκολική αγροκατάσταση.Συνεχίζει να μαζεύει ελιές...βοσκόντας που και που και τα κατσίκια του θειου του...Το κείμενο αυτό ...ο δαίμων του πληκτρολογίου το είχε πετάξει στα ανεπιθύματα
Τo Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Θυμάστε φαντάζομαι τα δεινά που τράβηξαν οι Μικρασιάτες αδελφοί μας όταν έφτασαν στην Ελλάδα από τούς μαρτυρικούς τόπους τους. Βάρος δυσβάστακτο έγιναν για την ελληνική κοινωνία που τούς συμπεριφέρθηκε με επαίσχυντο (επιεικής λέξη) τρόπο. Κυριολεκτικά τούς άδειασε σε βαλτότοπους να τούς θερίσει η ελονοσία, τις γυναίκες τις είπανε παστρικές (βρισιά) αλλά η πάστρα δηλώνει την καθαριότητα. Τα ξέρετε αυτά. Κατέστρεψαν με τις πολιτικές τους οι Βενιζέλος και βασιλιάς τον τόπο τους, και λες και τούς έκαναν χάρη που έφτασαν διαλυμένοι στη μητροπολική Ελλάδα.
Η Ελλάδα, για λόγους που αγνοώ, τα μισεί τα παιδιά της που είναι διάσπαρτα στον κόσμο. Με τον ίδιο σκαιό τρόπο αντιμετώπισε τούς Πόντιους, ποιους δηλαδή; Το αρχαιότερο ελληνικό φύλο στον πλανήτη. Ευτυχώς όμως που έφτασαν εδώ, έστω και με τον πικρό τρόπο του ξεριζωμού, οι άνθρωποι αυτοί, Μικρασιάτες και Πόντιοι και μεταμόρφωσαν κυριολεκτικά τον Έλληνα Παλιοελλαδίτη, αυτόν δηλαδή τού Μοριά και της Ρούμελης.
Πρίν τον ερχομό τους, η Ελλάδα βρισκόταν ακόμα σε ημιάγρια κατάσταση, όμως, όταν άρχισαν να ενσωματώνονται οι ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές εστίες τους πρόσφυγες, σταδιακά άλλαξε και η ρότα του πολιτισμού μας. Με τα έθιμά τους, τα τραγούδια τους, την καθαριότητά τους, το εμπορικό πνεύμα τους, την αξιοσύνη τους, την αγάπη τους για την ζωή και πόσα ακόμη, μεταμόρφωσαν την ελληνική πολιτιστική παρακμή σε ζώσα κοινωνία.
Όταν λοιπόν βρίσκομαι στο Hasta Luego και απολαμβάνω τον εξαιρετικό εσπρέσο που σερβίρουν οι ιδιοκτήτες του με άριστο επαγγελματικό τρόπο, εκείνος ο συμπολίτης μας που τυχαίνει να συναντήσω πολλές φορές και να πιάσουμε ήσυχες κουβέντες και όχι κραυγές όπως συνηθίζεται ν’ ακούγονται από το παρακείμενο καφέ, είναι ένας …… Καλαματιανός!
Είναι Καλαματιανός, διότι γεννήθηκε στα πέριξ της Καλαμάτας (από το ίδιο χωριό με αυτό τού Δήμαρχου), αλλά έχει νοοτροπία Μικρασιάτη. Είναι ευγενής, ευδιάθετος, χιουμορίστας, ο όλος τρόπος του φανερώνει καλοσύνη έμφυτη, νιάξιμο ουσιώδες για τον πλησίον του, σεβασμό στις ιδιοτροπίες του καθενός. Δεν διαβάλει κανέναν, δεν είναι κουτσομπόλης, ακόμη και τις «εργασίες» τού Κονκλάβιου τις παρακολουθεί κυρίως από μακριά, περισσότερο σαν θεατής. Και σπάνια νομίζω -τις φορές που λαμβάνω κι εγώ μέρος στο παράλογο αυτό συναπάντημα τού Σαββάτου- συμμετέχει με παρεμβάσεις ή με άλλες παλαβομάρες που πράττουν κατά κόρον οι φαφλατάδες της συμφοράς.
