- Βρίσκεστε εδώ:
-
Αρχική
-
Αρθρογραφία
- Βήμα Πολίτη
- Πληροφοριακά Στοιχεία
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν το καθήκον τους. Από τον Σημίτη ας πούμε και ύστερα τον Κωστάκη Καραμανλή και μετα τους Σαμαρο Βενιζέλους και υστερότερα τον Τσίπρα και τέλος τον Μητσοτάκη, τόσους πυροσβέστες που προσέλαβαν και τόσα μέσα που προμηθεύτηκαν τι στο καλό έγιναν και κάηκε όλη η Ελλάδα, γα@ω την ατυχία μας;
Mάλλον οι "στραβές" στις βάρδιες τους φταίνε και ο ανάδρομος Ερμής.
Σίγουρα δε φταίει ότι σε όλες αυτές τις κυβερνήσεις η σεισμική, η αντιπλημμυρική και η πυροπροστασία δεν υπήρξαν στις προτεραιότητες τους.
Αλλά ούτε και η καλή μας Ε.Ε. έχει τέτοια θέματα προστασίας της ζωής και της περιουσίας των Λαών στην πολιτική της ατζέντα. Είναι θέμα κόστους - όφελους.
Κατόπιν τούτων, βουλώστε το και τρέξτε προς τη θάλασσα για σιγουριά. Δεν είναι δα και το "υγρόν πυρ" που δεν σβήνει στο νερό;
Toυ Γιάννη Κατσώνη
- Πληροφοριακά Στοιχεία
Με αφορμή τις "καταγγελίες" για τα υποζύγια της Ύδρας, ένας κόσμος ιδιαίτερα ευαίσθητος, επιλεκτικά θα έλεγα εγώ, εξανίσταται και καταδικάζει το νησί της Ύδρας για κακοποίηση των ζώων εργασίας όπως αποκαλούνται τα ιπποειδή.
Και λέω επιλεκτικά, γιατί η ευαισθησία της συντριπτικής πλειοψηφίας τους, ενώ ανατριχιάζει και θυμώνει για τις εικόνες από την Ύδρα, αδιαφορεί για τα εκατομμύρια παιδιά στον τρίτο κόσμο που η παγκόσμια καπιταλιστική εκμετάλλευση τα χρησιμοποιεί ως φτηνό εργατικό δυναμικό για να υποκαθιστούν υποζύγια και μηχανές .
Σε ότι αφορά την Υδρα, τα ζώα εργασίας είναι αναγκαιότητα. Στο νησί απαγορεύονται τα πάσης φύσης τετράτροχα και δίτροχα ακόμη. Επομένως η χρήση των υποζυγίων εργασίας είναι ζωτικής σημασίας. Είναι εκ των ουκ άνευ.
Θα συνιστούσα δε στους ευαίσθητους - ες να καταγγείλουν τους προγόνους μας μέχρι τη δεκαετία του 70, όταν τα υποζύγια ήταν συνοδοιπόροι τους στο όργωμα, στις ελιές, στο αμπέλι, στη μεταφορά ξύλων για το μαγείρεμα και το τζάκι το χειμώνα. Ήταν δηλαδή σύντροφοί τους στη ίδια βασανιστική ζωή.
Επ' αυτών έχω προσωπική εικόνα και βιωματική άποψη.
Να καταγγείλουν τον Ελληνικό Στρατό στην Αλβανία όπου οι Λόχοι Ορεινών Μεταφορών τα "μουλαράδικα" εκεί που δεν μπορούσαν τα αυτοκίνητα, κουβαλούσαν το απαραίτητο πολεμικό υλικό και το σιτηρέσιο των φαντάρων στην προκάλυψη των συνόρων μας.
Κακοποίηση σε σχέση με όλο το φάσμα της πανίδας υπάρχει πάντα και παντού. Και προς αυτά που αποκαλούνται συντροφιάς και προς αυτά που αποκαλούνται εργασίας.
Αρνητική όμως κριτική και ισοπέδωση χωρίς να λαμβάνει υπόψη ιδιαίτερες χρονικές και τοπικές συνθήκες, κατά τη γνώμη μου συνιστά άγνοια και δογματισμό.
Γιάννης Κατσώνης του Θανάση
Y.Γ. Να μη ξεχάσουμε να καταγγείλουμε και την αείμνηστη Κυρία Αργυρώ που στις δεκαετίες του 50 και του 60 κουβαλούσε με το γαϊδουράκι της νερό από την "Πηγή" στα σπίτια των γαλατσιωτών που κατοικούσαν στα ψηλά και δεν είχαν σύνδεση με την Ούλεν τότε, ΕΥΔΑΠ σήμερα.
