e-Galatsi

σερφάροντας στο Γαλάτσι

 

 

Συνέβη στο Γαλάτσι

loading...

Αθλητικά νέα

loading...

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

loading...

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

loading...

Της Ειρήνης Χατζούδη

Κατεβαίνω ένα γνώριμο δρομάκι της γειτονιάς. Σκέφτομαι πόσα χρόνια το έχω ανεβοκατέβει. Πόσες φορές έχω πατήσει στα χνάρια του. Είναι νύχτα κι έχει ησυχία. Περίεργο, στη γειτονιά δε φοβάσαι ποτέ, ό,τι ώρα κι αν είναι. Βλέπω στον τοίχο το γνωστό Α μέσα στον κύκλο του. Άλλο ένα σύνθημα των αναρχικών. Παραβλέπω την προέλευσή του. Φωτιά σε όλα τα κελιά, έγραψε αυτός ο νεαρός. Σκέφτομαι πως είναι της γειτονιάς και πως νιώθει τη γειτονιά κελί. Έπειτα σκέφτομαι πόσα κελιά κουβαλάμε όλοι. 

Το κελί που φτιάχνει καθένας μας για το εαυτό του. Πρέπει να είμαι έτσι, όπως μου έμαθαν, με δίδαξαν, με μεγάλωσαν. Είμαι έτσι όπως με μεγάλωσαν. Μάλλον χειρότερο αυτό. Ή δεν είμαι έτσι, όπως με έμαθαν να είμαι. Γίνομαι αντισυμβατικός σώνει και ντε για να κάνω εντύπωση. Ή γίνομαι κάτι άλλο, γιατί δεν έχω κάποιον να μου δείξει το σωστό. Μεγαλώνω «μόνος» και φτιάχνω τα δικά μου σίδερα. Τα γυαλίζω, τα καθαρίζω κι έπειτα καμαρώνω. 

Τα σχολεία-κελιά, λίγο παρακάτω, στο γκρίζο τσιμεντένιο κτίριο της Γκράβας, εκεί που μεγαλώσαμε οι περισσότεροι. Ο σκοτεινός, μακρύς διάδρομος που σε τρόμαζε. Οι κρύες αίθουσες, οι γερασμένοι καθηγητές, η απαρχαιωμένη διδασκαλία. Η σκόνη της κιμωλίας, που κατακάθιζε πάνω στο κελί της εκπαίδευσης. Ο λάθος τρόπος μάθησης, η λάθος κατεύθυνση, τα ξεπερασμένα βιβλία. Οι στρατιές φοιτητών, μεγαλύτεροι, συνομήλικοι, μικρότεροι, που στοιβαζόμαστε σε μια θέση κάτω από τον ήλιο. Φτάσαμε σχεδόν στα σαράντα κι έχει ακόμα συννεφιά.

Η καθημερινότητα. Η σκληρή φυλακή μας. Ξυπνάς πρωί, τρως βιαστικά, φροντίζεις, ντύνεις, μπαίνεις στο αυτοκίνητο, τρέχεις. Να πας τα παιδιά σου στο σχολείο, να πας δουλειά, να συμμαζέψεις, να πας αγγλικά, ωδείο, κολυμβητήριο, να γυρίσεις, να μελετήσεις, να κοιμίσεις, να παίξεις, να αντέξεις, να δουλέψεις. Να βρεις την αντοχή να έχεις μετά κάτι να πεις. Να φτάσει το τέλος της μέρας και να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου. Να νυχτώσεις και να έχεις τη διάθεση να κάνεις τον απολογισμό σου κι αυτός ο απολογισμός να μη σε πετάξει στην απομόνωση γι’ απόψε. 

Ο Monsieur Minimal ακούγεται στο alone του να πολεμάει τη φυλακή της μοναξιάς του. Αυτό πάλι που το πας… 

(Sometimes I need

to have you by my side

but, that would be a lie

Since you left me here alone

Words I'd like to say hard but true

never come to you

till they fade, fade away)

Της Ειρήνης Χατζούδη

 

Διαβάστε προηγούμενα άρθρα της ιδίας

Απόψεις

loading...

Άλλα νέα

loading...