Ο Νικόλας λοιπόν ο Καλαματιανός, είναι άνθρωπος διαμάντι. Και είναι κομμουνιστής αλλά δεν το διαλαλεί. Μαζί του μπορείς ήσυχα να διαφωνήσεις για την πολιτική -και διαφωνούμε-, αλλά μπορεί και ακούει. Το ακούειν, δεν είναι χάρισμα αλλά προϊόν παιδείας, και για τον λόγο αυτό επίσης, νομίζω πως συναναστρέφομαι πιότερο με Μικρασιάτη παρά με Καλαματιανό.
Καλαματιανός ή Μικρασιάτης τελικά, δεν έχει νόημα αν εκείνο που φαίνεται είναι ο ουμανισμός. Και με τον δικό του τρόπο ο Νικόλας, τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις -διαφορετικές από τις δικές μου- νοιάζεται για ένα πιο ανθρώπινο μέλλον.
Κατά τρόπο παράξενο -πως τα φέρνει αλήθεια η μοίρα- και ο συμπατριώτης του ο Δήμαρχος, δρα με τον ίδιο ουμανιστικό τρόπο. Στην καθημερινότητα της πόλης τον βρίσκεις παντού, λες και το κάθε πρόβλημα το μυρίζεται πριν εμφανιστεί. Διαισθητικός ο Δήμαρχός μας; Μπορεί, αλλά οι παρεμβάσεις του στην καθημερινότητα είναι πάρα πολύ σημαντικές. Είναι πάντα εκεί, και το ξέρεις.
Μιάς όμως και το έφερε η κουβέντα, γιατί έχεις καιρό να εμφανιστείς στο Hasta Luego Δήμαρχε; Για κόπιασε κι από εδώ σε παρακαλώ, μην πηγαίνεις όλο σε μυστικές πρωθυπουργικές (πρώην πρωθυπουργού) κλειστές συναντήσεις (των δέκα ατόμων). Κι εσύ, όπως ο συμπατριώτης σου ο Νικόλας, για κοιτάξτε το, μήπως έχετε ρίζες Μικρασιάτικες;
==========
Το άσμα φυσικά μικρασιάτικο.
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Τo Οδοιπορικό μου
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Αρχαίο Γαλάτσι, λίγο καιρό μετά τον θάνατο του Πλάτωνα, του πρώτο-τσιφλικά της περιοχής μας και όχι μόνο, βρήκαν οι τσοπαναραίοι από το Μενίδι και από άλλες περιοχές της Αττικής πλούσια βοσκοτόπια κι ελεύθερα και έφτασαν στα μέρη μας. Ο ισχυρότερος όλων ένας Γαλάκης που χάρισε τ’ όνομά του στην πόλη μας. Πάμε στου Γαλάκη για αρνιά και κατσίκια, λέγαν οι εμπόροι τότε, κάποιοι άλλοι, αττικίζοντες, λέγανε: Πάμε στου Γαλάτση. Κάπως έτσι η οδός Καρύκη στο κέντρο της Αθήνας έγινε Καρύτση, ομοίως και σε εμάς το Γαλάκη έμεινε σαν Γαλάτσι (με ι παρακαλώ και όχι με η).
Κύλησε η ζωή, τα πράγματα άλλαξαν, έγινε η «επανάσταση της καταπάτησης» του Άλσους στο κτήμα Βέϊκου από την τότε ομονοούσα αριστερά και το ΚΚΕ, με μπροστάρη τον Παπαδιονυσίου, την ίδια σχεδόν εποχή που εντός οικισμού άρχιζαν οι πρώτες αντιπαροχές. Ήταν γενικώς και ειδικώς περίοδος επαναστατικής διάθεσης μιάς και η χούντα πέρασε οριστικά σε εντροπία. Θέση στην ανατολή της μεταπολίτευσης δεν είχαν όμως μόνο οι πάσης φύσεως ιδεολογίες, αλλά και οι καινούργιες συνήθειες που ερχόντουσαν από το εξωτερικό. Οι περισσότερες νιόφερτες συνήθειες, από κάποιους κύκλους -αριστερούς κυρίως- ειπώθηκαν ως αμερικανιές. Μία από αυτές και τα μπιλιάρδα.