- Πληροφοριακά Στοιχεία
Ο πρώτος ηλίθιος Ο ηλίθιος δεν μιλούσε πολύ.Μόνο οι άλλοι το έκαναν γι’ αυτόν. Ο ηλίθιος άκουγε. Άκουγε όλους τους άλλους. Ο καθένας είχε να του πει την ιστορία του, τον πόνο του και το βάσανό του. Ήταν χαρούμενοι μόνο όταν ήταν μαζί τους, όχι όταν ήταν με τους άλλους. Όταν έπαιζε με τα παιδιά τους, έλεγαν γι’ αυτόν ότι δεν είχε να κάνει τίποτα άλλο. Ο ηλίθιος άκουγε όλες αυτές τις ερμηνείες και τις απόψεις του κόσμου. Δεν άλλαζε όμως. Ήταν πάντα με εκείνους που τον είχαν ανάγκη, ακόμα και αν δεν είχαν ανάγκες. Ήταν η άμμος της παιδικής χαράς. Όλα τα παιδιά έπαιζαν μαζί του κι ύστερα τον άφηναν μόνο για να μπορέσουν να τον βρουν και πάλι την επόμενη ημέρα να τα περιμένει. Ο ηλίθιος τα αγαπούσε όλα και γι’ αυτό το λόγο δεν τον αγαπούσε κανένα ιδιαίτερα. Ήταν απλώς ο ηλίθιος τους.
Μαζί του ένιωθαν πάντα ασφάλεια διότι ήταν ο μεγάλος. Όμως όπως ήταν ο μεγάλος τούς άρεσε να κοροϊδεύουν τα γεράματά του. Δεν έφταιγαν τα παιδιά αν είχε γεννηθεί γέρος για να τα προστατέψει. Εκείνος έφταιγε για όλα, τα παιδιά ήταν αθώα και το ίδιο οι γονείς τους. Δεν ήταν αγαθός αλλιώς πώς θα έφταιγε για όλους και όλα. Ήταν υπεύθυνος για όλα μπροστά σε όλους και για όλους μπροστά σε όλα. Όπως δεν ανήκε σε καμιά παρέα, ήταν ο παράξενος της παρέας. Και κάθε παρέα ήθελε τον παράξενό της. Ο ηλίθιος αναλάμβανε αυτό το ρόλο με πάθος και περίμενε τα καρφιά της αθωότητας που δεν έλειπαν ποτέ να τον πληγώσουν.
Για τα παιδιά ήταν ο γαλάζιος γίγαντας, εκείνος που δεν πέθαινε ποτέ για να τον βασανίζουν όλα τα παιδιά δίχως εξαίρεση. Βέβαια οι γονείς ήξεραν ότι ήταν παράξενος. Και τον πρόσεχαν όπως προσέχουν τους δασκάλους. Κάθε του λέξη την ερμήνευαν. Δεν έπρεπε να θίξει την κοινωνία. Ο ηλίθιος ήταν ο δάσκαλος των παιδιών διότι ήταν παιδιά. Έτσι τουλάχιστον πίστευαν. Η ανθρωπιά του δεν ήταν ένα καλό παράδειγμα για τα κοινωνικά παιδιά και πρόσεχαν να μην εκτραπούν. Ενώ τα παιδιά τον αγαπούσαν διότι μπορούσαν να τον πληγώσουν δίχως να πει τίποτα. Ενώ τους γιάτρευε κάθε φορά που πονούσαν ακόμα και αν το χτύπημα ήταν δικό τους. Ήταν ο δικός τους ηλίθιος. Έτσι τον έβλεπαν και οι γονείς. Αρκεί να μην έβλαπτε την κοινωνία.
Μιλούσε βέβαια για την ανθρωπότητα αλλά του το συγχωρούσαν διότι ήξεραν ότι ήταν ηλίθιος και παράξενος. Έλεγαν μέσα τους ότι ο καθένας έχει τα κουσούρια του. Η ανθρωπότητα ήταν η αδυναμία του αλλά ποιος μπορούσε να νοήσει τι έλεγε πραγματικά και ουσιαστικά. Όμως μερικά παιδιά που ήταν και αυτά παράξενα τον άκουσαν. Δεν μιλούσαν πολύ και οι γονείς δεν αντιλήφθηκαν αμέσως το κακό που γινόταν. Άκουγαν τον ηλίθιο και καταλάβαιναν για πρώτη φορά τι σημαίνει ζωή. Θέλησαν να μιλήσουν για πρώτη φορά για την ανθρώπινη ζωή στην κοινωνία και τότε εκείνη αποφάσισε να λυτρώσει τον ηλίθιο από τα βάσανα.
Τον δηλητηρίασε. Ήταν ο πρώτος ηλίθιος και λεγόταν Σωκράτης.!!!!!!!!!