Το πρώτο μάλλον μπιλιαρδάδικο της πόλης μας, ήταν αυτό του Αγάθου, επί της Λ. Γαλατσίου απέναντι από το δημοτικό σχολείο. Μπιλιάρδα, ποδοσφαιράκια, νομίζω και καφενές, ένα δηλαδή μείγμα, έγινε σημείο αναφοράς στους νέους που έψαχναν νέους τρόπους διασκέδασης. Εγώ, λόγω ηλικίας δεν έμπαινα μέσα στο μαγαζί, υπήρχε απαγορευτική πινακίδα για τους κάτω των 17 ή 18, δεν θυμάμαι με ακρίβεια.
Την ίδια σχεδόν περίοδο, επί της οδού Μεσσηνίας, στον υπόγειο χώρο του κινηματογράφου «Χαρά», σήμερα «Μασούτη», γεννήθηκε δεύτερο μαγαζί με μπιλιάρδα και ποδοσφαιράκια. Ούτε κι εκεί όμως μπορούσα να εισέλθω, ήμουν μικρός. Δίπλα από τα μπιλιάρδα, είχε ο Ζα-ζά το ξυλουργείο του με φούλ δουλειά. Ο Ζα-Ζά, αν θυμάμαι καλά, ήταν αδερφός του συγχωρεμένου του Τελαλιάν, του Τάσου. Έπαιζε μπάλα στην Ένωση Γαλατσίου ο Τελαλιάν και ήταν μάλιστα καλός παίκτης. Άτυχος όμως, διότι σκοτώθηκε νωρίς σε τροχαίο στην εθνική οδό. Ας θυμηθώ όμως το θλιβερό γεγονός που σκόρπισε μεγάλη πίκρα στην πόλη μας τότε.
Ξεκίνησαν από το ζαχαροπλαστείο Ροντίνι να πάνε για διασκέδαση, ο Τελαλιάν (οδηγός), ο Νίκος ο Γιαννούλης, ο Μάκης Θεοφανόπουλος, ο Βαγγέλης Μπουγιούκας και ο Κωστάκης ο Τσάκαλος (πολύ καλός παίκτης στον Α.Ο. Γαλατσίου). Κάπου στην Τράλλεων όμως, ο Κωστάκης ο Τσάκαλος κατέβηκε διότι δεν καθόντουσαν άνετα τρία άτομα πίσω. Η υπόλοιπη παρέα συνέχισε για την εθνική οδό. Εκεί, ένα φορτηγό ενεπλάκη και είχαν ακαριαίο θάνατο ο Τελαλιάν ο Τάσος και ο Νίκος ο Γιαννούλης που καθόταν ακριβώς πίσω του. Ο Βαγγέλης ο Μπουγιούκας και ο Μάκης ο Θεοφανόπουλος[1], πετάχτηκαν με τη σφοδρή σύγκρουση έξω από το αυτοκίνητο και έζησαν. Η απώλεια των νέων ανθρώπων είχε συγκλονίσει θυμάμαι την πόλη μας για πολύ μεγάλο διάστημα. Γιατί τότε, όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας, είτε ήμασταν στην ίδια ή σε άλλη γειτονιά. Μας ένωναν πολλά πράγματα και μας χώριζαν ελάχιστα.
Ας φύγω όμως από το θλιβερό ακόμα και σήμερα εκείνο ατύχημα που κόστισε την ζωή δυό νέων συμπολιτών μας και ας πάω στα μπιλιάρδα του Τριαντάφυλλου.
Από το υπόγειο της Χαράς, ο Τριαντάφυλλος, μετακόμισε στην Λ. Βέϊκου, εκεί που σήμερα είναι το κατάστημα του Γερμανού, στην γωνία με την Απειράνθου. Ούτε κι εκεί λόγω ηλικίας μπορούσα να μπώ. Στη ζούλα όμως, όλο και κάποιοι άλλοι ανήλικοι έμπαιναν. Μερικές φορές, έξω από την βιτρίνα, βλέπαμε μέσα, να παίζει μπιλιάρδο ο Γλού-Γλού που ήταν πραγματικά απόλαυση.