Αι μεν ποδήρεις εσθήτες τα σώματα,
αι δε υπέρμετροι περιουσίαι τας ψυχάς εμποδίζουσιν.
Τα μακριά ενδύματα τα σώματα και οι υπέρμετρες περιουσίες τις ψυχές εμποδίζουν.
Αι μεν βρονταί τους παίδας, αι δε απειλαί τους άφρονας καταπλήττουσι.
οι μεν βροντές τρομάζουν τα παιδιά και οι απειλές τους ανόητους.
Κρείττον οψιμαθή είναι ή αμαθή.
καλύτερα να έχεις μάθει πρόσφατα παρά να μην έχεις μάθει καθόλου.
(εξηγώντας γιατί μάθαινε κιθάρα στα γεράματα
Toυ Dim Pontios
- Πληροφοριακά Στοιχεία
Σαν σήμερα πριν 29 χρόνια έφυγε από τη ζωή ο τρισμέγιστος παγκόσμιος Έλληνας Μάνος Χατζηδάκης.
Είναι ελάχιστα γνωστό ότι στη διάρκεια της κατοχής ήταν ΕΠΟΝΙΤΗΣ και το ψεύδισμα στην ομιλία του οφείλονταν στο σπάσιμο των δοντιών του από τους χίτες.
Για αυτή την περίοδο και για το Δεκέμβρη του 44 ο Μάνος έχει αναφερθεί πολλαπλά όπως το 1984 με αυτά τα λόγια
«Τα παιδιά της γαλαρίας» είναι μια φημισμένη ταινία του Καρνέ. Τα δικά μας παιδιά της γαλαρίας είναι κάπως διαφορετικά. Εκείνα της ταινίας υπήρξαν θεατές από ψηλά, από την ποιο φτηνή θέση, «εγκλημάτων» που διαδραματιζόταν στη σκηνή του θεάτρου. Τα δικά μας υπήρξαν και αυτά θεατές από ψηλά κι από την πιο ασήμαντη και φτηνή θέση, εγκλημάτων που διαδραματίζονταν στην ελληνική γη, ανίκανα να ορίζουν και ν’ αλλάζουν τη μοίρα των όσων έγιναν και γίνονται στον τόπο.
Τα όνειρα σε τούτα τα παιδιά υπήρξαν κυρίαρχα, σημαντικά και διαψευσμένα. Στον καιρό της Κατοχής τα μετέπειτα παιδιά της γαλαρίας ζούσαν απάνω στη σκηνή και παίζανε το ρόλο τους, τον όποιο ρόλο τους, έστω και τον πιο μικρό, με αυταπάρνηση, με το αίμα τους, με τη ζωή τους, χωρίς καιροσκοπισμό και ιδιοτέλεια, χωρίς προοπτική ανταλλάγματος. Μ’ ένα μονάχα στόχο, την επαλήθευση ενός επίμονου ονείρου. Και ήταν το όνειρο για μια ελεύθερη ζωή σχηματισμένη μακριά από απάνθρωπους νόμους, από ανάλγητους κρατικούς μηχανισμούς, από εξορίες και φυλακές και εκτελέσεις. Τίποτα δεν έγινε αλήθεια. Μετά τον πόλεμο κυβέρνησαν τον τόπο ξανά φθαρμένοι άνθρωποι, ανίκανοι να συλλάβουν έστω και στο ελάχιστο απ’ ότι γεννιόνταν κείνο τον καιρό κι αναρριγούσε ολόκληρο τον κόσμο. Εάν μας λέγαν τότε μερικά από τα ονόματα που κυβερνήσανε κατόπιν ότι θα ξανάβγαιναν στην πολιτική σκηνή να διαφεντέψουνε τη χώρα μας, θα γελούσαμε δίχως τελειωμό με την καρδιά μας. Γιατί πιστέψαμε βαθιά μέσα μας πως όλα αυτά τα ονόματα ήσαν φαντάσματα του παρελθόντος, απόντα στα δύσκολα χρόνια που περνούσαμε, για πάντα απόντα από τον τόπο.
Κι όμως συνέβη αυτό. Ξανάρθανε τα φαντάσματα κι αρχίσαν να πλαστογραφούν γι’ άλλη μια φορά την ελληνική ιστορία. Και τα παιδιά που πολεμήσανε κι ονειρευτήκανε, γίναν παιδιά της γαλαρίας, όσα δεν διώχτηκαν και δεν εξαφανίστηκαν στις φυλακές και στα ξερά νησιά του Αιγαίου.