Ενώ βρισκόταν σε λειτουργία το μπιλιαρδάδικο του Τριαντάφυλλου, άνοιξε μαγαζί με μπιλιάρδα και ο Αλέκος, στην υπόγα της οδού Φιγαλείας 3. Στου Αλέκου, είχα ενηλικιωθεί και μπορούσα ελεύθερα να μπαίνω και να παρακολουθώ μονομαχίες του Γλού-Γλού με τον Γιώργο Θεοχάρη και άλλους. Φοβεροί όλοι εκείνοι οι παίκτες του γαλλικού μπιλιάρδου. Μεγάλοι τεχνίτες και φυσικά δεν καταδέχονταν να παίξουν αμερικάνικο μπιλιάρδο, το θεωρούσαν μπανάλ και είχαν απόλυτο δίκιο. Το αμερικάνικο μπιλιάρδο ήταν και είναι για βουτυρόπαιδα.
Στου Αλέκου την υπόγα όμως, είχα πάει ελάχιστες φορές, για έναν και μόνο λόγο: όταν κατέβαινες στις σκάλες, σου ερχόταν λιποθυμία από την κάπνα των τσιγάρων. Πότιζαν τα ρούχα με καπνό, ακόμα και το δέρμα πότιζε, η ατμόσφαιρα που επικρατούσε ήταν σαφέστατα λούμπεν, αλλά ελκυστική. Στου Αλέκου την υπόγα, εκτός από τους σπεσιαλίστες του μπιλιάρδο υπήρχαν και οι σπεσιαλίστες στο ζάρι. Το τάβλι αναστέναζε από τα στοιχήματα των μεγάλων παικτών, από το πάθος της καλής ζαριάς, από την τέχνη του ταβλαδόρου. Ήσουν καλός παίκτης; Το έξη-πέντε αν το χρειαζόσουν το είχες για ψωμοτύρι, δεν συζητώ για εξάρες και πεντάρες. Αν ήσουν γκαντέμης, έφτανες μέχρι το τέσσερα-τρία ή άντε και το άσσο-δύο. Πανάρχαιο παίγνιο οι πεσσοί, έλιωσε σ’ αυτούς η Μπέλλου, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, έλιωναν στου Αλέκου την υπόγα οι παίκτες και οι θαμώνες σταματούσαν να βλέπουν τις καραμπόλες, τα φάλτσα, το μάζεμα στις μπίλιες και παρακολουθούσαν με δέος τις μεγάλες ζαριές, πόνταραν έξτρα στοιχήματα και γινόταν το έλα να δείς. Να τα εξάπορτα στο Φεύγα, να πιάσιμο η παραμάνα στο Πλακωτό, να εξάρες η πρώτη ζαριά στις πόρτες. Υπήρχε η βαριά ατμόσφαιρα από την κάπνα των τσιγάρων αλλά αν τζογάρεις στην παρτίδα τέτοια ποταπά θέματα υγείας δεν σε απασχολούν, ούτε καν τ’ αντιλαμβάνεσαι. Το μικροκλίμα στου Αλέκου την υπόγα έγινε σημείο αναφοράς στην αμαρτωλή πόλη μας.
Παράλληλα με του Αλέκου, μπιλιάρδα και ίσως τα καλύτερα, είχε το ημιυπόγειο του Μάριου, που βρισκόταν στην οδό Απειράνθου αλλά στο ύψος σχεδόν της Ευριπίδου. Κι αυτό συγκέντρωνε καλούς παίκτες και γινόντουσαν ομηρικές μάχες. Ο Μάριος είχε και τραπέζια με σκάκι, όπου κάποια φορά, μάλλον τυχαία, κέρδισα έναν μαίτρ του είδους και παραλίγο να γίνει σύρραξη διότι εγώ αρνιόμουν να παίξουμε τη ρεβάνς!