Είναι τρισάθλια αντίληψη πως όλα τα παιδιά της γαλαρίας υπήρξαν οπαδοί του Ζαχαριάδη και του Μάρκου. . Τα παιδιά της γαλαρίας δεν ήσαν φαύλα, δεν ήσαν χίτες, δεν ήσαν ανώμαλοι με τον φασισμό στο ‘να πλευρό τους. Δεν συμβιβάστηκαν με τους νικητές Γερμανούς, δεν υπήρξαν «πατριώτες» με το περιεχόμενο του χωροφύλακα και του μπράβου.
Είχαν τη σκέψη όργανο, τα μάτια υγρά κι ακούραστα να βλέπουνε τον κόσμο και την ψυχή παρθενική και απροσάρμοστη στη μεταπολεμική ελληνική αθλιότητα.
Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν αντίδραση κομμουνιστών – όπως το πλαστογράφησαν οι ίδιοι κι όπως το απέδωσε η επίσημη ιστορία των φαντασμάτων. Ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρά τους στα φέρετρα, από σφαίρες που ρίξαν δωσίλογοι και φασίστες, φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης. Και όλα αυτά τα ελληνικά αποβράσματα με την επίσημη υποστήριξη του νεαρού τότε κράτους, είχανε ένα εχθρό: την ψυχή των παιδιών της γαλαρίας. Εκατομμύρια ελληνικά παιδιά που πιστέψαν στην απελευθέρωση, αλλά βρέθηκαν ευθύς αμέσως απέναντι στον ίδιο χωροφύλακα, στο ίδιο δικαστή, στα ίδια ανάλγητα αρμόδια πρόσωπα που αντιμετώπιζαν πριν λίγα κιόλας χρόνο, όταν ακόμη υπήρχαν Γερμανοί. Και θέλησαν, πριν αποκλειστούν στη γαλαρία τους, να διαμαρτυρηθούν κραυγάζοντας για τελευταία φορά. Κι ύστερα να σωπάσουν – σαράντα χρόνια τώρα (σαράντα χρόνια τα περιέχω μέσα μου και τα δουλεύω για να τα πω κάποια φορά).
Όχι, η εθνική αντίσταση δεν ήταν έργο των κομουνιστών ούτε των εξ Αιγύπτου εθνικοφρόνων. Ανάμεσα στους δυο αυτούς μοιραίους πόλους βρίσκεται μια Ελλάδα που ονειρεύεται και άπειρες φορές προδομένη τραυματίζεται θανάσιμα. Και τότες ξεσπά – δεν έχει σημασία κάτω από ποια σημαία. Και είτε νικά είτε νικιέται εκφράζει απελπισία κι αγανάκτηση.
Τα παιδιά της γαλαρίας σήμερα έχουνε άσπρα μαλλιά. Όσα απόμειναν ξέχασαν τα όνειρά τους, έχουν συμβιβαστεί οριστικά με ό,τι ορίζει τη μοίρα τους, έξω απ’ αυτούς. Μονάχα μερικοί, μέσα σ’ αυτούς κι εγώ, με πείσμα κι επιμονή θυμούνται και εννοούν να θυμίζουν. Κι όσο βαστάξει αυτό το παιχνίδι.
Γα την αντιγραφή ως ελάχιστη τιμή
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΣΩΝΗΣ του ΘΑΝΑΣΗ
- Πληροφοριακά Στοιχεία
Πριν λίγα χρόνια «η Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν τον αντικομμουνισμό του Μαραντζίδη και την αθώωση εκ μέρους του των ταγμάτων ασφαλείας και του αισχρού ρόλου τους ενάντια στον λαό και την ηρωική ΕΑΜική εθνική αντίσταση.
Τον Μαραντζίδη που μαζί με ένα Καλύβα εδώ και χρόνια επιδίδονται με το αζημίωτο, στην προσπάθεια αναθεώρησης της Ιστορίας.
Εδώ και καιρό έχει προκύψει σχετική προσέγγιση και στην Αυγή φιλοξενούνται επανειλημμένα άρθρα του συγκεκριμένου φιντανιού.
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία τον αναβαθμίζει και προσλαμβάνει το εμμονικό μίσθαρνο όργανο της αντίδρασης, ως παρά τω Προέδρω σύμβουλο σχεδιασμού της προεκλογικής καμπάνιας για τις εκλογές της 25ης Ιουνίου.
Τελικά τα δήθεν και τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια και το ξεγύμνωμα κάποια στιγμή γίνεται περισσότερο ορατό. ακόμα και από τους εθελοντές αφελείς.
Γιάννης Κατσώνης του Θανάση
Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο αφιερωμένο και σε όσες και όσους συνδαιτυμόνες του γνωστού υπογείου της οδού Έρσης κ. Ηχούς εξακολουθούν να συντηρούν αυταπάτες.