Βέβαια, πέραν όλων αυτών, το πιο σοφιστικέ μαγαζί του είδους, ήταν το No Name, επί της οδού Σύρου, που διηύθυναν ο Πηλιχός και οι αφοί Σπαγἀκου. Αυτό, εκτός από μπιλιάρδα διέθετε και μηχανάκια με φρούτα και οι «φρουτέμποροι» άφηναν τον οβολό τους στους ανανάδες, στις μπανάνες, στ’ αχλάδια και όσα τέλος πάντων φρούτα παρήγαγαν οι μηχανές. Στο No Name, δεν σύχναζαν μεγάλα ονόματα του μπιλιάρδου, όμως στο μπάρ που κουμάντο έκανε ο Λάκης, μέγας μπάρμαν, είχε και την επιμέλεια της μουσικής που ήταν καθαρή ροκ και τζάζ. Τα σαββατοκύριακα συνήθως, στη μπάρα του Λάκη, έρεε η βότκα και το ουίσκι, ειδικά από κάτι τύπους του λιμανιού που, όταν δεν επισκεύαζαν έν πλώ καράβια στον Ειρηνικό ή στον Ινδικό και Ατλαντικό Ωκεανό, έπιαναν κουβέντες βαριές, καραβίσιες, που είχαν αρχή αλλά τέλος δεν είχαν. Εκεί τα βράδια έδρευε κι έπινε και ο μεγαλύτερος ασφαλιστής που είχε ποτέ η παλιά Interamerican, μιάς και στο Wild Rose στην στοά της Πανεπιστημίου, του είχε απαγορευθεί ρητά η είσοδος.
Έστω και την τελευταία στιγμή, μη ξεχάσω τα μπιλιάρδα του Αλέκου στην οδό Δρίσκου, απέναντι από τον φούρνο του Στέλιου. Αυτά βρίσκονται σε πλήρη λειτουργία αλλά φημίζονται κυρίως για την σοφιστικέ πελατεία τους. Η Πελατεία από το No Name, όταν αυτό έκλεισε, μεταφέρθηκε εδώ, για καθαρά ποτά και καλή μουσική. Κάποια Σάββατα περνά και ο ψυχίατρος να ελέγξει αν είναι όλοι καλά, πίνει κι αυτός φυσικά τα ουίσκι του, ακούει και καμιά καραβίσια κουβέντα και πάει για το σπίτι του. Εδώ μπορείς ν’ ακούσεις -αν είσαι τυχερός- και ιστορία της ρόκ μουσικής αν το Καραφλό Μωρό τύχει και περάσει και δεν είναι οργισμένο. Κινητή εγκυκλοπαίδεια το Καραφλό Μωρό, μπορεί να ξεκινήσει από τις «κυλιόμενες πέτρες» και να φτάσει μέχρι τον δικό μας, τον Ζώρζ τον Πιλαλί.
Σήμερα, δεν γνωρίζω αν η πόλη μας έχει άλλες αίθουσες με μπιλιάρδα εκτός του Αλέκου στην οδό Δρίσκου. Και να έχει όμως, δεν θα έχει παίκτες της κλάσης του Γλού-Γλού και της παλιοπαρέας.
[1] Ο Μάκης Θεοφανόπουλος, σκοτώθηκε πριν μερικά χρόνια στην Λ. Βέϊκου, όταν τον παρέσυρε ι.χ. αυτοκίνητο. Επέστρεφε από βόλτα με τον Μπάμπη Ασφή.
Ο Πεζοπόρος θα σιγήσει για ένα(1) μήνα. Αυτή τη φορά δεν πάει για διαλογισμό στο Μάτσου Πίτσου, πάει να μαζέψει καμιά ελιά, γιατί ο φετινός χειμώνας προβλέπεται γενικά ….δύσκολος (Κολοκύθια χωρίς λάδι, γουργουρίσματα το βράδυ)
Όταν επανέλθει θα ασχοληθεί με την δημοτική επανάσταση στο Γαλάτσι
Του "ΠΕΖΟΠΟΡΟΥ"
Τo Οδοιπορικό μου